Is mijn puberzoon depressief of doet hij alsof?

[bezorgd]

Hoi Bezorgd, toen ik je bericht las moest ik onwillekeurig ook aan drugs denken. Dat hoeft het natuurlijk niet te zijn, maar het is misschien nuttig om daar wat op te letten.
Als je puberzoon depressief is heeft hij een probleem, als hij net doet alsof heeft hij dat natuurlijk ook.
Ik kan me ook moeilijk voorstellen hoe hij het leuk kan vinden zoals jij hem als moeder begeleidt. Ik zou zeggen hoe hem goed in de gaten, maar zit er niet bovenop.
Dat hij zo brutaal is kan een manoevre zijn om niemand dichtbij hem toe te laten waar het allemaal stukken zwakker en gevoeliger is dan hij aan anderen en zeker ook aan zich zelf, wil laten zien.

Dank je Caio. Het is moeilijk er niet te veel boven op te zitten, omdat je gewoon wil dat het goed gaat met je kind. En als hij zich verwaarloost, afspraken niet nakomt, slecht eet en niets doet om beter te worden, maakt dat je als moeder wanhopig. Ik bijt steeds op mijn tong om niets te zeggen, maar na een aantal keer kan ik het toch weer niet laten. Het valt toch echt niet mee om afstand te houden. Ik zou zo graag willen dat hij met mij zou willen praten of gewoon maar samen iets doen, zoals een wandeling maken oid. Ik denk inderdaad dat hij brutaal is om niemand dichtbij toe te laten. Dat is een goed punt. Ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat dat zo is. Hij is heel erg gevoelig, dat weet ik wel. Hij weet dat zelf ook. Het is echt geen slecht kind. Alleen heel moeilijk, vooral voor zichzelf. Ik denk dat ik hem ook wel zou kunnen helpen als hij met me zou willen praten. Maar dat wil hij niet en dat vind ik jammer. Ik wil heel graag dat hij dan met iemand anders wil gaan praten.

Je zegt dat je wel begrijpt dat hij het niet leuk vindt hoe ik hem als moeder begeleid. Maar ik zou niet weten hoe ik het wel leuk voor hem zou kunnen maken. Leuk is het zowiezo niet. Ik denk dat hij niets leuk zou vinden op dit moment, wat ik ook doe. Hij heeft hulp nodig en als ik hem niet stimuleer hulp te krijgen, gebeurt er niets. Ik denk dat "leuk" in dit verband ook helemaal niet van toepassing is. Als jij een manier weet om hem te begeleiden die ook leuk voor hem is, houd ik me aanbevolen.

Ik ben ervan overtuigd dat hij geen drugs gebruikt. Hij drinkt ook geen alcohol. Maar ik houd het zeker in de gaten.

[Caio]

Ik denk dat hij niets leuk zou vinden op dit moment, wat ik ook doe.

Ik vermoed dat je daar gelijk in hebt. Hij zal zelf denk ik ook niet weten wat hij echt leuk vindt op dit moment. Maar, het is je kind en niet je eigendom en hij heeft ruimte nodig. Stel je open, zonder opdringerig te zijn, laat hem zien dat je er bent en luister meer dan dat je praat. Jongens van 18 willen in 11 van de 10 gevallen helemaal niet met hun moeder wandelen, dus die wens moet je wat opschuiven. Laat hem met rust zonder uit het oog te verliezen wat hij doet.

[elgebak]

Als hij niet depressief is wil dat natuurlijk niet zeggen dat er dan helemaal niets is. Je twijfelt aan een depressie, en als ik je verhaal lees betwijfel ik dat ook, maar er kan ook een heel ander probleem spelen. Misschien heeft hij wel last van bepaalde angsten die hij probeert te ontlopen? Je kan wel heel erge angsten hebben, maar zodra je in een 'veilige' zone zit gewoon gelukkig zijn en plezier hebben. Ik denk dat je verder zou moeten kijken dan wel of geen depressie, kijken of er een ander mogelijk probleem is en hem in dat geval steunen om weer op de rit te komen. Waarschijnlijk zal hij dan uiteindelijk zelf ook wel initiatief willen nemen om naar school te gaan of te werken. En zo niet, dan kun je altijd nog afspreken dat hij voor een bepaalde tijd een huisje moet regelen en dat hij dan voor zichzelf moet zorgen.

[bezorgd]

Dit speelt allemaal nog maar een paar weken. Eerst was ik overtuigd dat hij depressief was. Ook de huisarts bevestigde dit en verwees hem naar een psycholoog. Ze zei ook dat het heel belangrijk was dat hij een afspraak zou maken. Toen hij echter geen afspraak wilde maken met de psycholoog, begon ik te twijfelen want hij kan ook best wel een komediant zijn als het hem uitkomt. Vorige week waren wij weg en was hij alleen thuis met zijn broer. Ik sprak hem iedere dag door de telefoon en hij was redelijk vrolijk. Ik heb ook bewust niets gezegd over psycholoog, school of wat dan ook. Vrienden bleven hier slapen en hij ging ook naar vrienden toe. Ik dacht, toen wij na een aantal dagen terug waren, dat hij dan ook wel weer naar school kon gaan als hij ook naar vrienden kon gaan (20 km fietsen en de hele middag en avond weg een paar dagen na elkaar). Ik dacht dat hij misschien toch niet depressief was geweest omdat hij weer wat ondernam. Toen ik dat zei, werd hij erg boos en hij zei de vreselijkste dingen. Ik vond hem brutaal en respectloos en had het idee dat hij gewoon geen zin had in school, vooral omdat hij er helemaal niet over wilde praten. Ik wist gewoon niet wat ik er nou van moest denken. Vandaar dit topic. Wat feedback helpt toch af en toe om tot nieuwe inzichten te komen. En nu (achteraf) denk ik dat hij zich gewoon heel erg rot voelde en onbegrepen. Nu we weer een paar dagen terug zijn van vakantie begin ik er weer steeds meer overtuigd te raken dat hij depressief is. Hij kan zich nauwelijks tot iets zetten en is heel erg moe. Hij slaapt geen enkele nacht. Hij heeft nergens zin in en eet slecht. Ik maak me echt ernstig zorgen over hem. Het is zo jammer dat hij zich totaal niet uit. Ik tast af en toe volledig in het duister over wat hij vindt, voelt en denkt. Soms reageert hij pas weken later op iets dat ik heb gezegd, maar meestal uit hij zich helemaal niet. Ik hoop dat ik hem toch kan bewegen naar een psycholoog te gaan. Ik denk, wat er ook aan de hand is, dat dat heel goed voor hem zal zijn. Maar het is een grote stap voor hem en hij ziet daar, denk ik, erg tegen op. Ik denk dat ik dit schooljaar maar even uit mijn hoofd moet zetten en dat het absoluut prioriteit heeft dat hij beter wordt. De rest komt dan wel weer.