seks vies vinden en daar onder lijden in mijn leven

[tomás torquemada]

Hallo deskundigen en semi-deskundigen,

Mijn hele leven heb ik al een afkeer van seks. In al mijn contacten wordt zodra dat ontdekt wordt dit als heel raar en zombie achtig gevonden.
Om mezelf te dwingen er anders tegenaan te gaan kijken ben ik op pornosites gaan kijken, in de hoop te wennen aan al dat gedoe zonder te walgen. Wat kan ik doen om seks te willen en niet meer gore banale spelletjes van onstuimige kinderen te vinden?
Wie weet de juiste methode om deze fobie af te leren?
Alvast veel dank voor jullie moeite.

Thomas

[tomás torquemada]

Mijn porno bekijken heeft mijn walging alleen maar vergroot. Chirurgiestudenten schrikken ook altijd bij hun eerste aanwezigheid van een observatie bij een hartoperatie. Maar na enige malen observeren wordt hun schrikreactie weggevaagd door de gewenning. Dat hoopte ik op die manier ook te bereiken door porno te kijken om van mijn ziekmakende walging voor seks af te komen.
grt
Thomas

[volhoudertje]

Om mezelf te dwingen er anders tegenaan te gaan kijken ben ik op pornosites gaan kijken, in de hoop te wennen aan al dat gedoe zonder te walgen.

Je zelf dwingen om naar porno lijkt me geen goede methode om je walging van seksualiteit te overwinnen. Porno heeft vrij weinig met de realiteit te maken, wat je te zien krijgt is vaak platvloers, ontdaan van enig gevoel van liefde of genegenheid en kan met een gerust hart een karikatuur van de menselijke seksualiteit genoemd worden.
Deze aanpak werk eerder averechts, als je al een afkeer van seksualiteit hebt, dan vrees ik dat die afkeer na het bekijken van pornografisch materiaal alleen maar zal toenemen.

Op een normale manier kunnen verlangen en genieten van seksualiteit maakt het leven een stuk prettiger, maar het is zeer zeker van belang om de oorzaak van je afkeer van seksualiteit te achterhalen. Heb je enig idee waarom je seks als vies ervaart?

[tomás torquemada]

@volhoudertje,

Ik ben als 8 jarige kostschooljongen vele malen ernstig verkracht door een gymnastiek broeder.
Zal er ongetwijfeld veel mee te maken hebben maar zeker niet alles.
Jah, het zal vast heel veel verschil maken wanneer er pure liefde bij komt kijken.
Echter dan ben ik weer bang om mij aan de ander over te geven in de liefde. Dus die heb ik nooit mezelf toegestaan. Hoe gecompliceerd kan een mens zijn. Ik ben in iedere beginnende relatie seksueel geblokkeerd en zou mij zo graag willen kunnen losmaken van al die angsten.
Zonder mijn passie vind ik seks niets anders dan heel vieze, gore spelletjes. Ik snap niet wat mensen daartoe kan bewegen.

[volhoudertje]

Ik ben als 8 jarige kostschooljongen vele malen ernstig verkracht door een gymnastiek broeder.
Zal er ongetwijfeld veel mee te maken hebben maar zeker niet alles.

Het heeft er meer dan genoeg mee te maken, een dergelijke traumatische ervaring is ernstige verstoring van iemands seksuele ontwikkeling. Het is belangrijk dat je hulp zoekt bij een psycholoog of seksuoloog.

[tomás torquemada]

