Ik begin door te draaien

[Schopenhauer]

Laat ik vooropstellen dat mijn 'probleem' niet traumatisch van aard is, maar filosofisch. Alhoewel ik wel een aantal vervelende dingen in mijn jeugd heb meegemaakt, maar daaraan wil ik het niet toeschrijven. Althans, ik zie de correlatie niet.

Mijn probleem is dat ik nergens de nut van inzie. Wat mij betreft is het allemaal één grote onzin.

Ik ben 23 jaar, studeer aan een universiteit in Nederland en ben voor de rest een redelijk gezonde jongen. Geen noemenswaardige medische klachten in ieder geval. Ik heb niet veel vrienden, wat overigens niet aan mijn sociale vaardigheden is toe te schrijven, maar meer aan het feit dat ik er zelf niet veel aan doe. Het contact tussen mij en aantal oude vrienden is al een geruime tijd verwaterd, en voor de rest heb ik geen Facebook, Twitter of ander soort ongein. Dat vind ik nonsens. Het idee om een virtuele sociale podium op te zoeken waarop iedereen zichzelf nadrukkelijk wilt profileren, de indruk wilt wekken dat het leven o-zo-mooi is en wilt koketteren met een grote groep vrienden is niet aan mij besteed. Een fancy Iphone of een dergelijk soort toestel heb ik ook niet.

Ik heb al een geruime tijd geen vriendin, en ik moet eerlijkheidshalve ook bekennen dat ik niet opzoek ben naar een vriendin. Ik ben een redelijk goed uitziende en verzorgde jongen, dus daar light niet aan. Ik wijt het eerder aan een overdreven vorm van arrogantie, narcisme en afstandelijkheid. Meeste vrouwen (en mannen) zijn oppervlakkig, en ik heb niet de tijd noch de zin om een groot gedeelte van mijn tijd te besteden aan het onderhouden van een door-hersenen gegeven gevoel van affectie, emotie en binding. Of zoals Plato het zegt: 'liefde is een ernstige vorm van krankzinnigheid.' Aseksueel ben ik ook niet, maar laat ik zeggen dat ik het gebrek aan een seksuele relatie redelijk eenvoudig weet op te brengen. Wat ik daarentegen wel mis is een intellectuele (platonische) relatie met een vrouw.

Enfin. Om mijn probleem nader te omschrijven. Ik begin zo langzamerhand door te draaien. Ik heb nog nooit in mijn leven gewerkt, en ook heb ik de motivatie niet meer om door te studeren. Op de één of andere manier kan ik niet de motivatie op brengen om mijn opdrachten te maken. Ik zie er tegenop om verder door te studeren, een diploma te halen en vervolgens conformistisch een gezin te stichten. Het is allemaal nonsens. School, werk, een gezin, noem maar op. Het leven heeft in essentie geen betekenis, het is onmogelijk rationeel te verklaren waarom er leven is en iedere poging om de essentie van het heelal te ontrafelen is gedoemd te mislukken. Elk door de mens gegeven doel is kunstmatig, en dan maakt het niet uit of het religieus van aard is of niet. Er komt een dag dat wij allen dood zijn, om vervolgens weer in het 'niets' te verdwijnen. Nu kan ik in principe wel leven met dit vooruitzicht, maar ik twijfel vaak hoe ik het proces ervoor (het leven an sich) moet inrichten, en of ik überhaupt wel de zin kan opbrengen om mijzelf te conformeren aan het leven en mijn omgeving.

Ik walg van de mens. Het is een irrationale, oppervlakkige en egoïstische wezen dat instaat is om de meest walgelijke en inhumane handelingen uit te voeren. De wereld is een onrechtvaardige wereld. Een plek waar een klein gedeelte van de mensheid het goed heeft, waaronder ik, en waar overgrote meerderheid van de mensheid dagelijks moet vechten om überhaupt te overleven. Een plek waar onverschilligheid heerst. Waar zo'n miljoen mensen dagelijks het kunnen op brengen om naar RTL Boulevard te kijken, om vervolgens op de hoogte te worden gebracht van het privé-leven van mensen die ze niet of nauwelijks kennen. Roddelbladen als Prive en de Telegraaf vieren hoogtij met het uitspuiten van nonsens, terwijl aan de andere kant van de wereld mensen dagelijks tientallen kilometers lopen om toegang te hebben tot een primaire levensbehoefte als water, mensen vechten voor hun vrijheid of simpelweg omkomen omdat de westerse wereld wordt gekenmerkt door hebzucht en onverschilligheid. Wat aan te doen? Helemaal niets. Het is inherent aan de mens. Egoïstisch, materialistisch, onverschillig en gewelddadig.

