Een korte samenvatting...

[docentje]

"Ik vind het niet gek dat je af en toe depressief bent," zei de psycholoog opgewekt.
Op zich een hele geruststelling, maar ja, nu er nog mee leren omgaan. Bij mij komen depressies met name als ik me lichamelijk niet goed voel. Er is de laatste paar jaar ook zo veel gebeurd en het lijkt wel of ik van de ene kwaal in de andere stort.

Eind 2007 werd ik door een auto geschept toen ik overstak op het zebrapad. Heb veel geluk gehad dat alleen mijn rechterarm en schouder zwaar beschadigd raakten. Schouder lag uit de kom en aanhechtingen pezen en bot waren finaal afgescheurd. Pols was verbrijzeld en eerste rib en sleutelbeen van hun plek. In eerste instantie dachten de artsen dat alles zonder operatie zou herstellen, maar dat viel tegen. Slijmbeurs was gebarsten, bot schraapte over elkaar en er werd besloten te opereren in begin 2009. Met pijnstilling, ontstekingsremmers en injecties zou het allemaal wel weer goed komen.

Totdat ik allergisch bleek te zijn voor de ontstekingsremmers en injecties. Begin 2010 bleek ik perianala abcessen te hebben en moest met spoed geopereerd worden. Echter, ze hadden niet alles weggehaald en twee weken later werd ik in het ziekenhuis opgenomen met scepsis en een gat in mijn darm. Heb toen 5 weken in ziekenhuis gelegen. Artsen dachten dat ik niet zou halen, maar ik ben een vechtertje. In totaal ben ik toen 4 keer geopereerd.

Begin 2011 was, wat ik dacht, de laatste operatie om een fistel weg te werken. Tijdens de OK kreeg ik een laryngospasme (slokdarm en luchtpijp klapten dicht) en bijna was ik er in gebleven. Daarna ging het een tijd goed.
Mijn pols begon steeds meer klachten te geven en er was nog maar één mogelijkheid: of injecties, of opereren. Na mijn laatste OK ervaring wilde ik niet meer onder narcose. Was een vreemde ervaring om bij kennis te zijn tijdens een operatie. En de ingreep leek baat te hebben.
En toen begon mijn astma (had ik als kind) weer op te spelen. Hup, medicatie, ontstekingsremmers en corticosteroiden. En ja, weer allergische reactie. Weer een abces, weer operatie, weer balen als een stekker. Nieuwe medicatie, toch weer nieuw abces en nu, 3 maanden na de laatste operatie gaat het allemaal wel redelijk.

Heb een aantal maanden bij een psycholoog gelopen en heb hem gevraagd of ik misschien PTSS zou kunnen hebben, gezien mijn moeilijke jeugd, en de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Was volgens hem niet mogelijk. Maar ja, sinds een paar maanden heb ik last van paniekaanvallen (bijwerking astma-medicatie) en ik merk dat ik steeds minder vaak leuke dingen ga ondernemen.
Ik slik nu anti-depressiva en heb daar baat bij. Mijn lijf lijkt vrede te hebben gesloten met de nieuwe astma-medicatie, maar het is een broos bestand. Over drie maanden moet ik weer in de MRI om te kijken of de abcessen en fistels nu helemaal weg zijn. En om heel eerlijk te zijn, ben ik mijn lijf een beetje beu.

Ik doe mijn best om lekker te blijven werken, maar het wordt steeds zwaarder. Ik heb al besloten om een dag minder te gaan werken, maar ja, naast al het bovenstaande heb ik ook een middenrifbreuk en reflux, spastische slokdarm en beschadigingen aan mijn stembanden. Dat laatste niet handig als je voor de klas staat.
Dus, tja, ik begrijp goed waar de depressiviteit vandaan komt. Maar het moeilijkste vind ik het om dit lijf te accepteren zoals het is.
[zucht]

[katleen]

"Ik vind het niet gek dat je af en toe depressief bent," zei de psycholoog opgewekt.

ik las deze zin en ik dacht : `oh , het zal wel meevallen met docentje` , maar na het lezen van je verhaal ... amai , dat is toch wel een hele geschiedenis van lichamelijke toestanden. en dan vind ik het `af en toe` niet echt passend.
en ja , aanvaarden van een situatie waarmee het moeilijk leven is , een situatie die een impact heeft op alles wat je doet of wil doen , is moeilijk en lastig.
ik kan maar hopen dat je door erover te praten , door erover te schrijven toch wegen vindt om het voor een stukje te accepteren.
heel veel sterkte!!

