He,
Ik kom steeds meer tot het besef dat ik veel te gevoelig ben. Een kameraad zei het al vaker tegen mij, maar ik gaf er nooit gehoor aan. Nu weet ik het toch echt zeker: ik ervaar alles te intens, te diep. Elke prikkel dringt te diep in mij door. Iets kan zo in één keer veel angst bij mij opwekken (is van korte duur vaak) Iets kan veel blijdschap opwekken, of ander soort emoties.
Nu weet ik dus waar mijn vreetbuien van een half jaar terug vandaan kwamen. Dat was gewoon puur om met deze gevoeligheid om te kunnen gaan. Overeten geeft mij rust, maar het is niet het eten wat mij rust geeft, maar dat rustige gevoel (veronderstel dopamine) in mijn hoofd. Hierdoor verzakt mijn kwetsbaarheid, en vormt er een schild tegen al die prikkels, waardoor ik gemakkelijker kan leven. Helaas verdwijnt dat schild na een paar dagen, en ben ik terug bij af. Nu leef ik al een half jaar zonder vreetbuien, want ik wist dat daar veel meer achter zat, en de oorzaak daarvan, daar word ik me nu dus bewust van nu ik al 6 maanden aan het vasten ben.
gisteren belde ik iemand op, en toen ik begon te praten werd ik overvallen door hele intense gevoelens. Zo heb ik dit de laatste tijd bij meer dingen, alleen overkomt mij dit in het begin. Op ten duur treedt er gewenning op en ben ik als het ware vrij doordat er weer voor in deze omgeving een schild om mij schuilt.
Dus eerst intense gevoelens, als gevolg ga ik snel praten (of bewegen), zeg ondoordachte dingen, en langzaam aan word ik bewust van mezelf en kan ik mezelf weer ´normaal´ maken...
Wat is het, en hoe kan ik hiermee leren omgaan?