Hallo,
Ik ben zelf al bekend op dit forum (kom zo 1 keer per jaar). Ik vond ook een post van mezelf die me eigenlijk wel erg raakt:
viewtopic.php?f=6&t=20296&p=442701&hili ... ix#p442701
Het is nu 3 jaar verder en qua mijn problemen is het alleen maar erger geworden. Maar eerst het positieve: ik heb wel me school afgerond
en ben nu werkend bij een klein bedrijf als programmeur. De baan is op zichzelf erg goed: goed betaald, hele vriendelijke mensen, heel flexibel wanneer ik wat moet doen, dichtbij. Het blijft werk maar dit zou perfect voor mij moeten zijn.
Ik vind het heel lastig om mijn problemen te omschrijven omdat ik diep van binnen mezelf zo dom vind dat ik er echt misselijk van wordt. Als ik aan een verhaal begin, wil ik het meteen weer weghalen; zoals nu eigenlijk.
Ik wordt gewoon simpel weg gek van mezelf dat ik alles vermijd en mezelf opsluit. Ik wordt er ook gek van dat nog steeds niemand het weet, omdat ik wel overkom als een sociale jongen. Op werk vinden ze me ook super aardig en 0 problemen gehad in een jaar tijd. Maar van binnen sterf ik.
Dit zijn de dingen die me eigenlijk het meeste irriteren:
- Ik haat iedere vorm van sociaal contact en zal dit zelf ook nooit opzoeken
- Ik heb een erg negatief zelfbeeld
- Ik heb ook last van faalangst. Dit is positief voor mijn zelfstandigheid en perfectionisme, maar erg negatief voor het dagelijks stressniveau.
- Ook wel depressieve klachten als ik op mezelf ben. Zolang ik mezelf nog kan afleiding is hier nog wel mee te leven.
- Ik kan op geen mogelijke manier hulp zoeken. Ik heb het een aantal keer over de jaren heen met me ouders besproken maar die vinden het erg lastig. (Wel grappig dat ik een broer heb waarbij het nog erger was, en ook daarvoor geholpen is, maar bij mij kunnen ze het niet zien) Ik ben 1 keer naar de huisarts geweest met 1 keer naar een psycholoog. Dat is ook niet te doen want ik zal zo veel nadenken dat ik alles onderuit praat en meteen dichtsla.
Kijk, ik kan wel doorgaan zoals ik altijd al doorga. Beetje smoken hier en daar, beetje chillen hier en daar, mezelf proberen af te leiden. Maar ik merk wel dat dit toch een tol begint te eisen. Ik heb ook een aantal vrienden waarmee het ook niet zo goed gaat, maar dat maakt het voor mij alleen maar 10x lastiger. In iedere mogelijke situatie in me hoofd loopt het altijd slecht af (of eraan gaan werken, het verstoppen, of toch een einde eraan maken). Dus ga ik maar jaren zo door.
Dit is dus ook wel bedoeld als spiegel dat je angsten niet onder ogen durven te zien toch wel nare gevolgen heeft. Het lost toch niet vanzelf op. Wel kan het op momenten minder zijn dan andere.
Voel me in ieder geval wel beter nu en ga nog maar eens over nadenken om nog eens hulp te zoeken. Nu maar snel posten anders verwijder ik het.
Mvg,
Anno