[docentje]

Dank je Kathleen. Tja, ik ben gewoon de eeuwige optimist. Blijf altijd hopen op beter en een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Dus je gaat het zoeken in de kleine dingetjes. Maar ik merk wel dat iedere keer als mijn gekke lijf protesteerd dat het mentaal diep inslaat.
Ik ga in ieder geval veel lezen en schrijven op dit forum.

[volhoudertje]

Maar het moeilijkste vind ik het om dit lijf te accepteren zoals het is. [zucht]

Dat is ook moeilijk, vooral omdat het allemaal begonnen is na een ongeluk. Je hebt er niet om gevraagd, er is je van de ene op de andere dag iets afgenomen. Zelfs de grootste optimist zou na zo’n reeks ervaringen het zonnetje toch even minder zien schijnen.

[Janneke]

"Ik vind het niet gek dat je af en toe depressief bent," zei de psycholoog opgewekt.
Op zich een hele geruststelling, maar ja, nu er nog mee leren omgaan. Bij mij komen depressies met name als ik me lichamelijk niet goed voel. Er is de laatste paar jaar ook zo veel gebeurd en het lijkt wel of ik van de ene kwaal in de andere stort.

Hoi Docentje,
ten eerste: welkom op deze site...! En al ben ik het qua "invoelen en erkennen" eens met je psycholoog - er moet volgens mij toch meer gebeuren dan alleen maar "er mee omgaan".
Je hebt idd de laatste jaren zowel lichamelijk als psychisch nogal wat op je bordje gekregen...! Waar idd ieder normaal mens depressief van zou raken - dat klopt.

Maar bedenk: depressie is op gegeven moment ook een lichamelijek aandoening. Die nadrukkelijk vaak optreedt als gevolg van uitputting. (In de nasleep van - of tijdens een periode met veel pijn en/of andere vormen van stress.)
Wat dat betreft is dus niet zozeer "omgaan met het gevolg van de uitputting", maar het aanpakken van de uitputting aan de orde.
Waarbij de steun en erkenning van een goede psychologe goud waard kan zijn!

Waar ik heel erg verbaasd over ben was wat je schreef:

Heb een aantal maanden bij een psycholoog gelopen en heb hem gevraagd of ik misschien PTSS zou kunnen hebben, gezien mijn moeilijke jeugd, en de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Was volgens hem niet mogelijk.

Hoe ter wereld haalt iemand dit in zijn hoofd....
"Het is niet mogelijk" is nogal een uitspraak.
Terwijl het heel goed mogelijk is - en jij een psycholoog betaalt, om dit soort dingen uit te zoeken!
Behalve moeilijke jeugd heb je een ongeluk meegemaakt, en een lange, pijnlijke nasleep. En in je voorstel bericht schreef je, dat je als mensen-mens je vrienden bent kwijtgeraakt - dat je daar geen ptss van zou kunnen hebben vind ik een idiote uitspraak.
(En bedenk: behalve uitputting is trauma ook een mogelijke motor achter of onder een depressie.)

Maar ja, sinds een paar maanden heb ik last van paniekaanvallen (bijwerking astma-medicatie) en ik merk dat ik steeds minder vaak leuke dingen ga ondernemen.
Ik slik nu anti-depressiva en heb daar baat bij. Mijn lijf lijkt vrede te hebben gesloten met de nieuwe astma-medicatie, maar het is een broos bestand. Over drie maanden moet ik weer in de MRI om te kijken of de abcessen en fistels nu helemaal weg zijn.

In - vergeef mij - oorlogstermen: een wankel bestand.

En om heel eerlijk te zijn, ben ik mijn lijf een beetje beu.

Volstrekt begrijpelijk.
...en ook heel erg naar!!!! Want kinderlijk uitgedrukt: "je woont er wel in".
Geen ontkomen aan.

