Persoonlijkheidsstoornis of rouw?

[4791pc]

Graag wil ik jullie mening horen over een situatie waar mijn familie en ik ons op dit moment in bevinden en wat we hier eventueel mee aan moeten.

Twee jaar geleden is mijn zwager op tragische wijze om het leven gekomen. Hij liet hierbij mijn zus en twee jonge kinderen achter.
Hierna zijn we in een wervelwind van emoties terecht gekomen.
Mijn zus heeft een voorgeschiedenis van vaak verhuizen, werkloosheid, schulden, zelfverwaarlozing en verwaarlozing van haar woning . Na haar huwelijk was ze voor haar doen redelijk goed bezig leek het. Echter kwamen er na het overlijden van haar man toch weer lijken uit de kast en vervalt ze weer in haar oude gedrag.
Ze verwijt dit aan het rouwen om haar man. Ze weigert hulp van derden, maar verwacht wel hulp van mij en onze ouders zonder dat wij ons bemoeien met haar diepere problemen. Ze lijkt niet in te willen zien dat het één niet zonder het andere gaat en draait ze het om naar onze ouders. Zij zijn schuld en zij zouden hulp nodig hebben.

[volhoudertje]

Ik denk dat je altijd moet oppassen om aan mensen die bepaalde vormen van disfunctioneel gedrag vertonen het etiket 'persoonlijkheidsstoornis' te hangen. Wat niet weg neemt dat jij je terecht zorgen maakt over het gedrag van je zus. Je zus zal het zonder enige tijfel zwaar hebben gehad na het overlijden van haar man, je echtgenoot verliezen is geen kleinigheid, maar dat is geen vrijbrief om weer in bepaald gedrag te vervallen.

Omdat je zus ook twee jonge kinderen heeft, die de dupe kunnen worden van haar gedrag, is het misschien een goed idee om de hulp van een maatschappelijk werker in te schakelen.

[Deander]

Soms willen mensen geen hulp van derde, helaas kan je niet meer doen als dit opperen en bij weigering accepteren. Wel kunnen jij en je ouders blijven zeggen dat jullie geen hulp kunnen bieren. Dit aan ook niet doen. Soms werkt het juist averechts als familie toch hulp blijft geven.
Het is altijd makkelijker om de schuld bij een ander neer te leggen en te leunen op familie als goed naar je zelf kijken en aan jezelf te werken.
Steun in het proces is natuurlijk goed, maar de familie kan niet helpen.

Een persoonlijkheid stoornis zou ik er zo niet opplakken en zelfs mensen met deze stoornis hebben hun eigen verantwoordelijkheid. Je kan niet alles met die kreet bedekken.

[4791pc]

Bedankt voor de reacties. Na me nog iets dieper in de materie te hebben verdiept denk ik, dat er een paar zaken uitspringen: negatieve projectie en, het daarmee verbonden, ontkenning van problemen.
Mijn zus is heel erg bezig met het van haarzelf "afpraten" van haar problemen als een vorm van psychische "zelfbescherming". Uit de literatuur die ik hierover heb gelezen zijn vooral naasten hiervan het doelwit. Tegen anderen, ook volgens wat ik las, gedragen ze zich "normaal".

[Memories]

Bedankt voor de reacties. Na me nog iets dieper in de materie te hebben verdiept denk ik, dat er een paar zaken uitspringen: negatieve projectie en, het daarmee verbonden, ontkenning van problemen.
Mijn zus is heel erg bezig met het van haarzelf "afpraten" van haar problemen als een vorm van psychische "zelfbescherming". Uit de literatuur die ik hierover heb gelezen zijn vooral naasten hiervan het doelwit. Tegen anderen, ook volgens wat ik las, gedragen ze zich "normaal".

Probeer het eens zo te zien: Wellicht is het helemaal niet zo gek dat naasten het doelwit zijn. Jullie zijn namelijk bekend voor haar.

[4791pc]

Daar zal inderdaad een gevolg zijn. Het is voor ons wel heel erg zwaar om er mee om te gaan. We kunnen het niet even als een boek wegleggen. Het is, zoals ik schreef, ook zeker niet de eerste keer. En zeker voor mijn ouders is het zeer zwaar. Zij hebben al het nodige meegemaakt. Niet alleen met haar, maar ook met hun gezondheid. En dit doet er zeker geen goed aan.