Geachte,
Ik ben Googke en ik zit me nu al zorgen te maken dat ik ... binnenkort ergens aangenomen ga worden. Iedereen zou blij zijn dat ie werk vindt, ik kijk er toch wat tegenop door een negatieve ervaring in het verleden die me blijft achtervolgen.
Op het moment heb ik 3 (goede) sollicitaties lopen waarvan er 2 serieuze stressbestendigheid vereisen en assertief gedrag. Als er net iets is wat ik niet heb, is het stressbestendigheid ofja, niet genoeg. Ik kan ook niet goed ertegen als iemand tegen me schreeuwt of op m'n vingers staat te kijken.
Ik heb een heel goede indruk gemaakt op m'n sollicitaties waarin ik voorbereid te werk ging en gepaste antwoorden gaf, ondanks een licht spraakgebrek. Helaas heb ik een ongeval gehad waardoor ik een gat van anderhalf jaar heb op m'n cv en dat gat vereist natuurlijk een zeer goede documentatie vooraf, want het uiteindelijke doel is aangenomen worden.
Het is alleen m'n eerste echte werkervaring waarvan ik regelmatig nog negatieve gevoelens van krijg. Op het werk vonden ze dat het te lang duurde voordat ik iets aangeleerd kreeg en kreeg ik er een (verzuurde) reactie op van diegene die me opleidde. Ik ga ze niet door het slijk halen, maar het was een assertief bijna agressief type die te hevig in haar uitingen en reacties waardoor ik schrik kreeg om iets te doen. Zij kon destijds geen andere jobs doen omdat ze geen hogeschooldiploma had en gaf soms steken hoe ik aan een hogeschooldiploma ben geraakt. Zoiets raakt wel.
Daarnaast stond ik nog aan een soort kassa waarin stipte nauwkeurigheid vereist was en met geld gewerkt werd. Ik was toch altijd wel wat angstig om fouten met geld te maken en dat gebeurde. Gaandeweg werd ik een winkelmedewerker tot vakkenvuller (dit was een interieurszaak waar ik tijdelijk werkte). Ik was het beu na goed 2 à 3 maanden en heb de zaak zelf verlaten. Ik was diep en diep ongelukkig, ook nog doordat ik geen vrije weekends had en gefaald voelde, als iemand die niks kon en enkel zaagmeel in z'n hoofd heeft zitten.
Tussendoor heb ik van 18 maart tot augustus 2019 moeten revalideren van een verkeersongeval en dit zorgde voor gemoedsrust in eerste plaats, ga ik niet ontkennen buiten de hele fase die er was met het ongeval wat natuurlijk ook een verschrikkelijke periode was.
Nu ben ik terug werkzoekende, heb in augustus een korte opleiding logistiek gevolgd en heb die ook behaald. Ik kan op zich wel studeren en heb daarom dat papiertje, maar presteren ter plekken lukt niet. Faalangst om fouten te maken loert om de hoek en ik denk er nu vaak aan. Ik hoop zelfs gewoon dat ik niet gekozen ga worden, wtf.
Wat zouden jullie doen? Gezond is dit zeker niet, maar iedereen moet werken en ik wil zeker werken om een leven uit te bouwen. Leven om te werken is onzin en ga ik niet doen, zeg dat tegen een kind en dat wordt depressief.