Ik doe mijn best om lekker te blijven werken, maar het wordt steeds zwaarder. Ik heb al besloten om een dag minder te gaan werken, maar ja, naast al het bovenstaande heb ik ook een middenrifbreuk en reflux, spastische slokdarm en beschadigingen aan mijn stembanden. Dat laatste niet handig als je voor de klas staat.
Dus, tja, ik begrijp goed waar de depressiviteit vandaan komt. Maar het moeilijkste vind ik het om dit lijf te accepteren zoals het is.
[zucht]

Ja, maar dat hoeft ook helemaal niet.
Niet alleen depressie is een mogelijke reactie op uitputting (en/of te lange tijd te veel stress, te veel pijn, te weinig diepe slaap, etc.) ook allergie is dat.
Ik durf hier en nu niet te beloven, dat je je allergieen inclusief astma compleet kwijt kan raken, maar de onderliggende oorzaken, dat ze weer de kop zijn opgestoken zijn wel degelijk aan te pakken. (Bijv. nav. bloedonderzoek naar calcium, magnesium, fosfor en mangaan in je bloed - en dan tekorten aanvullen.)
Stap naar een orthomoleculaire arts, die kan dit soort onderzoeken doen en kan onderhandelen met je huidige specialisten. Als op die manier de uitputting echt wordt aangepakt (oa. je bijnieren worden ondersteund, in overleg met de arts die mogelijk corticostereoiden/ ontstekingsremmers geeft) genees je sneller en verdwijnt vroeger of later ook de depressie.

Wat je op die manier niet kunt herstellen is de eventuele ptss (OF jij die hebt, kan ik niet beoordelen - maar dat je, gezien je situatie, ptss kan hebben staat voor mij als een paal boven water).

[docentje]

Hoi Janneke,

Dank je voor je reactie.
Idd, je woont in je lijf. Ik denk altijd maar: "ik heb aan het begin voor dit leven, dit lijf gekozen, dus ik moet het er mee doen." Maakt het niet altijd makkelijk.
Een opmerkelijke opmerking van mijn fysiotherapeut: "sinds je ongeluk stort je van het een in het ander. Probeer eens acupunctuur." Volgens hem liggen de drukpunten van longen en darmen allemaal in de rechterarm en tja, als die al overhoop ligt, dan lopen de energiebanen ook niet goed. Woensdag ga ik voor de intake. Ben benieuwd. Ik geloof niet heilig in acupunctuur, maar een geneeskunst die al duizenden jaren succesvol wordt gepraktiseerd moet toch ergens goed voor zijn Ben ook bezig met meditatie en tai chi oefeningen. Zat eerst op tai chi, maar die groep werd op een gegeven moment érg zweverig naar mijn smaak.

Mijn psycholoog heeft me overigens vorige week "ontslagen". Hij denkt dat ik het nu verder alleen aan kan. Ik denk het ook wel, maar ben nog wel onzeker.

[katleen]

hey docentje ,
grappig ... toen ik je verhaal las , herkende ik wel enkele dingen : net zoals jij ben ik leerkracht en heb ook altijd een tijdje nodig om `te wennen` aan de vele vrije tijd tijdens vakantie.
en ik ga al een jaar naar een acupuncturist. via een vriendin kwam ik daarmee in contact , aanvankelijk voor (of tegen?) depressie en nu nog steeds wekelijks voor slaapprobleem.
ik wens je hiermee dan ook veel succes.

[Janneke]

Hoi Docentje,
een goed idee, om eens acupunctuur te proberen - en idd: de punten (meridianen) van darm en long liggen beiden in de armen. (Links en rechts - maar dat maakt niet uit. Als de punten in je rechterarm een fysieke opdonder krijgen, kan dat idd uiteindelijk doorwerken in de organen van die meridianen.)

En 'erin geloven' hoeft lekker niet: kijk gewoon, of het klikt met deze acupuncturist - en of het werkt/ helpt. Idd: een geneeskunst die al duizenden jaren succesvol wordt gepraktiseerd moet toch iets kunnen. (Klein nadeel: in china en contrien volgen mensne een opleiding van 6 jaar, deels te vergelijken met onze artsenopleiding (fysiek lichaam kennen, ziekten herkennen - en dat dan gecombineerd met wat wij dan op zijn latijns 'naalden (acu) prikken (punctuur)' noemen. (Nederlandse acupuncturisten zijn helaas vaak magerder opgeleid.)

