Wat is er gaande?

[Azaroth]

Hey allemaal,

Normaal gesproken doe ik niet echt aan dit soort dingen, maar ik kom er zelf niet meer uit dus neem ik aan dat hulp vragen de volgende stap is. Gezien ik nu eenmaal het liefst zover mogelijk van de maatschappij vandaan blijf doe ik het dan ook liever via deze manier.

Om een klein beetje inzicht te geven in mijn situatie een korte schets over mijzelf:
Mijn verleden is nogal vreemd verlopen en dat heeft, zoals dat gaat bij iedereen, me deels gemaakt zoals ik nu ben. Ik ben enorm op mijzelf, heb geen vrienden of bekenden waarbij ik vrije tijd besteed. Ouders spreek ik zo nu en dan, maar dat is het wel. Daarentegen ben ik inmiddels drie jaar getrouwd en voor mij is dat voldoende.
Zij heeft ook geen makkelijk verleden gehad en is daarom ook "beschadigd", zoals velen dat noemen. We zijn getrouwd binnen drie maanden dat ik haar kende, dus een behoorlijke sprong. Voor mij bekend terrein, niet eerder getrouwd geweest, maar dergelijke veranderingen lijken om me heen te tollen, zonder dat ik daar echt min of meer hand in heb.

Dit houdt concreet in dat ik de maatschappij zover mogelijk hou en een behoorlijk "saai" kluizenaars bestaan lijdt. Ik ben daar zelf content mee, mensen om me heen beweren (collega's) dat het geen gezond gedrag is.

Nu is onlangs mijn vrouw gediagnostiseerd depressief en geeft mij daar min of meer de schuld van.

Eind vorig jaar zijn we binnen een maand van zuid west Nederland naar Groningen verhuist en leven nu in een deels afgemaakt huis. Intussen werk ik enorm veel, zowel thuis als op locatie. De verhuizing is haar keuze, die ik middels mijn werk gerealiseerd heb, maar ik krijg er wel steeds de verantwoording voor. Geen heimwee van mijn kant, ik heb geen bindingen met plaatsen, dus is het mij om het even waar ik woon, ook weer een punt (of verwijt), er is niets wat me echt weet te raken of interesseerd, behalve films, piano spelen, gamen, schrijven en blowen (dat doe ik misschien iets té vaak). Volgens sommigen is dat niet normaal. Volgens mij zijn het hele normale dingen, alleen eenspersoons dingen. Dus zie ik het niet als mijn "probleem".

De depressie zie ik niet als zijnde mijn "schuld", want ik doe niet aan schuld, maar ik krijg wel steeds verwijten vanuit mijn vrouw en collega's die het gedrag niet kennen.
Mijn vrouw logeert nu bij een vriendin die een paar dorpen verder woont, die ik overigens een keer gezien heb, om tot rust te komen en zoals zij dat aangeeft, omdat ik uitstraal dat ik wil dat zij verdwijnt. We besteden iedere avond tijd met elkaar en vraag haar steeds of ze happy is met wat we doen en dan zegt ze ja. Dus mijns inziens komt het niet van gebrek aan aandacht, zoals de boodschap naar mij wel is.
Ze geeft aan dat ik haar moet vertrouwen, maar gezien het feit dat ik nooit een stabiele vertrouwensband met iemand heb gehad is dat erg lastig. Dat uit ik ook als zodanig, maar ook dat ik gevoelsmatig ervan uit ga dat ze de keus zal maken voor haar eigen geluk omdat dat nu eenmaal de makkelijkste weg is. Dat wordt dan ook weer verkeerd ontvangen.

Ik ben een hele goede redenaar en denk graag over alles na, maar mijn spraakpaal was mijn vrouw en die is nu weg, dus kom ik er niet meer uit. Het is een hele dialoog geworden en sorry daarvoor, maar het is denk ik ook niet duidelijk in twee woorden uit te leggen.

Gr,
A

[exstudent]

Hey Azaroth,

Allerleerst, welkom op het forum! Goed dat je je hebt aangemeldt. Als je weinig mensen ziet, kan dit een mooie manier zijn om toch met mensen in contact te komen. In jou stukje tekst hoor ik veel verwijten naar jou kant. Maar het klinkt alsof je ook verwijten naar haar maakt. De verhuizing is haar keuze, maar het maakt je ook niet uit waar je woont. Dat stukje zin voor de komma, lijkt me toch wel degelijk een verwijt, die je direct weer ontkracht. Eigenlijk maak je een verwijt, maar je kunt er zo ook niet echt op gepakt worden. Kan het zo zijn dat je niet altijd uitspreekt wat je voelt, maar op een meer 'slimmere' manier voor elkaar krijgt wat je wil. Ik bedoel dan te zeggen; dat je liever ook alleen bent, maar dat niet uitspreekt naar je vriendin toe. (misschien vanwege een toch nog prille relatie) Misschien laat je dat op andere manieren blijken. Zodat je vriendin denkt; ik ga maar naar mijn vriendin en dan is hij ook weer blij. En jij denkt; mooi nu heb ik toch voor elkaar wat ik wil, ik ben lekker alleen. Kan ik lekker blowen, lekker gamen, filmpje kijken, pizzaatje bestellen. En mijn vriendin is uit haar zelf naar een vriendin gegaan; "zo mij treft geen blaam".

Het kan zijn dat ik er volledig naast zit. Maar dat is de eerste gedachte die in mij opkomt. Na 3 maanden trouwen is ook wel heel snel hoor. Binnen de meeste relaties komt er een soort van evenwicht, dan weet je van elkaar wat je wilt en wat je niet wilt. Misschien moet dat evenwicht nog een beetje bij jullie relatie tot stand komen. Bijvoorbeeld dat jou vrouw accepteerd dat je soms liever alleen bent. En dat jij accepteerd dat je vrouw graag direct wil weten wat je denkt. En dan kun je eerlijk zeggen wat je wilt, en dan hoeven die verwijten er ook niet te zijn. Als dat evenwicht er is.

Dat is mijn gedachtengang, hopelijk heb je er wat aan. En nogmaals, misschien zit ik er compleet naast.

[Azaroth]

Bedankt voor je reactie en ik kan me zo voorstellen dat je denkt wat je hebt geschreven.

Dingen zodanig zeggen zodat ik mezelf buitenspel zet is iets waar ikzelf eind tienerjaren achter ben gekomen en daarom ben ik me gaan oefenen in communicatie. Dus de zinnen zodanig formuleren ik mijn zin krijg is me niet vreemd, maar ga hier bewust mee om. Ik heb ook een leidinggevende functie, dus de techniek is leuk om te beheersen.
Anderen mensen dingen verwijten probeer ik ook zo min mogelijk te doen, dingen komen soms rot mijn mond uit, maar ik verwijt nooit echt iets. Sterker nog mijn vrouw heeft volledige vrijheid en mag van mij doen wat haart hart wil, ook als dit inhoudt dat er sprake zou zijn van overspel b.v.. Dit omdat ik weet dat ikzelf niet echt geinteresseerd ben in de lichamelijke en geestelijke bezigheden, die "normale" gezinnen wel hebben. Ik ga als v.b. ook niet graag op vakantie. Als ik dit uit naar collega's dan geven zij juist aan dat ik té makkelijk ben. In ruzies krijgen ze ook geen sjoegem, ik wordt namelijk niet boos (of althans dat blok ik) en kan daarom van boos naar vrolijk omschakelen, simpelweg omdat het nooit echt dichtbij komt. Dit zijn allemaal dingen die nooit een probleem waren voor mijn vrouw, maar nu ineens wel. Ik weet dat mensen het gedrag vaak niet kennen en niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Omdat mijn vrouw ineens hier niet mee om kan gaan, voelt het voor mij een beetje als verraad. Ik relatieveer alles en zo ook dit, het is niet mijn gevoel en dat mijn vrouw die keuze maakt is volledig begrijpelijk. Ik ben ook iemand waarmee het nagenoeg onmogelijk is om samen te zijn (geen zelfmedelijden, maar gebaseerd op de verschillen tussen mij en leeftijdgenoten. Ik toets vrijwel alles.), maar dat neemt niet weg dat ik het aan de andere kant ook niet begrijp.