Het verlangen staat centraal in de wereld, en niet het redelijk verstand.

Ook vervreemden we steeds meer van elkaar. Gesymboliseerd door die quasi-interessante en obsessieve telefonie checkgedrag, wat alsmaar erger en irritanter wordt. Ik blijf me dagelijks verbazen en verwonderen over hoe mensen in de trein compleet obsessief met hun telefoon bezig zijn, waardoor ze absoluut niet op de hoogte zijn van hun omgeving. Ook moet ik zo langzamerhand smartphone-checkend winkelend publiek ontwijken, die dan wel contact heeft met de hele wereld, maar niet met de omgeving direct om haar heen.

Ik erger me kapot wanneer de hele wereld stil staat bij het overlijden van Michael Jackson, een B-actrice in Nederland of een over-het-paard getilde voetballer. Waar is die tijd gebleven toen tienduizenden mensen de straat opgingen om hun laatste eer te betuigen aan mensen die daadwerkelijk een bijdrage aan de mensheid hebben geleverd? Een eeuw geleden woonden tienduizenden mensen nog de begrafenis van Hendrik Lorentz, Nederlands grootste natuurkundige, terwijl ik vandaag de dag niets anders zie dan hordes van compleet op hol geslagen tienerbendes die zichzelf bijna vrijwillig onder de auto van Justin Bieber gooien.

Ben ik depressief? Dat betwijfel ik. Ik bekijk en zie het leven met een cynische en humorvolle blik. Ik weet mijzelf goed aan te passen aan elke omgeving, en ben vaak ook nog eens de grappenmaker in de groep. Ik betwijfel het of mijn directe omgeving op de hoogte is van problemen.

Zelfmoord? Laat ik vooropstellen dat ik geen concrete plannen heb om een eind aan mijn leven te maken, maar dat ik er wel over filosofeer. Het is de makkelijkste manier om een eind te maken aan het leven, dat in mijn ogen enkel een slechte voorstelling is. Hoe makkelijk is het om het toneel te verlaten? Dat zal de tijd moeten uitwijzen. Ook merk ik dat ik in het leven staat met een aanschouwende en afstandelijke blik, waarin ik alles en iedereen gadesla, met een cynische, verwonderde en humorvolle blik. Het is enkel de humor wat me nog staande houdt.

Waar ik me daarentegen wel zorgen over begin te maken is dat ik agressiever begin te worden. Die agressie manifesteert zich vaak tegenover onrechtvaardigheid. Zo loop ik met de gedachten rond om naar Syrië te gaan, om te vechten tegen een brute dictator die raketten op zijn eigen bevolking afvuurt. Ook denk ik na om te stoppen met studeren, en een compleet ander avontuur te zoeken. Niet in Nederland, maar elders in de wereld.

Al met al. Ik begin steeds verder af te dwalen van het 'normale' leven, en begin me zorgen te maken over hoe ik de toekomst tegemoet ga treden, en of ik dat überhaupt wil.

Wat moet ik doen?

Alvast bedankt voor de reacties.

[TheEmperor85]

'


Welkom Schopenhauer,

Er is een naam voor jouw 'aandoening' : sleur.
That's all, verveling en sleur. En nee daar kan niemand je bij helpen.
Je zou een hobby kunnen gaan zoeken, maar ik heb het idee dat je dat een iets te burgerlijke optie zal vinden. (.. )

Verder zie ik nogal wat irritatie bij je. Over de oppervlakkige, dikbuikige, SBS6 kijkende, blokjes kaas-met-augurk vretende medemens.
Overigens heb je daar volledig gelijk in.

Maar ergens is het natuurlijk ook heel logisch dat je je zo voelt.
Een jongen van 23 hoort niet doelloos(?) op z'n kamertje te hangen, zich irriterend aan die hippe mensjes waar hij maar geen contact mee krijgt, met hun irritante hippe Iphones. Hopend op ooit eens wat uitdaging. Biologisch gezien zou je nu inderdaad allang bezig moeten zijn met kindertjes maken, gezinnetje onderhouden e.d, hoe 'conformistisch' je dat ook vind.

