Lotgenoten?

[ementee]

Hey,

Ik begin meteen heel egoïstisch over mezelf, waarvoor excuus. Ik weet ook niet of het slim is hier actief te worden, met kans om foute informatie te krijgen en zo (ik zoek veel te vaak veel te hard naar antwoorden en moet het misschien meer 'ondergaan'), maar ik kan het me niet laten.

Ik zou graag mijn ervaringen delen en zien of er iemand iets soortgelijks kent (wellicht wel) en misschien wat hulp kan bieden. In een notendop:

Ik ben 32 jaar, vader van twee kindjes (4,5 en 2,5) en samen met vriendin. Ik heb een vrij drukke job, heb vrij veel vrienden (al zie ik hen veel te weinig), en een deel van mijn familie heb ik een goed contact mee.

Had nooit iets 'ergs' meegemaakt (behalve einde van een jeugdliefde dan), tot mijn vader plots ziek werd en zes maanden later stierf. Ik was toen net 20. Tijdens zijn ziekte kreeg ik plots een gigantische 'verkramping', hetgeen ik nu als een angststoornis aanzie. Gedurende een drietal jaar heb ik dat constant gehad, letterlijk van 's morgens tot 's avonds. Nooit echt hulp gezocht, hoewel het heel mijn leven beheerste. Ik probeerde steeds weer door de muur te gaan. Huilen lukte niet meer, mij slecht voelen des te meer.

Uiteindelijk is dit min of meer weggegaan, en rond mijn 24-25 had ik er nog zelden echt last van, al sluimerde het wel altijd en moest ik toch een beetje opletten.

Dan is het een aantal jaren goed gegaan, carriere, huisje, tuintje, kindje,.. De laatste anderhalf-twee jaar ging het minder, vooral fysisch. Ik kende slaapproblemen (niet in slaap raken), was heel vaak heel moe, had fysiek last van die vermoeidheid, gestresseerd,. Mentaal viel het nog enigszins mee.

Nav een reisje met vrienden in januari had ik weer vrij veel last van die angsten. Ik ben wel gegaan, en dat ging redelijk. In februari ben ik een eerste keer gecrasht. Heel weekend in bed.

In maart opnieuw, weekend met vriendin vervroegd moeten beëindigen. Volledig kapot, fysiek en mentaal. Heel donkere gedachten, heel verdrietig, hopeloos, moedeloos,...

Hulp gezocht. Fysiek proberen herstellen (week thuis, vitamine D bijgevuld), milde pillen (op basis van Sint-Janskruid), osteopaat en psychotherapie.

Sedert crash in maart is het moeilijk. Soms gaat het goed, 4-5 dagen, voel ik me eigenlijk ontspannen, vrij gelukkig, enz.. Dan weer slecht 4-5 dagen. Verdrietig, stress, uitzichtloos gevoel, moedeloos, soms hopeloos, verkramping wanneer ik denk aan wat ik allemaal nog moet doen de komende weken, hoewel dat best meevalt objectief gezien,..

De slechte periodes starten bijna altijd in het weekend, thuis, in het gezin, schuldgevoel is dan mijn deel. Ik lijkt me te vervelen dan, loop rusteloos rond, voel me slecht, terwijl ik zowel mijn kinderen als vriendin doodgraag zie en ik gewoon van hen wil genieten, zonder dat ik in het hoofd mij slecht voel zonder specifiek te weten waarom.

Huilen lukt niet, al wil ik dat soms zo graag.

Ik volg trouw alle adviezen, waaronder therapie. Soms heb ik de indruk dat het beter gaat, soms denk ik dat het altijd zo gaat blijven. Ik werk nog steeds zoals anders, al lukt dat niet altijd even goed.

Ik zou zo graag gewoon gelukkig zijn, me geen zorgen maken over dingen die ik zelf niet weet .

Herkenbaar?

[Minerva]

Ik ben geen lotgenoot maar lees in je verhaal toch wel depressieve trekken. Je hebt het ook meermaals over een soort van verkramping. Wat bedoel je daar precies mee? Wat gebeurt er dan met je? Hoe voel je je dan?

Je hebt het ook over angsten. Waar ben je dan precies bang voor? Hoe helpt in je bed liggen voor jou?

Dat je graag antwoorden wilt is begrijpelijk. Het is ook niet niets wat je overkomt en je wilt graag weten wat er speelt en wat je er aan kan doen. Dat is niet egoïstisch maar een normale gezonde manier van doen. Het is opvallend dat je jezelf gelijk zo negatief wegzet.

[Janneke]

ik zoek veel te vaak veel te hard naar antwoorden en moet het misschien meer 'ondergaan', maar ik kan het me niet laten.

Hoi Ementee,
nou kwam oma in de jaren 1980 in therapie, maar ik heb altijd geleerd, dat het goed is, om te stellen dat het bij therapie om JOU draait, dat JIJ de therapie doet (met de peut als gids die de weg kent) en dat "de boel maar een beetje ondergaan" de weg niet is.
Ik zou ook niet weten, wat er fout aan zou zijn, om naar antwoorden te zoeken. (Okee, op existentiel niveau is er vaak geen antwoord, "shit happens" en de grote kwestie is, hoe JIJ daar dan mee omgaat.)

Ik ben zef bekend geweest met een angststoornis (zoals dat dan zo mooi heet) die uitmondde in een depressie en een serie uiterst slecte en een paar goede therapieen daar tegen.

Had nooit iets 'ergs' meegemaakt (behalve einde van een jeugdliefde dan), tot mijn vader plots ziek werd en zes maanden later stierf. Ik was toen net 20. Tijdens zijn ziekte kreeg ik plots een gigantische 'verkramping', hetgeen ik nu als een angststoornis aanzie. Gedurende een drietal jaar heb ik dat constant gehad, letterlijk van 's morgens tot 's avonds. Nooit echt hulp gezocht, hoewel het heel mijn leven beheerste. Ik probeerde steeds weer door de muur te gaan. Huilen lukte niet meer, mij slecht voelen des te meer.

Ten eerste: gecondoleerd!
...en wat giga rot, dat zijn ziekte en overlijden jou zo heeft aangegrepen!
Als gezegd, antwoord op de vraag "waarom" je zo op zijn overlijden reageerde, dat krijg je waarschijnlijk nooit.
Maar deze reactie is er geweest en "daar" moet je mee aan de slag, lijkt me. Noem het, ho ej ehet noemen wilt, maar het was denk ik sowieso een uiterst stressvolle tijd voor je, en met zo'n bak stress in je "emotionele rugzak" ben je kwetsbaar voor depressie.