Over mijn denken en gevoel ben ik altijd open en eerlijk geweest. Sterker nog: ik heb haar drie jaar geleden, ten tijde van ons trouwen, gewaarschuwd dat er uiteindelijk een situatie zou komen zoals deze. Dit werdt toen weggelachen. Nu kan je zeggen: selfvulfilling profecy en dat is niet zo, maar meer om aan te geven dat ik juist zo openlijk mogelijk ben.
Ik vind het heel vervelend dat ze weg is en eenzaam ben ik nooit, maar het huis is wel stiller zeg maar. Ik heb haar nooit weg "willen" hebben en ik besteedde naar mijn idee ook voldoende aandacht aan haar.

Of je ernaast zit geen idee, ik begrijp wel de balans die je bedoelt in een relatie en tot voor kort was die er ook, maar ik heb nu gewoon het idee dat mijn eerlijkheid negatief wordt opgepakt. Als voorbeeld ging ik laatst naar de huisarts om een psychiaterbehandeling aan te vragen (dit omdat als ik eenmaal boos ben doorsla en spullen verniel, dit komt heel weinig voor, maar in stressperiodes iets meer). Toen ik thuiskwam kreeg ik de verwijten dat ik naar de huisarts ben gegaan om haar in een gesloten inrichten te laten opsluiten. Dit soort opmerkingen kan ik weinig mee behalve aangeven dat ze me, als ze me niet vertrouwd, altijd kan controleren. Geen idee of het dan bij mij vandaan komt, ik weet het echt niet meer. Alleen dat dit een terugkerend proces is, bijna iedereen waar ik ooit om gegeven heb is op een dergelijke manier vertrokken. Dus neem ik aan dat het een gedraging is wat bij mij vandaan komt.

Bedankt voor het reageren en mijn excuses weer voor het lange verhaal.

[Minerva]

Er is veel aan de hand in jullie relatie. Jij komt bij mij over als erg onthecht. Je hecht je niet echt aan haar lijkt het wel. Het klinkt allemaal vrij oppervlakkig. Je vindt alles wel best (ook overspel), je wordt zelden of nooit boos (behalve die ene keer dat de stoppen doorslaan en je dingen vernielt), je verhuist wel even voor haar, je redeneert vrijwel alles weg maar ik lees nergens iets wat duidt op een echte verbinding hebben met elkaar.

Jij krijgt de schuld van haar depressie. Op basis waarvan ? Wat is de redenatie hier achter ?

Zij was al beschadigd zeg je. Waar bestaat die beschadiging uit ? Wat is er met haar aan de hand ?

Wat was jouw relatie met je ouders/verzorgers ? Heb jij je kunnen hechten aan hen ? Heb je een gevoel van veiligheid ervaren ? Kon je daar dingen delen, was er aandacht voor jou ? Werd er van jou gehouden, geknuffeld ?

Wat zijn jouw behoeften (behalve een praatpaal hebben aan je partner) ? Wat is er gebeurd met jouw emoties als boosheid, vreugde etc. je klinkt allemaal wat vlak namelijk alsof je nergens echt om geeft, niets echt belangrijk is voor jou. Je stapt overal vrij gemakkelijk over heen maar ik lees weinig van waar je warm voor loopt, wat je voelt, wat je wilt.

[Azaroth]

Het klopt inderdaad wel dat ik vrijwel alles wegredeneer. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, behalve dat ik vind dat de wereld is opgebouwd vanuit logicsche dingen. Alles hangt op een bepaalde manier met elkaar samen. Zo ook gevoelens.

Eigenlijk alles wat er maar te verwijten valt. Ik doe vrij weinig uit mijzelf, maar overleg altijd eerst. Dit om scheve gezichten te voorkomen, maar dat geldt ook voor b.v. het huishouden. Ik werk gem. 40-50 per week en probeer daarnaast mee te helpen, maar zij vind dat niet goed want ik werk al. Die logica volg ik, al vind ik dat lastig om het op haar neer te leggen. Dus deed ik veel vragen of ik nog ergens mee kon helpen. Dit was altijd een probleem, nu is het probleem dat ik te weinig doe. Dit is ook met andere dingen, we kijken elke avond film. Hierbij vraag ik altijd of ze dat wil en zelf stemt ze toe. Nu is het zo dat ik nooit wat met haar doe. Ik begrijp de achterliggende gedachte hierachter wel want een film is niet bepaald interactief, maar ze weet hoe ik in elkaar steek en ik dergelijke bezigheden niet ga opzoeken. Hierbij heb ik al meerdere malen aangegeven dat als ze zelf iets graag wilt, ze dat voor moet stellen. Dat doet ze niet want dan zeg ik toch ja en voelt het voor haar alsof ik het voor haar doe. Ook die logica begrijp ik, alleen niet wat ik ertegen kan doen. Zelf dingen verzinnen is voor mij lastig en al helemaal om dat op spontane basis te doen. Ik moet me zelf altijd soort van psychologisch voorbereiden op uitjes.

Het verleden van mijn vrouw, vind ik niet echt aan mij om daar uitgebreid op in te gaan, maar hoofdzakelijk misbruik; lichamelijk/psychologisch/sexueel en een onstabiele gezinssituatie met depressies, alcohol/drugs verslavingen. Niet per definitie alles tegelijk.

Mijn relatie met mijn ouders is wat lastig uit te leggen, maar ik zal het proberen.
In mijn voorstelronde schreef ik dat mijn ouders op mijn veertiende uit elkaar zijn gegaan. Kort daarop werd ik uit huis geplaatst vanwege dat ik een gevaar was voor mezelf en mijn omgeving. Vier maanden later woonde ik bij een leraar van school in huis en vier jaar later bij de moeder van mijn ex. Hierna een poosje samengewoond, weer terug naar mijn moeder, om weer op mezelf te gaan en na een half jaar te trouwen.
Ik ben altijd alleen geweest, ook in sociale kringen. Vrienden mocht ik vanwege de leraar (wetten enzo) niet hebben en vriendinnetjes evenmin. Dat ik hierdoor een sociale achterstand heb gekregen ben ik me van bewust, maar zakelijk gezien gaat het allemaal goed en kan ik functioneren. Persoonlijk heb ik geen behoefte aan mensen om mij heen (meestal dan) en is mijn vrouw de enige die ik nodig heb om mijn gevoelens e.d. te uiten. Vanwege haar verleden is zij ook erg op zichzelf en gingen dingen ook goed. Totdat we zijn verhuist en zij zich meer in sociale kringen ging begeven. Niet dat ze het gevoel heeft dat dit niet mag, maar meer omdat ze weer een vergelijk ziet en realiseert wat ze zelf heeft.
Mijn ouders hebben altijd van me gehouden en dat heb ik ook altijd geweten, maar de uitingsvorm is niet altijd even jofel geweets. Laten we zeggen dat ook zij maar mensen zijn en hun best gedaan hebben. Ik heb nu soort van contact een keer in de zoveel tijd, maar wel altijd positief.

Mijn gevoelens en dergelijke uit ik aldoor in mijn communicatie en voor mij doet het er niet toe wie het is. Als ik boos ben vanwege mijn frustraties omtrent mijn relatie en een collega triggert, dan krijgt hij de lading in discussievorm. Of andersom natuurlijk. Dit kan ook een wildvreemde zijn. Hier ben ik me vaak wel van bewust, maar niet in staat het tegen te gaan. Het loopt nooit hoog op tenzij mensen me als ik echt boos ben tegenhouden, dan sla ik door omdat ik me van mijn vrijheid beroofd voel. Ik speel piano, game en jongleer. Hierbij kan ik mijn overige gevoelens kwijt. De dingen die ik doe zijn dingen die ik heel erg interessant vind, maar niet specifiek omdat mijn hart er ligt. Ik ben iemand zonder dromen, toekomstperspectieven en reëele wensen. Dit ben ik al zolang als ik me kan heugen. Daarentegen vind ik alles interessant om eens te doen of te proberen, zolang er maar geen anderen bij betrokken hoeven te worden. De enige die ik daarin de ruimte geef is mijn vrouw.

Het zijn allemaal dingen waar ik me van bewust ben en waar ikzelf gewoon vrede mee heb. De wereld om mij heen heeft het nooit geaccepteerd en daardoor was ik een buitenbeentje, maar mijn vrouw accepteerde het altijd wel. Sinds de depressie en haar contact met vriendinnen is dat verergerd. Daarmee wil ik niets insinueren, want ik vertrouw iedereen en ze is volwassen genoeg om haar eigen keuzes te maken.

