De grenzen van Byron Katie’s 'The Work'.
Hoe ver mag je gaan?
Ik wil dat de kanker stopt met groeien
Er zijn een heleboel mensen die dol zijn op 'The Work' van Byron Katie. Haar therapeutische methode is gebaseerd op een soort validiteitscheck, die uitmondt in een reeks vragen waarbij het waarheidsgehalte van een veronderstelling, emotie of mening wordt omgekeerd. Bijvoorbeeld: "Ik ben alleen maar gelukkig als ik veel geld verdien," wordt omgekeerd in "Ik ben ook gelukkig als ik weinig geld verdien."
Ik moet toegeven dat je daar best aardige resultaten mee kunt bereiken, maar die methode heeft naar mijn mening een begrensde bruikbaarheid. Ik durf te stellen dat het op een bepaald moment niet meer ethisch verantwoord is om een cliënt of patiënt met 'omkeer vragen' te bombarderen.
Is het principe van 'The Work' ook toepasbaar op mensen die getraumatiseerd zijn door een geweldsmisdrijf of seksueel geweld of terminaal ziek zijn? Ik waag het te betwijfelen.
Mevrouw Katie en haar volgelingen denken daar kennelijk héél anders over.
Op de Nederlandstalige website van Katie is namelijk een filmpje te zien over een meneer met kanker.
Het filmpje draagt de titel:
Ik wil dat de kanker stopt met groeien.
Tja, dat lijkt me eerlijk gezegd ook wel. Als je de gevreesde ziekte hebt, dan wil je daar het liefst zo snel en goed mogelijk van genezen, toch? Het besef kanker te hebben veroorzaakt bij sommigen patiënten behoorlijk wat stress. De consequentie van Katie’s werkmethode is natuurlijk dat je een kankerpatiënt de volgende vraag voorlegt:
Ik wil dat de kanker NIET stopt met groeien.
Het klinkt bijzonder wreed om een kankerpatiënt die vraag voor te leggen. Kun je dat eigenlijk wel maken om zo'n vraag te stellen?
Het verbaast me nogal dat dit filmpje zoveel lof krijgt. (Of de webmasters filteren alle negatieve comments, dat kan natuurlijk ook.) Het kan best zijn dat ik niet open sta voor deze methode, of dat de vormgeving wat al te Amerikaans is. Ik vind het filmpje eerlijk gezegd tenenkrommend, om niet te zeggen stuitend.
Oordeel zelf, is de methode van Byron Katie universeel bruikbaar of zijn er grenzen?