Uiteindelijk is dit min of meer weggegaan, en rond mijn 24-25 had ik er nog zelden echt last van, al sluimerde het wel altijd en moest ik toch een beetje opletten.

Ja, dat klinkt me bekend in de oren. "Het" kan goed weggaan, maar it zichzelf kan het vooral wat gaan sluimeren, wat op zichzelf een opluchting is.

Dan is het een aantal jaren goed gegaan, carriere, huisje, tuintje, kindje,.. De laatste anderhalf-twee jaar ging het minder, vooral fysisch. Ik kende slaapproblemen (niet in slaap raken), was heel vaak heel moe, had fysiek last van die vermoeidheid, gestresseerd,. Mentaal viel het nog enigszins mee.

...en dde "glijbaan" die je hier beschrijft, klint ook bekend.
Al die stress, nooit echt goed opgelost en de nek omgedraaid blijft haar tol eisen en op gegeven moment wordt 'alles je te zwaar'.

Nav een reisje met vrienden in januari had ik weer vrij veel last van die angsten. Ik ben wel gegaan, en dat ging redelijk. In februari ben ik een eerste keer gecrasht. Heel weekend in bed.

..en toen werd het nog zwaarder (NIET omdat ij iets fou zou doen!!!!!)

In maart opnieuw, weekend met vriendin vervroegd moeten beëindigen. Volledig kapot, fysiek en mentaal. Heel donkere gedachten, heel verdrietig, hopeloos, moedeloos,...

Heel naar!!!
(En dan komt idd het woorde depressie om de hoek kijken, maar in feite is dat secundair. Depressie lijtk me hier "gewoon" het gevolg van niet opgeloste stress.)

Hulp gezocht. Fysiek proberen herstellen (week thuis, vitamine D bijgevuld), milde pillen (op basis van Sint-Janskruid), osteopaat en psychotherapie.

Hulp zoeken is natuurlijk prima.
Soms kan sint Janskruid een depressie wat verzachten, maar het werkt iet heel nadrukkleijk op de oorzaak. Terwijl daar goede milde pillen voor zijn zoals L-Theanine, L- Glutamine, GABA etc.
Een ostepaat kan soms veel doen en een psychotherapeut zeer zeker.

Sedert crash in maart is het moeilijk. Soms gaat het goed, 4-5 dagen, voel ik me eigenlijk ontspannen, vrij gelukkig, enz.. Dan weer slecht 4-5 dagen. Verdrietig, stress, uitzichtloos gevoel, moedeloos, soms hopeloos, verkramping wanneer ik denk aan wat ik allemaal nog moet doen de komende weken, hoewel dat best meevalt objectief gezien,..

Houd idd vast aan een ritme, maar bedenk wel, dat je al een vreselijk zware rugzak zeult. Probeer dus je werklast en allerlei andere dingen "die je moet" wel te verminderen.
Het uitzichtloze gevoel is heel naar. Het komt zowel voor bij trauma als bij depressie. (Er is een mentaal trucje, dat je tegen jezelf blijft zeggen "dat het maar een gevoel is, niet de waarheid". Het is beter dan niets. Soms verlicht daardoor het rotgevoel.)

De slechte periodes starten bijna altijd in het weekend, thuis, in het gezin, schuldgevoel is dan mijn deel. Ik lijkt me te vervelen dan, loop rusteloos rond, voel me slecht, terwijl ik zowel mijn kinderen als vriendin doodgraag zie en ik gewoon van hen wil genieten, zonder dat ik in het hoofd mij slecht voel zonder specifiek te weten waarom.

NIET over nadenken!!!
Als je moe bent, vanege giga stress, dan gebeuren deze dingen helaas op deze manier.
Je doet niets fout, ga niet 'anders tegen jezelf praten' - je hebt gewoon veel rust nodig!!
(Ga voor quality time, maar pas nadat je je rust hebt gepakt!)

Sterkte!!!

[ementee]

Ik ben geen lotgenoot maar lees in je verhaal toch wel depressieve trekken. Je hebt het ook meermaals over een soort van verkramping. Wat bedoel je daar precies mee? Wat gebeurt er dan met je? Hoe voel je je dan?

Je hebt het ook over angsten. Waar ben je dan precies bang voor? Hoe helpt in je bed liggen voor jou?

Dat je graag antwoorden wilt is begrijpelijk. Het is ook niet niets wat je overkomt en je wilt graag weten wat er speelt en wat je er aan kan doen. Dat is niet egoïstisch maar een normale gezonde manier van doen. Het is opvallend dat je jezelf gelijk zo negatief wegzet.

Bedankt voor jullie reactie!

Verkramping = lichamelijke reactie. In mijn geval een enorme opstoot van stress, soms meer, soms minder, toegeknepen keel, dingen worden 'wazig', zie mezelf als 'buitenstaander', op het randje van paniek. Vroeger was het erger dan nu (in de trein, auto, winkel, en wat nog allemaal), nu is het veel minder frequent en veel minder hevig. Wel terug meer dan de voorbije jaren. Tot voor de dood van mijn vader nooit gehad.

In bed liggen zorgt dat ik kan rusten, mijn lichaam voelen, en kalmeren (ik slaap graag ).

Volgens psychotherapeut kmt het er in wezen op neer, onder meer, dat ik de lat veel te hoog heb gelegd voor mezelf, zodat ik er altijd onderdoor loop, en dat ik nooit rust gun aan mezelf, constante stress (zelfs zonder dat ik het besef) creëer, en dat al jarenlang. In combo met slaapproblemen is de boel dan even 'ontploft'. Ik kan me er wel iets bij voorstellen (heb bv ook het idee dat ik maar tijd heb tot mijn 46 (leeftijd vader) om alles te verwezenlijken wat moet verwezenlijkt worden.

Ik kan ook niet huilen, overlijdens van grootouders bijvoorbeeld leken gewoon van mij af te lopen, en daar voel ik me dan schuldig over natuurlijk. Soms lijk ik wel een robot, waar het duidelijk is dat mijn lichaam mijn emoties uit op een foute wijze.

Ik kan heel erg moeilijk genieten van het moment, zeker de laatste maanden, dat lukt quasi niet, rusteloosheid is my middle name.

Komt natuurlijk bij dat ik altijd terughoudend ben, uit angst voor die 'verkramping', kan nooit echt ontspannen omdat ik denk dat het wel kan foutlopen.

Laatste twee weken gaat het wel stukken beter, ook in het weekend (ik plan veel dingen in, ontspanning maar ook klusjes), laten we zeggen gemiddeld 6,5, waar dat ervoor eerder een 4 was. Hopelijk blijft dit zo.