Hm. Een beetje depressief ben je wel Maar daar hoef je je niet voor te schamen hoor. Als je eens in het zieltje van iedereen op je campus zou kunnen kijken..je bent niet de enige. By far.

[GewoonSteph]

Hoe lang ben je nog bezig eer je bent afgestudeerd?

Ik ben niet zo'n voorstander om te stoppen met je studie. Dat meegenomen zou ik je adviseren om te gaan reizen. Binnen defensie krijg je daarvoor betaald, kun je tegelijkertijd vechten tegen personen/groeperingen die het op hun eigen volk gemunt hebben.

Ik ben het eens met the emperor, zoek een doel in je leven, zoek een hobby.

Je komt over als een hoger dan gemiddeld intelligente jongen, misschien is het een idee om in gesprek te gaan met een psycholoog. Daar kun je je verhaal kwijt aan een persoon die jou wellicht op intellectueel vlak begrijpt en met jou kan communiceren, jou kan helpen een functie in het leven te vinden. Alleen maar mededelen dat je het allemaal niet zo zwart wit moet zien en gewoon moet genieten van het leven heeft denk ik bij jou niet veel zin.

Succes

[volhoudertje]

Ben ik depressief? Dat betwijfel ik. Ik bekijk en zie het leven met een cynische en humorvolle blik. Ik weet mijzelf goed aan te passen aan elke omgeving, en ben vaak ook nog eens de grappenmaker in de groep. Ik betwijfel het of mijn directe omgeving op de hoogte is van problemen.

Het verlangen staat centraal in de wereld, en niet het redelijk verstand.

Nou, ik denk eerlijk gezegd wèl dat je een neiging tot depressiviteit hebt. Je hoeft de bovenstaande quotes en een paar andere passages alleen maar aandachtig door te lezen om tot die conclusie te kunnen komen.
Je lijkt me een jongen die graag gestreeld wil worden in zijn intelligentie. Vooruit, laat ik eens een klein beetje aan je verlangen tegemoet komen. Je wilt natuurlijk liever dat er een beroep op je redelijk verstand wordt gedaan, maar ik ben zo flauw dat met opzet niet te doen, zo’n pestkop ben ik wel.
Ik lees in de bovenstaande quote ontkenning, aanpassing en het verlangen je te verschuilen.
Dat komt toch aardig in de richting van jezelf te conformeren aan het leven en je omgeving. Je ziet hoe eenvoudig is om een paar zinnen uit je stukje te lichten om de knelpunten en tegenstrijdigheden bloot te leggen.

Het is natuurlijk grappig om de cultuurpessimist uit te hangen, met het nodige dédain te spreken over de moderne massacultuur en meer waardering voor Hendrik Lorentz te hebben dan voor Michael Jackson.
Maar in feite is je leven op dit moment niets anders dan een ‘Moonwalk’. Je maakt een pas op de plaats en loopt achterwaarts van het podium. En dat kan natuurlijk niet je bedoeling zijn.

[Minerva]

Ik lees een hoop kritiek op anderen, boosheid, woede op je medemensen en indirect ook naar jezelf toe. Je rationaliseert heel veel want ik lees heel veel cognitief onderbouwde stellingen, waarde oordelen en rationale redeneringen maar ik lees weinig ander geval dan het gevoel van zinloosheid, doelloosheid en agressiviteit wat wel overeen komt met hoe je je leven tot nog toe ingericht hebt.

Reken dat de wereld is zoals jij 'm interpreteert. Je schept je eigen werkelijkheid in je hoofd en in feite is allemaal gedachten. Dat moet een filosofisch ingesteld persoon als jou wel aanspreken Je hebt een negatieve werkelijkheid voor jezelf geschapen waarin je enkel de zelfbevestiging ziet van de zinloosheid, de doelloosheid en het gebrek aan enige vorm van verbondenheid en connectie met anderen.

De wereld dat ben jij. Of je nou wilt of niet, je bent er een onderdeel van. Je bent opgebouwd uit dezelfde materialen en bezield met dezelfde levenskracht als iedereen. Wat je er mee doet, dat mag je helemaal zelf weten. En als je er uiteindelijk niets meer mee wilt doen omdat je boos bent op alles en iedereen inclusief jezelf dan kleurt jouw wereld zwart. Donkerzwart.. en dat noemen ze een depressie.

Wie heeft jou zo boos gemaakt? Wat is er met jouw gevoel gebeurd? Waar heb je dat allemaal weggestopt en waardoor kwam dat?

