hoi,
Eigenlijk ben ik op zoek naar mensen die ook hoogsensitief zijn en mij misschien wat tips kunnen geven hoe ermee om te gaan, want ik zie het soms niet meer zitten, ik wordt zo moe van mijzelf. Ik heb al een aantal boeken gelezen, eerst over autisme omdat ik nogal hoog scoor op de autisme spectrum test. Maar ik kom zeker in aanmerking voor hooggevoeligheid, vroeger als kind hoorde ik niets anders dan dat ik overgevoelig was en verlegen.
Het probleem is dat het met de jaren erger is geworden en dat ik regelmatig last heb van woedeaanvallen die ik niet kan controleren, zo heb ik eens mijn eigen hand gebroken op de kastdeur. De reden daarvoor was het lawaai dat de buurman ineens veroorzaakte, hij klopte 's morgens vroeg heel hard op de muur met een hamer en ik werd razend. Lawaai kan me zo overstuur maken dat ik het zelf niet begrijp en ik snap ook niet dat andere mensen daar zo rustig kunnen onder blijven. En het ligt niet aan mijn oren want het lawaai dat een straaljager produceert kan ik heel goed verdragen (ik hou zelfs enorm van airshows!) Ik ben ook gevoelig voor andere dingen (smaak, geur, licht,...) maar meestal is dat positief. Lawaai is het grootste probleem, daar kunnen ze mij echt mee martelen, ik stort direct in.
Wat anderen over mij zeggen, of kritiek en opmerkingen kunnen me heel hard raken. Humeur van anderen slaat direct over op mij, waardoor ik heel snel van goedgezind naar slechtgezind kan evolueren door andere mensen. Ik heb het gevoel dat andere mensen de touwtjes in handen hebben over hoe ik me voel en wat ik moet doen. Zelfs de buren hebben daar invloed op als ze teveel lawaai maken! Zo vermijd ik dus sociale contacten voor zover dat mogelijk is (ik werk in een supermarkt, wat niet altijd bevorderlijk is voor mijn humeur, het hangt dus af van het humeur van de klanten en collega's).
Wat ik zo graag wil is gewoon mijn leven, mijn gedrag, mijn gevoelens in eigen handen hebben en niet laten beïnvloeden door de buitenwereld. Het is misschien wel leuk als het over positieve zaken gaat zoals lachen en plezier maken door toedoen van anderen. Maar het rare is dat ik daar meer controle over heb, als iemand uitbundig plezier maakt lijk ik wel een koele kikker, ik kan daar wel afstand van nemen. Wat niet wil zeggen dat ik niet uitbundig kan zijn, ik kan dansen op feestjes of springen en zingen tijdens een concert. Maar daar kies ik zelf voor! Het zijn de negatieve gevoelens waar ik weinig controle over heb. Zo kom ik over als een zwakkeling, een emotioneel wrak zonder zelfcontrole! Op het werk sta ik al bekend als een overgevoelig iemand die direct begint te wenen bij conflicten. Ik kan me niet verdedigen tijdens bijvoorbeeld een evaluatie zonder in tranen uit te barsten als er één negatief punt over mijn werkprestatie gegeven wordt, ook al is de rest positief. Waarom kan ik niet gewoon koelbloedig blijven in zo'n situaties? Ik wil helemaal niet dat men mij zo ziet, dan heb je die stempel voor de rest van je loopbaan. Eerlijk gezegd zou ik soms willen dat ik ongevoelig ben, maar dan mis je natuurlijk de positieve kanten van gevoelig zijn, en die zijn er ook natuurlijk.
Wat het de laatste jaren nog heeft verergerd is het feit dat mijn ouders oud worden en aftakelen. In het algemeen vind ik het al moeilijk om aan te zien dat ouderen sukkelen, bijvoorbeeld in de winkel waar ik werk, als ik een bejaard persoon zie boodschappen doen en het allemaal niet zo goed krijg ik al een krop in de keel. Mijn eigen ouders zien aftakelen is de hel voor mij, en toch weet ik dat het iedereen overkomt. Het maakt mij zo triest en kwaad. Ook kwaad op mezelf omdat ik soms geen geduld heb met hen en moeilijk kan aanvaarden als ze iets niet meer kunnen. Mijn pa wordt dement en dat valt me heel zwaar, ik kan daar niet mee omgaan. Ik heb nooit een goede relatie gehad met hem, vroeger dronk hij veel wat bij mij zijn sporen heeft nagelaten. En nu kan en mag hij niet meer drinken en is het andere miserie. Het maakt me kwaad want ik steek het op de drank, hij heeft zijn hersenen kapot gezopen en nu zitten wij (mijn ma en ik, de andere broers en zussen hebben er minder last van) met de gebakken peren. Tegelijkertijd heb ik medelijden met hem en doet het pijn hem zo te zien achteruitgaan. Zo wil ik niet eindigen, zeg ik dan altijd, ik wil dit niet meemaken. En van mijn moeder zou ik het zeker niet kunnen aanzien, gelukkig heeft zij die vreselijke ziekte niet. Ik ben bang voor de toekomst, al weet ik ook wel dat we in het 'nu' moeten leven, dat is soms al erg genoeg.