[Janneke]

Hoi Ementee,
Fijn dat het beter gaat! Komt dat door de gesprekken?
Je kunt idd die verkrampingen en de stress zien als je lichaam, dat zijn emoties wel kwijt moet - maar daar geen andere mogelijkheid voor ziet dan al die kramp.
En door je lichaam te laten merken dat je nu je emoties ook anders kunt uiten gaat het hopelijk steeds beter!

[ementee]

Hoi Ementee,
Fijn dat het beter gaat! Komt dat door de gesprekken?
Je kunt idd die verkrampingen en de stress zien als je lichaam, dat zijn emoties wel kwijt moet - maar daar geen andere mogelijkheid voor ziet dan al die kramp.
En door je lichaam te laten merken dat je nu je emoties ook anders kunt uiten gaat het hopelijk steeds beter!

Ik heb geen idee waardoor het komt. Ik doe allerhande zaken: minder suikers drinken (lees cola), terug meer proberen leuke dingen doen, me echt focussen op 'het wordt een goeie dag', slaap beter, therapie, praat met mensen over problemen (vroeger nooit), geef elke dag een score (helpt me te proberen de score zo hoog mogelijk te krijgen), osteopaat, probeer te denken aan leuke activiteiten die gaan komen, ademhalingstechnieken, enzovoort.

Ik denk dat de gesprekken echt wel helpen ja. Maar hout vasthouden hoor, ik ben nog zeer voorzichtig/achterdochtig en er is nog heel veel werk voor ik terug het gevoel zal hebben dat ik gewoon 'fluitend' door het leven kan gaan, de dingen wel aankan, niet meer zal piekeren over het feit dat het fout kan lopen, enzovoort, kortom terug op een algemeen niveau van stress komen dat 'normaal' is, eerder dan een veel te hoog basisniveau dat dan weinig extra nodig heeft om over te lopen.

Het is dus voorlopig wel beter, maar nog allesbehalve hoe ik het zou willen. Ik hoop dat dat ooit nog wel komt. Ik vind dat ik dat verdien.

[Minerva]

Bedankt voor jullie reactie!

Graag gedaan

Verkramping = lichamelijke reactie. In mijn geval een enorme opstoot van stress, soms meer, soms minder, toegeknepen keel, dingen worden 'wazig', zie mezelf als 'buitenstaander', op het randje van paniek. Vroeger was het erger dan nu (in de trein, auto, winkel, en wat nog allemaal), nu is het veel minder frequent en veel minder hevig. Wel terug meer dan de voorbije jaren. Tot voor de dood van mijn vader nooit gehad.

In bed liggen zorgt dat ik kan rusten, mijn lichaam voelen, en kalmeren (ik slaap graag ).

Fijn dat je rust ervaart bij het in bed liggen en zo te lezen dat je dan in staat bent om te ontspannen. Dat is wel belangrijk als je zulke heftige stress reacties ervaart.

Volgens psychotherapeut kmt het er in wezen op neer, onder meer, dat ik de lat veel te hoog heb gelegd voor mezelf, zodat ik er altijd onderdoor loop, en dat ik nooit rust gun aan mezelf, constante stress (zelfs zonder dat ik het besef) creëer, en dat al jarenlang. In combo met slaapproblemen is de boel dan even 'ontploft'. Ik kan me er wel iets bij voorstellen (heb bv ook het idee dat ik maar tijd heb tot mijn 46 (leeftijd vader) om alles te verwezenlijken wat moet verwezenlijkt worden.

Ik kan ook niet huilen, overlijdens van grootouders bijvoorbeeld leken gewoon van mij af te lopen, en daar voel ik me dan schuldig over natuurlijk. Soms lijk ik wel een robot, waar het duidelijk is dat mijn lichaam mijn emoties uit op een foute wijze.

Ik kan heel erg moeilijk genieten van het moment, zeker de laatste maanden, dat lukt quasi niet, rusteloosheid is my middle name.

Komt natuurlijk bij dat ik altijd terughoudend ben, uit angst voor die 'verkramping', kan nooit echt ontspannen omdat ik denk dat het wel kan foutlopen.

Dat klinkt een beetje als een burnout als je zoveel stress ervaart en de lat zo hoog legt. Net wat je zegt ontploft dat op een goed moment omdat het niet meer vol te houden is om op zulke hoge stresslevels te blijven leven. Wat je daar zegt over het niet uiten van je emoties bij overlijden van dierbaren, het robotgevoel en ook dat het lijkt alsof je buiten je lichaam leeft, dat klinkt wat zorgelijk. Het is belangrijk om echt te kunnen ontspannen en om je gevoelens en emoties te kunnen uiten omdat je anders telkens weer stress zal ervaren en je lichaam letterlijk in een kramp schiet door het opkroppen en onderdrukken. Toch wel belangrijk om daar nog eens met je psychotherapeut goed naar te kijken.

Laatste twee weken gaat het wel stukken beter, ook in het weekend (ik plan veel dingen in, ontspanning maar ook klusjes), laten we zeggen gemiddeld 6,5, waar dat ervoor eerder een 4 was. Hopelijk blijft dit zo.

Goed om te lezen dat je de balans weer wat weet te vinden tussen inspanning en ontspanning. Fijn dat je je leven al een beter rapportcijfer kan geven. Weet je ook hoe het komt dat het nu beter gaat? Wat heeft er geholpen?

[ementee]

Burnout is het niet, het werk doe ik eigenlijk nog wel graag - 't is te zeggen niet minder graag dan de rest. je zou het een soort algemene burnout kunnen noemen, maar dan voor alles, niet enkel het werk, zo voelt het aan, dat het gewoon even te veel, te zwaar, te veeleisend,.. is. Heb ook een vrij drukke, verantwoordelijke job (vrij beroep), en karakterieel heb ik ook altijd de neiging om verantwoordelijkheid te voelen en te nemen (als ik dat bv niet wil doen, maar niemand anders doet het, dan doe ik het uiteindelijk toch - ik probeer daar mee te minderen).

Ik weet niet wat helpt/heeft geholpen, dus ik ga alles blijven doen wat ik nu doe. Vooral toch het beter slapen denk ik. Natuurlijk is 6,5 niet zodanig veel, ik functioneer nu terug redelijk, maar zeker allesbehalve optimaal, heb nog steeds zeker een aanwezigheid van dat 'gevoel', het sluimert, maar het breekt nu al zo'n 14 dagen niet meer zo hard uit.