Hopelijk heb ik je zo wat meer inzicht verschaft.

[Minerva]

Ja je hebt inderdaad meer inzicht verschaft. Je komt uit een problematische gezinssituatie en zij ook als ik het zo lees. Jullie zijn beiden waarschijnlijk niet goed gehecht en dat leidt tot een wat koele en afstandelijke relatie waarin veel gerationaliseerd wordt maar de echte intieme verbinding, de emotionele band ontbreekt. Jullie zoeken beiden naarstig naar die verbinding maar door het hechtingsprobleem leidt dit tot clashes. Je vrouw kan maar geen vrede met jou vinden want wat jij ook doet, hoe je haar ook tegemoet komt, ze voelt zich ongelukkig en onbevredigd in haar behoeften. Dat gevoel komt waarschijnlijk uit haar schadelijke jeugd waarbij ze veel narigheid heeft meegemaakt en aardig beschadigd is geraakt. Ze zal zich daarom ook makkelijk afwenden of afstand houden en ze zal voortdurend het gevoel houden dat alles haar niet gelukkig kan maken omdat er onverwerkte pijn en schade in haar zit vanuit het verleden. Depressie is een uiting daarvan.

Jij houdt ook afstand er van. Je hebt negatieve ervaringen met hechten aan mensen door een steeds wisselende samenstelling van verzorgers. Waarschijnlijk is het huwelijk van je ouders ook niet echt een toonbeeld geweest van liefde, geborgenheid en liefdevolle zorg en steun. Hierdoor heb je geen goede sociale en emotionele vaardigheden op gedaan anders dan kennelijk constant dingen goed te vinden van anderen. Je acceptatie grens is hoog te noemen. Je pikt veel van mensen en dat komt je als je manager wel goed van pas. Je hebt de emotionele afstand zodat je je niet mee laat slepen, je kan veel hebben want het raakt je vaak toch niet maar je mist de verbinding met anderen. En als het je teveel wordt dan ontplof je en is de lading er weer even af.

Jullie zitten in een moeilijke situatie waar jullie beiden wel hulp kunnen gebruiken van een therapeut. Wil je je relatie redden dan zullen jullie samen of ieder apart en deels samen hulp dienen te zoeken anders vrees ik dat dit zomaar niet meer goed komt. Dat zou wel heel jammer zijn of je moet graag alleen door willen gaan.

[Azaroth]

Zo'n vermoeden had ik al.

Mijn ouders waren inderdaad geen toonbeeld van liefde, mijn vader werkte weken achtereen in Duitsland en overspel was hen ook niet echt vreemd (gek genoeg heb ik dat tot op heden nog nooit gedaan, ondanks de voorbeelden. Ik heb er zelfs grote hekel aan, al wordt het nu langzamerhad wel aanlokkelijker).
De makkelijkheid in mijn werk is ook niet specifiek handig. Mijn personeel vind het wel fijn, maar de directie moet me niet (zelfs letterlijk gezegd) en als het niet aan mijn directe leidinggevende had gelegen, was ik niet eens meer in dienst geweest. Dit simpelweg omdat ik niet in het standaard plaatje pas. Niet specifiek omdat ik niet functioneer. Ik uit namelijk ook makkelijk de kwalitatieve mindere punten en dus ook die van directieleden. Mij boeit het niet echt of ik daarmee mijn baan verlies, ik ben een principieel iemand, maar dankzij de bescherming van mijn leidinggevende ben ik nu nog in dienst.

Ik heb voorgesteld om een relatietherapeut aan te horen, maar zij geeft aan dat, dat geen zin heeft want ik luister er toch niet naar en maak er mijn eigen denkbeelden bij. Nu heeft ze daar ook wel gelijk in, omdat ik vaak met mensen die er verstand van hebben de discussies aanga, maar dat hoort ook bij mijn karakter (de discussies die ik vroeger op school voerdde....Pffff).
Het initiatief ligt nu bij haar, ze is nu al zonder contact anderhalve week weg en ik kan het contact niet leggen. Ik doe nu niets anders dan wachten op bed tot ze weer teken van leven laat zien. Al ben ik daar aan de andere kant ook enorm bang voor.

Weet je, nu er toch niemand meer om me heen is, begin ik me langzamerhand ook weer af te vragen of het niet gewoon beter is om te stoppen met het leven. Er is nu niemand meer die het wat kan schelen en voor mij heeft het nooit gehoeven, de hele reden dat ik nog leef is een belofte aan mijn vrouw. Nu ook zij is vertrokken... Het is nog geen concreet plaatje, want als ik het doe zijn het altijd anderen die de dupe zijn en dat wil ik niet, maar als ik een pijnloze en stille manier had...
Jammer dat euthanasie niet zomaar kan.

[Minerva]

Mijn personeel vind het wel fijn, maar de directie moet me niet (zelfs letterlijk gezegd) en als het niet aan mijn directe leidinggevende had gelegen, was ik niet eens meer in dienst geweest. Dit simpelweg omdat ik niet in het standaard plaatje pas. Niet specifiek omdat ik niet functioneer. Ik uit namelijk ook makkelijk de kwalitatieve mindere punten en dus ook die van directieleden. Mij boeit het niet echt of ik daarmee mijn baan verlies, ik ben een principieel iemand, maar dankzij de bescherming van mijn leidinggevende ben ik nu nog in dienst

Je personeel zal je directheid en je rustige nuchterheid waarschijnlijk wel waarderen. De directie is hier denk ik wat minder van gediend aangezien je waarschijnlijk vrij direct jezelf uit omdat je niet echt zuinig bent op de relatie. Je afstandelijke hechting maakt dat je kwaliteit hoog in het vaandel hebt staan maar dat je de relatie niet goed houdt. Met name tegen autoriteit verzet je je als in een soort van herhalingsgedrag naar je ouders/verzorgers toe ? Er zit boosheid achter. Het is zonde dat je jezelf beschadigd met dit gedrag.

Ik heb voorgesteld om een relatietherapeut aan te horen, maar zij geeft aan dat, dat geen zin heeft want ik luister er toch niet naar en maak er mijn eigen denkbeelden bij. Nu heeft ze daar ook wel gelijk in, omdat ik vaak met mensen die er verstand van hebben de discussies aanga, maar dat hoort ook bij mijn karakter (de discussies die ik vroeger op school voerdde....Pffff).
Het initiatief ligt nu bij haar, ze is nu al zonder contact anderhalve week weg en ik kan het contact niet leggen. Ik doe nu niets anders dan wachten op bed tot ze weer teken van leven laat zien. Al ben ik daar aan de andere kant ook enorm bang voor.

Wat is de reden dat zij aangeeft dat jij niet luistert naar wat de relatietherapeut zal zeggen ? Wat bedoel je met je eigen denkbeelden er bij maken ? Heb je therapie al eens geprobeerd ?

Ik lees dat je graag discussies aan gaat. Dat hoort niet bij je karakter, dat is een afweermechanisme. Dat is een verdedigingsmechanisme uit je kindertijd. Discussieren hoort bij mensen die de strijd aan gaan om zichzelf te verdedigen. Om het gevoel van niet goed genoeg zijn, te compenseren. Het hoort bij mensen die strijd hebben geleverd met hun ouders vroeger (om te overleven/zichzelf te kunnen ontwikkelen/om te mogen groeien/om voor zichzelf op te komen/vrijheid te bevechten).

Een temperamentvol karakter is iets waarmee je geboren wordt maar discussies aan gaan is iets wat je hebt aangeleerd om je zin te krijgen. Dat is geconditioneerd gedrag zoals men dat noemt. Dit heb je jezelf eigen gemaakt om een bepaalde reden en het was succesvol in jouw verleden om bepaalde doelen mee te bereiken. Je afstandelijke hechting maakt dat discussies je makkelijk af gaan. Je hebt immers minder binding met anderen, de relatie is minder belangrijk voor je dan je gelijk halen ? Je hebt alleen niet door dat je hiermee (als in een boomerang effect) jezelf beschadigt in je relaties op je werk en privé.