Soms heb ik van die depressieve buien die plots uit de lucht komen vallen, dat ik niet weet wat me overkomt. Dat duurt meestal maar één dag, maar kan zeer hevig zijn. Sporten helpt niet meer, want afgelopen zondag ben ik 5 kilometer gaan lopen wat meestal toch een goed gevoel geeft, en in de namiddag werd ik overvallen door zo'n depressieve bui. Heel raar en heel beangstigend! Alsof ik mezelf niet meer ken en dan denk ik: 'wat overkomt me nu, dit wil ik niet!', maar ik heb er geen controle over. Heeft iemand dit ooit al gehad? Ik durf het niet zeggen aan mijn huisarts want ik wil geen antidepressiva, eigenlijk ben ik niet depressief, enkel die ene dag of een paar uren. Heel bizar!
Ik zal hier maar stoppen anders wordt het te lang. Bedankt aan wie dit leest en mij wat tips kan geven zonder dat er dure therapieën aan te pas komen.
Re: hsp en plotse aanvallen van depressiviteit
Hallo Nancy,
Wat goed dat je voor jezelf al een tal van boeken hebt gelezen over onderwerpen die van toepassing zijn. Wat ik lees is dat je een aantal punten opnoemt waar je moeite mee hebt. Maar ook een aantal punten die je eigenlijk als prettig ervaart. Volgens mij kan je daar intens van genieten. Maar de dingern waar je moeite mee hebt overschaduwen op dit moment de positieve ervaringen. Bij een Hoog Sensitief Persoon komt alles veel meer binnen. Eigenlijk ervaar je het als een tal keer zo erg. (Dat er gebeurtenissen zijn, die voor één ieder gewoon heel heftig zijn is natuurlijk begrijpelijk, dat komt dan ook hard binnen, maar zie jezelf eens als een spons.) Alles wat er gaande is, in dit geval het gebons op de deur -om helemaal gek van te worden!!!- en dan ook nog heel vroeg, ja, dat hakt erin. Dat zuig je als het ware als een spons op. Dat blijft helemaal in je zitten en dat kan ook een eigen gevoel overstemmen, het komt erbij, erbovenop. (Totaal niet fijn wakker worden!!)
-Maar de buurman, zal zich niet zo van kwaad bewust zijn en het waarschijnlijk niet zo bedoelen. Maar dat neemt niet weg, dat het gebons voor jou anders is dan voor hem.
En dat is gewoon om de rillingen van te krijgen, zo op die manier.
En dat je dan van lawaai hartstikke instort, is natuurlijk heel vervelend. Zijn er oefeningen die je doet om te ontspannen? Zijn er rituelen die je uitvoert?
Wat in ieder geval belangrijk is, is voldoende rust. (Ook als anderen dat maar vreemd vinden of niet begrijpen!!!
) Kritiek is hartstikke moeilijk, maar het is je eigen leven. En dat leven, moet voor jou, vooral voor jou, wel aangenaam zijn en blijven. En ook proberen de chaos te verminderen in je omgeving, dus regelmatig even opruimen, aan kant blijven houden. Dat is voor je omgeving goed, maar ook voor je geest. Dan is er rust om je heen. Je krijgt al veel prikkels binnen. Als jij negatief in je vel zit, niet lekker in je vel zit, komen die prikkels ook verkeerd of harder binnen. Tenminste, dat kán. En dus is het van het grootste belang, dat je, al dan niet dat je leert, jezelf regelmatig voorop te stellen, ondanks dat je er ook graag voor anderen bent en wilt zijn. (Want ja, ook dat is een punt, naast dat je voor anderen bent, er ook voor jezelf zijn, naast dat je voor anderen zorgt, ook vooral voor jezelf zorgen en ook als je dat moeilijk vind. )
-Ga bijvoorbeeld eens lekker de tijd nemen om te douchen, maar niet alleen te douchen, smeer je daarin met heerlijke body lotion of body cream. Maak van een dagje kapper, een extra dagje voor jezelf, ga nadat je bijvoorbeeld bij de kapper bent geweest, eens lekker naar een park of een bos. (Natuur doet goed, misschien doe je dat al en vind je dat fijn?) Doe wat je graag doet, waar je naar verlangt, maar dan het dubbele en langer. Tijd voor jezelf. (En ongetwijfelt, komt er kritiek, of komen er rare gezichten. Misschien omdat ze het niet gewend zijn, of gewoon, omdat het voor hen, niet zo goed te begrijpen is. Maar naast dat het voor iedereen belangrijk is ook tijd voor zichzelf te nemen, om voor zichzelf te zorgen, is het voor iemand die veel prikkels binnenkrijgt doordat iemand bijvoorbeeld hooggevoelig is, van levensbelang dat er regelmatig rust is. Het is een terugkerend belangrijk punt in je leven. Dat zal ook blijven en dat moet je dan ook pakken. Dat komt hard binnen.
(En dat is ook wel een punt van zorg, ondanks dat het bij het leven hoort, het is goed, om dat te uitten.)
Je schrijft verder nog over momenten dat het allemaal opeens binnenkot. Dat je eigenlijk niet weet wat je overkomt. Het overweldigd je eigenlijk allemaal.