En hartstikke nuttig, om bezig te zijn met meditatie en tai chi oefeningen

Gewoon zoeken, "wat zet voor mij nu zoeden aan de dijk om weer te herstellen"!!!

[docentje]

't is er weer. Dat sombere gevoel. Vannacht geen oog dicht gedaan van de benauwdheid. Het engste vind ik als mijn neusgaten helemaal dicht gaan zitten. Heb flink tegen de paniek moeten vechten en mezelf moeten geruststellen dat het weer goed zou komen. De rest van de nacht zitten geslapen, ben nu een wrak. Over twee uurtjes naar acupunctuur, maar omdat ik me zo voel, zie ik er tegenop. Goed, ik zal gaan, maar de beren smijten zich als kamikaze-piloten op mijn pad. Word zo moe van deze strijd.
Gelukkig ook iets positiefs om naar uit te zien. Morgen wordt mijn nieuwe bed gebracht.

[katleen]

ach docentje toch ,
rot is dat heh , dat allesoverheersende gevoel.
maar geloof me .... het gaat weer voorbij. [AAI]
ik hoop dat de acupunctuur je hierbij ook een stuk kan helpen. (bij mij is dat toch zo)
veel sterkte en hopelijk trekt die donkere wolk weer snel over en komt de zon weer tevoorschijn.

[Janneke]

Hoi Docentje,

als je dit leest, ben je dus al weer terug. Hoe was het...? Alleen intake gedaan (...vooral praten) of ook al ietsje 'geprikt'?

En rot hoor: zo benauwd, dat je niet liggend kunt slapen en dan maar noodgedwongen zittend moeten slapen... "Geen wonder" dat je je somber voelt en beren en tijgers op de weg ziet.

Sterkte!!

[docentje]

Heel wat wijzer geworden van de acupunctuur.
De yang is erg in de min en ik ben uit balans. (goh...)
Het intake gesprek duurde lang. Ik had alle lichamelijke aandoeningen op papier gezet. De therapeut vroeg waar ik aan wilde werken. Voor mij is de balans het belangrijkste, de rest komt dan vanzelf. Daar was peut het mee eens.
Ik kreeg gelijk al vier naaldjes. In iedere pols en in iedere enkel één.
Na vijf minuten had ik al het gevoel een LSD trip te maken. De peut zei dat mijn hoofd heel rood werd en ikzelf voelde me misselijk, zweverig en alsof ik van het bed werd opgetild. Na tien minuutjes vroeg de peut of hij me alleen kon laten. Ik zei dat ik dat wilde proberen. Het ging wel, maar ik was vooral in gevecht met mezelf. Alsof ik me niet aan de ontspanning wilde overgeven. Uiteindelijk lukte dat wel en werden mijn benen heerlijk warm, kreeg zelfs het gevoel alsof het zweet van mijn voeten drupte.
Na afloop was ik gedesoriënteerd. Maar dat zakte snel af. Nu gloeit mijn gezicht nog en ben ik misselijk. De peut verwacht dat ik na 4 a 5 sessies duidelijk iets moet merken.
Ben benieuwd

[Janneke]

Hoi Docentje,

nou, ik ben bereid om te zeggen, dat je al direct van alles en nog wat merkte.
Al was het dan niet echt fijn, wat je merkte.

Enne: wat je schreef: "alsof ik me niet aan de ontspanning wilde overgeven" - misschien iets, om over na te denken...? (Voor wie altijd actief en yang is IS dat moeilijk, maar het heeft wel zin.)

[docentje]

Als klein kind al snel moeten aanleren altijd op mijn hoede te zijn. Nooit je aandacht laten verslappen, dat was veel te gevaarlijk. Nu heb ik een hele hoop van die overlevingsmechanismes gelukkig los leren laten, maar gisteren merkte ik dat als ik zo ontspanning voel aankomen als bij acupunctuur dat die oude alarmbellen gaan rinkelen. Duurde maar een minuut of 2 en daarna lukte het beter om te ontspannen, maar dit is dus nog iets waar ik nog energie in moet steken.

