Het is lang geleden dat ik mijn psychische problemen op een forum heb besproken met anderen dus misschien dat het er een beetje warrig uitkomt in dit bericht. Ik zal mijn best doen om alles goed te beschrijven. Ik vind het moeilijk om hier mijn verhaal te doen, omdat ik vaak het gevoel heb dat niemand op mijn "gezeur" zit te wachten. Zo ook jullie misschien niet [zucht]
Ik heb in mijn tienerjaren last gehad van een sociale fobie. Ik kwam haast de deur niet meer uit, ging met niemand meer om en ik voelde me heel alleen.. Ik heb door de fobie geen vervolgopleiding kunnen doen, want ik zag het niet zitten om weer in een klas te zitten met al die mensen. Gelukkig leerde ik toen mijn vriend kennen en hij heeft me een eind op weg geholpen. Ik ben bij een psycholoog geweest en dat hielp goed. Kort daarna kreeg ik mijn eerste kindje. Daarna nog een tijd depressief geweest, maar de fobie werd steeds minder. Uiteindelijk heb ik een aantal jaar fobie-vrij en depressie-vrij geleefd. Pas toen ons 2e kindje geboren werd voelde ik me weer depressief worden.
Inmiddels is de jongste 2 jaar en de depressie is nog steeds aanwezig. Ik ben op het moment niet onder behandeling van een psycholoog en slik ook geen medicijnen (nooit gehad ook) Ik hoop dat ik doormiddel van dit forum wat positiever in het leven kan komen te staan. Wel denk ik dat mijn voordeel is dat ik een vaste dagstructuur heb vanwege mijn kinderen. Ik ben gedwongen elke dag op te staan en aan te kleden en voor hun te zorgen en zo heb ik wel wat omhanden. Dit zorgt er wel voor dat ik niet meer helemaal afdwaal.
Ik wil gewoon meer genieten van mijn leven.. En me niet meer zo druk maken om wat een ander denkt. Want uiteindelijk leef je voor jezelf.. Toch?