Mijn verschillende angsten

[De circusgeest]

Hoi luitjes,

Ook ik sleep al jaren lang allerlei angsten met mij mee. Angsten wat is opgetreden na bepaalde ervaringen te hebben opgedaan in mijn jeugd. En die ervaringen bestonden uit situaties waarin dingen mis gingen. Zo wil ik nu zo goed mogelijk mijn angsten onder woorden brengen, en kijken wat ik daar tegen kan doen, want mijn angsten zorgen ervoor dat wanneer ik in diezelfde situaties terecht kom; in allerlei soorten gedachten verdwaal en los ik de boel af met verschillende afweermechanismen. Dit zorgt ervoor dat ik in een automatische-piloot stand kom in het dagelijks leven, en eigenlijk grotendeels van mijn leven negeer om te kunnen overleven. En uiteraard zorgt dit ervoor dat ik iemand in het leven ben die zeer ongeïnteresseerd, ongevoelig, zeer introvert overkomt op mensen, terwijl ik van binnen eigenlijk een emotioneel-wrak ben...

1. School angsten. Zoals jullie wel weten, is de thuissituatie heel belangrijk voor een kind. Zo had ik thuis veel ruzie. Ik werd opgevoed door een moeder die later door mijn voogd 'pedagogisch onverantwoord' is verklaard. Met andere woorden: ze kan niet opvoeden. Mijn vader is iemand die zich eerder schaamt voor zijn kinderen, dan dat hij er trots op is. Enige hoogtepunt wat ik met mijn vader had, is dat ik ooit met hem ben gaan vissen, en ik heb nooit echt een diepgaande gesprek met hem gevoerd. Hij is altijd op zijn werk gericht.
Maar goed, door dit en doordat ik ADHD had (wat niemand destijds wist) Ging het als kind niet goed op de basisschool. Ten eerste at ik veel te weinig, ten tweede; ik kon onmogelijk mijn focus op mijn schoolwerk houden en kon dus onmogelijk dingen begrijpen. Nu was het zo dat veel mensen dachten dat ik gewoonweg achterlijk was, en dit werd dan ook vaak hardop uitgesproken. Ik was dom, ik kon niks, de docenten hadden geen geduld meer met mij, en er werd ook vaak tegen mij gezegd dat hun wel benieuwd waren hoe het met mij zal aflopen later. Aangezien ik als kind een hele grote mond had, veel seksgrappen maakte (waardoor de docenten dachten dat ik als kind werd misbruikt) En nare streken uithaalde, vonden de docenten het soms broodnodig om mij klassikaal voor schut te zetten. Ik werd zelfs als kind uit groep 5 gehaald om naar groep 8 te gaan, en later kwam ik terecht in klas 2. Dat weet ik nog hartstikke goed. Dan moest ik voor de klas zitten naast een docent, en moest ik stil zijn en de hele dag tekeningen maken.
Door dit soort dingen kan ik heel moeilijk mezelf zijn op school, en vooral presentaties geven vind ik gewoon doodeng. Op het moment dat ik naar voren moet kan ik wel huilen, en ik moet vaak ook mijn tranen weg proberen te stoppen. Tot nu toe is het mij altijd gelukt om niet te huilen voor de klas (want wie wil dat nou) Maar ik ben echt bang dat zoiets ooit gaat gebeuren....

2. Mijn tweede angst is ook ontstaan door nare ervaringen uit mijn jeugd. Mijn tweede angst houdt in dat ik het zeer lastig vind om te functioneren binnenin een schoonfamilie. Dit is een angst wat mij ervan weerhoudt om verkering te nemen. Vind het namelijk heel moeilijk om in een nieuw gezin opgenomen te worden. Dat komt omdat het één keer goed mis is gegaan. Als 7-jarige (of nog vroeger) had ik dus verkering met een meisje, en als ik in dat gezin was kwam ik mezelf regelmatig tegen. Ik zag voor het eerst hoe anders ik was dan die mensen. Ik was een proleet, iemand die nog weinig snapte van het hele sociale gebeuren. Zo ging ik als kind vaker met haar broer om, dan met dat meisje waar ik verkering mee had, en als we gingen zwemmen werd ik als jongen uitgelachen, omdat ik als kind zo dik was. Mensen onderschatten hoe makkelijk ik signalen van mensen kan oppikken, en hoe ik kijk naar het geheel van de mens. Hierdoor werd ik als kind veel bewuster van hoe de mensen over mij dachten (althans dat dacht ik)
Naja, uiteindelijk mocht ik niet meer omgaan met dat meisje, omdat ik haar had geprobeerd te zoenen en omdat ik met haar allerlei muren had ondergetekend met walgelijke tekens en teksten. (logisch besluit van haar vader ook)

Tja, zo heb ik nog meer angsten, maar dit speelt momenteel echt heel erg in mijn leven...Het doet me al goed om erover te schrijven
Ik zou echt vooral willen weten hoe ik met dat school gebeuren om moet gaan..

