Ik woon al 20 jaar samen met mijn vriendin en we hebben een zoon van 17. Deze jongen heeft op moeten groeien in een relatie waarin heel veel ruzie was. Pas de laatste jaren hebben we een manier gevonden om minder ruzie te maken. Ik ben ervan overtuigd dat bij mijn partner ASS speelt en inmiddels heb ik daarvoor bij haar ook wel begrip voor gekregen, al moet ik er beslist nog geen nadruk op leggen. Ik weet niet wat mijn zoon ervan ziet en in hoeverre hij zich bewust is van het ongewone wat hierin speelt. Ik loop hier al vanaf het begin in te schipperen.
Vooral toen hij klein was en bijvoorbeeld in paniek om een doekje riep omdat hij ietsje op tafel geknoeid had... Hoe blijf ik beide trouw. Nu is hij ouder en wijzer een geeft me soms een nadrukkelijke knipoog wanneer er weer iets gewoon moet worden gevonden wat dat niet is. Ik wil nadrukkelijk een idee van bondje tegen mijn vriendin voorkomen, maar ook mijn zoon steunen in zijn opgroeien. We zijn bijna zover dat we hierover een gesprek met hem willen aangaan, maar weten nog niet hoe. Ze hebben een goede band samen en mijn vriendin is een heel lieve moeder. Maar ik denk wel dat mijn zoon hierdoor ook gevormd is. In ieder geval is hij zeer gesloten en praat pas en doet pas gezellig op commando. Nou ja, hij is dan ook 17..
De laatste tijd merkte ik dat ik zo moe was, zo lusteloos, stil, niet meer op gang te krijgen. Ik vroeg me af wie ik zelf ook alweer was. Vroeger was ik veel ondernemender, meer overtuigd van mijn kunnen. Nu voel ik me vooral ontmoedigd. Er blijkt een naam voor te zijn: CADD.
Mijn vriendin heeft een goede baan en omdat ze op bijna alle terreinen controle wil hebben zorgt ze voor het grootste deel voor het huishouden. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal goed te functioneren, al valt wel op dat alles op de meest omslachtige en tijdrovende manier moet. Pas nu ik internet zo'n beetje leeg gegoogled heb valt me op hoe ze tientallen malen per dag niet weet hoe ze moet reageren. Ik weet niet beter, zo is ze altijd geweest. Wat het meest vretend is geweest, zijn alle redenaties om alles wat ze doet te legitimeren. Ze is daar heel goed in en weet daarmee ook hulpverleners in te pakken. Ik heb vaker zinderend van woede een sessie verlaten, omdat ik degene was die raar leek te reageren. Vriendin mag toch ook zeggen hoe ze iets wil hebben.
Ondertussen moet ik opletten met initiatieven nemen, die worden uitgelegd alsof zij niets in te brengen heeft. Ook al betrek ik haar in alles, teken mijn plannen volledig uit om inzicht te geven en samen te besluiten. Elk ideetje van mij moet bevochten worden, en dan bedoel ik ook elk ideetje. Het begint altijd met nee. Er is nergens het vanzelfsprekende vertrouwen dat ik weet waar ik mee bezig ben en dat ik niet haar belangen veronachtzaam. Ik heb haar gevraagd welke functie voor haar deze behoefte aan controle heeft, maar daar komt ze niet zo goed uit. Zij doet haar best wat controle te laten gaan en ik reageer met nervositeit wanneer ik haar alweer ergens naar zie kijken wat niet perfect gevonden wordt.
Toch ben ik ervan overtuigd dat ze een goed mens is, met een groot hart en ze doet werkelijk waanzinnig haar best om zich een beetje aan te passen. Heel vaak pas na uren en uren praten denk ik dat ze begrijpt wat ik bedoel, de nuances van wat ik voel en waarneem, om dan te merken dat ze de dingen vertaalt met: dit moet ik voortaan niet meer doen, dit moet ik voortaan wel doen. Ik heb veel bereikt bij haar, even goed, en we leven met liefde en respect voor elkaar. Al moet ik blijvend vechten voor elk beetje ruimte dat ik wil hebben. De keuken niet opruimen wanneer ik aan het koken ben, moet ik blijvend verdedigen, ondanks de afspraken die we daarover hebben gemaakt en de crisissen die we erover gehad hebben.
Het gekke is, dat veel ook allemaal zo is weggerationaliseerd dat ik niet meer weet aan te geven wat het nou in concreto is wat er gebeurt tussen ons. Ik ben op dit moment alleen zo ver dat ik niet meer twijfel aan ASS of een andere autismevariant.
In de loop der jaren ben ik steeds kleiner geworden, kan ik mezelf steeds minder goed uitdrukken en heb een hoop contacten verloren, oa die met familie. Dat zijn ook onuitgesproken dingen, maar ik weet dat ze vinden dat ik soms raar op mijn vriendin reageer, wat al te fel. Tot ik tenslotte al mijn positie kwijt was en ik nu denk: laat maar. Ik kan niet staande houden wat dat met mijn relatie te maken heeft, ik denk dat er verband is. Mijn vriendin kan niet stuk, die heeft een houding alsof ze precies weet waarmee ze bezig is, hoog opgeleid, goede baan, op het eerste gezicht wel een sterk karakter. Ik ben de enige die weet hoe vaak dat niet zo is.
Ik ben zo alleen en zo moe. Kan vaak alleen nog maar op de bank zitten en puzzeltjes doen, sociale contacten bijhouden is me soms teveel, hoewel ik steeds weer ontdek hoe voedend die kunnen zijn. Maar ik ben zo moe van het schipperen, naar buiten repectvol met mijn vriendin omgaan en niemand te laten merken hoeveel het schuurt tussen ons. Dat zal toch allemaal mijn schuld gevonden worden, want ik reageer vaak te fel (in de praktijk al behoorlijk onder controle overigens)
Ik denk nu over de relatie niet verbreken, maar wel apart wonen. Of strakke afspraken maken over welke controle ze wel mag en welke ze aan mij moet overlaten én loslaten. Dat zullen we met hulpverlener moeten doen en vermoedelijk een soort van contract. En dan nog zal ik blijvend moeten vechten voor mijn plannetjes en ideetjes. Hoewel ze zegt dat ze daar opener mee zal proberen om te gaan. Maar opnieuw hulpverlening zoeken dat is op dit moment nog een brug te ver voor haar.
Ondertussen ben ik zooo moe...
Iemand herkenning en wellicht goede suggesties?
Parsie