Hallo,
Dit is, na mezelf voor te stellen m'n eerste berichtje op dit forum.
Ik ben een vrouw van 40 en heb (buiten m'n kindertijd) altijd enorm veel moeilijkheden gehad om vriendschappen te sluiten.
Tijdens m'n puberteit kwam dat waarschijnlijk doordat ik gepest werd op school en afgelegen woonde + introvert was.
Ik heb nu al een bijna 11 jaar een pracht van een vriendin, en in het begin had ik niet meer nodig dan "kennissen".
Na een tijdje hebben we ook een kleine maar hechte vriedenkring opgebouwd,die uit mekaar gevallen is.
Daar zat één vriendin tussen bij wie ik vriendschap echt kon beleven op een intensievere manier.
Daarmee bedoel ik dat ik me terug kind voelde, een gevoel die ik bij weinig mensen terug vind.
Bij mijn vriendin (partner) heb ik dat uiteraard ook, maar het lijkt alsof ik ook nog iemand nodig heb van "buitenaf" die dicht betrokken is bij ons en waar ik dat ene speciaal gevoel kan mee delen.
Dit had ik bij S. : wanneer ik wist dat ze bij ons zou komen klaarde de hemel op, anderzijds kon ik haar soms enorm missen tijdens haar afwezigheid.
Ik heb eraan getwijfeld of dit verliefdheid was, zelfs schuldgevoelens gehad tov mijn partner.Maar uiteindelijk had ik er rust bij gevonden ; m'n partner is de enige voor mij en ik kon me tevreden stellen met enkel vriendschap.
Om één of andere reden heeft ze afstand genomen (had zelf ook psychische problemen). En ongeveer een jaar later heeft ze zelfmoord gepleegd.
Sinds ze afstand genomen had (zonder duidelijke uitleg en zelfs door ruzie) heb ik constant iets gemist.
Er was meer dan de momenten die we deelden : ik bouwde een soort fantasiewereld rond haar op wanneer ik me somber voelde waar ik in gedachten naartoe kon vluchten.
Niet dat m'n relatie niet goed verloopt (integendeel!), enkel deel ik alles met m'n vriendin en alles wat we meemaken maken we samen mee als één persoon.
Ik hoopte ooit terug iemand te ontmoeten waarmee we terug van een gelijkaardige vriendschap zouden kunnen genieten. Maar ik weet niet hoe het komt, ik voel bij zo weinig mensen een klik, en kan zelden genieten van vriendschappen.
Tot we een nieuwe therapeute kregen op dagtherapie. De eerste maanden vond ik het wel een goeie therapeute,maar verder niets meer.
En dan, ik weet niet meer precies waarom of hoe, was er plots die "klik".
Ik hoefde ze nog maar te zien of te horen om me vrolijk te voelen.
Ze heeft net als S. dat plagend en speels kantje,maar verder zie ik S. niet in haar, ik ervaar gewoon dezelfde gevoelens.
Ook als ik geen therapie heb zit ik soms te dagdromen over haar, en dat maakt me blij.
Wanneer ik aandacht krijg tijdens de therapie kan ik echt euforisch lopen.Anderzijds kan ik soms verschrikkelijk verdrietig lopen als ik haar mis. Of als ik een dag eens minder aandacht krijg zoals vandaag.
Soms lijkt het alsof we een connectie hebben, soms is die er niet heb ik het gevoel een gewone patiënt te zijn voor haar. Heb me zelf terug getrokken vandaag om even te huilen.
Heel de avond al blijft het verdrietig gevoel op me plakken.
Ik besef dat er grenzen zijn voor een therapeute en dat ze gn contact mag hebben buiten de therapie met de patiënten.
Toch is m'n grootste hoop dat we daarbuiten ook contact zouden hebben (samen met m'n vriendin). Ik weet dat dit niet realistich is.
En het vreet aan me, dat ik nooit zal weten indien ze me buiten de psychiatrie had leren kennen of we wel een vriendschap hadden kunnen delen, en hoe ze over mij precies denkt.
Ik weet ook niet of ik er best wel of niet over praat met m'n psycholoog/de verpleging/zijzelf.
Buiten m'n vriendin kan ik het momenteel aan niemand kwijt.
Weet enkel dat ik nu erg twijfel of er daar over te praten, want zo kan ik niet verder. Enkel ben ik bang voor de gevolgen...