(Ook dat is, een herkenbaar punt voor iemand die bijvoorbeeld hoogsensitief is.) En dat blijft een punt van aandacht. Een punt om mee te leren omgaan, maar het blijft dus wel een punt van aandacht, ondanks de oefeningen, methoden en handvatten die je hebt om ermee te leren omgaan. Het overweldigende gevoel, of het binnenkomen van sferen, is er, en zal blijven, juist door het sensitieve. Maar het is het punt dat je voor jezelf, STOP!! moet roepen op het juiste moment. Jezelf een halt toeroepen. HALT, STOP, nu niet verder -Ik heb echt rust nodig, ik trek mij terug in een omgeving waar rust en kalmte heerst, om bijvoorbeeld op te laden. (Dat zie je ook vaak gebeuren als mensen weg zijn geweest naar "drukere" plekken en dan thuis komen.)
Onder andere schrijfster Barbara Driessen heeft boeken geschreven over dit onderwerp. (Zoals meerdere schrijfsters en schrijvers.) Je kan eens op zoek gaan naar boeken die geschreven zijn door haar en die je verder kunnen helpen. Waar je wellicht veel aan kan hebben, ook met tips en oefeningen. Ook met uitleg en verdere (h)erkenning.
Misschien vind je het prettig om die boeken van haar in huis te hebben. Als je haar boeken nog niet kent.
Ik hoop dat het goed doet en heeft gedaan om hier je verhaal te schrijven. Blijf dat oo doen als het prettig en fijn voelt en jij die behoefte hebt. Je mag er zijn.
Ook hoop ik dat je misschien iets aan dit stuk hebt wat ik heb geschreven. Al is het misschien alleen maar het gevoel dat je niet alleen bent.
Wat goed dat je voor jezelf al een tal van boeken hebt gelezen over onderwerpen die van toepassing zijn. Wat ik lees is dat je een aantal punten opnoemt waar je moeite mee hebt. Maar ook een aantal punten die je eigenlijk als prettig ervaart. Volgens mij kan je daar intens van genieten. Maar de dingern waar je moeite mee hebt overschaduwen op dit moment de positieve ervaringen. Bij een Hoog Sensitief Persoon komt alles veel meer binnen. Eigenlijk ervaar je het als een tal keer zo erg. (Dat er gebeurtenissen zijn, die voor één ieder gewoon heel heftig zijn is natuurlijk begrijpelijk, dat komt dan ook hard binnen, maar zie jezelf eens als een spons.) Alles wat er gaande is, in dit geval het gebons op de deur -om helemaal gek van te worden!!!- en dan ook nog heel vroeg, ja, dat hakt erin. Dat zuig je als het ware als een spons op. Dat blijft helemaal in je zitten en dat kan ook een eigen gevoel overstemmen, het komt erbij, erbovenop. (Totaal niet fijn wakker worden!!)
-Maar de buurman, zal zich niet zo van kwaad bewust zijn en het waarschijnlijk niet zo bedoelen. Maar dat neemt niet weg, dat het gebons voor jou anders is dan voor hem.
En dat is gewoon om de rillingen van te krijgen, zo op die manier.
Geweldig dat je het zo positief kan ervaren meestal. Het is natuurlijk ook heerlijk. Geuren als Kaneel, dennenbos, koffie, chocolade, bloemen, kruiden, de geur van de herfst- dat is ook wel een voordeel. Net zoals dat je smaken positief ervaart. Je kan daar intens van genieten. Want wat dacht je van heerlijke kwark, speculaas, boterkoeken, of wat je dan ook maar lekker vind. En licht is ook heel aangenaam. (Al is wat men prettig vind, voor iedere HSP-er dan weer anders.) TEveel licht, hoeft niet aangenaam te zijn. Maar de zon, kan een allergrootste vriend zijn.Ik ben ook gevoelig voor andere dingen (smaak, geur, licht,...)
En dat je dan van lawaai hartstikke instort, is natuurlijk heel vervelend. Zijn er oefeningen die je doet om te ontspannen? Zijn er rituelen die je uitvoert?
Wat in ieder geval belangrijk is, is voldoende rust. (Ook als anderen dat maar vreemd vinden of niet begrijpen!!!
) Kritiek is hartstikke moeilijk, maar het is je eigen leven. En dat leven, moet voor jou, vooral voor jou, wel aangenaam zijn en blijven. En ook proberen de chaos te verminderen in je omgeving, dus regelmatig even opruimen, aan kant blijven houden. Dat is voor je omgeving goed, maar ook voor je geest. Dan is er rust om je heen. Je krijgt al veel prikkels binnen. Als jij negatief in je vel zit, niet lekker in je vel zit, komen die prikkels ook verkeerd of harder binnen. Tenminste, dat kán. En dus is het van het grootste belang, dat je, al dan niet dat je leert, jezelf regelmatig voorop te stellen, ondanks dat je er ook graag voor anderen bent en wilt zijn. (Want ja, ook dat is een punt, naast dat je voor anderen bent, er ook voor jezelf zijn, naast dat je voor anderen zorgt, ook vooral voor jezelf zorgen en ook als je dat moeilijk vind. )-Ga bijvoorbeeld eens lekker de tijd nemen om te douchen, maar niet alleen te douchen, smeer je daarin met heerlijke body lotion of body cream. Maak van een dagje kapper, een extra dagje voor jezelf, ga nadat je bijvoorbeeld bij de kapper bent geweest, eens lekker naar een park of een bos. (Natuur doet goed, misschien doe je dat al en vind je dat fijn?) Doe wat je graag doet, waar je naar verlangt, maar dan het dubbele en langer. Tijd voor jezelf. (En ongetwijfelt, komt er kritiek, of komen er rare gezichten. Misschien omdat ze het niet gewend zijn, of gewoon, omdat het voor hen, niet zo goed te begrijpen is. Maar naast dat het voor iedereen belangrijk is ook tijd voor zichzelf te nemen, om voor zichzelf te zorgen, is het voor iemand die veel prikkels binnenkrijgt doordat iemand bijvoorbeeld hooggevoelig is, van levensbelang dat er regelmatig rust is. Het is een terugkerend belangrijk punt in je leven. Dat zal ook blijven en dat moet je dan ook pakken.