Emoties niet kunnen uiten, dat is inderdaad het grote probleem. Door de therapie lijk ik soms, na jaren, toch iets beter te kunnen 'voelen' (in die zin dat ik 'in mijn hoofd' voel eerder dan dat mijn lichaam voelt voor mij), af en toe heb ik de indruk dat ik emotioneler reageer dan ik gewoon ben, en dat stemt me optimistisch. Anderzijds weet ik niet (meer) hoe ik daarmee om moet gaan, ik ben gewoon om 'afgestompt', 'verdoofd' te zijn.

De therapeut zegt me dat ze vindt dat ik af en toe al eens een raam van mijn grote muur durf openzetten en iemand aanspreken, en ze heeft gelijk, ik doe dat ook zeer bewust wel nu, omdat ik wel weet dat praten helpt.

Ze begreep ook niet dat het zo lang duurde voor ik hulp nodig had. Ik ben nogal koppig en volhoudend (toen ik 3-4 jaar 24u/24u die 'verkramping had, ben ik toch altijd blijven doordoen, in eigenlijk onmogelijke omstandigheden, telkens en telkens opnieuw dezelfde situatie ondergaan en proberen ze tot een goed einde te brengen, met vallen en opstaan, vooral veel vallen).

Het rare is dat ik echt jaren de indruk heb gehad dat het allemaal wel ok was, ik me goed voelde, gelukkig, eerder ontspannen, de dingen aankon, enz.. Iedereen verwacht dat ook van mij (men vindt me slim, capabel, de dingen onder controle, 'goed bezig', je kent dat).

De verkramping blijft één van de grotere zorgen, dat is geweldig onaangenaam. Ik vraag me af of dat ooit kan worden opgelost? Al is dat jaren echt wel vrij goed gegaan en hinderde me dat toch niet zoveel.

[Minerva]

Koppig of doorzettingsvermogen? Het zijn beide keerzijden van een medaille. Het laat wel zien dat je in ieder geval erg standvastig bent en gedreven. De valkuil daarvan is dat je te lang door gaat, door loopt terwijl het eigenlijk niet zo goed gaat. Je negeert dan signalen die je lichaam en geest afgeven waar eigenlijk naar gekeken zou moeten worden. Daar betaal je nu min of meer de prijs voor en je accu is zo'n beetje leeg. Die moet nu gevuld worden door ontspanning, balans terug vinden, luisteren naar je lichaam en je gevoel, wat het aan geeft, wat er aan de hand is en niet door blijven hollen.. want uiteindelijk kan je lichaam dan eigenlijk niets anders meer dan helemaal verkrampen van de stress, spanning. Een krachtig signaal.

Je zegt dat je je heel verantwoordelijk voelt voor alles en dat je al gauw een taak op je neemt. Wederom een mooie eigenschap waar je door schiet in de valkuil.. nl. alles op je nek nemen, je overal voor verantwoordelijk voelen etc.

Mensen die een burnout krijgen of overspannen raken, zijn nu juist de meest loyale mensen, mensen die zich heel verantwoordelijk voelen, die alles graag goed willen doen, vaak voor een ander klaar staan en hierin niet zo goed maat weten te houden, zichzelf voorbij lopen en signalen van het lichaam en geest negeren

Je hoeft een burnout inderdaad niet alleen van het werk te krijgen.. vaak speelt er meer mee.

[ementee]

Koppig of doorzettingsvermogen? Het zijn beide keerzijden van een medaille. Het laat wel zien dat je in ieder geval erg standvastig bent en gedreven. De valkuil daarvan is dat je te lang door gaat, door loopt terwijl het eigenlijk niet zo goed gaat. Je negeert dan signalen die je lichaam en geest afgeven waar eigenlijk naar gekeken zou moeten worden. Daar betaal je nu min of meer de prijs voor en je accu is zo'n beetje leeg. Die moet nu gevuld worden door ontspanning, balans terug vinden, luisteren naar je lichaam en je gevoel, wat het aan geeft, wat er aan de hand is en niet door blijven hollen.. want uiteindelijk kan je lichaam dan eigenlijk niets anders meer dan helemaal verkrampen van de stress, spanning. Een krachtig signaal.

Je zegt dat je je heel verantwoordelijk voelt voor alles en dat je al gauw een taak op je neemt. Wederom een mooie eigenschap waar je door schiet in de valkuil.. nl. alles op je nek nemen, je overal voor verantwoordelijk voelen etc.

Mensen die een burnout krijgen of overspannen raken, zijn nu juist de meest loyale mensen, mensen die zich heel verantwoordelijk voelen, die alles graag goed willen doen, vaak voor een ander klaar staan en hierin niet zo goed maat weten te houden, zichzelf voorbij lopen en signalen van het lichaam en geest negeren

Je hoeft een burnout inderdaad niet alleen van het werk te krijgen.. vaak speelt er meer mee.

Wijze woorden, die ik mezelf ook al had bedacht, zonder dat ik er de precieze taal voor had. Therapeut zegt zelfde soort zaken, ik vind haar top.

Het 'merkwaardige' vind ik, is dat er ook heel extreme gevoelens van zinloosheid, leegheid, somberheid, uitzichtloosheid, stress voor wat gaat komen (van die kleine dingen objectief gesproken),.. opduiken. Ik zou dat niet verwachten bij vermoeidheid en overspanning (al zit/zat (?) ik een stuk voorbij de overspanning volgens mij).

Mezelf analyseren is moeilijk, er een exact tekeningetje op plakken nog moeilijker. Soms denk ik dat het een combinatie van dingen is, die eigenlijk los staan van elkaar:
- de 'verkramping', angsstoornis eigenlijk, die opdook toen mijn vader ziek werd, met als oorzaak van zorgeloos naar plots een geweldige stressperiode/traumaperiode, die nooit 100% is 'genezen', hoewel jarenlang echt zeer diep onder de oppervlakte en slechts zeer zelden, lees 1 x in de drie maanden of zo, voor max een halfuurtje opdook.
- de laatste twee jaren te veel hooi op de vork, slaapproblemen, drukte, stress opgebouwd, piekeren, te verkrampt rondlopen, de mooie dingen niet willen zien of te weinig zien (hoewel ik over het algemeen wel nog relatief ontspannen leek en vooral fysisch vaak kapot zat).

Het tweede lijkt me nog op te lossen, het eerste weet ik dus echt niet. Nochtans had ik dat voor 'de feiten' niet, dus is er een rechtstreekse link, dat moet toch te fixen zijn..

't Is niet makkelijk, en het leven is niet bedoeld om moeilijk te zijn, dat is de grote contradictie.