[De circusgeest]

Net nadat ik uren had gesport, kwamen er allemaal dingen bij mij naar boven. Het ging vooral om mijn moeder. Diegene die ik echt HAAT. De enige mens die ik echt haat in mijn leven. En ik kijk positief tegen haat aan, want haat betekent voor mij dat er potentie bestaat om het om te slaan in liefde. Wat ik zeker niet onmogelijk acht, mits zij verstand krijgt en iets wordt in mijn ogen. Ze is niks, ze is echt helemaal niks waard. Snap absoluut niet waarom zij zich zelf nog niet van het leven heeft verlost. En soms snap ik niet van mezelf waarom ik haar nog niet van het leven heb berooft. Zo boos ben ik op haar, en dat heeft een reden. Een hele grote reden. Ze kan haar 3 kinderen niet aan, ze is te beperkt daarvoor. Ik wou echt dat ik haar ogen kon openen. Dat ik haar kon laten inzien wat mijn visie is. Maar ze snapt mijn visie niet. Ze heeft volgens mij zelf amper een visie. Ik haat haar. En het ergste is nog dat ik qua uiterlijk sterk op haar lijk. Soms heb ik nog steeds moeite om mijn uiterlijk te accepteren zoals het is.
Hoe kan ik in godsnaam bij zoiets belanden? En dan bestaan er ook nog mensen die het ermee eens zijn dat verstandelijk beperkte mensen kinderen krijgen. Vind het echt vreselijk, en ik snap waarom mensen verslaafd kunnen raken, gek kunnen worden en uiteindelijk lak aan alles krijgen en veranderen in een slecht mens. Gelukkig was mijn moeder geen slecht mens. Mijn vader daarin tegen wel. Hij kijkt nooit naar zichzelf, legt enkel de fouten bij zijn simpele ziel van een ex neer, of bij zijn kinderen. Nooit bij zichzelf. Ik hoop echt van harte dat hun beide heel langzaam sterven. Beiden roken ze gelukkig veel, dus de kans dat zoiets gebeurt is best groot en ik gun het ze van harte. Het liefst kijk ik nog toe hoe ze lijden, terwijl ik diep vanuit mijn hart ze toespreek en ze goed duidelijk maak hoeveel ellende ze hun kinderen wel niet hebben bezorgt, en vooral mij, want ik heb er last van en ik zie wat ze mis hebben gedaan. Mijn broertje en zusje zijn daarin tegen nogal traag, dus ze lijden minder.
Wat mij heeft geredt? Mijn geloof in bepaalde dingen. Ik geloofde al vanaf kinds af aan dat ik veel meer kon dan dat ik nu liet zien. Ik geloofde dat er OOIT goede tijden aanbraken, en dat ik nu alles voor lief moet nemen en keihard moet doorzetten. Toch als je als kind van school wordt verwijdert, en in een dagbehandeling wordt geplaatst waar je letterlijk tussen gehandicapte mensen wordt gezet; maakt dat je aardig gefrustreerd. Dit was echt het moment dat mijn geloof in het positieve zakte. Ik kreeg te maken met agressieve-aanvallen. Ik werd gekker, steeds gekker. En als je gek bent, dan word je eigenlijk ook steeds zwakker. Je verandert in één groot negatief geval, en mensen die niks van je snappen, gaan jouw nog meer negativiteit geven. En dan heb je van die professionele mensen die op ten duur aan zich zelf lijken te gaan twijfelen, en je op ten duur ook van alles gaan bezorgen (gunnen durf ik niet te zeggen) Op ten duur gingen mijn ouders eindelijk scheiden, en mijn vader ging van Almere in Zundert wonen. Lekker ver van zijn kinderen vandaan. Ik hoop van harte dat hij heel pijnlijk en langzaam gaat sterven, en contact met zijn moeder hoef ik ook niet meer, want die lijkt voor zijn ideologie te staan, terwijl ik haar (een vrouw van 89) dat eigenlijk niet kwalijk kan nemen, want ze is oud en ze heeft wel andere dingen aan haar kop. Toch kan ik mijn negatieve emoties niet te baas, want die emoties hebben namelijk goede argumenten, en die perspectieven maken mij weer blind voor het goede.
