In het bijzonder voor behandelaren die kennis & ervaring willen krijgen van oplossingsgerichte therapie is de vertaling van het boek van Steve de Shazer & Yvonne Dolan een aanrader. Het is geschreven door een aantal grondleggers van de methode.
De bedoeling van de schrijvers is om de lezer deelgenoot te maken van een bijeenkomst van de auteurs waarin zij casuïstiek bespreken. Het boek begint met een samenvatting van de belangrijkste principes van de oplossingsgerichte methode, zoals het principe ‘repareer niet iets wat niet stuk is’. Dit noemen de auteurs een overkoepelend principe van de oplossingsgerichte therapie, omdat een centrale gedachte in de methode is dat niet de therapeut, maar de cliënt de expert is. Dus als de cliënt aangeeft geen probleem te hebben, respecteert de therapeut dat en probeert deze niets te gaan repareren. Twee andere belangrijke principes zijn: ‘als iets werkt, doe het dan vaker’ en ‘als iets niet werkt, probeer dan iets anders’
Wat betreft interventies gaat het over de wondervraag, schaalvragen,vragen naar uitzonderingen op het probleem, het geven van huiswerk aan de cliënt en de vraag naar verbetering. Sommige cliënten hebben misschien nog niet eerder een oplossing voor hun probleem gevonden, maar de meesten van hen kunnen wel recente voorbeelden geven van uitzonderingen op het probleem. Zeer interessant om na te gaan wat maakt dat er een uitzondering was. Wat was er dan anders… In de oplossingsgerichte methode wordt elk geval als uniek gezien. De cliënt wordt niet gedwongen zich te gedragen naar een algemene theorie. Het volgende citaat sluit hierop aan: ‘De classificaties die door filosofen en psychologen worden gemaakt, zijn als die van iemand die classificaties van wolken probeert te maken op basis van hun vorm’.
(Boek: oplossingsgerichte therapie in de praktijk, 2009)
