Hallo allemaal,
Ik ben sinds iets meer dan een jaar in onderzoek bij een neuroloog omdat ik allemaal vage klachten heb. Het lijkt er nu op dat hij zijn onderzoek afrond met de boodschap dat hij "het gewoon niet weet". Er zijn wel een aantal kleine neurologische problemen gevonden, maar niet genoeg om de klachten te verklaren.
Elke keer als ik er overnadenk kom ik zelf tot de conclusie dat het niet psychisch/somatisch kan zijn. Bijvoorbeeld omdat ik periodes heb waarin ik gestresst ben, maar waarin het lichamelijk juist heel goed gaat en andersom. Omdat mijn klachten begonnen toen het juist erg goed ging en ik heerlijk in mijn vel zat. En omdat ik sinds de klachten begonnen zijn, heb besloten die om te keren in iets positiefs en bijvoorbeeld te gaan sporten, afvallen en vrijwilligerswerk te doen.
Ik ben gestresst over mijn medische situatie, maar daar buitenom zit ik lekker in mijn vel.
Eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik soms merk dat ik mijn kaken erg aanspan en zo en dat er dus wel stress "in mijn lijf zit".
Maar goed, het lijkt er op dat ik het toch in die richting moet zoeken binnenkort (heb nog 1, waarschijnlijk laatste, afspraak met de neuroloog) en ik zou wel graag willen weten wat ik dan ongeveer moet verwachten. Ik ben namelijk best wel bang voor een somatische diagnose
Mijn grootste angst wat betreft is dat ik door een somatische diagnose in de psychiatrie/psychologie terecht kom (niet opname misschien, maar wel behandeling) en dat ik daardoor als mens niet echt meer serieus genomen wordt. Zowel mijn klachten niet, als gewoon mijzelf als mens. In mijn beleving wordt er door de omgeving al snel gedacht dat je dan "niet helemaal lekker" bent en men je daardoor ook niet volledig serieus hoeft te nemen (ook makkelijk voor artsen om mogelijk andere lichamelijke klachten daar ook simpel onder te schuiven bijvoorbeeld, maar ook vrienden, familie, collega's, etc.). Is dat ook echt zo? Is er iemand die daar ervaring mee heeft?
Daarnaast ben ik ook bang dat het, omdat je dan bijv. in groepstherapie zou kunnen komen, juist makkelijker wordt om je mee te laten sleuren in een negatieve spiraal i.p.v. de positieve instelling die ik tot nu toe zo veel mogelijk heb vast gehouden. Dus dat ik me heel erg een "psychisch patient" ga voelen en daardoor me af zou laten glijden en in die rol ga zitten.
Ik zou heel graag van iemand met ervaring hiermee willen weten hoe die dat ervaart.
Mocht ik wel dit traject ingaan dan heb ik echt even wat geruststelling nodig. Ik wil mijn klachten graag opgelost zien, maar vind deze richting wel zorgelijk...
Liefs
Sjoukje