@volhoudertje,

Op dat idee ben ik al vaker gekomen echter zonder resultaat. Een big gecertificeerde psychologe van in de begin 60 bleef voortdurend steken in haar empathische woorden en gebaren van ah's en oh's. Zij liet mij weten dat door die traumatische ervaringen psychologisch logisch is dat mijn hele leven geëffectueerd is. Na minstens 50 sessies liet zij de nieuwste traumaverwerkingsmethode op mij los. Hoe braaf ik ook mijn best deed, die had de facto op mij geen enkel effect wanneer het er met de seks weer op aan komt. Mijn angstkrampen en eerder toegenomen afkeer van seks namen alleen maar toe. Het bizarre is, dat ik mij wel heel erg tot mooie en lieve meisjes/vrouwen seksueel aangetrokken voel maar wanneer de gerijpte vrucht moet gaan vallen verandert die ik mijn fantasie onmiddellijk tot een overrijpe en afstootwekkende vrucht. Ik klap weer potdicht en verafschuw mijn schaamte en onmacht in zulke situaties waarin ik het welwillende lieve meisje/vrouw zienderogen tot diep in haar vrouwelijkheid kwets en frustreer. Daarna, ga het haar dan maar eens uitleggen zonder ter plekke te wensen onzichtbaar geworden te zijn.
Kortom, ik heb de aandrang tot het zover is. Dan zie ik hoe walgelijk de mens in zijn primaire behoeften is waarin we in geen enkel opzicht anders zijn dan primaten of welk zoogdier je kan bedenken. Wij echter gooien op en in onze seks er nog heel wat schepjes bovenop om het nog smeriger te maken dan voor onze voortplanting noodzakelijk is. Dieren daarentegen blijven daarin to the point waarvoor het bedoeld is. Is de mens een edel wezen of juist het tegenovergestelde naast de dieren? Ik ervaar dat tegenovergestelde! Maar van dat besef word ik niet ooit gelukkig van.
Ik hoopte dat hier een psycholoog was die mij verbaal uit de box wel verder kon en wil helpen.

[Memories]

@volhoudertje,

Op dat idee ben ik al vaker gekomen echter zonder resultaat. Een big gecertificeerde psychologe van in de begin 60 bleef voortdurend steken in haar empathische woorden en gebaren van ah's en oh's. Zij liet mij weten dat door die traumatische ervaringen psychologisch logisch is dat mijn hele leven geëffectueerd is. Na minstens 50 sessies liet zij de nieuwste traumaverwerkingsmethode op mij los. Hoe braaf ik ook mijn best deed, die had de facto op mij geen enkel effect wanneer het er met de seks weer op aan komt. Mijn angstkrampen en eerder toegenomen afkeer van seks namen alleen maar toe. Het bizarre is, dat ik mij wel heel erg tot mooie en lieve meisjes/vrouwen seksueel aangetrokken voel maar wanneer de gerijpte vrucht moet gaan vallen verandert die ik mijn fantasie onmiddellijk tot een overrijpe en afstootwekkende vrucht. Ik klap weer potdicht en verafschuw mijn schaamte en onmacht in zulke situaties waarin ik het welwillende lieve meisje/vrouw zienderogen tot diep in haar vrouwelijkheid kwets en frustreer. Daarna, ga het haar dan maar eens uitleggen zonder ter plekke te wensen onzichtbaar geworden te zijn.
Kortom, ik heb de aandrang tot het zover is. Dan zie ik hoe walgelijk de mens in zijn primaire behoeften is waarin we in geen enkel opzicht anders zijn dan primaten of welk zoogdier je kan bedenken. Wij echter gooien op en in onze seks er nog heel wat schepjes bovenop om het nog smeriger te maken dan voor onze voortplanting noodzakelijk is. Dieren daarentegen blijven daarin to the point waarvoor het bedoeld is. Is de mens een edel wezen of juist het tegenovergestelde naast de dieren? Ik ervaar dat tegenovergestelde! Maar van dat besef word ik niet ooit gelukkig van.
Ik hoopte dat hier een psycholoog was die mij verbaal uit de box wel verder kon en wil helpen.

Een doorgewinterde psycholoog van een wat oudere leeftijd kan heel zinvol zijn, maar wellicht is een oudere psycholoog geen oplossing, niet iedere psycholoog werkt. Soms is het dan beter toch verder te zoeken. Een therapie kan ervoor zorgen dat gevoelens en gedachten eerst erger worden, dat je eerst door een nog groter dal moet, voordat het gaat verbeteren en je weer stapjes vooruit kan zetten. Dat is normaal. Wat minder normaal is, is dat je door een therapievorm blijft hangen in die verergering en een therapie ervoor heeft gezorgd, dat het verergerd blijft. Dan zeg ik: STOPPEN en iets anders proberen... want uiteindelijk ben je het waard dat het beter met je gaat. Werkt iets totáál niet... stap over naar iets anders en wellicht ook een andere hulpverlener. Nieuwe methodes zijn prachtig, juich ik toe. Maar niet voor iedereen werkend en ook niet voor iedereen geschikt.
Staak de zoektocht niet... want dat zou heel zonde zijn. Maar weerleg je wegen. Er is méér dan de therapievorm die je nu hebt gehad. En, maakt niet uit of je dat moet doen of niet, daar gaat het mij nu niet om, soms is een combinatie van dingen ook een optie. Psychologische hulpverlening en iets in een Oosterse hoek bijvoorbeeld... ga niet teveel gelijk experimenteren... vraag er zo nodig hulp bij. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd. Wat ik ermee bedoel is... kijk naast wat je al hebt gedaan... wat verder... en soms is het ook zoeken naast de kaders.

