Ik voel mij echt uit gevallen, wil eigenlijk gewoon alleen zijn op bed liggen en tv kijken.
Maar dat gaat niet ben nooit alleen, mijn huisgenoot verteld mij steeds wat te doen, vind mij lui met mijn gedrag.
Ik word er eigenlijk gewoon heel moe van allemaal.
Een week geleden bij mijn oma in België, haar huis is leeg, het huis wat ik al mijn hele leven ken, de spullen zijn
gepakt ze gaat verhuizen, omdat ze is opgelicht door mijn tante waardoor ze het financieel niet meer kan betalen,
ook heeft mijn oma veel pijn vanwege reuma, als de pijn-kliniek haar niet kan helpen wil ze euthanasie, mijn oma is
65 jaar. Me zusje blijkt reuma te hebben, laatst ontdekt. Mijn zusje zit ook al een lange tijd in een psychose die heeft
veel gehuild bij mijn oma, terwijl mijn oma het nog niet wist wat mijn zusje is overkomen. Ik maak me zorgen om mijn ouders
zijn hun wel stabiel in deze situatie? Ik voel mij aangevallen door alles wat mensen zeggen, de waarom vragen: waarom doe
je dit niet of dat niet of waarom snap je dat niet etc en ik wil maar niet toegeven: Omdat ik een handicap heb, ik leer
niet zo snel, ik ben niet altijd handig, ik weet niet altijd alles en kan niet altijd alles en soms tonen mensen begrip
maar soms naar mijn idee helemaal niet, word ik toch neergezet als een domme ezel of lijken mensen het uit me te willen
trekken om het toe te geven. Het is allemaal zo tegenstrijdig me zusje zit in een psychose en ik moet rationeel blijven
blijven, zeggen dat ze de hulp die ze krijgt moet aanpakken, eigenlijk zo schijnheilig wand ik zelf kan nauwelijks onderdrukken dat ik een diepe haat voel tegenover zorg en psychologen. Het lijkt ook zo hetzelfde me zusje moet maar medicijnen slikken en afkicken van drugs van de psycholoog, maar de oorzaak waarom ze het is gaan gebruiken willen ze niet horen en doen ze niets mee me zusje is gewoon gestoord klaar, ze doen alsof ze geen problemen heeft en zo was het ook bij mij of beter nog steeds ik heb pdd-nos, ja wat staat er op de symptomen lijst van pdd-nos? Dat ik een andere kijk heb op de werkelijkheid misschien niet het verschil weet tussen fantasie en werkelijkheid, voor psychologen is er zwart op wit gezet: dat de laatste waar je naar mag luisteren ben ik. Hoe kan ik nog geloven dat zorg en psychologie is om mensen te helpen? zoals ik het zie, is het er gewoon om te zorgen dat je deze mensen kwijt raakt, autisten dom MAKEN met hun van uur tot uur strictuur en aanleren dat alles voor je gedaan word, niets te leren of te zien krijgen van de echte wereld. Ik ben gepest, mishandeld, sexueel geintimideerd, bedrogen, psychische mishandeld, bevooroordeeld, eenzaam geweest, zelfhaat gekend: niet eten, mijn eigen spullen en lichaam kapot maken, MAAR IK MAG EN KAN NIETS ZEGGEN, ik word toch niet geloofd ze zullen wel zeggen: ik ben degene die alles vast verkeerd heeft gezien en opgevat, misschien ben ik ook wel psychotische, ik mag niets zeggen.
En dan zit ik bij een arbeidsdeskundige, die zich steeds maar afvraagt of ik wel mijn best doe om werk te vinden.
Nee dat is wel het laatste waar ik aan denk, mag ik weer inzien dat ik niet alles kan of het is het andere uiterste waar mensen me behandelen als een zwakzinnigen.
En al die vele frustraties van andere die ze op mij gooien, het zijn dan van die liefdes verdriet en sex problemen wat in mijn ogen nu echt niet belangrijk is, nu gewoon niet.