Hoi,
Al een tijdje zit ik met de gedachte dat een vriendin van mij een aandachtsstoornis heeft. Ik ken haar nu een paar jaar en ik merk dat ik eigenlijk wel een beetje klaar met haar ben.. Ik wil ook graag aan mezelf denken en ik vertrouw haar eerlijk gezegd niet meer. Maar ik voel me er dus ontzettend schuldig over, dat ik weinig contact met haar zoek en ze voelt zich in de steek gelaten. Het zit zo:
Ze heeft ontzettend veel mee gemaakt vroeger (verkrachting, gestalkt door haar verkrachter, anorexia, 4 miskramen bij verschillende mannen, nierziekte, meerdere hersenbloedingen, abortus - dit zijn veel van de dingen die ze heeft meegemaakt). Maar nu is haar relatie - van ongeveer een jaar - uitgegaan, terwijl ze net samen woonde met die man. Hij is vreemdgegaan en hier was ze kapot van (terwijl ik weet dat zij zelf is vreemd gegaan met een ex). Daarnaast heeft ze bij hem 2 miskramen gehad en momenteel wordt ze gestalkt door iemand die hun relatie kapot zou willen maken. Het bericht van die stalker heeft ze aan me doorgestuurd en eigenlijk is het voor mij bijna zeker dat zij dit zelf is. Ik herken namelijk patronen in haar manier van schrijven, de woorden die ze gebruikt, en er staan details in dat bericht die een buitenstaander niet zou kunnen weten.
Maar 100% zekerheid heb ik niet. Misschien wordt ze wel echt gestalkt. Maar eerlijk gezegd twijfel ik enorm aan haar verhaal, aangezien ze vaker liegt over dingen. Haar zus wil niet meer met haar omgaan, haar ouders doen soms bot tegen haar, haar vriendinnen van vroeger hebben haar laten vallen... Ik begin nu steeds beter te begrijpen waarom dit is. Ze heeft namelijk ontzettend veel aandacht nodig. Als ze het bij de één niet krijgt, zoekt ze het bij de ander. Ze is een prachtige sportieve meid. Ze was altijd erg onzeker, maar door een borstvergroting is ze zich beter over zichzelf gaan voelen en krijgt veel aandacht van mannen. Ze wil altijd in het middelpunt van de belangstelling staan en als ze wordt afgewezen of ze krijgt even geen aandacht, dan wordt ze weer onzeker.
Sorry voor dit lange verhaal, maar mijn vraag is dus nu: Hoe moet ik met haar omgaan? Kan dit überhaupt nog? Aan de ene kant wil ik haar niet laten vallen want zo ben ik nooit geweest. Maar aan de andere kant wil ik voor mezelf kiezen. Daarnaast zou ik haar graag willen confronteren met het feit dat ik denk dat ze verhalen verzint, maar hoe breng je dat aan zo iemand als je het niet 100% zeker weet? Ik wil haar niet kwetsen. Ik zit echt met een dilemma... Hopelijk heeft iemand hier tips.