En super dat je hier je verhaal doet... kan ook al wat helpen!

[tomás torquemada]

@Memories
Dank je en Volhoudertje voor jullie reacties.
Om op die van Memories terug te komen,
heb je enig idee hoeveel gods onmogelijke berg ik iedere keer over moet om aan een weer nieuwe wild vreemde man/vrouw onder mijn open burgernaam en burgerservernummer, mijn meest walgelijke en verborgen angsten en blokkades onder de loep te moeten laten nemen? Waar ik mij feitelijk dood voor schaam, weer op zoek en nogmaals daarna weer op zoek naar de juiste psycho adviseur?
Ik denk dat mijn zeilenlittekens niet meer met kunstmatige "botox" kunnen worden gladgestreken. Ik vrees dat ik hier nooit van af te helpen ben.
Hier op deze site kan en kon ik mij incognito uitspreken zonder mij te hoeven schamen omdat toch niemand weet wie ik ben.
Ik zal dus altijd dood ongelukkig blijven hangen tussen mijn verlangen en de stank van een gapende onmetelijk diepe rioolput, van welk seksueel contact dan ook. Geen hoopvol vooruitzicht.

[Memories]

heb je enig idee hoeveel gods onmogelijke berg ik iedere keer over moet om aan een weer nieuwe wild vreemde man/vrouw onder mijn open burgernaam en burgerservernummer, mijn meest walgelijke en verborgen angsten en blokkades onder de loep te moeten laten nemen? Waar ik mij feitelijk dood voor schaam, weer op zoek en nogmaals daarna weer op zoek naar de juiste psycho adviseur?

Zeker en absoluut! Het is enorm frustrerend als je telkens opnieuw dat aan moet gaan. Daarom hoop ik voor iedereen ook altijd dat ze gelijk de juiste persoon of personen vinden. Helaas en veel te vaak gebeurd het dat dat niet het geval is.

Ik denk dat mijn zeilenlittekens niet meer met kunstmatige "botox" kunnen worden gladgestreken. Ik vrees dat ik hier nooit van af te helpen ben.

Ik vermoed dat je dat vooral vreest omdat je merkt dat je hierin telkens vastloopt en nog niet de juiste handvatten en luisterende oren voor hebt gehad. En weet je? Ik kan mij gigantisch goed voorstellen dat je dat zo graag wilt en ook dat je het gevoel hebt hier nooit meer vanaf te komen. Goed... dat kan ook niet in één keer het heeft ook veel tijd nodig. En ook wel wat vertrouwen en dat vertrouwen is zoek. Misschien moet je even niet uitgaan van gladstrijken, misschien kan je eerst uitgaan van vouwen. Want hoe erg het ook is... triggers blijf je nog wel even houden... ook als je die gigabergen weer opgaat. Er zijn altijd kansen dat je een vouw tegenkomt. En de wens om het glad te krijgen is volkomen logisch, maar stap 1 is denk ik het in ieder geval naar vouwen te krijgen, het kan immers niet in één keer helemaal glad zijn. Wat nu zo ondragelijk is, moet eerst in stappen langzaamaan dragelijker gemaakt worden. Dat zou al beter zijn dan dat het nu is, minder goed dan gladgestreken, maar beter dan de ellende van nu. Het is een grote bak ellende, dus de dingen moet je ook in stappen aanpakken, niet gelijk die bulldozer erover. Het is al moeilijk zat.

