2 maanden lang heb ik erg leuk kunnen bellen met een ex vriendje. Ik ben daardoor ook erg veel weer voor hem gaan voelen. Hij wilde mij nu ineens op de een op andere dag niet meer bellen. Hij vind dat ik door bellen, sms ed vreemga. Ben nu hoogzwanger.
Zijn stelling is nu als volgt:
Ik moet eerst bevallen, dan mijn huidige relatie uitmaken, (we zijn dan 4 maanden verder) om vervolgens een tijdje alleen te wonen met 2 kinderen ( 0 en 4 jaar). Heel misschien komt hij dan wel langs, om te kijken of we een relatie kunnen beginnen. Heel misschien, maar dat wil hij eigenlijk niet hardop zeggen omdat ik dan voor hem zou kiezen en niet voor mezelf. Ik vroeg of er opties zijn voor de toekomst maar daar antwoorde hij niet op, alleen hoorde ik hem zachtjes een beetje lachen (dat er opties zijn..)
Nu weet ik niet meer wat ik met de situatie aanmoet. Ik voel me ten eerste ontzettend aan de kant gezet. Ontzettend veel liefdesverdriet en onmacht. Ik begrijp wel zijn stelling, maar even voor jezelf kiezen betekend alles weggooien wat ik heb. Ik mag hem ook niet zien. Hij zegt dat ik dan nog hem zou kiezen en niet voor mezelf. hij wil namelijk geen verwijten als ik van de ene relatie in de andere zou stappen. Aan de telefoon klikt het dan wel erg goed maar hoe is hij in het echt???? hij zegt dat als we elkaar zien we absoluut vreemd gaan. Het enige dat ik weet is dat hij vroeger wel erg gek op mij was. Nu zegt hij wel in elk smsje dat hij me lief vind, maar doet nu ineens ook heeel erg hard,bot en zeer onbegripvol. Terwijl hij weet dat ik nu in een zware periode zit, en ik echt iemand nodig heb.
Als ik hem sms zegt hij dat ik niet zo dom moet doen, omdat wat er in het vat zit niet verzuurd. Als ik zeg dat ik niet weet wat er in het vat zit zegt hij dat ik mezelf niet voor de gek moet houden..Ik wilde hem alleen succes wensen met een belangrijke gebeurtenis voor die dag. ( het antwoord kwam wel alla minute terug.)Als ik vraag waarom er zo bot een einde aan moest komen of of hij iets voor mij voelt, krijg ik geen antwoord. Ik had hem gebeld en weer opgehangen met een onbekend nummer, waarop hij wel gelijk mij belde, waarom ik gebeld had.
Hij is op zoek naar een ander huis en ik vroeg hem om bij mij in de buurt te komen wonen. Hij zei dat ik niet zo moest pushen omdat zijn ambulante handel in een andere plaats gevestigd is. ( al kan hij wel heel en weer rijden zei hij) Intussen gaf hij wel even door dat er geen huizen te koop stonden, welke een beetje in mijn buurt zijn...(toch gekeken dus..)
Ik probeer hem te vergeten en aan mijn huidige relatie te werken, maar dat lukt niet echt omdat ik echt stuk bent van verdriet. Als ik hem mocht zien, kan ik wel voor mezelf kiezen wat ik met mijn toekomst wil. Ik voel me zo machteloos. Ik heb de opties besproken met mijn huidige partner betreffende uit elkaar gaan.
Hij wil in dit huis blijven wonen en ik moet maar op zoek naar wat anders. Mijn oudste kind is een buitenmens dus een flat op 3 hoog wordt het niet.
Hij moet van school veranderen, andere woonplaats, ik moet van baan veranderen omdat ik anders te weinig verdien,terwijl mijn collega's mijn vriendinnen en vrienden zijn geworden en ik een andere baan eigenlijk helemaal niet wil, ik moet een andere auto kopen en mijn trots wegdoen, mijn kinderen moeten dan 5 dagen in de week naar de opvang en in het weekend gaan ze natuurlijk naar de vader. En wat als het niets wordt?
Voor zijn ex-vrouw werkt het ook erg goed zegt hij dan. Ze red het prima ( maar een dag later vraagt ze of hij nog wat rekeningen voor haar wil betalen.)
Ik moet eerst een keuze hebben gemaakt voor mezelf voordat ik enige toenadering krijg van deze man. Zoals gezegd wil ik hem graag uit mijn hoofd verbannen, maar dat lukt niet. Mijn leven is saai en met hem zie ik een optie om het bruisender te maken. Iets in me trekt enorm naar hem toe..
Ik begrijp zijn standpunt wel, maar om hem tegemoed te komen daarin is zo'n enorme grote stap. Ik kan niet met hem persoonlijk hierover overleggen maar wil hem wel graag een mail sturen om mijn situatie uit te leggen. Door de tel brulde hij gelijk dat hij bij zijn standpunt blijft. Maar toen had hij er net een punt achter gezet.
Wat zouden anderen doen in deze situatie.??? Ineens bij hem voor de deur staan zodat je hem wel "even"gezien hebt? Tijdje afwachten? een mail sturen? definitief er een punt achter zetten, hoe vreselijk moeilijk dan ook? wat o wat moet ik in hemelsnaam doen? Hij heeft in januari net zijn scheidingspapieren getekend, ligt het echte probleem bij hem, moet hij rust hebben? Wat o wat is hier aan de hand?
Ik heb een sterk gevoel dat hij na enkele maanden ineens weer belt en me zal vragen hoe of wat. Ik moet dan echt een keuze hebben gemaakt, maar wat moet ik in hemelsnaam doen?? En dan de grote vraag natuurlijk: wat heeft hij allemaal voor mij over, want daar geeft hij tot op heden ook geen duidelijk antwoord op....
wie weet raad?