Hey medeforummers
Ik heb de laatste tijd (jaren eigenlijk) heel veel last gehad van depressieve/neerslachtige buien, met de laatste maanden als hoogtepunt. Omdat ik van nature in mezelf gekeerd ben, ben ik een beetje gaan lezen om te weten wat er met me scheelde en ik herken me wel in volgende 'begrippen': introversie, syndroom van Asperger en low-grade depression.
Als ik de wiki van Asperger lees, komen er veel dingen me bekend voor, behalve het helemaal geïsoleerd zijn als kind. Dat deed ik niet. Ik speelde altijd wel samen met andere kinderen. Autisme is misschien wel wat overdreven, maar toch herken ik vele dingen van het syndroom v Asperger. Wat ik wel deed is direct na school naar huis en in de weekends niet buitenkomen. En ik vond dat heel natuurlijk. Soms voelde ik me wel eenzaam/er niet bij horend, maar over het algemeen vond ik het de normaalste zaak van de wereld en stelde ik me er geen vragen bij. Mede door het facebooktijdperk (en het besef dat mensen best wel veel doen) ben ik de laatste jaren, en de laatste maanden in het bijzonder, meer en meer beginnen weggaan en nu wil ik zelfs graag op stap.
Met introversie heb ik hetzelfde, maar ik vraag me af of dat niet allemaal één vicieuze cirkel is. Volgens mij ben ik zo omdat ik me de voorbije 2/3 jaar constant slecht voelde en op zoek naar mezelf was. Ik had constant een enorm laag zelfbeeld en twijfelde aan alles (nu nog vaak trouwens).
Vier maanden geleden ben ik van school verwisseld, waardoor ik m'n vrienden tijdens de week heel weinig zie/hoor. Ik heb wat vaag contact met mensen hier in de buurt, maar ik mis close vrienden tijdens weekdagen. Ik zie mensen altijd zo makkelijk vrienden maken, vele vrienden hebben, constant sms'en, ... Dan vraag me af wat er mis is met mij. (Ik denk dat het komt omdat ik stil ben, waardoor ik saai lijk, zie later.)
Momenteel wordt dit gevoel een beetje onderdrukt omdat ik een leuk meisje heb leren kennen en ik de laatste tijd vaak ben weggeweest. Maar dat kan niet blijven duren en die gevoelens komen sowieso weer terug, want die zitten diep in mij geworteld. Tot 2 weken geleden dacht ik vaak aan dat ik dringend hulp nodig had en soms zelfs aan het z-woord (niet dat ik dit ooit zou doen, maar de gedachte was soms geruststellend).
Daarnaast ben ik een heel slechte prater. Hoe hard ik ook nadenk soms, ik kan gewoon niet vlot praten. Ik weet niet waarover ik moet praten. Eerst dacht ik dat dit was omdat ik minder meemaak dan andere mensen, maar als ik meeluister bij andere mensen hoor ik ze vaak over niets eigenlijk praten, small talk. Het probleem is dat ik dit gewoon niet kan. Nu denk ik vaak dat het gewoon door alles wat ik hier schrijf komt en dat ik vroeger mijn social skills niet goed ontwikkeld heb, doordat ik toen vaak thuis was. Echt een mission impossible voor mij. Als ik wat gedronken heb, gaat het redelijk, maar nog steeds niet geweldig. Ik kan me gewoon totaal niet verbaal uitdrukken. Het is alsof er iets blokkeert in mijn hoofd. Hierdoor denken andere mensen dat ik saai ben, terwijl ik dat (in mijn hoofd en via chat/sms) helemaal niet ben. Ik herinner me nog hoe ik (voor het hoger onderwijs) op school altijd bij de plezanterikken van de klas was. Door dat stil zijn heb ik het ook enorm moeilijk om snel vrienden te maken. Voor mij is het daarom een echte hel om 'one on one'-gesprekken te houden. Samen met iemand op de trein zitten of een date met een meisje jagen me kleine doodsangsten aan.
Nu ja, volgens mij hangt het allemaal samen en is vooruitgang op het ene gebied meteen ook vooruitgang op een ander gebied...
Samen met mijn schoolwissel is die niet-spraakzaamheid de grootste reden van mijn depressief voelen... Maar ik heb nog wel wat twijfels... Binnen enkele jaren heb ik gedaan met school en ik ben altijd heel ambitieus geweest op gebied van werk (ik ben al vanop heel jonge leeftijd bezig met wat ik later wil doen, al van m'n 14e of 15e). Het probleem is echter dat ik nog altijd niet mijn passie heb gevonden of een idee heb wat ik ga doen... En vrije momenten altijd zie als een (gemiste) kans om iets nuttig te doen. Zelfs dat maakt me ongelukkig. Het gedacht dat ik eigenlijk nog niks gepresteerd heb in het leven en totaal geen idee heb hoe ik iets ga maken van m'n leven. (Ik wil graag een eigen bedrijf, ik ben gemaakt om te ondernemen, maar dat is allemaal niet zo vanzelfsprekend en ik weet nog helemaal niet welk soort bedrijf. Nu ja, dat is bijzaak, maar toch iets waar ik vaak mee bezig ben. Ik ben echt gek )
Nu ja, hele boterham...
Elke tip/hulp is welkom en heel erg geapprecieerd.