Hier op deze site kan en kon ik mij incognito uitspreken zonder mij te hoeven schamen omdat toch niemand weet wie ik ben.

Dat je schaamte voelt is heel begrijpelijk! Alleen wil ik wel even duidelijk zijn... wat er allemaal is gebeurd is niet jouw schuld. En ik weet het, dat kan anders voelen.

Ik zal dus altijd dood ongelukkig blijven hangen tussen mijn verlangen en de stank van een gapende onmetelijk diepe rioolput, van welk seksueel contact dan ook. Geen hoopvol vooruitzicht.

Oke, dat is wat je nu denkt, voelt, dat idee heb je nu. En dat is heel akelig. En inderdaad, dat is geen hoopvol vooruitzicht. Maar zou het niet toch ook anders kunnen zijn? Wat nou als er toch nog wat hoop is? Wat nou als er weldegelijk nog mogelijkheden zijn tot geluk en wat nou als jij toch, zij het met de moeite die het nog zou kunnen kosten, jij kan en jij mag zijn? Als het toch zou kunnen... en de kier van de deur toch er nog is... zou dat prachtig zijn, niet waar?

[volhoudertje]

Ik zal dus altijd dood ongelukkig blijven hangen tussen mijn verlangen en de stank van een gapende onmetelijk diepe rioolput, van welk seksueel contact dan ook. Geen hoopvol vooruitzicht.

Defaitisme leidt tot niets, het is zaak de juiste behandelmethode te vinden. Ik zou de hoop niet opgeven.

[tomás torquemada]

@volhoudertje,

Reist bij mij de vraag, of alle ptts met de juiste therapie altijd te cureren tot genezing mogelijk is. Bijvoorbeeld: Iemand, die zelf alles gezien en ervaren heeft wat zich afgespeeld heeft in de concentratiekampen van de 2de wereldoorlog, heeft de eerste jaren na de bevrijding en soms het leven lang daar niet eens over kúnnen spreken. Niet tegen hun geliefden noch tegen een vreemde. Ik ken er enkelen die niet over die gruwelijke ervaringen van hen willen en kunnen spreken. Erover spreken en in een therapie weer herbeleven is voor hen zwaarder dan hun weg naar hun terminale einde. Die herbeleving door alles weer nauwkeurig onder woorden te brengen met alle details kan niet iedereen opbrengen.
Geen andere overlevingsmogelijkheid dan alles in je herinnering onder gewapend beton begraven. En proberen te leven voor zover het nog mogelijk is met je emotionele handicaps.
Defaitistisch? Ik denk eerder fatalistisch en hopeloos realistisch lijkt mij, in mijn geval, de lading beter typeren. Een therapie die mij moet leren mijn natuurlijke emoties van intense afkeer te onderdrukken lijkt mij een geestelijke operatie tegen mijn oorspronkelijkheid. Lijkt mij ook niet goed. Maar heb ik wel 3 jaar bij en met mijn psychologe uitputtend gepoogd. De monnik in zijn vertrouwenwekkende pij met zijn rammelende rozenkrans om zijn middel heeft mijn hele leven tot op het bot verwoest voor zijn eigen kortstondige ziekelijke plezier.
Hij is al dood, anders had ik hem nú zonder aarzelen vermoord. Mijn verdere leven in de bak zal mijn huidige levensvreugde nauwelijks verminderen.

[Memories]

Hij is al dood, anders had ik hem nú zonder aarzelen vermoord. Mijn verdere leven in de bak zal mijn huidige levensvreugde nauwelijks verminderen.

Het gelukkige hieraan is... is dat je nú zegt. In de omstandigheden van nú zou je dat hebben gedaan. Maar vergeet ook niet dat er een verschil zit tussen denken en zeggen het te doen en het ook werkelijk hebben gedaan. Ik denk niet dat je een strafblad wilt die je eeuwig achtervolgt.

[Memories]

Niemand kan je de garantie geven dat iets helemaal verdwijnt. Maar men kan je wel aangeven er alles met jou samen aan te willen en te kijken hoever te komen.

