Bijna 7 jaar geleden is mijn vrouw ziek geworden, kanker met een niet specifieerbare hoofdtumor. De eerste 3 jaren gingen, ondanks de ziekte, eigenlijk vrij goed. Ze onderging een aantal behandelingen en genas ook, alle kankercellen waren verdwenen. Ze kreeg chemo, bestralingen maar moest ook de voorplantingsorganen laten verwijderen omdat de dokters dachten dat hier de oorsprong lag. Dit ging bijna een half jaar goed …
Ze kreeg opnieuw last en de kanker bleek terug te zijn. Opnieuw werden alle mogelijke behandelingen opgestart, maar niets bleek nog te helpen. In de zomer van 2020 kwam de boodschap dat er niets meer voor haar kon worden gedaan (ondertussen zat ze permanent in een rolstoel en sliep ze beneden omdat de trap niet meer mogelijk was). Uiteindelijk zijn we naar een ander ziekenhuis getrokken voor een second opinion, hier zagen ze wel nog mogelijkheden. Ondertussen was mijn vrouw echter zo verzwakt dat ze een tijd op het randje van de dood heeft gezweefd. Uiteindelijk is ze er toch weer doorgekomen tot waar we nu zitten. De situatie is stabiel maar zal ook niet meer verbeteren.
Nu even mijn verhaal … ik ben altijd mee gegaan in het proces en heb haar gesteund waar ik kon. Ik heb steeds voor haar, het huishouden en de kinderen gezorgd omdat ik dit mijn plicht vond/vind, uiteraard kreeg/krijg ik hulp van familie en organisaties. Gever als ik ben, dacht ik dat ik dat allemaal aankon en dat lukte ook in het begin. Maar gaandeweg is mijn vrouw veranderd in iemand die ik niet meer herken: ten eerste is er het fysieke aspect dat totaal is weg gevallen, maar ten tweede is er ook het mentale. Ze is compleet in zichzelf gekeerd en is heel gefrustreerd en kwaad op alles en iedereen. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ze niet wil praten over de situatie en maar doet alsof alles wat ik doe en heb gedaan doodnormaal is.
Ik ga ondertussen naar een psycholoog om mij te begeleiden, maar onderweg ben ik ook iemand nieuw tegen gekomen waarmee ik een relatie begon. Ik heb dat opgebiecht aan mijn vrouw in de hoop dat er eindelijk over kon worden gesproken, maar het tegenovergestelde is het geval. Ik word nu door haar aanzien als bron van al haar leed. Praten lukt nog minder dan vroeger omdat ze direct heel emotioneel reageert. Ik zie mijn vrouw nog altijd graag, maar ook die andere vrouw. Altijd was er bij mij die hoop van begrip van haar kant, maar die is er totaal niet en zal er volgens mij ook niet meer komen.
We zijn na mijn biecht samen naar een relatietherapeut geweest, maar dit heeft nog meer kwaad dan goed gedaan. Ik weet dat er geen goede oplossingen zijn in dit verhaal, maar toch zou ik andere meningen/ervaringen op prijs stellen.