Hoi,
Ik loop al een tijdje bij de psycholoog, maar in de afgelopen weken heb ik een enorme stap gezet. Ik heb al mijn gebeurtenissen van het verleden opgebiecht. Dit moest ik van mezelf uiteindelijk doen, omdat het herstelproces anders geblokkeerd zou worden. Dit opbiechten heeft mij enorm veel energie en pijn gekost. De afgelopen dagen heb ik zeer angstige dagen gehad, met veel verdriet en zenuwachtigheid. Dit was voor mij heel heftig. Echter voel ik de afgelopen twee dagen gek genoeg niets meer. Net of het me niet meer kan schelen. Het probleem in dit geval is, is dat ik dan weer ga denken: 'klopt het wel dat ik niets voel? Heb ik de hulp dan echt nog wel nodig?' Ik probeer dan ook de negatieve gevoelens weer terug te krijgen, zodat ik weet waarvoor ik hulp krijg. Want het probleem is namelijk dat ik op het ene moment niets voel en op het andere moment overweldigd wordt door angst en paniekaanvallen, waarbij vele doemscenario's mijn gedachten passeren. Dat heen en weer geslinger is zo vervelend. Vrolijk of verdrietig zijn kost me al veel moeite. Is het normaal dat je na een aantal heftige dagen even niets meer voelt? Is de hulp, bij het emotieloos zijn en het denken dat je geen hulp meer nodig hebt, juist niet op z'n hardst nodig? Ik weet het even niet meer.