[Azaroth]

Klopt, kwaliteit heb ik heel hoog in het vaandel staan, maar de relaties die daarbij horen geef ik persoonlijk niet veel om. Al doe ik mijn uiterste best het iedereen zo naar hun zin mogelijk te maken. Ook de directie. De reden dat ik me verzet tegen autoriteit. is omdat ik negen van de tien keer een andere mening heb dan zij en men vaak niet eens de moeite neemt om te luisteren. Hierbij spelen emoties inderdaad een grote rol. Dit principe geld ook voor de discussies die ik voer. Niet om de ander dwars te zitten, maar om mijn mening uit te leggen. Therapie heb ik in het verleden wel gehad, maar de psycho's waar ik mee heb gesproken, waren zo doorzichtig als wat en die kletste ik nog haast onder tafel. Tegenwoordig is mijn algehele beeld van de therapeutische hulp niet veel beter en wordt er nagenoeg direct met medicijnen gegooid. Wel is het zo dat ik luister naar wat de ander verteld en als ik zijn logica kan volgen, dan laat ik het gaan of in sommige gevallen mijn mening herzien. Zitten er naar mijn idee fouten o.d. in, dan weiger ik simpelweg om uit te voeren wat de ander wilt. Heel eerlijk gezegd geen idee waar dat ooit vandaan gekomen is, maar zo werkt het voor mij. Het klinkt heel zwart wit en zo is het ook een beetje. Ik ben niet gelovig, maar een aantal van de tien geboden zijn wel de stelregels die ik probeer te handhaven en maak het me daarom zeer lastig, maar dat wil niet zeggen dat ik net als de rest van de makke schapen in wereld moet opzitten en pootjes geven simpelweg omdat dat de makkelijkste weg is. Ik voel me juist heel goed en totaal niet minder als de rest, ik sta gelijkwaardig aan iedereen, maar als de rest nou eens zou stoppen met hooghartig doen...

Discussies voeren doe ik niet om mij gelijk te halen want dat interesseert me niet echt, er zijn honderd ziljoen verschillende waarheden, dus onbegonnen zaak. De reden dat ik het doe is om de ander een ander perspectief te laten zien, waar vaak niet aan gedacht wordt. Doen ze er wat mee, dan ben ik blij, doen ze het niet dan is het ook goed.

[Minerva]

Klopt, kwaliteit heb ik heel hoog in het vaandel staan, maar de relaties die daarbij horen geef ik persoonlijk niet veel om.

Kwaliteit en relaties hangen samen. Je kan wel kwaliteit wensen maar als je schade toe brengt aan de relaties dan zal de kwaliteit er uiteindelijk ook minder mee worden.

Al doe ik mijn uiterste best het iedereen zo naar hun zin mogelijk te maken.

Iedereen naar het zin maken is meer "please gedrag" en resulteert vaak in verlies van je geloofwaardigheid, krachtig optreden of je verliest jezelf uiteindelijk daarin omdat je jezelf tekort doet. Dit soort please gedrag is ook een afweermechnisme vanuit je jeugd. Het wordt vaak gebruikt om iedereen te vriend te willen houden uit angst voor afwijzing.

De reden dat ik me verzet tegen autoriteit. is omdat ik negen van de tien keer een andere mening heb dan zij en men vaak niet eens de moeite neemt om te luisteren. Hierbij spelen emoties inderdaad een grote rol. Dit principe geld ook voor de discussies die ik voer. Niet om de ander dwars te zitten, maar om mijn mening uit te leggen

Dat is wel jammer dat ze niet open staan voor een ander geluid. Zonder dwarsliggers geen spoor, zeggen ze wel eens. Ik denk dat het wel zou kunnen komen door de manier waarop je je profileert. Als je zo heftig en discussierend over komt in het ventileren van je mening (anderen denken dan ook dat je niet de moeite neemt om naar hen te luisteren) dan is het effect juist vaak averechts. Wil je iemand mee krijgen dan werkt honing beter dan azijn Daarbij denk ik dat het mogelijk herhalingsgedrag is vanuit je jeugd tov je ouders. Moest je vaak "vechten" tegen je ouders om gehoord te worden ? Je zin te krijgen ?

Ik snap je heel goed in je zwart/wit zijn en je gelijk willen hebben (zou dat hooghartig of afwijzend kunnen overkomen?), niet uitvoeren waar je niet achter kan staan en zo maar je beschadigt de relaties. Je jaagt mensen tegen je in het harnas die je beter mee zou kunnen hebben. Dat werkt in je nadeel en maakt dat je niet echt begripvol overkomt. Het is moeilijk om met een afstandelijke hechting om goed om te gaan met een ieder en ik denk dat je wat allergisch reageert op autoriteit (flashback met ouders) maar probeer toch meer de verbinding te zoeken, het goede te zien in anderen en de samenwerking goed te houden. Het levert je meer kwaliteit op.

Verder vind ik wel dat je er goed in zit. Je bent wel een heel sterk iemand ondanks alles en je bent eerlijk in wat je schrijft over wat je ervaart en je eigen gedrag. Je durft jezelf te laten zien en stelt je onderzoekend op. Dat vind ik wel knap. [045]

[Fonske]

Ik zou bijna willen dat ik wat meer van jou rationaliteit had en dan mocht gij op uw beurt wat van mijn overgevoeligheid hebben...

In de wereld waarin wij leven haalt rationaliteit het bijna altijd van emoties. De emotionele mens wordt vaak als een kind of als labiel aanschouwd.
Emoties zijn niet altijd rationeel, ze zijn lang niet zo overzichtelijk, zeker niet altijd even logisch en vaak zelfs ronduit tegenstrijdig.
In het beste geval worden emoties redelijk als ze vanuit een rationeel perspectief bekeken worden.
Gevoelens zijn primitiever van aard maar ze zijn belangrijk als het op intermenselijk contact aan komt en daar loopt het bij jou stroef heb ik de indruk.

Die overdreven ratio komt je ongetwijfeld van pas op je werk, een plaats waar emoties minder van belang zijn, waar je ze wel moet temperen wil je goed functioneren. Maar in je huwelijk geldt waarschijnlijk net het omgekeerde. Liefde is gewoon niet louter rationeel te beleven, liefde wilt gevoeld worden.
Wanneer je je gevoelens dan niet langer de baas kan wordt je boos, het gebeurd niet vaak zeg je, maar als het gebeurd dan verniel je zaken. Dan overweldigen ze je.

Ik persoonlijk denk dat gevoelens jou bang maken, omdat je jezelf hebt weten te beschermen vanuit je rationaliteit. Je bent niet ongevoelig, je hebt gewoon geleerd om zo met de zaken om te gaan.

[Azaroth]

Volgens mijn moeder (welke Spiritueel coach is vanuit een psychiatrische achtergrond) ben ik (net als velen hier op het forum) een HSP'er. Dus overgevoelig.

Jij beaamd eigenlijk een beetje haar verhaal, door te zeggen dat ik bang ben voor mijn gevoel. In zekere zin is dat zo, ik heb een bom van gevoelens die er totaal niet uit kunnen. Nu ben ik ook een fantasie-mens en heb ik een bloedhekel aan deze wereld vanwege de beperkingen die het (nog) heeft. Mijn gevoel wil hier niet zijn en heeft dat nooit gewilt, maar er is nu eenmaal geen andere keuze. Nu ben ik me ervan bewust dat de enige beperkingen, de beperkingen zijn die ik mezelf opleg, maar...

Dan komt de rationaliteit. Wij als mens gebruiken wellicht 5 tot 10 procent van onze hersenen, wellicht nog minder. De fantasie die in mijn hoofd zit, zegt zowel gevoelsmatig als rationeel dat het mogelijk moet zijn om een hoger percentage te behalen. Bespreek je dit met de gemiddelde doorsnee burger, of zelfs experts, dan heb je godsheidswaanzin, bordeline, stemmen, ADD of weet ik het met wat voor namen en medicatie ze aankomen. Ben ik dan écht achterlijk of is het gewoon Me against the world.