Het lijkt mij heel moeilijk om -in dit geval- je ouders te zien aftakelen! [AAI]Wat het de laatste jaren nog heeft verergerd is het feit dat mijn ouders oud worden en aftakelen.
Dat komt hard binnen.(En dat is ook wel een punt van zorg, ondanks dat het bij het leven hoort, het is goed, om dat te uitten.)
Je schrijft verder nog over momenten dat het allemaal opeens binnenkot. Dat je eigenlijk niet weet wat je overkomt. Het overweldigd je eigenlijk allemaal.
(Ook dat is, een herkenbaar punt voor iemand die bijvoorbeeld hoogsensitief is.) En dat blijft een punt van aandacht. Een punt om mee te leren omgaan, maar het blijft dus wel een punt van aandacht, ondanks de oefeningen, methoden en handvatten die je hebt om ermee te leren omgaan. Het overweldigende gevoel, of het binnenkomen van sferen, is er, en zal blijven, juist door het sensitieve. Maar het is het punt dat je voor jezelf, STOP!! moet roepen op het juiste moment. Jezelf een halt toeroepen. HALT, STOP, nu niet verder -Ik heb echt rust nodig, ik trek mij terug in een omgeving waar rust en kalmte heerst, om bijvoorbeeld op te laden. (Dat zie je ook vaak gebeuren als mensen weg zijn geweest naar "drukere" plekken en dan thuis komen.)
Onder andere schrijfster Barbara Driessen heeft boeken geschreven over dit onderwerp. (Zoals meerdere schrijfsters en schrijvers.) Je kan eens op zoek gaan naar boeken die geschreven zijn door haar en die je verder kunnen helpen. Waar je wellicht veel aan kan hebben, ook met tips en oefeningen. Ook met uitleg en verdere (h)erkenning.
Misschien vind je het prettig om die boeken van haar in huis te hebben. Als je haar boeken nog niet kent.
Ik hoop dat het goed doet en heeft gedaan om hier je verhaal te schrijven. Blijf dat oo doen als het prettig en fijn voelt en jij die behoefte hebt. Je mag er zijn.
Ook hoop ik dat je misschien iets aan dit stuk hebt wat ik heb geschreven. Al is het misschien alleen maar het gevoel dat je niet alleen bent.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
Dromen1983
- Berichten: 1137
- Lid geworden op: 22 mar 2014 00:58
Re: hsp en plotse aanvallen van depressiviteit
Hey Nancy
Ik ben zelf ook hoog sensitief, pas sinds een paar jaar weet ik dat dit een naam heeft.
Ik herken dus heel wat in je verhaal. Heb zelf ook wel periodes gehad dat het negatieve meer door woog dan al die intens positieve momenten.
Ergens ben ik dat toen voor een stuk onbewust gaan compenseren door dingen te doen die mij een fijn gevoel geven. Nl werken met kindjes maar ook heel vaak in de weekends naar theater en musical enz. Soms wel 3 voorstellingen van dezelfde musical in 1 weekend. Mijn omgeving snapte dat niet zo goed: das toch steeds hetzelfde elke voorstelling. Maar ik kom genieten van de kleine details die ik de eerste keer door de vele indrukken gemist had. Of dezelfde voorstelling maar een wissel binnen de cast ofzo. Ik denk dat ik bijna 3 jaar aan een stuk massaal veel geld heb gespendeerd aan het theater enz (durf niet uit te rekenen hoeveel). Maar als ik zie hoe mij dat energie gaf om de rest van de week door te komen, ben ik blij dat ik het kon en ook gewoon deed.
En dat van geluiden van buitenaf heb ik ook wel. Ik kan echt misselijk worden van de trilling van een auto waarvan de motor blijft draaien, op enkele meters van mijn raam. Als dat wat lang duurt, wordt ik ook enorm lastig. Maar gelukkig niet extreem. Ik probeer dan afleiding te vinden, desnoods met hoofdtelefoon op met een fijn muziekje. Het is wat zoeken voor je weet wat werkt.
Ik kan nog steeds geen kriebelende etiketjes verdragen, raak geïrriteerd wanneer er bv ergens een klok tikt of er een vies luchtje hangt. Ik probeer zo'n dingen te vermijden of ga dan buiten of in een andere ruimte ofzo.
En ja, ik merk bij mezelf nog steeds dat de kleinste opmerking of commentaar bij mij vaak hard binnen komt. En dat het dan ook een poos duurt voor ik dat te boven ben. Ook al bedoelt de ander het misschien niet zo negatief.
Negatieve dingen en gevoelens, daar heb ik verder nog niet echt iets op gevonden. Tot voor kort probeerde ik al die gevoelens gewoon weg te stoppen. Tot het op was.
Ik heb dan hulp gezocht bij een psycholoog, die me helpt om de dingen in zijn context te plaatsen en me ook helpt om te verwoorden wat ik voel. Want zo'n intense gevoelens, die vind ik heel moeilijk te omschrijven. Vooral dan de negatieve.