[Janneke]

Het 'merkwaardige' vind ik, is dat er ook heel extreme gevoelens van zinloosheid, leegheid, somberheid, uitzichtloosheid, stress voor wat gaat komen (van die kleine dingen objectief gesproken),.. opduiken. Ik zou dat niet verwachten bij vermoeidheid en overspanning (al zit/zat (?) ik een stuk voorbij de overspanning volgens mij).

Het is een biologische regel: als iets te veel energie kos: laat het.
Als het leven zo verschrikelijk veel stress oproept - dan komen die gevoelens van zinloosheid en wat al niet.

- de 'verkramping', angsstoornis eigenlijk, die opdook toen mijn vader ziek werd, met als oorzaak van zorgeloos naar plots een geweldige stressperiode/traumaperiode, die nooit 100% is 'genezen', hoewel jarenlang echt zeer diep onder de oppervlakte en slechts zeer zelden, lees 1 x in de drie maanden of zo, voor max een halfuurtje opdook.

Bedenk, dat je de stress van een trauma doorgaans wel weg kunt werken, maar dat is iets anders dan het trauma verwerken. (Dan kun je er aan denken, terwijl je 'neutraal', ontspannen blijft, en spontaan maar onthecht denkt "Bah, wat is dat toch naar...!")

de laatste twee jaren te veel hooi op de vork, slaapproblemen, drukte, stress opgebouwd, piekeren, te verkrampt rondlopen, de mooie dingen niet willen zien of te weinig zien (hoewel ik over het algemeen wel nog relatief ontspannen leek en vooral fysisch vaak kapot zat).

...en er is niet ect een scheiding tussen lichaam en geest: als jij fysiek vaak 'kapot zit', doet dat ook iets met de sluimerende dingen die stress kunnen geven. (Doorgaans: die worden dan wakker, komen uit hun sluimerstand.)

En schep moed: trauma's zijn anno 2014 erg goed te verwerken! En manieren om de andere stress af te bouwen zijn er ook legio.

[ementee]

En hop, een week slechter geslapen en moe, het ging terug wat minder gisteren, deze ochtend opgestaan vol zenuwen, stress, gebrek aan goesting voor om het even wat, nerveus in wat nog moet komen (onnozele dingen, schrik voor rustige momenten (nadenktijd),..

Even terug naar af dus, wellicht niet abnormaal (en het was ook al langer geleden en het is tot nu toe iets minder hevig dan ervoor). Druk bezig met buikademhalen en positieve dingen proberen denken.

[Minerva]

Reken dat zeker bij stress en angsten er in het herstelproces altijd terugvallen zitten. Dat er momenten zijn dat het weer even wat minder gaat. Dat je getriggerd wordt door iets, dat je minder goed kan ontspannen of dat er iets is wat je van streek maakt vanuit je onbewuste wat je nog bewust moet worden. Doorgaans is dat geen onoverkomelijk probleem zolang over de lange periode gezien het maar vooruit gaat. Merk je dat je echt langdurig aan het afglijden bent dan is het belangrijk om dit te bespreken met je therapeut en samen te kijken wat er speelt, waar het door komt.

Slecht slapen is vervelend en werkt er ook niet aan mee. Doorgaans komt dit ook door stress.

Het 'merkwaardige' vind ik, is dat er ook heel extreme gevoelens van zinloosheid, leegheid, somberheid, uitzichtloosheid, stress voor wat gaat komen (van die kleine dingen objectief gesproken),.. opduiken. Ik zou dat niet verwachten bij vermoeidheid en overspanning (al zit/zat (?) ik een stuk voorbij de overspanning volgens mij).

Overspannen zijn brengt ook met zich mee dat je depressieve gevoelens krijgt. Die leiden weer tot zingevingsvragen als: waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? Wat is het waard? Wie is er nu voor mij nu ik het zo moeilijk heb? Waar leef ik voor?

Mezelf analyseren is moeilijk, er een exact tekeningetje op plakken nog moeilijker. Soms denk ik dat het een combinatie van dingen is, die eigenlijk los staan van elkaar:
- de 'verkramping', angsstoornis eigenlijk, die opdook toen mijn vader ziek werd, met als oorzaak van zorgeloos naar plots een geweldige stressperiode/traumaperiode, die nooit 100% is 'genezen', hoewel jarenlang echt zeer diep onder de oppervlakte en slechts zeer zelden, lees 1 x in de drie maanden of zo, voor max een halfuurtje opdook.
- de laatste twee jaren te veel hooi op de vork, slaapproblemen, drukte, stress opgebouwd, piekeren, te verkrampt rondlopen, de mooie dingen niet willen zien of te weinig zien (hoewel ik over het algemeen wel nog relatief ontspannen leek en vooral fysisch vaak kapot zat).

Jezelf analyseren is erg moeilijk zo niet onmogelijk. Om goede analyses te maken moet je zicht hebben op alle kanten van een verhaal echter een mens heeft altijd "blinde vlekken" als het om zichzelf gaat. Dingen die je niet van jezelf ziet, die je niet kan zien, die je later pas ziet en gaat begrijpen.

Het is wel mooi om te zien hoe je nu zelf al schrijvende en "pratende" tot inzichten komt. Delen = helen.

Het tweede lijkt me nog op te lossen, het eerste weet ik dus echt niet. Nochtans had ik dat voor 'de feiten' niet, dus is er een rechtstreekse link, dat moet toch te fixen zijn..

Er is wel zeker een link, ik denk dat je hier eerder kan spreken van een stapeleffect dan van 2 losse feiten.

't Is niet makkelijk, en het leven is niet bedoeld om moeilijk te zijn, dat is de grote contradictie.

Het leven is.... en alles wat we daar achter zeggen zijn onze overtuigingen en is onze kleurrijke invulling

[ementee]

Vrijdag ll. begon het weer geweldig fout te lopen - nerveus, paniek die opbouwde, stikkapot (doodmoe, uitgeput, al van maandag ervoor eigenlijk, toch maar gewoon doorgedaan).

Weekend was één en al ellende qua stress/paniekerigheid/partner die er zeer wanhopig/drukkend/forcerend op reageerde. Op Vaderdag (zondag) uiteindelijk rond 10u weggelopen/weggeduwd uit het huis, weg v vrouw en kinderen, bij broers rust en steun gaan zoeken, beetje rijden, even rustig bij hen gaan zitten (ze deden BBQ) en beseft dat er toch ook mogelijkheden zijn om rustig en gezellig en ontspannen ergens te zijn, dat er nog leuke dingen zijn in het leven. 's Avonds kalmer terug thuisgekomen.

Gisteren ging het, na goed gesprek met partner zondag waarbij ze denk ik eindelijk inziet dat ze het niet kan forceren, beter,. Vannacht niet kunnen slapen - voormiddag vrij genomen (voor het eerste geluisterd naar lichaam - beetje proberen bijrusten).