Hiermee zou ik een wereld kunnen scheppen, waarin mijn hart zich goed voelt en waarmee ik (hopelijk) de mensen om mij heen naar een hoger niveau kan trekken. Daarbij is alles lichamelijk, zo ook gevoelens en heb je daarom die voor een deel zelf in de hand. Het zijn verschillende lichaams eigen stoffen die worden geproduceert bij bepaalde gemoedstoestanden welke weer voortkomen uit je rede, opvoeding en hospitalisatie.
Practisch voorbeeld: Als jij sóchtends opstaat met het denkpatroon: "Het wordt vandaag toch zo'n kutdag!" dan heb je ook een kutdag met alle gevoelens van dien. Denk je: "Hé, het zonnetje schijnt. Wat een mooie dag". Dan wordt dat het ook, met alle gevoelens dit dat weer met zich meebrengen. Door hier op een rationele manier mee bezig te zijn, kan ik mijn gevoelens "sturen". Het is je lichaam die reageert op een bepaalde onbewuste denken en dus niet "ik" die daadwerkelijk er voor kiest die gevoelens te hebben. Alle externe factoren spelen zeker mee, maar ook daarbij is je eigen bewustzijn van belang hoe je met dergelijke situaties omgaat en stuur je dus je gevoelens. Door in een (emotionele) schrik/paniek reactie te geraken laat je, je gevoelens overheersen.

Nu is het met hsp'ers helaas zo, dat zij gevoelens e.d. meekrijgen van andere mensen en daarom in, zeker hele drukke, openbare gelegenheden zichzelf heel snel uitputten (en dus vatbaarder zijn voor emotionele pieken). Door dit te rationaliseren, heb je hier minder last van. Let wel, Minder, het blijft een issue. Het is niet jouw gevoel, maar je wordt meegesleurd in de belevingswereld van de mensen om je heen. Door in mijn hoofd een eigen wereld te creëeren sluit ik mezelf als het ware op in een cocon die beschermt.

Daarentegen heb je gelijk met je bewering dat je gevoelens een belangrijk deel van je zijn, maar het moet niet gaan overheersen en net zoals de een harder kan rennen, heeft de ander meer gevoelens, daar is verder niets spiritueels of bijzonders aan, slechts een evolutionaire vooruitgang (hoop ik maar). De bedoeling is om daar een evenwicht in te vinden, maar "bewust" iets voelen is lastig.

Dit is verder allemaal mijn eigen redenatie, mijn moeder staat hier los van, die vind allen dat ik HSP'er ben en bij haar onder behandeling moet zodat ze me wat vaker ziet. [zucht]

[Minerva]

Het is niet waar dat we 5 tot 10% van onze hersenen gebruiken. Dan kan je ook zien op MRI scans. De hersenen worden voor een heel groot deel gebruikt naar gelang de functies die we nodig hebben (bewegen, ademhalen, denken, horen, zien, ruiken, proeven, redeneren, organiseren, dromen etc.).

'Een andere misvatting is de mythe dat we slechts 10 % van onze hersenen gebruiken. Het lijkt heel logisch dat we onze hersenen niet volledig gebruiken, anders zouden we geen nieuwe dingen meer kunnen leren. Ook wordt wel geredeneerd dat het deel van onze hersenen dat we niet gebruiken als reserve fungeert omdat we continu hersencellen verliezen (OECD, 2002a)

De oorsprong van deze mythe ligt waarschijnlijk in de vroege neuro-wetenschappelijke theorie dat een groot gedeelte van de cerebrale cortex uit “stille gebieden” bestaat die niet geactiveerd worden door sensorische of motorische activiteit. Tegenwoordig hebben we echter meer inzicht in deze stille gebieden gekregen: zij maken hogere cognitieve functies mogelijk die niet direct aan sensorische of motorische activiteit gekoppeld zijn (Bransford, Brown, & Cocking, 1999). Ook is uit de klinische neurologie gebleken dat zelfs het verlies van veel minder dan 10% van de hersenen al enorme gevolgen heeft voor iemands functioneren. Men kan er bijvoorbeeld mentale beperkingen aan overhouden.

Wel is het zo dat mensen volledig kunnen herstellen na, bijvoorbeeld, een beroerte. Maar dit is te danken aan de plasticiteit van de hersenen: andere zenuwcellen nemen de functie van de verloren cellen over. Dit leidt er gewoonlijk wel toe dat de aard van de informatieverwerking verandert. De nieuwe aanpak is gewoonlijk minder efficiënt dan de oude en kost meer energie. Toch: de hersenen zijn uitzonderlijk goed in compenseren. Dit is de overlevingsstrategie van een individu.'

Bron: http://kennis-en-wetenschap.kwero.nl/di ... senen.html

[Azaroth]

Misschien heb je gelijk Mystica, maar feit blijft dat biologische wetenschappers dit naar voren hebben gezet en ik daar niet echt waarde aan hecht. Als voorbeeld heb ik een vermoeden dat het mensenlijk volk vatbaar is voor een collectief bewustzijn, maar volgens de medisch wetenschap is dit vorlstrekt onmogelijk. Verder heb ik me ook laten vertellen dat je kaarsen alleen met een vuurtje kan aansteken, in het verleden is het me ook gelukt op pure denkkracht. Dit zijn dingen die je niet aan een arts Hoeft te vertellen want ze lachen je vierkant uit. Dus vertel het mij, maar. Er zijn dingen mogelijk die de wetenschap niet ziet en ik ben ervan overtuigt dat ik (ieder mens) daarin kan groeien. Tegenwoordig lukt het niet meer (is ook ruim 10 jaar geleden), maar wat eens kon...

Verder een kleine update.

Gisteren kwam mijn vrouw out of the blue thuis, nam de katten mee en vertrok weer. De katten krijg ik naar zeggen vrijdag terug, want ze moesten een jaarlijkse coctailprik. Ze geaf geen kus, vroeg niet hoe het was en verder contact blijft steeds volledig uit. Wat moet ik hier in hemelsnaam allemaal van denken. Ze zegt dat ik haar moet vertrouwen, dat ze nooit vreemd zal gaan en dat ze alleen rust nodig heeft (niet gister gezegd, maar eerder). Langzaamaan krijg ik steeds meer mijn twijfels. Gevoelsmatig ga ik er al vanaf het begin vanuit dat ze vreemdgaat (zo boeiend ben ik niet), maar ze heeft noiot toegegeven. Zie ik dan gewoon spoken (zoals gewoonlijk) of is het echt verontrustend gedrag.

Persoonlijk heb ik besloten dat als ik vrijdaf de katten niet terugkrijg ik dit weekend ga besteden aan het vinden van een ander alternatief. Er is niemand meer die mijn aandacht, zorg of liefde nodig heeft en op deze manier kom ik emotioneel en rationeel in de knoei. Als zij de katten niet terugbrengt geeft dat voor mij aan dat ze me net als iedereen ook weer belazerd heeft. Wat weer aangeeft dat ik echt een enorme sukkel ben. Als ik dan wederom de deksel op mijn neus krijg, laat het dan allemaal maar.

[Minerva]

Ik vind het gedrag van je vrouw toch wel heel bizar. Je neemt toch niet zomaar katten mee om ze misschien evt. wel weer eens terug te komen brengen. Waarom kom jij niet voor jezelf op ? Ik vind je zo passief. Je laat het allemaal maar gebeuren, je zit lijdzaam af te wachten wat er evt. wel of niet gaat gebeuren. Waar is jouw assertiviteit ? Wat wil jij ? Wat heb je nodig ? Waar zit jouw emotie, jouw boosheid, jouw gevoel ?

[Azaroth]

Tja, hoe kan ik daar in hemelsnaam op antwoorden. Wat ik wil is dat dingen gewoon weer bij het oude worden. Geen geouwehoer en gewoon happy zijn. Dat is ook wat ze weet en wat ik steeds uitdraag.

De reden dat ik zo passief ben is om niemand in de weg te staan. Het is in haar optiek mijn schuld dat ze in deze situatie zit, dus ik laat haar maar begaan. Ik hoop dat ze er haar weg mee vind. Het punt waarop ze me kan kwetsen is al een poosje voorbij. Momenteel is er niemand die bij mijn gevoel ook maar enigzins in de buurt kan komen, maar dat is uit zelfbescherming. Nogmaals, ik denk er best wel het mijne van, maar met mijn meningen en gevoelens uiten heb ik er juist voor gezorgd dat ze nu weg is, dus hou ik voor nu maar gewoon mijn mond.

Mijn gevoelens verwerk ik op mijn manier, momenteel door veel piano te spelen en met muziek op te flowersticken. Ik zie geen reden om voor mezelf op te komen, naar mijn idee stoot ik haar dan alleen maar verder van me af. Ik ben altijd alleen geweest en dus ook altijd mijn eigen weg gevonden in gevoelens verwerken en dingen wensen doe ik niet echt. Voor mij is de passitiviteit normaal gedrag, ik ben heel afwachtend. Of volgens een bepaald anneagram een Toeschouwer. Die de wereld vanaf de zijlijn bekijkt.

