Hallo allemaal,
Al jaren is het onduidelijk of mijn zoon ADHD heeft of niet. Hij wordt bijna 11 en gaat komend jaar naar groep 8. Al vanaf groep 1 valt hij op in de klas vanwege zijn pienterheid, maar ook vanwege zijn gedrag. Eerst door zijn onrust, friemelen en bewegen en toen hij wat ouder werd en dat ook ietsje minder werd, vanwege zijn impulsiviteit. Bijv. het antwoord op de vraag van de meester al roepen voor dat hij de beurt krijgt. In de afgelopen jaren hebben we op school veel gesprekken gehad en lijken de "problemen" zich bij vlagen voor te doen. Ook thuis hebben we natuurlijk gemerkt dat hij soms een andere aanpak en wat meer geduld en begrip nodig heeft dan je normaal gesproken zou verwachten. Natuurlijk zijn wij daar door de jaren heen aan gewend geraakt en valt je dat dus niet zo erg meer op. Intussen is hij (en dat is voor mij uiteraard het belangrijkste) altijd een vrolijk en gelukkig kind dat graag naar school gaat en veel vriendjes heeft. Op het sociale vlak is dan ook nooit een probleem geweest. Daarbij zijn zijn rapporten altijd meer dan keurig in orde. Toch hebben wij er twee jaar geleden in overleg met school voor gekozen om uit te vinden of hij ADHD heeft. Op school hadden ze namelijk het gevoel dat hij zelf soms last heeft van zijn impulsiviteit en chaotisch zijn.
Alle formulieren met bergen vragen ingevuld door school, wij als ouders en hemzelf. De conclusie van de kinderarts was dat hij waarschijnlijk wel ADHD heeft, maar dat hij een randgeval is waarbij niet alle kenmerken er zijn. Tja, dat hadden we zelf in middels ook wel bedacht Zij stelde een proefmedicatie voor, met name voor hem zelf om te ervaren hoe het zou kunnen voelen om wat meer orde en rust in je hoofd te krijgen. Dat was voor mij een goed argument om het inderdaad te doen. Hij was toen al oud genoeg om goed uit te leggen wat het met hem deed en of hij er blij mee zou zijn. Hij kreeg twee weken een ritalin variant en twee weken een placebo. De school, wij en hijzelf vulden per dag een evaluatie formulier in. In beide gevallen was geen verandering waar te nemen, ook niet voor hemzelf. Daarna kreeg hij nog eens twee weken medicatie, dubbele dosis. Wederom geen enkel resultaat. Het advies van de kinderarts wat toen om niet met medicatie door te gaan, hogere dosis was onverstandig. Wat dan wel? Zij vond dat we het er voorlopig bij moesten laten. Prestaties op school goed en kind gelukkig. Wij waren (en zijn) het daar natuurlijk helemaal mee eens.
Vandaag een gesprekje met de meester van onze zoon gehad. Het einde van groep 7 nadert en daarmee nog 1 jaar te gaan tot middelbare school. Een paar maanden geleden in het 10 minuten gesprek had hij al aangegeven dat het voor zijn beurt roepen in de klas nog steeds erg vaak gebeurd. Verder niet zo veel over gezegd. Vandaag dus telefoon en hij maakt zich toch zorgen over onze zoon. Met name omdat hij bang is dat hij zonder dat hij daar wat aan kan doen zal "verzuipen" als hij naar het middelbaar onderwijs gaat. Doordat er veel minder structuur is en er veel meer zelfstandigheid wordt verwacht met name qua organisatie van het huiswerk en overzicht over al de verschillende vakken enz.
Ik heb al vaker gedacht dat we op zoek moeten naar iemand (psycholoog of zo denk ik) die hem helpt beter te begrijpen hoe hij zelf in elkaar zit en die hem tips en trucks leert om om te gaan met zichzelf. Maar die misschien tevens ook leert hoe hij met zijn nieuwe situatie straks om moet gaan en hem daar op voorbereid. En natuurlijk wil ik daar zelf ook graag een rol in spelen.
Ik weet niet waar ik zo iemand gevonden krijg. Ik zie wel het een en ander over cognitieve gedragstherapie, maar dat gaat vooral over straffen en belonen enzo. Ik zoek meer iemand die hem begeleid als persoon. Daarbij rekening houdend dat hij geen klein kind meer is, maar ook nog geen volwassene.
Sorry voor het lange verhaal. Is dit herkenbaar voor iemand, heeft er iemend tips, ervaring of advies? Ik weet echt niet waar ik de hulp moet zoeken en ik wil me graag voorbereiden op het gesprek op school volgende week.
Groeten,
Jacqueline