Beste mensen,
Ik weet niet zo goed meer hoe ik nu verder moet en wil graag mijn verhaal kwijt.
Ik ben 23 jaar en studeer geneeskunde. Ik ben nu bezig met de laatste twee jaar, waarbij je stages fulltime in het ziekenhuis doet. Dat gaat niet zo lekker. Sinds een paar maanden zit ik slecht in mijn vel.
Ik ben continu vermoeid en slaap niet goed. Sinds ik met de stages begonnen ben voel ik me enorm onzeker op bijna alle gebieden. Ik vertrouw niet meer op mijn eigen kennis, wordt al zenuwachtig of sla dicht als mij iets gevraagd wordt. Ik voel me minder dan collega's daar en voel me heel erg gespannen in de sociale omgang met hun. Buiten de stage om heb ik eigen geen puf meer om iets te doen en voel ik het contact met vrienden en familie slechter worden. Ik weet weinig leuks te vertellen over mijn stage omdat ik het als een grote stress-situatie ervaar. Daarbuiten doe ik nog maar weinig. Dit maakt dat ik helemaal geen grip meer op mezelf heb en het gevoel heb een stukje van mijn persoonlijkheid kwijt te raken. Voorheen was ik vrolijk, optimistisch, veel socialer en nam ik alles niet zo zwaar.
Verder zit ik continu te piekeren of dit wel de opleiding voor mij is: kan ik arts worden? Daarvoor moet ik toch echt beter in een team gaan functioneren en niet meer zo angstig zijn. Ik ben alleen maar bezig met de randzaken en mezelf te observeren in plaats van dagelijks iets op te steken en nieuwsgierig te zijn. Ik zou zo graag een knop omzetten en accepteren dat ik wat verlegener ben nu en nog niet zoveel weet. Maar door het gevoel van continue stress en slechte slapen lukt me het concentreren niet goed en ben ik me steeds (pijnlijk) bewust van mijn passieve en ongemakkelijke gedrag.
Het grootste probleem is misschien wel dat ik niet meer zo goed weet wie ik ben. Ik ben altijd degene geweest die arts zou worden en daarbij genoot van het leven. Nu lijkt dat doel onbereikbaar en lijkt er zo weinig over van mijn zelfbeeld, toekomstbeeld. Dit continue tobben maakt dat ik me somber voel en ik me slecht een houding weet te geven. Ook tegenover vrienden. Ik weet gewoon niet meer zo goed waar ik met ze over moet praten. Ik heb steeds het gevoel dat zij het allemaal leuk hebben en dat dat er voor mij niet meer in zit op deze manier. Ik voel me hierdoor jaloerser worden en veel minder empathisch (ik kan me steeds slechter verplaatsen in andere mensen).
Het lijkt een beetje alsof de wereld verder van me af is komen te staan. Er lijkt een soort muur tussen wat er in mij omgaat en de buitenwereld gebeurt. Alles wat er om mij heen gebeurt lijkt veel minder makkelijk en helder binnen te komen, en wat er in mij gebeurt (gevoelens, gedachten) lijkt zich veel minder makkelijk een weg naar buiten te banen.
Ik schrijf trouwens gewoon lekker door, afhankelijk van wat er in mijn hoofd opkomt. Het klinkt eigenlijk best heftig als ik het zo opschrijf, maar ik weet dat het zelf nogal de neiging heb problemen te bagatelliseren, dus misschien is dat maar goed..
Voor mijn klachten ben ik sinds een paar weken bij de psychotherapeut. Hier leer ik veel meer mijn gevoelens uit te spreken en op zoek te gaan naar wat mij nou zo angstig maakt. Ik weet nog niet of het echt helpt, het voelt vaak wel tijdelijk als een opluchting, maar in de dagelijkse praktijk werpt het (nog) niet zijn vruchten af voor mijn gevoel.. Toch praat ik wel ietsje makkelijker over mijn problemen, heb alleen niet het gevoel dat dat echt iets oplost. Het nare "basis"gevoel blijft gespannen, ongemakkelijk, somber.
Ik doe van alles verder om wat beter te worden. Goed ritme, weinig alcohol, veel sporten, praten, meditatie, gezond eten. Helaas gaat het voor mijn gevoel niet beter.
Wat moet ik hier nou mee? Ben ik gewoon depressief geworden door drukke dagen en slecht slapen (agv faalangst)? Maar hoort bij een depressie ook angst in sociale situaties? Of ben ik door de continue sociale druk die ik voel gespannen en depressief geworden? Voor mij erg moeilijk om alles een beetje op een rijtje te krijgen, en daarmee moeilijk om ergens echt te beginnen. Zouden antidepressiva een steuntje in de rug kunnen bieden?
Nou goed, ik wilde even mijn verhaal doen. Alle reacties zijn welkom.
groeten