Verder wilde ik je bedanken voor je reacties steeds, ik stel het zeer op prijs. Ik zit er best mee in mijn maag.

Gr,
A

[Minerva]

Ja ik snap goed dat je er mee in je maag zit. Je hebt jezelf min of meer opgesloten in jezelf. Afstandelijk achter een muur kijkend naar de wereld. Je durft jezelf niet goed te uiten, je doet je ding en je bijt zo nu en dan op je werk van je af als iets niet lekker gaat. Ik vind het wel heel sneu en naar voor je dat je zo bang bent voor die verbinding te maken, om voor jezelf op te komen zonder anderen tegen je in het harnas te jagen. Het lijkt er op alsof je jezelf wegcijfert of met blowen vlucht voor de werkelijkheid die wat rauw is omdat je gevoelsmatig er niet echt bij hoort. Ik zie dat je daaronder lijdt en ongelukkig, eenzaam en verdrietig bent maar zelfs die emoties/gevoelens lijk je weg te redeneren en te bagateliseren. Ik wou dat je wat meer durfde te kijken naar wat je voelde, wat je nodig had, waar je echt mee zit.. zodat je wat meer in verbinding komt met dat kwetsbare deel in jezelf en voor jezelf op komt zodat waar jij om geeft meer binnen je bereik komt. Dat je niet telkens jezelf zo negatief neer zet alsof jij alles fout hebt gedaan of schuld aan hebt want ik zie toch echt iets anders.

[Fonske]

Ik vind het gedrag van je vrouw niet bizar. Ze is de katten komen halen in de hoop een emotionele reactie bij je los te maken.
Maar in de plaats van haar met tranen in je ogen vast te pakken, te omhelzen innig te kussen steek je je verder weg in je gelatenheid.
Het is in mijn ogen onrechtstreekse 'zelf sabotage'. Je voelt wel degelijk die pijn onder al je stoïcijnse verdedigingsmechanismen.
Je zegt dat je passief bent 'om niemand in de weg te staan', volgens mij klopt dat niet, je bent passief om jezelf te beschermen én jezelf tegelijkertijd te kwetsen.
Ga naar haar toe, huil bij haar uit, pak haar vast, laat zien dat je een mens van vlees en bloed bent.

[Azaroth]

Ja ik snap goed dat je er mee in je maag zit. Je hebt jezelf min of meer opgesloten in jezelf. Afstandelijk achter een muur kijkend naar de wereld. Je durft jezelf niet goed te uiten, je doet je ding en je bijt zo nu en dan op je werk van je af als iets niet lekker gaat. Ik vind het wel heel sneu en naar voor je dat je zo bang bent voor die verbinding te maken, om voor jezelf op te komen zonder anderen tegen je in het harnas te jagen. Het lijkt er op alsof je jezelf wegcijfert of met blowen vlucht voor de werkelijkheid die wat rauw is omdat je gevoelsmatig er niet echt bij hoort. Ik zie dat je daaronder lijdt en ongelukkig, eenzaam en verdrietig bent maar zelfs die emoties/gevoelens lijk je weg te redeneren en te bagateliseren. Ik wou dat je wat meer durfde te kijken naar wat je voelde, wat je nodig had, waar je echt mee zit.. zodat je wat meer in verbinding komt met dat kwetsbare deel in jezelf en voor jezelf op komt zodat waar jij om geeft meer binnen je bereik komt. Dat je niet telkens jezelf zo negatief neer zet alsof jij alles fout hebt gedaan of schuld aan hebt want ik zie toch echt iets anders.

Het is een beetje een ingewikkeld verhaal, want ik heb namelijk helemaal niet het gevoel dat ik mijn gevoel niet laat gaan. Ik zie mezelf helemaal niet als "negatief", maar ik probeer ook niet te verheerlijken, zo veel mogelijk objectief te blijven. Ik ben inderdaad verdrietig, bang en boos, maar niet specifiek eenzaam of ongelukkig (niet meer of minder als altijd in ieder geval).
Daarentegen kan ik mezelf wel herkennen in jouw stukje. Ik kijk wel naar mijn kwetsbare kanten, maar ik doe er niet zo heel veel mee, het is immers subjectief een niet reëel. Het gevoel laat ik er zijn, maar draag het niet echt de wereld in. Daarin zou ik wellicht nog kunnen groeien.

Ik vind het gedrag van je vrouw niet bizar. Ze is de katten komen halen in de hoop een emotionele reactie bij je los te maken.
Maar in de plaats van haar met tranen in je ogen vast te pakken, te omhelzen innig te kussen steek je je verder weg in je gelatenheid.
Het is in mijn ogen onrechtstreekse 'zelf sabotage'. Je voelt wel degelijk die pijn onder al je stoïcijnse verdedigingsmechanismen.
Je zegt dat je passief bent 'om niemand in de weg te staan', volgens mij klopt dat niet, je bent passief om jezelf te beschermen én jezelf tegelijkertijd te kwetsen.
Ga naar haar toe, huil bij haar uit, pak haar vast, laat zien dat je een mens van vlees en bloed bent

Waarschijnlijk heb je hier wel een goed punt, dat was mijn redenatie ook in eerste instantie, ware het niet dat ik niet (precies) weet waar ze uithangt en ik heb geen verdere contactmogelijkheden (geen mobiel e.d.). Dit weet ze, dus als ze er op wacht kan ze er heel lang op wachten, want het is voor mij heel moeilijk om haar verblijfsadres of contactgegevens te achterhalen. Dan moet ik dit via haar vrijwilligerswerk gaan spelen en dat vind ik wat ver gaan.
Daarbij, is zij degene geweest die de keuze gemaakt heeft om weg te gaan en dan moet ik als een verdrietig hondje achter haar aan gaan lopen? Aan de andere kant vertoont ze dat gedrag in ruzies ook. Dan verwijt ze, loopt huilend en scheldend naar beneden en verwacht dan dat ik achter haar aanloop om het gesprek voort te zetten. Doe ik dat niet wordt ze nog veel bozer, waarop ik dan zeg: Hoezo loop je dan naar beneden, als je boven blijft kunnen we gewoon verder praten. Wat dan een beetje in het verkeerde keelgat schiet. Daarentegen ben ik me er wel van bewust dat ze daardoor steeds tegen een emotionele muur aanloopt. Ik ben rationeel zodanig sterk dat mijn vrouw het "gevoel!" heeft niet tot me door te dringen, maar dat doet ze wel degelijk. Dit uit ik ook als zodanig, maar dat neemt ze niet aan.

Ik weet het niet, maar het is zeker geen slechte redenatie.

[Fonske]

ware het niet dat ik niet (precies) weet waar ze uithangt en ik heb geen verdere contactmogelijkheden (geen mobiel e.d.). Dit weet ze, dus als ze er op wacht kan ze er heel lang op wachten, want het is voor mij heel moeilijk om haar verblijfsadres of contactgegevens te achterhalen.

Wellicht doet ze dit ook om jou nu eens goed voor het blok te zetten, om uiteindelijk het gevoel bij jou te sorteren dat ze wil verkrijgen. Ik weet dat natuurlijk niet, ik ken jullie niet, ik redeneer enkel vanuit mijn eigen gevoelswereld.

Dan moet ik dit via haar vrijwilligerswerk gaan spelen en dat vind ik wat ver gaan.

Misschien kan je haar daar ontmoeten, na haar werk? Als je haar terug wil zal je sowieso iets moeten ondernemen dat buiten je gewone doen valt, iets dat haar verrast en dat haar vastgeroest gedacht, omtrent wie jij voor haar bent, terug wat losser maakt.

Daarbij, is zij degene geweest die de keuze gemaakt heeft om weg te gaan en dan moet ik als een verdrietig hondje achter haar aan gaan lopen? Aan de andere kant vertoont ze dat gedrag in ruzies ook. Dan verwijt ze, loopt huilend en scheldend naar beneden en verwacht dan dat ik achter haar aanloop om het gesprek voort te zetten. Doe ik dat niet wordt ze nog veel bozer, waarop ik dan zeg: Hoezo loop je dan naar beneden, als je boven blijft kunnen we gewoon verder praten. Wat dan een beetje in het verkeerde keelgat schiet.

