Hallo iedereen
Ik ben niet Ellen maar je mag me gerust zo noemen
Zeer kort mijn levensverhaal tot nu toe (ben nu 34): Slechte jeugd met narcistische vader en depressieve moeder. Plantrekker vanaf dag 1. Middelste kind van 5. Mama en volwassen geworden als ik net 20 was. Nog eens mama geworden van een andere papa 2,5 jaar later. Met die tweede papa ondertussen al een hele tijd opnieuw samen, maar het is geen standaard relatie. Maar goed, dat doet er niet toe. We zijn er voor elkaar en voor de kinderen. Jarenlang gesukkeld met mijn identiteit, paar keer in opname voor depressies. Uiteindelijk een jaar of 4 geleden de stempel 'bipolair' gekregen. Daar niet echt iets mee gedaan eigenlijk. Ik geloof het nog altijd niet goed. Ondertussen gaat het nu 2 jaar zeer goed. Dochters groeien en bloeien en puberen. Vaste woonplaats, vaste goed betaalde job. Dus totaal geen klagen meer.
Dit jaar is erg druk en erg duur. Allebei mijn dochters hebben nu beugels wat zeer duur is. Mijn jongste doet haar lentefeest. We doen een paar reizen en uitstappen. Dat moet allemaal georganiseerd en betaald worden. Mijn job is er eentje van 's morgens 8u tot 's avonds 17u30. Op vrijdag tot 16u30. In weekend niet gelukkig. Maar toch behoorlijk druk dus. Dat organiseren doe ik allemaal zelf.
Ik heb sinds gisteren een rare klop gekregen. Eens heel hard gehuild maar de krop in mijn maag blijft. Deze voormiddag op het werk had ik het idee dat mijn collega's kwaad op me waren om iets. Bij een whatsapp gesprek met mijn zussen/familie kreeg ik het idee dat niemand naar me luistert en het niemand interesseert. Deze namiddag ben ik toevallig thuis (wat schoolafspraken straks) maar ik voel me dus zeer down. Ik weet niet vanwaar het komt. Het is er ineens. En ik herken het. En het maakt me angstig. Dit was voorbij. Alles is goed nu. Dit mag niet meer. En ik heb schrik dat ik weer in die spiraal ben terecht gekomen zonder dat ik het door had.
Mocht iemand hier weten waarover ik het heb, en er zijn tips die jullie me kunnen geven (geen gesprekken met psychologen of medicatie maar gewone alledaagse dingen), dan is dat zeer welkom. Ik heb zo even nood aan wijze woorden van mensen die weten wat het is om dit gevoel te hebben. Want op mijn werk weet niemand hiervan. En ik heb geen vrienden. Dus ik kan het tegen niemand kwijt.
Alvast een dikke merci.