[quodpersortem]

En wat vind je eigenlijk wél leuk om te doen? Ik zie in je berichtje namelijk he-le-maal niets behalve negativiteit.

[TheEmperor85]

En wat vind je eigenlijk wél leuk om te doen? Ik zie in je berichtje namelijk he-le-maal niets behalve negativiteit.

Dat hoort ook een beetje bij depressieve mensjes he

[quodpersortem]

En wat vind je eigenlijk wél leuk om te doen? Ik zie in je berichtje namelijk he-le-maal niets behalve negativiteit.

Dat hoort ook een beetje bij depressieve mensjes he

Ja dat weet ik Emp, maar Schop(onderdekontnodig?) claimt niet depressief te zijn

Bovendien zijn er, vind ik, wanneer je depressief bent soms nog wel verschillen tussen "helemaal niet leuk, wil ik niet doen" en "goed genoeg om de tijd mee door te komen".

[Radius]

Als zoals je zegt je probleem enkel filosofisch is, dan heb ik een breinbreker voor je.

Wat ik stel is dat de mens wel degelijk een doel heeft. Jij zegt dat de mens egoïstisch en onwetend is. Daarin heb je deels gelijk. Inderdaad zijn ook velen bezig hun verlangens te vervullen. Onderschat deze verlangens niet, ze zijn sterk en zijn een vorm van lijden. Het vergt wat om dat te kunnen inzien en het beheersen is evenmin eenvoudig.

Dan wat anders, over de aard van de natuur. (Is dat een pleonasme?) De natuur is een continu streven naar balans. Dit gaat door middel van progressie of nieuwe ontwikkeling. Wat door deze progressie tot stand komt zal streven naar een eigen balans en deel blijven uitmaken van het grotere geheel, dat eveneens blijft streven naar balans. Als wij mensen, een product van deze ontwikkeling, in ons voortbestaan worden bedreigd ofwel uit balans dreigen te raken, dan ervaren we leed. Vervolgens drijft deze pijnervaring ons tot het streven naar opheffing van dit leed.

Dit systeem is onderliggend voor ons instinctieve gedrag. Dit instinct zorgt tevens voor het ontstaan van welvaartskwalen zoals obesitas. We zijn immers geprogrammeerd om bij aanzicht van voedsel eetlust te krijgen, want in de natuur is het voedselaanbod onzeker en wordt elke kans aangegrepen reserves op te bouwen.

Egoïstisch gedrag valt op deze manier te herleiden tot het simpelweg proberen op te heffen van eigen pijn. Dit is primitief gedrag dat door gebrek aan inzicht niet onderdrukt wordt.

Altruïstisch gedrag is eveneens gericht op het opheffen van pijn. De altruïst ziet het leed om zich heen en offert zich op om het leed van mens en dier te verminderen. Dit vergt beheersing van het instinctief geprogrammeerde gedrag. Zoals je begrijpt zullen veel mensen zich eerst verder moeten ontwikkelen voor ze dit gedrag kunnen vertonen.

Bij een korte analyse van de huidige omstandigheden op de wereld wordt duidelijk dat veel dingen die wij als aangenaam ervaren langzaam verdwijnen, en tegelijkertijd de uitbuiting van mens en dier toeneemt. Er is immers veel vraag naar luxeartikelen (die onder erbarmelijke omstandigheden geproduceerd worden) en vleesconsumptie stijgt bij een toenemende welvaart in groeiende economieën. Omdat veel mensen door hun staat van ontwikkeling nog niet in staat zijn altruïstisch gedrag te vertonen zal de wereld eerst een stuk slechter moeten worden voordat er verbetering komt.

De komende nare ervaringen zullen leiden tot nieuwe inzichten, waardoor de mens zich weer kan ontwikkelen en het hogere doel van altruïstische pijnbestrijding zal nastreven.

Daarmee beweer ik dat jouw stelling dat alles doelloos is, onjuist is. Natuur streeft naar balans door middel van ontwikkeling, welke leidt tot het ontstaan van pijn. Pijn leidt tot pijnbestrijding, en meer pijn en chaos. Door ervaringen ontstaat hoger bewustzijn. Het uiteindelijke doel dat daardoor ontstaat is altruïstische pijnbestrijding.

Hopelijk is jouw filosofie hiermee ietwat dichter bij verlossing uit haar negatieve spiraal.