Trots heeft hier niks mee te maken, je kan ook trots zijn op het feit dat je tot het uiterste wil gaan voor iemand. Jij ziet jezelf als een verdrietig hondje achter haar aan lopen maar je kan het evengoed beschouwen als een man die sterk genoeg is om door zijn trots heen te bijten teneinde zijn huwelijk te redden.
Maar ik herken dat soort ruzies, het is slopend voor jullie beiden. Als jullie niet meer gewoon kunnen praten zonder dat zij tot emotionele chantage overgaat, want dat is wel wat ze doet volgens mij, dan is het moeilijk om de brokken te lijmen. Ze kan hoogswaarschijnlijk niet tegen je op, ze heeft het gevoel steeds het onderspit te moeten delven en daardoor gaat ze tot emotionele chantage over.
Denk je dat er een manier is waarop je haar dat kan duidelijk maken?
In ieder geval is er niks dat erger frustreert dan constant tegen rationaliteit op te boksen als je in een over emotionele staat bent. Reageer je nooit vanuit je buikgevoel naar haar? Vanuit je hart?

Je vraagt haar vaak of het goed is wat je doet, misschien kan ze niet anders dan 'ja' antwoorden, ook al voelt ze het heel anders. Soms is het erg moeilijk om alles te benoemen zoals het is zeker wanneer je partner veel sterker is in redeneren.

Ik las dat je veel werkt en dan nog gamed en blowed en piano speelt... allemaal niks mis mee natuurlijk, maar wat doen jullie samen als koppel?
Gamed zij ook? Blowed zij ook?
Jij bent tevreden met je kluizenaars bestaan maar zij voelt zich misschien opgesloten na die verhuis?

Als je erg rationeel ingesteld bent en je gevoel op een lager plan hebt gezet dan lijkt het me niet zo ver gedacht dat je inderdaad, zoals een andere poster ook al schreef, makkelijker je zin doorgedreven krijgt. Dat je de feiten zo kan aanbrengen dat ze niet anders kan dan affirmatief antwoorden op je vragen of ze wel tevreden is met wat je doet. Juist omdat je het niet te erg voelt en omdat je slim en rationeel en leidinggevend bent.
Kan je je voorstellen hoe het voor een emotioneel persoon moet zijn om steeds vast gezet te worden, om tegen die muur op te botsen waar ze totaal niet tegen opgewassen is?

[Azaroth]

Hey Fonske,

Je redeneerd op een leuke manier, bedankt daarvoor.

Misschien kan je haar daar ontmoeten, na haar werk? Als je haar terug wil zal je sowieso iets moeten ondernemen dat buiten je gewone doen valt, iets dat haar verrast en dat haar vastgeroest gedacht, omtrent wie jij voor haar bent, terug wat losser maakt

Ja, heb ikzelf ook aan gedacht, maar ze werkt niet volledig en in ploegendiensten. Het is daar tevens een groot kippenhok aan vrouwen, meisjes en een paar jongens. De meesten hebben bepaalde gedragsstoornissen, dus je kunt je voorstellen hoe de roddels daar vrijelijk rondzwieren. Tevens is de asielleidster de moeder van de vriendin van mijn vrouw en zelf ook een goede vriendin (in het verleden in een eerdere relatie, hetzelfde principe en toen heeft ze ook bij hun geslapen).
De receptioniste is degene die vaak meekomt als zij hierheen komt.
Met alle respect, maar ik ga me als enkeling écht niet zomaar mengen in die wereld. Zeker niet zoals ik er nu voorsta in hun optiek... Zowel voor mij en mijn gevoel niet als voor de mogelijke status die mijn vrouw daar heeft en de consequenties die dat met zich meebrengen.
Mijn vrouw is op het asiel min of meer heiligverklaard omdat ze heel goed met gedragsstoornissen, dieren en mensen zoals veel hier op het forum om kan gaan. Als ik haar daar confronteer, waar bijna geen ruimte is voor privacy. Ik weet het niet, maar het lijkt me geen goed idee.

Trots heeft hier niks mee te maken, je kan ook trots zijn op het feit dat je tot het uiterste wil gaan voor iemand. Jij ziet jezelf als een verdrietig hondje achter haar aan lopen maar je kan het evengoed beschouwen als een man die sterk genoeg is om door zijn trots heen te bijten teneinde zijn huwelijk te redden.

Het is niet zozeer trots, want ik deed het namelijk vroeger wel altijd. Toen gaf ze aan dat ze het irritant vond, omdat ze het juist deed om even op haar gevoel te komen. Dat principe kan ik me overigens heel goed voorstellen. Dus ik heb mezelf afgeleerd achter haar aan te lopen. Dit deed ik best wel vaak, ik wilde letterlijk alles met haar samen doen en dat kan ook beklemmend werken. Heel af en toe doe ik het nog wel, maar lang niet meer zoveel als eerst.

Maar ik herken dat soort ruzies, het is slopend voor jullie beiden. Als jullie niet meer gewoon kunnen praten zonder dat zij tot emotionele chantage overgaat, want dat is wel wat ze doet volgens mij, dan is het moeilijk om de brokken te lijmen. Ze kan hoogswaarschijnlijk niet tegen je op, ze heeft het gevoel steeds het onderspit te moeten delven en daardoor gaat ze tot emotionele chantage over.
Denk je dat er een manier is waarop je haar dat kan duidelijk maken?
In ieder geval is er niks dat erger frustreert dan constant tegen rationaliteit op te boksen als je in een over emotionele staat bent. Reageer je nooit vanuit je buikgevoel naar haar? Vanuit je hart?

Ik zie het niet echt als emotionele chantage, dat ze tegen de muur oploopt waar jij over spreekt ben ik me van bewust, zo was ik vroeger ook. Ik geef haar juist alle ruimte en stel zoveel mogelijk open vragen. Ik probeer ook dingen te benoemen, zoals gedragen (stiller, minder actief e.d.), maar altijd vanuit mijzelf. Ze ontkent nagenoeg altijd. Op de open vragen wordt of niet gereageerd of ook ontkennend terwijl er duidelijk wat speelt. Vroeger kwam dan meestal een paar dagen later als ik het niet verwachtte (wanneer de wekker ging bijv. of als we gingen slapen.) Ik heb altijd gedacht dat het was om mijn muur te doorbreken, al is dat nooit nodig geweest. Mijn buikgevoel en mijn hart zijn 1. Denken is ook echt mijn passie en ik vind het heerlijk om me daarin te verliezen, maar met het stukje liefde e.d. hebben mijn hoofd en hart ook altijd op 1 lijn gelegen. Voor mij kan ze geen fouten maken, in mijn optiek is ze gewoon perfect. Dat vertel ik haar ook continu (misschien zelfs iets te), Maar het wordt niet als zodanig opgepakt en zet ik haar op een "voetstuk". Dat begrijp ik ook allemaal wel, maar neemt niet weg dat ik wel meen wat ik zeg. Het is lastig om precies uit te leggen. Alsof het langs elkaar heen glijdt.

Ik las dat je veel werkt en dan nog gamed en blowed en piano speelt... allemaal niks mis mee natuurlijk, maar wat doen jullie samen als koppel?
Gamed zij ook? Blowed zij ook?
Jij bent tevreden met je kluizenaars bestaan maar zij voelt zich misschien opgesloten na die verhuis?

Ja zij blow(de)t ook, al is dat min of meer mijn schuld ben ik bang. Al is zij daar uiteraard wel zelf verantwoordelijk voor, ik heb haar daarin wel meegetrokken met mijn blowgedrag. Verder doet zijzelf graag niets. Letterlijk niet, gewoon op de bank zitten met de ogen dicht. Dat kan ik echt totaal niet, dus ga ik maar gamen.
Verder speelt ze graaf met de katten, kookt ze graag en doet ze het huishouden. Als zij daarmee bezig is, speel ik vaak piano of een spelletje. Tijdens en na het eten keken we standaard iedere avond een film of serie. Hierop overleg ik het ook altijd, in de zin van we kunnen ook een spelletje (bord) o.d. gaan doen. In de weekenden doen we vaak niet echt veel. Zij is eerder wakker dan ik en zit dan meestal achter haar pc. Drink dan een bakkie met haar en ga dan weer terug naar boven om te gamen of piano te spelen.
Zij wil er graag uit in de zin van rijden met de auto, ik zit voor mijn werk al de halve week in de auto, dus dat doe ik liever niet een hele dag. Of wandelen in de natuur, maar daar is het de laatste periode iets te slecht weer voor geweest. Pas sinds zij weg is, is het echt lekker. Ik heb het wel voorgesteld, maar dan hoeft het niet.
Verder kosten dingen een hoop geld tegenwoordig en dat heb ik niet echt in overvloede. Dus nee, we doen niet echt iets interactiefs samen, maar ik ben niet alleen verantwoordelijk voor vind ik.