Waar ik dacht dat het beter ging, blijkbaar dus niet. Soms denk ik dat ik meer leuke dingen moet doen, anderzijds weet ik niet wat, ben ik er ook moe voor, thuis kruipen de muren/druk/kinderen op me af soms, wil ik gewoon rusten/slapen en durf ik dat niet doen.

Enfin, nog veel werk aan de winkel, maar er zal wel een doorbraak volgen als ik blijf proberen, hoop ik?

[FlowerPower2020]

Enfin, nog veel werk aan de winkel, maar er zal wel een doorbraak volgen als ik blijf proberen, hoop ik?

Zeker wel. Daar hoef je geen vraagteken bij te plaatsen, dat is een keiharde uitroepteken! [045]

Gisteren ging het, na goed gesprek met partner zondag waarbij ze denk ik eindelijk inziet dat ze het niet kan forceren, beter,.

Wat probeert ze te forceren?

Waar ik dacht dat het beter ging, blijkbaar dus niet. Soms denk ik dat ik meer leuke dingen moet doen, anderzijds weet ik niet wat, ben ik er ook moe voor, thuis kruipen de muren/druk/kinderen op me af soms, wil ik gewoon rusten/slapen en durf ik dat niet doen.

Ik begrijp dat je wilt dat het altijd beter gaat, maar soms zijn er dagen dat het wel lukt en andere dagen niet. Dat is niet anders. Go with the flow!

Het is goed/knap om leuke dingen te doen, om te sporten en in de buitenlucht te zijn. Je kan je verbazen over de flora en fauna, nieuwe hobby's creëren.

Maar niet te.. alles waar te voor staat is niet goed (behalve tequila en tevreden). Je hoeft jezelf niet te forceren. Als je moe voelt is het ook fijn om jezelf daar aan te overgeven. Er zijn ook nog andere mensen die kunnen opletten.

[ementee]

Zeker wel. Daar hoef je geen vraagteken bij te plaatsen, dat is een keiharde uitroepteken!

Ik hoop het.

Wat probeert ze te forceren?

Dat 'het', wat dat dan ook moge zijn, weggaat door mij voor de keuze te stellen. Maar sedert zondagavond is ze heel lief, denk dat ze het heeft begrepen dat dat zo niet werkt en de moed heeft gevonden er samen terug voor te gaan.

Ik begrijp dat je wilt dat het altijd beter gaat, maar soms zijn er dagen dat het wel lukt en andere dagen niet. Dat is niet anders. Go with the flow!

Het is goed/knap om leuke dingen te doen, om te sporten en in de buitenlucht te zijn. Je kan je verbazen over de flora en fauna, nieuwe hobby's creëren.

Maar niet te.. alles waar te voor staat is niet goed (behalve tequila en tevreden). Je hoeft jezelf niet te forceren. Als je moe voelt is het ook fijn om jezelf daar aan te overgeven. Er zijn ook nog andere mensen die kunnen opletten.

Juist, maar niet eenvoudig, heb altijd het gevoel dat ik er moet staan. Heb ook tegenwoordig de indruk dat er zo weinig is om naar uit te kijken voor mezelf, dingen die ik graag doe, me-time als het ware, bv eens gewoon rustig met maten ergens in het zonnetje zitten zonder te moeten opletten. Mijn partner zou daar niets op tegen hebben, maar ik heb mijn vrienden te veel verwaarloosd en weet niet eens (meer) wat ze dan wel allemaal doen in bv het weekend, als ik al niet te moe ben dan.

Niet makkelijk, zo op het foute spoor zitten.

Maar bedankt aan allen voor de reactie in ieder geval!

[Minerva]

Juist, maar niet eenvoudig, heb altijd het gevoel dat ik er moet staan. Heb ook tegenwoordig de indruk dat er zo weinig is om naar uit te kijken voor mezelf, dingen die ik graag doe, me-time als het ware, bv eens gewoon rustig met maten ergens in het zonnetje zitten zonder te moeten opletten. Mijn partner zou daar niets op tegen hebben, maar ik heb mijn vrienden te veel verwaarloosd en weet niet eens (meer) wat ze dan wel allemaal doen in bv het weekend, als ik al niet te moe ben dan.

Niet makkelijk, zo op het foute spoor zitten.

Hier zeg je een paar hele wezenlijke dingen die je voor jezelf eens zou kunnen onderzoeken en die mogelijk je herstel in de weg staan. Ik geef je een paar vragen ter overweging mee voor je zelfonderzoek, om daar eens naar te kijken.

Wat is dat gevoel dat je er moet staan? Waar komt het vandaan? Wat maakt dat het voor jou een "moeten" is?

Waardoor komt 't dat jouw me-time er nauwelijks is? Wat maakt dat je jezelf zo tekort doet?

Wat houd je tegen om hierin verandering en verbetering in aan te brengen? Hoe krijg jij minder "moeten" en meer "willen" in jouw leven?

[ementee]

Gisteren bij psych een inzicht gekregen dat wezenlijk zou kunnen zijn. Ik deel het met de groep.

Toen mijn vader plots ziek werd, was dat een hele schok voor ons gezin, bestaande uit nog de mama en 5 kinderen tussen 14 en 24. Ik was de middelste (19). Wij hadden tot dan nog nooit een overlijden of zo meegemaakt, zelfs niet van een opa of zo.

Ikzelf nam me voor de 'mannenfunctie' over te nemen.

Ik kreeg een eerste angstaanval toen ik voor de eerste week op kot zou vertrekken, vader was toen 3 maanden ziek. Heb kot na twee weken opgegeven na een constante angstaanval die twee weken heeft geduurd.

Toen mijn vader in het ziekenhuis lag op het einde, aan de morfine, waren de kinderen (andermaal) alleen, net zoals wij al die keren ervoor alleen waren wanneer vader en moeder voor enkele dagen naar ziekenhuis moesten. Men kwam enkel eens eten brengen, en dan nog liefst zonder ons echt te zien. Wij wisten niet wat er precies aan de hand was, hoe ver het stond.

Op het einde is men ons komen halen, met 5 in de auto bij een familielid, om in het ziekenhuis afscheid te nemen. Ik heb toen niet gehuild. Dan reden we terug naar huis (mama logeerde al week in ziekenhuis en bleef daar nog), zette men ons terug thuis af en bleven we (weer) alleen met de 5 jongens. Mama is dan twee dagen later thuisgekomen met de boodschap dat het 'voorbij' was, dus wij hebben daar nog twee dagen alleen moeten wachten.