Misschien ook overwegen om naar een psycholoog te gaan. Daar hoef je niet verplicht aan de medicatie hoor. Ik worstel momenteel met een depressie en PTSS en neem ook geen medicatie. Ze kunnen je extra tips geven die je zou kunnen proberen wanneer het zwaar is. En je leert ook zelf oplossingen te vinden.
Sterkte alvast! En probeer ondanks alles ook te genieten van de kleine dingen.
En je mag altijd een priveberichtje sturen ofzo, mocht je dat willen.
Ik ben zelf ook hoog sensitief, pas sinds een paar jaar weet ik dat dit een naam heeft.
Ik herken dus heel wat in je verhaal. Heb zelf ook wel periodes gehad dat het negatieve meer door woog dan al die intens positieve momenten.
Ergens ben ik dat toen voor een stuk onbewust gaan compenseren door dingen te doen die mij een fijn gevoel geven. Nl werken met kindjes maar ook heel vaak in de weekends naar theater en musical enz. Soms wel 3 voorstellingen van dezelfde musical in 1 weekend. Mijn omgeving snapte dat niet zo goed: das toch steeds hetzelfde elke voorstelling. Maar ik kom genieten van de kleine details die ik de eerste keer door de vele indrukken gemist had. Of dezelfde voorstelling maar een wissel binnen de cast ofzo. Ik denk dat ik bijna 3 jaar aan een stuk massaal veel geld heb gespendeerd aan het theater enz (durf niet uit te rekenen hoeveel). Maar als ik zie hoe mij dat energie gaf om de rest van de week door te komen, ben ik blij dat ik het kon en ook gewoon deed.
En dat van geluiden van buitenaf heb ik ook wel. Ik kan echt misselijk worden van de trilling van een auto waarvan de motor blijft draaien, op enkele meters van mijn raam. Als dat wat lang duurt, wordt ik ook enorm lastig. Maar gelukkig niet extreem. Ik probeer dan afleiding te vinden, desnoods met hoofdtelefoon op met een fijn muziekje. Het is wat zoeken voor je weet wat werkt.
Ik kan nog steeds geen kriebelende etiketjes verdragen, raak geïrriteerd wanneer er bv ergens een klok tikt of er een vies luchtje hangt. Ik probeer zo'n dingen te vermijden of ga dan buiten of in een andere ruimte ofzo.
En ja, ik merk bij mezelf nog steeds dat de kleinste opmerking of commentaar bij mij vaak hard binnen komt. En dat het dan ook een poos duurt voor ik dat te boven ben. Ook al bedoelt de ander het misschien niet zo negatief.
Negatieve dingen en gevoelens, daar heb ik verder nog niet echt iets op gevonden. Tot voor kort probeerde ik al die gevoelens gewoon weg te stoppen. Tot het op was.
Ik heb dan hulp gezocht bij een psycholoog, die me helpt om de dingen in zijn context te plaatsen en me ook helpt om te verwoorden wat ik voel. Want zo'n intense gevoelens, die vind ik heel moeilijk te omschrijven. Vooral dan de negatieve.
Misschien ook overwegen om naar een psycholoog te gaan. Daar hoef je niet verplicht aan de medicatie hoor. Ik worstel momenteel met een depressie en PTSS en neem ook geen medicatie. Ze kunnen je extra tips geven die je zou kunnen proberen wanneer het zwaar is. En je leert ook zelf oplossingen te vinden.
Sterkte alvast! En probeer ondanks alles ook te genieten van de kleine dingen.
En je mag altijd een priveberichtje sturen ofzo, mocht je dat willen.
Sometimes you've gotta fall before you can fly
-
nancy007
Re: hsp en plotse aanvallen van depressiviteit
Bedankt voor de fijne reacties, het doet deugd om te horen dat er mensen zijn die het wel begrijpen. Het is natuurlijk wel zo dat ik heel weinig vrienden heb, eigenlijk geen, behalve een tweetal goede collega's op 't werk die ik vrienden zou kunnen noemen, maar het blijven collega's, das toch nog anders dan een echte boezemvriend. Ik heb jaren sociaal contact vermeden buiten de werkomgeving tot ik opnieuw ben gaan studeren omdat ik echt toe was aan een uitdaging en eens iets anders dan enkel rekken vullen in een supermarkt. Ik koos voor filosofie en het heeft me enorm geholpen een beetje meer zelfvertrouwen te krijgen. Het feit dat ik uiteindelijk dat diploma haalde heeft me geholpen om positiever over mezelf te denken, dat ik toch nog iets kon en iets kon afwerken en vol te houden, hoe moeilijk het soms ook was. Nu dit erop zit echter moet ik op zoek naar iets anders want ik dreig weer in een put te vallen. Studeren kost geld dus dat kan ik ook niet eeuwig blijven doen en daarbij kost het enorm veel energie, soms werd me dat ook te veel, dat blokken voor die examens.
