Hallo allemaal,
Ik ben sinds vandaag nieuw op dit forum omdat ik al een tijd met iets rondloop. Ik zal mezelf eerst even voorstellen: Ik ben een jongen van 20 jaar die een MBO opleiding volgt, werkt in de detailhandel als bijbaan en nog gewoon bij zijn ouders woont. Ik heb een zus en mijn ouders zijn nog gewoon bij elkaar. Huisje, boompje, beestje dus....
Maar op mijn twaalfde is een gegeneraliseerde angststoornis vastgesteld wat dus inhoud dat ik me continu druk maak om van alles en nog wat.. Ik heb daar toen hulp voor gekregen en rond ongeveer mijn 13e was de therapie afgelopen. Ik maakte me in de jaren daarna nog steeds wel druk om van alles en nog wat, maar dit sprak ik nooit uit naar mijn ouders. En ook dit jaar heb ik een therapie gevolgd, nadat er een hele geschiedenis aan vooraf is gegaan. In de therapie werd vooral de nadruk gelegd op sociale vaardigheden. Deze therapie heb ik met succes afgerond en eens in de zoveel tijd heb ik nog een gesprek met een psycholoog over hoe alles reilt en zeilt.
Maar nu de reden waarom ik opnieuw in therapie ben gegaan: Ik doe een vier jarige MBO opleiding en ik zit nu op de helft. In het eerste leerjaar was er op dag één een introductie waarbij je verplicht moest overnachten. Ik zag er enorm tegenop, des te meer omdat ik niemand kende. Maar hield ik mezelf voor: niemand kent elkaar dus het is even doorzetten. Vanaf minuut één heb ik me ongelukkig gevoeld zelfs toen ik na een uur een aantal 'vrienden' had gemaakt. Het slapen was natuurlijk ook een hel: met z'n vieren op een kamer! Maar goed, het was eenmalig en ik zou het wel redden. Totdat ik hoorde op die introductie dat er in de loop van het jaar een week praktijkschool op de planning stond, voor de duidelijkheid: van maandag tot donderdag aan de andere kant van Nederland , overdag daar naar school en 's avonds daar overnachten in een aangrenzend complex. Eenmaal thuis aangekomen van de introductie was ik alleen maar blij dat het over was en probeerde niet verder aan die praktijkschool te denken. Maar de tijd vliegt en dus kwam de datum als maar dichter en dichter bij. Een maand voordat het hele gebeuren plaats zou vinden kwam er al een rekening binnen en die hebben mijn ouders keurig betaald. Mijn ouders wisten wel dat ik het niet zo leuk vond, heb vroeger ook heimwee gehad, maar niet hoe erg ik ermee in mijn maag zat. De rest van de maand was ik er continu mee bezig: wat ik mee zou nemen, bij wie ik op de kamer zou komen, of ik wel zou slapen enz, enz. Vijf dagen voor vertrek was ik er zo mee bezig dat ik besloot een rondje te gaan lopen om even te ontspannen. Dit lukte natuurlijk niet maar ik maakte wel een besluit: ik zou aan mijn ouders vertellen waar ik mee zat. Bij thuiskomst heb ik alles verteld: het piekeren van de afgelopen jaren en dan natuurlijk hoe erg ik tegen die school opzag. Mijn ouders hebben meteen een gesprek aangevraagd op mijn school en ik hoefde niet mee, hoewel het wel verplicht was. Mijn coach kon nog geen consequenties geven, want ze moest eerst in het team overleggen. Er is toen besloten dat ik een vervangende opdracht moest maken en deze heb ik in het tweede jaar met succes gemaakt en afgerond. Tegen mijn klasgenoten heb ik gezegd dat ik ziek was, griep (daar baalde ik natuurlijk erg van, want ik had maar wat graag meegewild ). Maar goed, mijn ouders vonden wel dat ik tegen dat piekeren iets moest doen, dus toen heb ik die sociale vaardigheden therapie gevolgd in combinatie met gesprekken met een psycholoog. Maar in het derde leerjaar is weer zo'n praktijkweek gepland en we staan nu aan het begin van het derde leerjaar. Vorig jaar maakte de gedachten dat het nog een jaar zou duren mij enigszins rustig, maar deze vakantie dacht ik er wel veel over na en was er best veel mee bezig. Ik weet nog niet precies wanneer het plaats vind alleen dat het gaat plaats vinden en zeer binnenkort!! Ik zie er zo tegenop... Overdag functioneer ik best goed onlangs mijn angststoornis, maar een dag school is vermoeiend en als ik thuis kom kan ik lekker uitrusten. Op zo'n praktijkschool ben je continu met elkaar opgescheept en kan ik mij nergens terug trekken als ik dat nodig heb. Ik ben dit jaar op vakantie geweest bij vrienden van mijn ouders. Dat ging prima, maar ik had wel een eigen slaapkamer en als ik 's middags even ging liggen vond niemand dat raar of vreemd. En ik weet dat ik het vreselijk ga vinden en me daar continu opgelaten voel, en dood en dood moe ben al na dag één. Dat is geen angst maar een feit! Over een paar weken heb ik een gesprek met mijn psycholoog en ga ik dit ook aangeven. En eigenlijk vind ik ook dat ik het er op school over moet hebben met een docent. Maar zelfs als ik niet mee hoef, moet ik weer een smoes verzinnen naar klasgenoten toe. Ik wil namelijk niet dat ze weten wat er echt aan de hand is. Des te meer omdat voor de rest alles goed gaat en ik niet als probleem geval wil worden gezien........ Even voor de duidelijkheid: dit heeft niets met heimwee te maken maar puur met het feit dat zo'n week heel vermoeiend voor me is en ik niet me rust kan 'pakken' die ik zo hard nodig heb....
Dat was het wel zo'n beetje (Ik wist niet dat ik zoveel kon typen over vier dagen weg ) Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden en kijk uit naar jullie reacties.
Groetjes Ryan