Mijn moeder verwijt ik niets, maar de 'andere' volwassenen hebben dat zo fout aangepakt, dat besef ik nu pas, en vooral: zij konden daar wel aan doen, waar ik dat tot gisteren afdeed als 'zij wisten ook niet beter'.

Door dat aan het lot overgelaten zijn, ontwikkelde ik (karakterieel mee bepaald) een volstrekt overdreven idee dat ik de zaken diende recht te houden, en vergat ik mezelf. Enige redmiddel was dan verdriet inslikken, en dat nekt mij (mede) tot op vandaag, in die zin dat ik daardoor veel gevoeliger ben voor druk en vermoeidheid. Ik huilde bv ook niet op de begrafenis en ook nadien slechts enkele keren.

Dat heb ik gisteren eindelijk echt geleerd, voor zover dat dan volledig juist is en een oplossing zal brengen op termijn.

[Minerva]

Door dat aan het lot overgelaten zijn, ontwikkelde ik (karakterieel mee bepaald) een volstrekt overdreven idee dat ik de zaken diende recht te houden, en vergat ik mezelf. Enige redmiddel was dan verdriet inslikken, en dat nekt mij (mede) tot op vandaag, in die zin dat ik daardoor veel gevoeliger ben voor druk en vermoeidheid. Ik huilde bv ook niet op de begrafenis en ook nadien slechts enkele keren.

Dat heb ik gisteren eindelijk echt geleerd, voor zover dat dan volledig juist is en een oplossing zal brengen op termijn.

Mooi inzicht dat je daar hebt gekregen over jezelf en waar e.e.a. vandaan gekomen is. Je zegt door die schokkende ervaringen ten tijde van de ziekte en het overlijden van mijn vader werden wij als kinderen aan ons lot overgelaten en emotioneel eigenlijk verwaarloosd. Niemand die zich om jullie leek te bekommeren, we stonden er alleen voor .. er was geen gesprek, geen delen van emoties of gevoelens, geen afscheid of rouwproces.. Je hebt daarmee geleerd dat verdriet er niet echt mocht zijn, dat je dit voor je hield of in je eentje diende te verwerken zonder hulp of troost van anderen. Door de gebrekkige sociaal emotionele opvang van je omgeving en je moeder heb je niet geleerd en geen echte gelegenheid gehad om de rouwfasen en het loslaten van je vader goed af te sluiten. Nu ben je door het niet leren uiten van gevoelens en emoties nogal geblokkeerd en levert stress/druk voor jou enkel enorme vermoeidheid op (waarschijnlijk door het onder controle houden van de emoties). Je hebt het gevoel hierdoor altijd sterk te moeten zijn.. je "mannetje" te moeten staan en dat er weinig ruimte is voor jouzelf en jouw gevoelens en emoties.

Eigenlijk heb je ook geleerd dat jij er niet zo toe doet.. dat wat jij voelt niet belangrijk is.. immers niemand bekommerde zich om jou. Dat kan een gevoel van niet-belangrijk zijn oproepen..dat je hierdoor ook nu nog jezelf tekort doet.. jezelf overslaat als het gaat om jouw behoeften (me-time).

Herken je je in deze reflectie? (en zeg ook vooral als er stukjes in zitten die ik niet goed verwoord heb omdat het net even anders voelt/is voor jou.)

[ementee]

Mooi inzicht dat je daar hebt gekregen over jezelf en waar e.e.a. vandaan gekomen is. Je zegt door die schokkende ervaringen ten tijde van de ziekte en het overlijden van mijn vader werden wij als kinderen aan ons lot overgelaten en emotioneel eigenlijk verwaarloosd. Niemand die zich om jullie leek te bekommeren, we stonden er alleen voor .. er was geen gesprek, geen delen van emoties of gevoelens, geen afscheid of rouwproces.. Je hebt daarmee geleerd dat verdriet er niet echt mocht zijn, dat je dit voor je hield of in je eentje diende te verwerken zonder hulp of troost van anderen. Door de gebrekkige sociaal emotionele opvang van je omgeving en je moeder heb je niet geleerd en geen echte gelegenheid gehad om de rouwfasen en het loslaten van je vader goed af te sluiten. Nu ben je door het niet leren uiten van gevoelens en emoties nogal geblokkeerd en levert stress/druk voor jou enkel enorme vermoeidheid op (waarschijnlijk door het onder controle houden van de emoties). Je hebt het gevoel hierdoor altijd sterk te moeten zijn.. je "mannetje" te moeten staan en dat er weinig ruimte is voor jouzelf en jouw gevoelens en emoties.

Eigenlijk heb je ook geleerd dat jij er niet zo toe doet.. dat wat jij voelt niet belangrijk is.. immers niemand bekommerde zich om jou. Dat kan een gevoel van niet-belangrijk zijn oproepen..dat je hierdoor ook nu nog jezelf tekort doet.. jezelf overslaat als het gaat om jouw behoeften (me-time).

Herken je je in deze reflectie? (en zeg ook vooral als er stukjes in zitten die ik niet goed verwoord heb omdat het net even anders voelt/is voor jou.)

Actueel herken ik me daar inderdaad in, meer dan de voorbije jaren (of minder herkenbaar aanwezig). Een nuance lijkt me wel dat de stress/druk ook deels daardoor komt en groter is dan 'normaal', zelf ook een gevolg is van, eerder dan dat ik stress/druk krijg van andere zaken (werk/gezin) en daar gewoon slecht op reageer. Ik zeg dat mede omdat ik 'vroeger', als tiener, eigenlijk nooit echt veel stress/druk heb ervaren en er bovendien goed mee omkom, ik was, hoewel emotioneel wel eerder sensitief misschien, ook rustig en relativerend, tot ik die eerste paniekaanval kreeg.

Misschien kan een rouwproces doormaken, ditmaal op de 'juist' manier, en geen idee of en hoe dat nu nog kan, één en ander oplossen/verbeteren.

M.i. is wat ik nu heb/voel wel vooral gevolg van de vermoeidheid op zich, die dan wel weer het gevolg is van wat hierboven wordt gezegd.

Thans is het doel te leren beseffen dat 'dit' een deel is van mij, iets dat ik over mij moet laten komen, en het niet te zien als een deel 'buiten' mij, iets dat ik niet ben, en er tegen vechten. Ik moet ook proberen de gevoelens te herkennen die ik dan voel (hetgeen voor mij heel moeilijk is, ik heb er zelden een taal voor).

[Minerva]

Thans is het doel te leren beseffen dat 'dit' een deel is van mij, iets dat ik over mij moet laten komen, en het niet te zien als een deel 'buiten' mij, iets dat ik niet ben, en er tegen vechten. Ik moet ook proberen de gevoelens te herkennen die ik dan voel (hetgeen voor mij heel moeilijk is, ik heb er zelden een taal voor).