Sporten helpt soms, maar meer op het moment zelf tot een paar uur nadien. Daarna word ik zo moe dat het op mijn humeur werkt. Eigenlijk moet ik leren alles beter doseren. Af en toe de rust opzoeken en de koptelefoon opzetten lijkt me inderdaad een goed idee. Ik heb zo'n ding in huis en toch denk ik daar niet altijd aan op het moment dat het nodig is. Soms laat ik het negatieve, het lawaai of het teveel aan prikkels veel te lang duren tot ik ontplof. Soms kan ik van de stress gewoon niet meer denken en dan vergeet ik alle oplossingen die voorhanden zijn te gebruiken. De psycholoog waar ik vroeger bij ging leerde me ademhalingstechnieken en zo, maar op 't moment dat ik dat nodig heb vergeet ik alles.
De boeken van Barbara Driessen lijken me wel interessant, 'k heb eens op haar website gekeken. Tijdens het surfen kwam ik op nog een andere website terecht (er zijn er veel blijkbaar), http://www.samenoppad.be, van Anke De Vooght. Ik moet het nog verder lezen wat ze allemaal doet maar het is een soort coach die samen met jou op pad gaat, in de natuur als je dat wil, om een diepgaand gesprek te voeren. Lijkt me wel wat, 'k ga dat zeker verder bekijken waar dat allemaal plaatsvindt. De afstand om ergens hulp te zoeken is voor mij ook heel belangrijk, autorijden is pure horror, zeker als ik ergens voor de eerste keer naartoe moet. Ik moet altijd een kaartje in mijn hoofd hebben met herkenningspunten, anders raak ik in paniek. Om nog maar te zwijgen van wegomleidingen... dan rijd ik gewoon weer naar huis als ik niets herken. Denk dat dat een beetje een kenmerk van autisme is, alles wat buiten de gewoonte valt, alles wat anders is doet me panikeren. Ik hou niet van veranderingen en verrassingen.
Nogmaals bedankt, 't is leuk om eens te horen van anderen wat helpt in bepaalde situaties. Soms zijn dat eenvoudige dingen waar ik zelf niet meteen aan denk.
Sporten helpt soms, maar meer op het moment zelf tot een paar uur nadien. Daarna word ik zo moe dat het op mijn humeur werkt. Eigenlijk moet ik leren alles beter doseren. Af en toe de rust opzoeken en de koptelefoon opzetten lijkt me inderdaad een goed idee. Ik heb zo'n ding in huis en toch denk ik daar niet altijd aan op het moment dat het nodig is. Soms laat ik het negatieve, het lawaai of het teveel aan prikkels veel te lang duren tot ik ontplof. Soms kan ik van de stress gewoon niet meer denken en dan vergeet ik alle oplossingen die voorhanden zijn te gebruiken. De psycholoog waar ik vroeger bij ging leerde me ademhalingstechnieken en zo, maar op 't moment dat ik dat nodig heb vergeet ik alles.
De boeken van Barbara Driessen lijken me wel interessant, 'k heb eens op haar website gekeken. Tijdens het surfen kwam ik op nog een andere website terecht (er zijn er veel blijkbaar), http://www.samenoppad.be, van Anke De Vooght. Ik moet het nog verder lezen wat ze allemaal doet maar het is een soort coach die samen met jou op pad gaat, in de natuur als je dat wil, om een diepgaand gesprek te voeren. Lijkt me wel wat, 'k ga dat zeker verder bekijken waar dat allemaal plaatsvindt. De afstand om ergens hulp te zoeken is voor mij ook heel belangrijk, autorijden is pure horror, zeker als ik ergens voor de eerste keer naartoe moet. Ik moet altijd een kaartje in mijn hoofd hebben met herkenningspunten, anders raak ik in paniek. Om nog maar te zwijgen van wegomleidingen... dan rijd ik gewoon weer naar huis als ik niets herken. Denk dat dat een beetje een kenmerk van autisme is, alles wat buiten de gewoonte valt, alles wat anders is doet me panikeren. Ik hou niet van veranderingen en verrassingen.
Nogmaals bedankt, 't is leuk om eens te horen van anderen wat helpt in bepaalde situaties. Soms zijn dat eenvoudige dingen waar ik zelf niet meteen aan denk.
Re: hsp en plotse aanvallen van depressiviteit
Hallo Nancy,
Wat fijn dat je de tot nu toe gegeven reacties als prettig ervaart. Het idee dat er mensen zijn die je wat op weg kunnen helpen en je verhaal lezen hebben een positieve werking.
Je kan dan het idee krijgen dat je gehoord wordt. Dat je er mag zijn en dat je je niet hoeft te schamen. Hoogsensitief zijn kent niet alleen maar struikelblokken. Maar als je het gevoel hebt dat je met anderen ook over dingen kan praten die je op dat moment dwarszitten, dat je daar open over kan en mag zijn, zou het zomaar kunnen zijn dat je de positieve dingen (en die zijn er ook genoeg) misschien wat beter leert kennen of wat meer en vaker op de voorgrond ziet staan. En dat kan je dan ook weer helpen groeien. Want als je groeit in en met hetgene wat je hebt, kom je verder tot bloei. Soms zeg ik weleens leer eens iets vaker de mogelijkheden te zien, in plaats van alleen maar de onmogelijkheden. Mogelijkheden kunnen verruimen. Onmogelijkheden kunnen je laten krimpen. En wat denk ik hierin heel erg belangrijk is: Leer samen te werken met wat je hebt. Stoot het niet af maar pak het eens bij de hand. Als je meer leert samen te werken met je gevoeligheid, ga je het (ondanks dat je het op sommige dagen misschienb kan schieten) misschien meer waarderen. Je laat wat je hebt er ZIJN. Samen met je hooggevoelighjeid mag je er ook zijn. Als je afstotend en kil reageert op wat je hebt en dat te vaak en te veel doortrekt, zal je merken dat je steeds vaker alleen maar negatief ervaart. Dat zou gewoon heel zonde zijn. Want over het algemeen is hooggevoeligheid toch eigenlijk iets moois. Iets waar je mee verder komt.
