Hallo allemaal, wellicht heeft iemand hier tips voor mij.
Ik denk namelijk dat ik mijn vriendin (26) kwijt ben terwijl we veel van elkaar houden en goed bij elkaar passen. Ze heeft erg vervelende dingen meegemaakt met haar ex. Zo vervelend dat wanneer ik dicht bij haar kwam ze in elkaar dook en bang werd. Ook was er een lichamelijke schaamte te bespeuren. Ik heb heel hard gewerkt om haar te helpen, 1,5 jaar lang een hele boel over me heen gekregen maar ik lijk alsnog de strijd te verliezen.
Het lichamelijke aspect van haar probleem hebben we tot wel 80% kunnen oplossen. Ik wist dat ik niet in haar emoties moest mee gaan maar de ruimte voor haar moest zijn. Dat is me bijna altijd gelukt waar ze zonder twijfel baadt bij had. Veel wat ik zei nam ze negatief op terwijl er eigenlijk geen rede toe was. Ze kon vandaag zeggen dat ze blij met is en een dag later na 1 zin uit mijn mond kwaad worden wat dagen kon duren. Ook al zei ik dat een vriendin van mij bij wijze van een fiets had gekocht kon ze er absurd panisch op reageren. Ze kon me ook niet vertrouwen zonder dat daar een (gezonde) rede voor was. Iets vergeten kon ze ook niet.
Het grote probleem is, NIEMAND weet van haar probleem alleen ik. Het probleem komt dus ook alleen tot uiting in een liefdes relatie. Zelfs haar ouders weten het amper of poetsen mijn woorden weg zo van “ze is sterk, ze komt er wel”. Ze moesten eens weten hoe erg het wel niet is. Ik heb een uur met haar vader gepraat, die me eigenlijk kwam vertellen dat de relatie over was (zelf stond ze in de keuken). Toen heb ik mijn mond open gedaan en alles eruit gegooid. Dat was een fijn moment. Haar vaders mond viel op de grond en nog belangrijker, mijn vriendin zag (zo zei ze) eindelijk in dat ik het goed met haar voor had omdat ze ook een bevestiging kreeg van haar vader.. Tot die tijd `lag het natuurlijk aan mij`. Ze zou na al die tijd eindelijk hulp gaan zoeken als ik dan met haar mee zou gaan (durfde ze anders niet). Helaas is haar vader te passief om mij te hulp te komen. Haar moeder is zich niet bewust van haar dochters probleem en reageert heel mild op mijn emails.
Tot 4 keer toe heeft ze de stap naar hulp uitgesteld tot het eind toe waar ze me zei dat ik haar niet moest pushen omdat ze er niet klaar voor is. Van de andere kant wist ik dat wanneer ze het niet zou doen onze relatie sowieso geen kans had. Dat blijkt nu wel, het was zo ver dat ik maar 1 ding hoefde te zeggen wat je negatief ZOU kunnen opvatten genoeg was voor haar het contact te verbreken. Als ik niet met de telefoon van een vriend van me had gebeld had ze geen contact meer gezocht. In ieder geval niet de komende half jaar.. Nu zit ik weet in dezelfde situatie, ik kan er niet meer tegen. Het is zo moeilijk als je weet dat we vorige week nog fijn bij elkaar waren, verliefd, nu alles voor niets lijkt te zijn. Ik weet nu ook niet meer wat ik moet doen.
Is er uberhaubt nog iets wat ik kan proberen? Niets doen lijkt me zo zonde aangezien ik weet dat ze gek op me is en wederzijds en is het vluchtgedrag wat ze vertoont. Van de andere kant als zelfs haar ouders niet eens achter me staan wat moet ik dan nog. Dwingen kan ik haar ook niet.
Wellicht heeft iemand een idee want dit is voor mij zeer pijnlijk..