[volhoudertje]

Defaitistisch? Ik denk eerder fatalistisch en hopeloos realistisch lijkt mij, in mijn geval, de lading beter typeren. Een therapie die mij moet leren mijn natuurlijke emoties van intense afkeer te onderdrukken lijkt mij een geestelijke operatie tegen mijn oorspronkelijkheid. Lijkt mij ook niet goed.

Je zult me dit wellicht kwalijk nemen, maar je hebt een hele hoop woorden nodig om te zeggen dat je niet wilt en ook niet durft. Troost je, er zijn veel mensen die deze opstelling kiezen. Er is moed voor nodig om iets aan te durven gaan, maar het lijkt eerder op dat je vast wilt houden aan de pijn die je gewend bent. Het is niets anders dan je verschuilen achter angst voor het onbekende. Dat is een keuze, maar gezien de titel van dit topic geloof ik niet dat jij je daar werkelijk gelukkig door voelt.

[tomás torquemada]

@volhoudertje

Je zult me dit wellicht kwalijk nemen, maar je hebt een hele hoop woorden nodig om te zeggen dat je niet wilt en ook niet durft.

Ik denk dat je niet in oneliners moet schrijven of spreken bij je psycholoog om hem/haar zo nauwkeurig mogelijk je pijn en blokkades te beschrijven.
Niet willen en niet durven? Dat heb ik anders het tegendeel bewezen in al mijn sessies bij mijn psychologe in de hoop iets aan haar big vaardigheden te hebben.
Maar ik ben moedeloos naar dit forum gegaan op zoek naar de sleutel die past op mijn sloten.
Niettemin beide wel gemeend bedankt voor jullie tijd en moeite om je in mij te verplaatsen. Met beschuldigende verwijten kom ik ook niet verder, volhoudertje.
Moedeloos laat ik het hierbij.

[Memories]

@volhoudertje

Je zult me dit wellicht kwalijk nemen, maar je hebt een hele hoop woorden nodig om te zeggen dat je niet wilt en ook niet durft.

Ik denk dat je niet in oneliners moet schrijven of spreken bij je psycholoog om hem/haar zo nauwkeurig mogelijk je pijn en blokkades te beschrijven.
Niet willen en niet durven? Dat heb ik anders het tegendeel bewezen in al mijn sessies bij mijn psychologe in de hoop iets aan haar big vaardigheden te hebben.
Maar ik ben moedeloos naar dit forum gegaan op zoek naar de sleutel die past op mijn sloten.
Niettemin beide wel gemeend bedankt voor jullie tijd en moeite om je in mij te verplaatsen. Met beschuldigende verwijten kom ik ook niet verder, volhoudertje.
Moedeloos laat ik het hierbij.

Ik snap ook niet waar Volhoudertje het niet willen en niet durven vandaan haalt. Daar ben ik het ook niet mee eens. Want ik zie dat je het wel durft en ook wilt. Niet durven is overigens nog wel te begrijpen. Ik denk eerlijk gezegd dat je inderdaad een foute weg in slaat door te stellen dat iemand niet wilt. Daar maak je het niet beter van... soms is het goed om na te denken wat je schrijft.

[volhoudertje]

Ik denk dat je niet in oneliners moet schrijven of spreken bij je psycholoog om hem/haar zo nauwkeurig mogelijk je pijn en blokkades te beschrijven.

Wie zegt dat jij je van oneliners moet bedienen om je verhaal te doen bij een psycholoog? Dat is een opstelling die je zelf hebt gekozen. Kennelijk ben je er inmiddels ook wel achter gekomen dat die opstelling niet werkt.

Wentel je vooral lekker in de slachtofferrol door te zeggen dat je naar dit forum bent gekomen om te zoeken naar de sleutel die op je sloten past, maar dat je in plaats daarvan beschuldigende verwijten hebt gekregen. Nou, daar trap ik niet in, daar prik ik feilloos doorheen.
Je doet in dit topic niet anders dan je verschuilen achter twijfels en je zoekt naar een legitimatie van je passieve opstelling.
Is het niet de gecertificeerde psychologe van in de begin 60 die voortdurend bleef steken in haar empathische woorden en gebaren van ah's en oh's, dan kom je daarna aanzetten met een verhaal over slachtoffers van concentratiekampen die hun verhaal niet konden doen, wat helemaal niets met jouw problematiek te maken heeft.