Voel me overigens sinds gisteravond erg lekker. warme handen, warme voeten, lekker loom gevoel.

[Hobbes]

Uit eigen ervaring en problemen met ontstekingsremmers owv de belasting op maag en darmstelsel heeft mijn huisarts beginnen zoeken buiten de gekende onstekingsremmers en na enkele geprobeerd te hebben zijn we op eentje uitgekomen die ik gewoon tweemaal daags kan nemen zonder problemen en dat is duraprox 600. Misschien iets om te overwegen?
Je kan zeggen in het ziekenhuis zullen ze wel beter weten dan een huisarts, ik ben al vier jaar in behandeling in een universitair ziekenhuis en toch bij iedere operatie krijg ik steevast dezelfde vraag omdat ze het niet kennen en tevens de professor die mij opvolgt ivm mijn ziektes viel uot de lucht en zei: ah ja dat is ook een mogelijkheid.

Ik ken het gevoel dat je hebt als je van een goed functionerend lichaam naar een goed haperend lichaam evolueert en het enige wat je als echt antwoord krijgt: je moet er mee leren omgaan.
Bij mij is ook alles begonnen met een zwaar ongeluk met de vrachtwagen...
Voor een heupprothese en mijn rugoperatie ben ik te jong, dus tot zolang ik de juiste leeftijd niet heb moet ik ermee omgaan...tgv de pijn, stress en er altijd maar doorbijten is mijn zenuwstelsel overbelast gekraakt en heeft dat geresulteerd in mijn spierziekte, waarbij mijn spieren continue verkrampen en daardoor ook afbreken. Ook is mijn erfelijke aanleg op een bepaalde variant van reuma uit sluimerstand ontwaakt en heb ik degeneratieve arthrose, met de nodige operaties...
Waar ik het altijd van krijg is dat je ermee moet leren omgaan of bij een operatie of nadien een bepaalde bijwerking krijgen en dan te horen krijgen dat dat nu toch wel heel zelden is dat dat gebeurd...ja ok maar waarom dan altijd bij mij?
Ook de jaloezie van mensen dat je van het fonds van arbeidsongevallen een vaste uitkering krijgt...nu ze mogen dat geld hebben van mij hoor de mensen maar ze moeten ook al de rest erbij nemem hé...ik kan de job die ik graag deed niet meer doen, ik werk nu fulltime op een bureau maar ik zou zo graag terug op de baan zijn, en de pijn enz mogen ze ook hebben...met de nodige medicatie met hun bijwerkingen...
Frustrerend een lijf dat niet meer wilt doen wat je altijd gewoon was...niet meer echt actief kan zijn en als je het dan toch negeert dan zweet je het nadien uit...

Nu voor een psychische diagnose, die heeft mijn psychiater gesteld en nooit mijn psycholoog...alhoewel mijn psychiater er precies nog niet helemaal mee klaar is...en zou je je beter voelen met een label op je van ik heb dit of dat? Ik heb zelf het gevoel dat ik het op het psychische gedeelte liever niet heb...

Stoppen of minderen met werken, die gedachte is hier al frequent de revue gepasseerd maar ik heb het gevoel dat dat nog mijn enige zelfwaarde is die ik heb en van mij nog nuttig te kunnen voelen in deze maatschappij...alhoewel ik wel de opmerking krijg: oh je werkt nog, dan zal het wel zo erg niet zijn...

[docentje]

