Ik ben panisch voor hommels/bijen en wespen. Serieus, als er eentje op me af komt vliegen of in de buurt is, gedraag ik me ofwel als een powerranger die ass kickt, of als iemand met spasmen die wild om zich heen gaat meppen en ongecontroleerbare bewegingen gaat maken. Ik heb een aantal nare ervaringen gehad door de steekbeesten maar het belemmert mijn dagelijks functioneren niet in zoverre, dat ik er last van heb. Ik ben meer van het 'vermijden van zulk soort situaties'. Zo heb ik al ruim 20 jaar niet meer met blote voeten op het gras gestaan en weiger ik om zomers ijsjes of andere zoetigheid te eten, om de beesten niet te lokken. Mijn vrienden vinden het wel apart, geloof ik, maar zwijgen er over? Buiten eten is een crime - ik check alles negentachtigduizend keer - en doe ik liever niet. Al is het 35 graden.
Als je mij buiten in de zon ziet zitten, heb ik negen van de tien keer een sigaret vast, gewoon omdat ik weet dat die beesten er een rothekel aan hebben. Mensen betichten mij er van, dat ik 'kettingrook', en dat vind ik eigenlijk wel prima en laat me koud. Ik heb geen zin om de echte reden uit de doeken te doen. Je kunt me er natuurlijk flink om uit lachen, zoals ik zo langzamerhand wel gewend ben dat mensen doen, maar het wordt toch wel ontzettend vervelend nu.... Met name door het volgende:
De kat van Kevz neemt namelijk graag (om zijn liefde aan ons te tonen) bijen/hommels mee naar binnen. Hij vangt ze van de paarse bloemetjes in mijn tuin en neemt ze in zijn bekkie mee naar binnen door het kattenluik om ze vervolgens bij mij op de grond voor mijn voeten neer te leggen of dumpt ze in de vensterbank zodat hij tegen het raam aan kan gaan zitten vangen met zijn poezenpootjes. Hij vind het leuk om ermee te spelen. Dat is echt zijn ding. Tot groot afgrijzen van mij neemt hij het beestje regelmatig terug in zijn mond, als ik het beest af wil pakken en gaat hij rondjes rennen door het huis heen met een 'nanananana'-pestattitude terwijl er zwarte graaiende pootjes uit zijn bek blijven steken. Ik sta serieus doodsangsten uit op zo'n moment en ik kan het dus niet langer meer 'vermijden'.
Voor de grappige beeldvorming: ik sta vol afgrijzen achter een kat aan te vangen en zijn naam herhaaldelijk te roepen dat hij het beest los moet laten, en soms met gejank er aan toe. Het lijkt me verschrikkelijk als hij geprikt wordt en zijn keel opzwelt en ik ermee naar de dierenarts moet, omdat hij geen adem kan krijgen of iets. Dat wil ik graag voorkomen. Mijn Kyra is al een keer geprikt, en ik heb niet voor niets de dierenartspraktijk op speeddial zitten.
Als Kevz zelf thuis is, pak ik mijn poezen (met name nieuwsgierige Kimmy) op om hun niet bloot te stellen aan het gevaar en sluit ik mezelf in de slaapkamer op en blijf ik net zo lang wachten totdat Kevz de bij/hommel het raam uit heeft gewerkt. Het feit wil echter dat dit maar 1x heeft plaatsgevonden toen Kevz thuis was, namelijk eergisteren. Kevz werkt fulltime en JibberJabber (de dader in kwestie) doet het ruim 2x per DAG! Ik moet het beest dus ook zelf het huis nog uit zien te werken, wat me gelukkig nu goed af gaat door de ervaring, anders kan ik wel in de slaapkamer blijven totdat vent weer thuis is en dat vertik ik.
Zodra je zijn 'speelgoed' hebt afgepakt, gaat hij naar buiten om een nieuwe te vangen en los te laten in mijn aanwezigheid. Ontzettend grappig, want Kevz ligt geregeld in een deuk van het lachen en deelt deze humor met zijn collega's op zijn werk op het moment dat ik volkomen panisch aan het doen ben via email of andere soorten van contact (wat achteraf ook wel grappig is) maar ik blijf iedere keer in de paniek schieten als ik zo'n beest binnen heb. Het kattenluik dicht houden is geen optie, gezien er drie poezen rond lopen die er gretig gebruik van maken en het fantastisch vinden om buiten te spelen. Het is natuurlijk instinct dat katten jagen en hun prooi mee naar binnen nemen. Dus ik kan het hem niet kwalijk nemen. (doe ik stiekem toch, maar ik schiet er niets mee op).
Nu ben ik er al een klein beetje gewend aan geraakt dankzij alle 'overexposure' van de afgelopen weken maar ik krijg bekant nog 2x per dag een halve rolberoerte inclusief hartverzakking. Wat is er aan deze reactie te doen? Mijn adrenalinelevel is torenhoog op zo'n moment. Als ik een 'Bzzzzzzz' hoor, dan ben ik klaar om ofwel de karatekid uit te hangen ofwel roadrunner na te doen, zullen we maar zeggen. Soms schrik ik midden in de nacht wakker bij de gedachte van dikke zwarte krioelende pootjes die bij mij of mijn meisjes in de buurt komen. Ik heb op mijn werk 1x genegeerd om mijn werk te doen, omdat er een joekel van een wesp zat op een plek waar ik aan het werk moest en daar was mijn baas natuurlijk niet zo blij mee toen hij dat zelf kon gaan doen.
What to do? Hoe haal ik die 'onnodige' spanning er af? Ik probeer het continu te relativeren en te onderzoeken waar het vandaan komt, maar het werkt niet want ik blijf in de paniek schieten. Tis gewoon absurd; in verhouding tot alles wat ik heb meegemaakt. En ja, lach er gerust om, er waren je al ruim 80 mensen voor die dit gedaan hebben, get some new material. Mij deert het niet, anders dan dat ik je een megalompe zak vind, beledigd ben en hoop dat je een pijnlijke dood sterft.