De boeken van Barbara Driessen zijn allemaal stuk voor stuk goede boeken. Er zijn boeken van haar die gericht zijn op hooggevoeligheid. Maar elk boek is wel interessant, boeiend en bruikbaar. Er zijn inderdaad veel websites en boeken over dit onderwerp. Op Youtube vind je veel filmpjes erover. Waarschijnlijk is dat ook herkenbaar voor jou. Het is belangrijk dat je iets vind wat bij je past en waar jij je prettig maar ook veilig bij voelt. (Als jij je ergens (uiteindelijk) toch onveilig bij voelt, heeft het geen gewenst resultaat en kan het je flink belemmeren.)
De weg vinden is voor veel mensen een probleem. Zelfs al is de route misschien heel gemakkelijk. Misschien is het iets goeds als ik je deze tip meegeef. (Bepaal voor jezelf of je de tip in je achterhoofd wilt houden of niet, ik kan niet voor jou bepalen of het helpt of dat het voor jou bruikbaar kan zijn. Als het niet passend voor jou is, dan gooi je de tip maar gewoon ergens in een prullenbak ofzo, dat is dan beter.
) Of dat nu kenmerken zijn van HSP-ers, of kenmerken van mensen die mogelijk Autisme hebben, of kenmerken van mensen die trekjes hebben van Autisme maar het daarbij blijft, of wat dan ook, het kan allemaal en het kan bij nog veel meer horen, uiteindelijk, ben en blijf je gewoon mens en uniek in je soort.
Gewoon je eigen ikje. Met alles wat je hebt. Te midden van alles. (En ik kan begrijpen, dat dat soms héél moeilijk is - vind ik van bepaalde dingen ook!!!- Maar het is wel wie jij bent.
Wat fijn dat je de tot nu toe gegeven reacties als prettig ervaart. Het idee dat er mensen zijn die je wat op weg kunnen helpen en je verhaal lezen hebben een positieve werking.
Je kan dan het idee krijgen dat je gehoord wordt. Dat je er mag zijn en dat je je niet hoeft te schamen. Hoogsensitief zijn kent niet alleen maar struikelblokken. Maar als je het gevoel hebt dat je met anderen ook over dingen kan praten die je op dat moment dwarszitten, dat je daar open over kan en mag zijn, zou het zomaar kunnen zijn dat je de positieve dingen (en die zijn er ook genoeg) misschien wat beter leert kennen of wat meer en vaker op de voorgrond ziet staan. En dat kan je dan ook weer helpen groeien. Want als je groeit in en met hetgene wat je hebt, kom je verder tot bloei. Soms zeg ik weleens leer eens iets vaker de mogelijkheden te zien, in plaats van alleen maar de onmogelijkheden. Mogelijkheden kunnen verruimen. Onmogelijkheden kunnen je laten krimpen. En wat denk ik hierin heel erg belangrijk is: Leer samen te werken met wat je hebt. Stoot het niet af maar pak het eens bij de hand. Als je meer leert samen te werken met je gevoeligheid, ga je het (ondanks dat je het op sommige dagen misschienb kan schieten) misschien meer waarderen. Je laat wat je hebt er ZIJN. Samen met je hooggevoelighjeid mag je er ook zijn. Als je afstotend en kil reageert op wat je hebt en dat te vaak en te veel doortrekt, zal je merken dat je steeds vaker alleen maar negatief ervaart. Dat zou gewoon heel zonde zijn. Want over het algemeen is hooggevoeligheid toch eigenlijk iets moois. Iets waar je mee verder komt.
De boeken van Barbara Driessen zijn allemaal stuk voor stuk goede boeken. Er zijn boeken van haar die gericht zijn op hooggevoeligheid. Maar elk boek is wel interessant, boeiend en bruikbaar. Er zijn inderdaad veel websites en boeken over dit onderwerp. Op Youtube vind je veel filmpjes erover. Waarschijnlijk is dat ook herkenbaar voor jou. Het is belangrijk dat je iets vind wat bij je past en waar jij je prettig maar ook veilig bij voelt. (Als jij je ergens (uiteindelijk) toch onveilig bij voelt, heeft het geen gewenst resultaat en kan het je flink belemmeren.)
De weg vinden is voor veel mensen een probleem. Zelfs al is de route misschien heel gemakkelijk. Misschien is het iets goeds als ik je deze tip meegeef. (Bepaal voor jezelf of je de tip in je achterhoofd wilt houden of niet, ik kan niet voor jou bepalen of het helpt of dat het voor jou bruikbaar kan zijn. Als het niet passend voor jou is, dan gooi je de tip maar gewoon ergens in een prullenbak ofzo, dat is dan beter.
) Of dat nu kenmerken zijn van HSP-ers, of kenmerken van mensen die mogelijk Autisme hebben, of kenmerken van mensen die trekjes hebben van Autisme maar het daarbij blijft, of wat dan ook, het kan allemaal en het kan bij nog veel meer horen, uiteindelijk, ben en blijf je gewoon mens en uniek in je soort. Gewoon je eigen ikje. Met alles wat je hebt. Te midden van alles. (En ik kan begrijpen, dat dat soms héél moeilijk is - vind ik van bepaalde dingen ook!!!