Sinds die scheiding ging het helemaal mis. Ik belande in de puberteit. Werd nog agressiever, harder, gemener tegenover mijn moeder, broertje en zusje, en uiteindelijk kwam ik in een gesloten instelling. Wel vrijwillig overigens, dus ik mocht naar buiten toe wanneer ik wou. Hier kon ik een beetje aan mezelf werken. Alhoewel je weinig concentratie hebt wanneer je een zeer negatief zelfbeeld hebt, continue denkt aan de dood als 12-jarige, jezelf haat, geen toekomst perspectief hebt. Al sinds mijn 10e ben ik al langzaam naar zelfmoord aan het werken. Soms stopte ik mijn hoofd in een bak water, omdat ik wou voelen hoe het voelde om te verdrinken, of snee ik met een stuk glas in mijn polsen om te kijken hoe dat voelde. Aan de andere kant had ik dus dat geloof in het positieve, en aan de andere kant wou ik niet meer leven, want het leven had mij niets te bieden, enkel gezeik destijds. Toch zag ik het als iets tijdelijk, maar ook daarin geloofde ik niet meer naarmate de klok steeds verder tikte. Nadat ik een poging had gedaan om mezelf te verhangen aan een boom, werd ik helemaal aan de medicatie gezet. Toen was ik 12 jaar oud en vrat ik citalopram, risperdal en methylfenidaat. Aangezien het mij allemaal niks kon schelen, rookte ik er veel sigaretten en wiet bij en dronk ik af en toe alcohol. Dit is tijden lang goed gegaan, tot ik een kans zag om iets te worden. Ik kon als 15-jarige beginnen aan mijn MBO 1 diploma. Wat was ik blij zeg! Ik zag dit als een uitweg naar een betere toekomst. Beter gezegd: ik kreeg weer zicht in de toekomst! Ik begon met werken. Als hovenier. En hier ging het dus compleet mis. Want ik was heel afwezig en slaperig door die medicatie. Hier stopte ik in één keer mee. Toen werd ik een aantal dagen heel raar in mijn hoofd, en heb toen ook vreselijke dingen gedaan. Ik woonde toen als 2 jaar in een pleeggezin. Daar had ik dus een leidinggevende geslagen op 15-jarig leeftijd, en moest ik weg. Waarschijnlijk naar een jeugdgevangenis dacht ik toen, want dit pleeggezin was mijn laatste kans werd mij van te voren verteld. Gelukkig kon ik terecht bij een kameraad, die ik in die 2 jaar heb leren kennen (gezien ik zo slim was om vrijwilligerswerk te gaan doen elke zaterdag vanaf het begin toen ik net kwam wonen in het pleeggezin) En sindsdien gaat het echt hartstikke goed met mij. Ik heb een jaar lang gewerkt bij die hovenier, werd op ten duur hartstikke mager (woog 130 kg als laatst, vermoedelijk dankzij de risperdaal, en behaalde mijn streefgewicht: 86 kg) Mijn leven werd goed, en ik ben echt hartstikke blij dat ik me toch nog volledig heb kunnen ontwikkelen. Baal enkel ervan dat dit allemaal zo gelopen is, en dat ik met heel veel wraakgevoelens zit opgekropt, en met overdreven veel haat en verdriet.
Ik doe nu SPW, omdat ik van plan ben om jongeren te gaan helpen. Alhoewel mij dat wel heftig lijkt, gezien ik dan geconfronteerd wordt met de jongen die ik zelf ben geweest, dus ik moet nog zien hoe dat gaat lopen. In ieder geval wil ik mensen helpen en ondertussen allerlei cursussen doen.
Zoals je leest zit ik nog met een paar dingen uit mijn jeugd. Ik heb het contact verbroken met mijn moeder, vader, en twijfel nog over het contact met mijn broertje, zusje en oma. Wat ik echt wil is dat ik veel krachtiger, veel stabieler word...