Als je erg rationeel ingesteld bent en je gevoel op een lager plan hebt gezet dan lijkt het me niet zo ver gedacht dat je inderdaad, zoals een andere poster ook al schreef, makkelijker je zin doorgedreven krijgt. Dat je de feiten zo kan aanbrengen dat ze niet anders kan dan affirmatief antwoorden op je vragen of ze wel tevreden is met wat je doet. Juist omdat je het niet te erg voelt en omdat je slim en rationeel en leidinggevend bent.
Kan je je voorstellen hoe het voor een emotioneel persoon moet zijn om steeds vast gezet te worden, om tegen die muur op te botsen waar ze totaal niet tegen opgewassen is?

Waarom denk ik dat ik mezelf die technieken heb aangeleerd...?? Ik was vroeger net zo, ik liep continu tegen muren op van mensen die niet wilden luisteren of mij eruit kletsten. Ik was zo pissig... Ik kon het echt niet uitstaan, dat is een van de weinige manieren om mij écht zo boos te krijgen dat ik met spullen ga gooien. Dus ben ik het gaan omdraaien en het mezelf gaan leren.

Nu gebruik ik die technieken alleen tegen mensen die ermee beginnen (zoals mijn moeder) of in werksfeer in de zin van leidinggevende. Zelf heb ik er een hekel aan om te moeten manipuleren, maar als je het kan is het soms handig om te gebruiken. Ik schrijf ook verhalen en dan is dat stukje communicatie ook belangrijk. Naar persoonlijke mensen doe ik het niet, of hooguit als een geintje (zoals op de chat weleens )

Gr,
A

[Azaroth]

Een kleine update:

De katten zijn gisteren dus niet teruggekomen. Ben gisteren en vandaag vergeefs bezig geweest met contacten leggen, maar dat wil niet. Er wordt niet op gereageerd.
Persoonlijk nu ga ik kapot van onzekerheid, angst en verdriet. Weet even niet goed raad met de situatie en mezelf. Ik voel me zwaar verraden, belazerd en tegelijkertijd enorm machteloos.

Maandag móet ik weer werken, dus moet het voor die tijd opgelost zijn (daarna geen tijd meer voor). What to do, what to do.
Pffff.....

Anyway zijn jullie weer bij.

Gr,
A

[GeenPijn]

He he goh wat een verrassing. Wat had je dan verwacht dat ze zich echt aan haar woord ging houden, sterker nog, ik denk dat jij toen allang van binnen wist dat je ze nooit meer zou terugzien maar dat je niet tegen haar durfde in te gaan.

Ik kan nu twee dingen doen met je meejanken of zeggen dat je een schop onder je hol nodig hebt. Ik kies voor voor de laatste, hoelang laat je je nog alle kanten opduwen als eea deurmat waar iedereen overheen mag lopen en zijn voeten op mag vegen.
Sta op!!! Kijk de wereld in en kom eindelijk eens op voor jezelf ipv te zwelgen in zelfmedelijden.

Overigens weet ik niet wie van jullie het meeste recht op de katten heeft. Misschien zij wel? Het belangrijkste lijkt mij dat ze met liefde verzorgd worden als zij dat kan, ook goed. Neem dan twee nieuwe katten je went snel aan het verlies (ze hebben toch eten en een dak) zodra er twee nieuwe lieve snoetjes voor je staan.

Nieuw slot op de deur, je ex dumpen en verder gaan met je leven, je vindt vast wel weer een ander leuk liefje. Het is tenslotte lente en er dartelt genoeg rond. Je ziet er ook niet uit als eea pyscho dus dat komt wel goed. Mits je je eindelijk als een volwassen man gaat gedragen en voor jezelf gaat opkomen. Neem van mij aan gedraag je als een deurmat en bijna iedereen zal je als een deurmat zien en zodanig behandelen.
Gedrag roept gedrag op

Tja en of je moet doorzetten met contact zoeken als een verliefde stalker, ik zie weinig signalen waaruit blijkt dat je ze je eigenlijk stiekem heel graag wil. Eerder het tegengestelde.

Een kleine update:

De katten zijn gisteren dus niet teruggekomen. Ben gisteren en vandaag vergeefs bezig geweest met contacten leggen, maar dat wil niet. Er wordt niet op gereageerd.
Persoonlijk nu ga ik kapot van onzekerheid, angst en verdriet. Weet even niet goed raad met de situatie en mezelf. Ik voel me zwaar verraden, belazerd en tegelijkertijd enorm machteloos.

Maandag móet ik weer werken, dus moet het voor die tijd opgelost zijn (daarna geen tijd meer voor). What to do, what to do.
Pffff.....

Anyway zijn jullie weer bij.

Gr,
A

[momo]

Hopelijk zie je nu een beetje wat voor 'vlees' je in de kuip hebt.

No more mr. Nice guy, zoek uit waar ze woont en haal je katten terug, en je zelfrespect



en dit luid meebrullen!

[Azaroth]

@Somspijn: Ja en vreemd genoeg verwacht ik nog steeds, ik heb haar altijd vertrouwd en gek genoeg doe ik dat nog steeds, hoeveel pijn en onzekerheid het ook met zich meebrengt.
En ja het zal inderdaad zelfmedelijden zijn, zo voelt het ook wel een beetje, maar er is klaarblijkelijk echt niemand die wat voor me voelt, dus mag ik...

Twee katten waren oorspronkelijk van mij, twee van haar en twee uit het asiel samen weggehaald. Zij zal de dieren ten allertijde veel beter verzorgen, ik verzorg mezelf niet eens, alleen hun dus... Theoretisch gesproken is het vele malen beter dat ze bij haar zouden zijn, voor mij voelt het alsof, ze het mij niet eens waardig acht om voor de dieren te zorgen. Ik zou om die reden er ook niet voor kiezen om nieuwe te gaan halen.

Nieuw slot op de deur e.d. gaat wat ver, want ze kan via de ramen zo binnenwandelen (heel oud huis van de woningbouw). Verder ben ik niet zo'n versierder. Ik hou ervan om het vrouwelijk schoon te bewonderen (daarom ben ik ook zo verschikkelijk slecht in bed, ik focus me totaal op het genot van de vrouw), ik leef op de fantasie en het gevoel. Zodra dingen dan realiteit worden valt het altijd tegen . Ik heb nooit een klik kunnen maken met meisjes, deed ik dat wel was ik altijd een vertrouwenspersoon nooit een lover. Ik ben niet homoseksueel, maar wel wat van dergelijke karaktertrekken, ik ben ook niet specifiek "verwijft", maar vrouwen voelen zich vaak "vertrouwd" en niet seksueel aantrekkelijk. Zit blijkbaar een verschil tussen die twee. En omdat ik het vrouwelijke lichaam teveel respecteer en mezelf niet wil opdringen uit angst voor toestanerij of eventuele consequenties die het kan hebben in een sociale kring, gaat de lente gaat altijd een beetje aan mij voorbij
Ik geniet van de stelletjes en de kalverliefde, dat is voor mij niet weggelegd, maar mooi om naar te kijken.

Ik probeer nu nog verhaal te halen, een gesprek te regelen en dingen te bespreken. Ik hou de boel wel open en wil niet direct op mijn strepen staan. Een scheiding heeft veel consequenties, zeker in de financiële situatie waarin we nu zitten. Ook verhuizen o.d. is niet zomaar een optie en heel moeilijk te realiseren. Er moeten wel degelijk dingen goed besproken gaan worden. Omdat ik simpelweg nog steeds van haar hou, ben ik nog altijd zwak voor haar charmes, mocht zij terugkomen en een rationeel verhaal hebben, ben ik bang dat ik terugval in mijn oude (makkelijkere) gewoontes en haar weer accepteer. Nu kan ik rationeel denken, in communicatie met haar als de emoties oplopen vele malen minder.

@Momo, Dat vlees dus. Goed nummer inderdaad en die blérde ik altijd mee in de auto