- Maar het is wel wie jij bent. ~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
nancy007
Re: hsp en plotse aanvallen van depressiviteit
inderdaad! Het is zo dat ik al jaren op zoek ben naar wat er zogezegd 'mis' is met mij. Maar een etiket met daarop autisme of iets anders zal de problemen niet oplossen, dat weet ik. Toch blijft het aanlokkelijk om erover te lezen en jezelf ergens in te herkennen, dat moet daarom niet bevestigd worden door een psychiater of psycholoog want die kunnen zich ook vergissen. Elke mens is inderdaad uniek en heeft bepaalde kenmerken en eigenaardigheden, het is aan de anderen, en ook aan jezelf uiteraard, om deze te aanvaarden, wat niet altijd makkelijk is.Memories schreef: Of dat nu kenmerken zijn van HSP-ers, of kenmerken van mensen die mogelijk Autisme hebben, of kenmerken van mensen die trekjes hebben van Autisme maar het daarbij blijft, of wat dan ook, het kan allemaal en het kan bij nog veel meer horen, uiteindelijk, ben en blijf je gewoon mens en uniek in je soort.
Re: hsp en plotse aanvallen van depressiviteit
Het is best opvallend. Je bent al jaren opzoek naar wat er mis is met jezelf. Daar is opzich niets verkeerd aan. Maar probeer ook eens op zoek te gaan naar wat er goed is.
(Wellicht kan dat komen door de omgeving, misschien heeft de omgeving veel negativiteit -rondom je gevoeligheid en wellicht nog over andere dingen- aangegeven.
En dat maakt het voor iemand ook niet gemakkelijk. Dan ga je twijfelen. Je anders voelen. Overigens kan ik begrijpen, dat je dingen wilt lezen, (h)erkenning wilt. Daar is totaal niets mis mee, dat kan ook verrijkend zijn. (En zo nodig, kan je er meer hulp voor vragen.)
(Wellicht kan dat komen door de omgeving, misschien heeft de omgeving veel negativiteit -rondom je gevoeligheid en wellicht nog over andere dingen- aangegeven.
En dat maakt het voor iemand ook niet gemakkelijk. Dan ga je twijfelen. Je anders voelen. Overigens kan ik begrijpen, dat je dingen wilt lezen, (h)erkenning wilt. Daar is totaal niets mis mee, dat kan ook verrijkend zijn. (En zo nodig, kan je er meer hulp voor vragen.)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
risingphoenix
- Berichten: 23
- Lid geworden op: 11 okt 2014 12:08
Re: hsp en plotse aanvallen van depressiviteit
Hoi Nancy,
In jouw bericht herken ik erg veel van mezelf.
Ik ben ook hooggevoelig en 'lawaai' o.a. kan mij ook fel triggeren.
Als ik jouw tekstje lees, dan heb ik het gevoel dat je boos bent op jezelf omdat
je vaak begint te huilen misschien, boos wordt, enz...
Maar jij bent jij! Uniek en bijzonder met alles erop en eraan zoals iedereen [027]
Je kan natuurlijk aan jezelf werken om hier wat meer stabiliteit in te bereiken.
Maar voor eerst, zou ik vooral werken aan 'aanvaarding' van je persoon, van wie jij bent
en hoe jij dingen beleeft en ervaart.
Wees wat zachter voor jezelf, dat verdien je...
Vrienden maken lukt het beste via gedeelde interesses; althans die ervaring heb ik.
Misschien is het een idee om via het internet bijvoorbeeld een sportmaatje te zoeken.
Lopen doen keiveel mensen tegenwoordig.
Dan is het niet alleen sport maar ook een sociale activiteit en daardoor nog leuker!
Of eventueel je eens inschrijven voor een cursus van iets dat je leuk vindt; dan heb je onmiddellijk een gespreksonderwerp als je iemand wil aanspreken in de groep.
Groetjes,
risingphoenix
In jouw bericht herken ik erg veel van mezelf.
Ik ben ook hooggevoelig en 'lawaai' o.a. kan mij ook fel triggeren.
Als ik jouw tekstje lees, dan heb ik het gevoel dat je boos bent op jezelf omdat
je vaak begint te huilen misschien, boos wordt, enz...
Maar jij bent jij! Uniek en bijzonder met alles erop en eraan zoals iedereen [027]
Je kan natuurlijk aan jezelf werken om hier wat meer stabiliteit in te bereiken.
Maar voor eerst, zou ik vooral werken aan 'aanvaarding' van je persoon, van wie jij bent
en hoe jij dingen beleeft en ervaart.
Wees wat zachter voor jezelf, dat verdien je...
Vrienden maken lukt het beste via gedeelde interesses; althans die ervaring heb ik.
Misschien is het een idee om via het internet bijvoorbeeld een sportmaatje te zoeken.
Lopen doen keiveel mensen tegenwoordig.
Dan is het niet alleen sport maar ook een sociale activiteit en daardoor nog leuker!
Of eventueel je eens inschrijven voor een cursus van iets dat je leuk vindt; dan heb je onmiddellijk een gespreksonderwerp als je iemand wil aanspreken in de groep.
Groetjes,
risingphoenix