Ik kan daar met allerlei begrijpende en zalvende woorden op reageren, maar dat doe ik niet. Je lijkt me intelligent genoeg om in te zien dat je een andere weg moet kiezen om met je problemen om te gaan. Met alsmaar 'ja maar' zeggen kom je er niet. En als de manier waarop ik de boodschap overbreng je niet aanstaat, dan is dat maar zo.

[Memories]

Volhoudertje schreef:

Wentel je vooral lekker in de slachtofferrol door te zeggen dat je naar dit forum bent gekomen om te zoeken naar de sleutel die op je sloten past

Ik snap je punten enigsinds VH, maar waar ben je in vredesnaam mee bezig door dit soort zinnen aan te halen? Hij IS slachtoffer. Denk daar goed om.

[Memories]

Volhoudertje schreef:

Wentel je vooral lekker in de slachtofferrol door te zeggen dat je naar dit forum bent gekomen om te zoeken naar de sleutel die op je sloten past

Ik snap je punten enigsinds VH, maar waar ben je in vredesnaam mee bezig door dit soort zinnen aan te halen? Hij IS slachtoffer. Denk daar goed om.

Ik zit met open mond naar je berichten te kijken VH, en het is jammer nu dat je hier niet mag vloeken.

[volhoudertje]

Hij IS slachtoffer. Denk daar goed om.

Hij is slachtoffer, maar ik doe een beroep op zijn intelligentie om een andere invalshoek te kiezen. Kennelijk werkte de lieve empathische aanpak van de zestig jarige therapeute niet, maar dan is het tijd om de bakens te verzetten en en op zoek te gaan naar een andere therapie vorm waarin je toekomt aan de angst, schaamte en woede. Anders blijf je, zoals de topic starter het zelf noemt 'fraaie volzinnen' gebruiken tegen over een psycholoog. Maar dan moet je wel doelbewust naar een andere weg zoeken en daar achter staan.

[Memories]

Hij IS slachtoffer. Denk daar goed om.

Hij is slachtoffer, maar ik doe een beroep op zijn intelligentie om een andere invalshoek te kiezen. Kennelijk werkte de lieve empathische aanpak van de zestig jarige therapeute niet, maar dan is het tijd om de bakens te verzetten en en op zoek te gaan naar een andere therapie vorm waarin je toekomt aan de angst, schaamte en woede. Anders blijf je, zoals de topic starter het zelf noemt 'fraaie volzinnen' gebruiken tegen over een psycholoog. Maar dan moet je wel doelbewust naar een andere weg zoeken en daar achter staan.

Hier hebben we het al over gehad via telefoon.

[volhoudertje]

Hier hebben we het al over gehad via telefoon.

Is dat relevante informatie? Het lijkt me niet.

[Memories]

Hier hebben we het al over gehad via telefoon.

Is dat relevante informatie? Het lijkt me niet.

Als het niet relevant is, haal het dan weg.

[Memories]

Denk eerlijk gezegd dat het wel even duurt voordat hij terugkomt, als hij nog terugkomt, we zullen het zien.

[tomás torquemada]

@Memoires,
Dank je voor je begrip.
Toen ik de confrontatie met de dader in 2010 aanging reageerde zijn plaatsvervanger, wegens zijn dood, ijskoud zijn schuld ontkennend.
Die grofheid over zoiets kwetsbaars deed mij alles nog eens extra herbeleven. Nu de over een andere gooi van volhoudertje is de zoveelste opflikker in deze casus, terwijl ik deze site onder mijn incognito als mijn laatste poging zag om aan een leefbare verwerking te komen, zonder al de blokkade bijverschijnselen a.g.v. wat mij bijna een heel schooljaar was overkomen.
Wanneer ik nu nog in een verwerkingstherapie zou geloven, ging ik daarmee onmiddellijk aan de slag.
Nogmaals Memoires, jij roept te beginnen wel bij mij vertrouwen op, hetgeen onontbeerlijk zou zijn om een therapeutisch advies aan te nemen.
Voor volhoudertje ben ik blijkbaar een aanstellerige loser zonder enige ruggengraat.
Ik zal mij nu verder terugtrekken om de moderator niet verder te irriteren.
Dag Memories.