Haai Hobbes,

Wat ben ik blij met jou reactie. Niet omdat jij ook al die ellende mee maakt, maar omdat je precies begrijpt hoe het voelt. Idd, "er mee leren leven" en "oh, maar dat kan niet", zijn opmerkingen waar ik ook de kriebels van krijg. Ik blijk zelfs allergisch te zijn door maagzuurremmer nummer 1 Omeprazol. Oude huisarts zei: "Nee hoor, daar kun je geen reactie op krijgen". Maar toen ik een dag later met gezwollen hoofd en dichtgeknepen keel op de stoep stond, schrok hij toch. "Ja, je bent een uitzondering" (ook zo'n lekker dooddoener)
Nee, ik zit niet te wachten op een psychisch label. Ik ben meer zoekende naar hoe ik met mezelf kan omgaan. Het gaat me steeds beter af, maar dat onbetrouwbare lichaam maakt je ook zo onzeker.
Mijn collega's accepteren en begrijpen dat ik niet alles meer mee kan doen, (Sportief team) en zoeken nu bijvoorbeeld ook teamuitjes waar ik ook gezellig aan mee kan doen. Het scheelt dat ik naar hen toe open ben in wat wel en wat niet gaat. Maar ik merk dat een heleboel mensen in de buitenwereld en zelfs familie niet willen begrijpen. Ik heb één keer tegen mijn schoonzus gezegd toen ze weer zat te stoken: "goed, trek jij mijn jasje dan maar voor een weekje aan." Maar toen was ze beledigd.
Ik ben inmiddels van huisarts gewisseld en heb nu een hele aardige man die naast de reguliere geneeskunst het "alternatieve" circuit niet schuwt.
Het meest frustrerende vind ik nog wel dat als mensen niet kunnen zien dat je iets hebt, ze ook geen begrijp tonen. Tuurlijk, niet allemaal, maar het frustreert wel. Toen ik net na het ongeluk met arm in het gips en met krukken moest lopen (probeer dat maar met één arm... ) er meer begrip was dan nu. "Gisteren kon je dat wel, en nu niet?" Die ken jij zeker ook wel.
Lieve Hobbes, als je via PB verder wilt beppen, stuur dan gerust een berichtje.
Ik begrijp in ieder geval wel hoe het voelt om met zo'n lijf te moeten leven.

[Hobbes]

Ik ben van omeprazole overgegaan op pantomed en ben er vele beter mee...
Ik kreeg zelfs van een stagaire in mijn vaste apothek ook een leukerd te horen, nadat ze mijn medicatie bij elkaar gezocht waaronder morfinederivaten: die moet ik bestellen en kan je morgen vanaf 10u komen halen, waarop ik zei dat ik na mijn werk wel kwam. Dan vroeg ze of ik nog werkte en ik dat [zucht] bevestigde en dan kwam de leukerd: ach dan zal het wel zo erg niet zijn

[Janneke]

Als klein kind al snel moeten aanleren altijd op mijn hoede te zijn. Nooit je aandacht laten verslappen, dat was veel te gevaarlijk. Nu heb ik een hele hoop van die overlevingsmechanismes gelukkig los leren laten, maar gisteren merkte ik dat als ik zo ontspanning voel aankomen als bij acupunctuur dat die oude alarmbellen gaan rinkelen. Duurde maar een minuut of 2 en daarna lukte het beter om te ontspannen, maar dit is dus nog iets waar ik nog energie in moet steken.

Voel me overigens sinds gisteravond erg lekker. warme handen, warme voeten, lekker loom gevoel.

Hoi Docentje,
schitterend: warm en loom "dat heeft een mens nou nodig" na al de stress!

En: bedenk ook: alarmbellen zijn dingen die van buiten je rationele hersenen komen.
Het is op zich prachtig, als je merkt, dat je overlevingsmechanismen los kunt laten, maar alleen "zeggen, dat dat moet" is som sniet voldoende, omdat je emotionele hersenen (je autonome zeuwstel, buiten je wil om) aan het werk zijn. (Die kun je wel degelijk beinvloeden, maar dus alleen indirect, "om een hoekje" beinvloeden.)

Maar voor dit moment: prachtig, dat het na 2 minuten "lukte" (het klinkt wat naar het leveren van een prestatie) om te ontspannen!!!

[Janneke]

Uit eigen ervaring en problemen met ontstekingsremmers owv de belasting op maag en darmstelsel heeft mijn huisarts beginnen zoeken buiten de gekende onstekingsremmers

Ik heb op gegeven moment een ontstekingsremmer gekregen, die regelrecht goed is voor je maag. (De meeste apothekers geloven nu hun ogen/ oren niet.)
Het is een "selectieve cox 2 remmer" op basis van curcuma en gember (maar vele sterker dan ''een schepje in je soep'' ).