Mooi gezegd.. het is iets van jou.. iets waar je door moet gaan.. niet buiten jezelf leggen, niet er tegen vechten. Dat vechten, weerstand bieden, wegduwen, wegdrukken, ontkennen etc. dat kost je enorm veel energie. Het is er immers toch, het zit wel degelijk in je en het telkens onderdrukken is een energie vretend proces. Tegen jezelf vechten is een eenzame en zware strijd die je nooit gaat winnen.

Je laatste zin is enorm belangrijk. Het ergens geen "taal" voor hebben is een ervaring die niet geuit kan worden. Emoties, gevoelens die niet onder woorden gebracht worden maar wel heel erg heftig aanwezig zijn maken dat je geblokkeerd en geremd raakt. Het leren herkennen van emoties, gevoelens en dit onder woorden gaan brengen is een belangrijk deel van het verwerkings- en loslaat proces. Het je bewust worden en bewust maken van dit soort dingen doet de mens inderdaad door er "taal" van te maken.

[Janneke]

Gisteren bij psych een inzicht gekregen dat wezenlijk zou kunnen zijn. Ik deel het met de groep.

Hoi Ementee,
ik vond het een heftig verhaal en ik geloof grif, dat hier allerlei elementen in kunne zitten, die tot op de hidige dag doorwerken!
Dus ja, ik denk ook, dat dit een waardevolle gewaarwording is! (Nu de ellende in dit verhaal de nek omdraaien, dus!)

Ik kreeg een eerste angstaanval toen ik voor de eerste week op kot zou vertrekken, vader was toen 3 maanden ziek. Heb kot na twee weken opgegeven na een constante angstaanval die twee weken heeft geduurd.

Wat ik hier in herken: ik wil nog wel eens met angst reageren, als ik "tussen twee vuren" zit.
Qua leeftijd, opleiding etc. doe/ deed je er goed aan, om op kot te zitten - maar tegelijkertijd een ingrijpende situatie 'thuis', met alle emoties en wat al niet die daar dan bij horen, "dat werkt niet" - althans, dat gaat niet altijd probleemloos samen. Tegelijkertijd 'de man in huis worden' en op kot zitten gaat niet. (En gesteld, dat daar uitgebreid over zou zijn gepraat, dan was het ook wel weer anders, enzovoorts, enzovoorts.

Toen mijn vader in het ziekenhuis lag op het einde, aan de morfine, waren de kinderen (andermaal) alleen(...).. Mama is dan twee dagen later thuisgekomen met de boodschap dat het 'voorbij' was, dus wij hebben daar nog twee dagen alleen moeten wachten.

Slordig hoor!
Dat de volwasseen zo hun emoties hadden geloof ik grif, maar er zijn wel grenzen en mensen zo buitensluiten en aan hun lot overlaten is verre van prettig.

Mijn moeder verwijt ik niets, maar de 'andere' volwassenen hebben dat zo fout aangepakt, dat besef ik nu pas, en vooral: zij konden daar wel aan doen, waar ik dat tot gisteren afdeed als 'zij wisten ook niet beter'.

Ik zweer van tijd tot tijd bij het mensbeeld dat ik heb geleerd bij transactionele analyse.
Een mens (ieder mens, in principe) is tegelijkertijd een kind (...zoiets als: je emoties) een volwassene ( zoiets als je ratio) en een ouder (je morele besef annex kennis van normen en waarden).
Als we het hebben over jouw kind, dan gaat het over jouw emoties en ik geloof grif dat je bakken en bakken emotties hier over hebt gehad. Ook naar je moeder. En als het gaat over wat jou nu dwars zit, heeft het zin om al die emoties onder de loupe te neen.
Vanuit jouw volwasene (jouw ratio) en jouw ouder ("de moraal") ben ik het wel met je eens, dat een en ander met name voor je moeder erg zwaar is geweest en als (= gesteld, dat dat goed voor jou zou voelen)
...als het op gegeven moment komt tot 'er over praten met je moeder' dan heeft het idd zin, om dat met heel veel mededogen te doen: voor haar waren het ook nachtmerriedagen.
Komt het tot uitpraten met de andere volwassenen, dan kun je die fluwelen handschoenen wel uitdoen.

Door dat aan het lot overgelaten zijn, ontwikkelde ik (karakterieel mee bepaald) een volstrekt overdreven idee dat ik de zaken diende recht te houden, en vergat ik mezelf.

Eh - zo overdreven vind ik dat nie, hoor.
Of nu ja: ik zie het als een overlevingsmechanisme.
Dat het op dat moment nodig was, dat ben ik roerend met je eens.
...en de neiging die die dingen hebben, is dat je je overlevingsmechanismen op allerlei momenten "van stal haalt" als erdingen gebeuren, die er in een bepald opzicht op lijken. (Doorgaans min of meer onbewust.)

Enige redmiddel was dan verdriet inslikken, en dat nekt mij (mede) tot op vandaag

Ja - want er was op dat oment niemand voor jou. Sterker nog: als "oudste van je jongsten" had jij je voorgenomen sterkt te zijn. Heel sociaal, maar idd wel met nadelen.

in die zin dat ik daardoor veel gevoeliger ben voor druk en vermoeidheid. Ik huilde bv ook niet op de begrafenis en ook nadien slechts enkele keren.

Ja - omdat jij verantwoordelijk werd gemaakt, en de boodschap hebt gekregen, dat er voor jou geen steun was - heb je het altijd zelf uitgezocht, je emoties weinig "ontladen" - daardoor word je idd gevoeliger voor druk, dat klopt.

[ementee]

Na vaderdagweekend ging alles weer stukken beter.
Vandaag heel moe, heb wijselijk halve dag genomen en gerust. Voel me nu nog niet echt beter, gejaagd en niet ontspannen, allesbehalve zelfs.
Misschien reactie op osteopaat van gisteren?
Somberheid/teleurstelling voel ik ook zo opkomen.
Benieuwd of, als 'het' echt toeslaat, ik het over mij kan laten komen.
Vriendin gaat ook op weekend, zit dus alleen met de kinderen, ook dat is spannend wellicht.

[Minerva]

Wat maakt dat je er zo tegen op ziet dat je vriendin op weekend gaat en dat je alleen met de kinderen bent?

[ementee]

Geen idee. Dat ik er alleen voorsta en schrik heb dat het niet gaat lukken? Dat ik te moe ga zijn? Te veel drukte? Geen ontsnappinsmogelijkheid?