[Minerva]

Wat knap van je Circusgeest dat je ondanks al die ellende en het gebrek aan opvoeding toch nu in staat blijkt te zijn om een goede toekomst op te bouwen. Ik vind dat echt bewonderenswaardig.

Een paar dingen wil ik even op in gaan van je stuk:

Je zegt dat het heel erg zou zijn als je zou moeten huilen tijdens een presentatie. Dat wil je toch niet. Alhoewel ik me voor kan stellen dat je dit als heel erg ervaart vraag ik me dan toch af, waar ben je zo bang voor. Zit je in een groep die je daarom later zal uitstoten of uitlachen ? Je zit op een SPW opleiding en volgens mij zitten daar nou juiste mensen die hier wel begrip voor zullen hebben en je misschien juist wel willen helpen om hier over heen te komen.

Daarbij is het een bekend gegeven dat de meest voorkomende angst: spreken in het openbaar is. Dat geldt dus voor veel mensen. Echter kan je dit wel leren om hier over heen te komen. Voor angsten geldt sowieso: hoe vaker je er doorheen gaat hoe minder eng het wordt, het wordt immers op den duur routine en je wordt er steeds vaardiger in. Doordat je er vaardiger in wordt, krijg je meer zelfvertrouwen en daardoor verdwijnt de angst.

Een ander puntje is de haat naar ouders toe. Je hebt een hele reeks verwijten en haat naar met name je moeder toe maar ook lees ik het naar je vader toe. Ik zal je niet vertellen dat je dat niet mag voelen ofzo. Wat ik je wel wil vertellen is dat haat en wrokgevoelens doorgaans jezelf enkel schaden. Het vuur van die gevoelens verteert enkel jezelf of brengt jezelf in moeilijkheden als je ze eventueel om zou zetten in daden. Het is goed om je te realiseren dat je ouders weliswaar ernstig tekort geschoten zijn in je opvoeding maar dat zij kennelijk ook niet anders konden.

Net als dat jij in je pubertijd stomme dingen gedaan hebt en jij ook niet anders kon op dat moment. Je kan mensen niet eeuwig blijven nadragen dat ze stomme dingen deden. Dat ze je tekort gedaan hebben, dat je ze haat. Want daar heb je alleen jezelf mee. Vergeving doe je niet zozeer voor een ander maar meer voor jezelf eigenlijk. Om zonder die negatieve vernietigende gevoelens verder te hoeven en bewust te worden van het feit dat mensen dingen doen die ze beter niet zo hadden moeten doen maar dat ze dat deden omdat ze niet beter wisten of konden. Je geeft zelf ook al aan dat je moeder niet beter kon, dat dat ook is beaamd door anderen.

En om op je SPW terug te komen en je angst voor de confrontatie met jongeren die hetzelfde doorstaan hebben en dat je bang bent voor wat dat met jou doet, wil ik nog het volgende zeggen. Ja het zal je beinvloeden en ja je zal het daar af en toe moeilijk mee krijgen. Het zal je enorm kunnen triggeren maar dat is jouw proces en dat is niet erg.

Gaarne wil ik daarom dit filmpje aan je laten zien:

[De circusgeest]

Wat knap van je Circusgeest dat je ondanks al die ellende en het gebrek aan opvoeding toch nu in staat blijkt te zijn om een goede toekomst op te bouwen. Ik vind dat echt bewonderenswaardig.

Dank je. Allemaal dankzij die jongen bij wie ik nu woon. Als dat niet was gebeurt, dan was ik zeer gefrustreerd uit de jeugd gevangenis gekomen, en wie weet hoe ik me dan was gaan ontwikkelen. Een enge gedachte overigens.

Een paar dingen wil ik even op in gaan van je stuk:

Je zegt dat het heel erg zou zijn als je zou moeten huilen tijdens een presentatie. Dat wil je toch niet. Alhoewel ik me voor kan stellen dat je dit als heel erg ervaart vraag ik me dan toch af, waar ben je zo bang voor. Zit je in een groep die je daarom later zal uitstoten of uitlachen ? Je zit op een SPW opleiding en volgens mij zitten daar nou juiste mensen die hier wel begrip voor zullen hebben en je misschien juist wel willen helpen om hier over heen te komen.

Ik denk dat als ik de klas huilend zou uitlopen, dat dit mij juist dichter bij de groep brengt.
Huilen is iets wat ik niet doe uit principe. In ieder geval niet waar andere mensen bij zijn. Ik kan overigens al heel moeilijk huilen. De laatste keer dat ik echt heb gehuild, was bij die doodenge spirituele dood van Ayahuasca toen ik heel Amsterdam bij elkaar had geschreeuwd.
Voor mensen huilen staat volgens mij gelijk aan jezelf heel kwetsbaar opstellen, en in mijn zicht huil je als je echt machteloos staat en jezelf dan maar overgeeft aan de hoop en het vertrouwen dat je hebt in de goede wil van anderen. Wat is huilen eigenlijk? Waarom doet men dat eigenlijk?
Ik kan gewoon moeilijk huilen in het bijzijn van andere mensen. Het voelt hartstikke onnatuurlijk voor mij aan. Als kind uitte ik mijn verdriet in woedeaanvallen, en huilde ik mezelf soms in slaap, nadat ik mezelf weer flink in de nesten heb gewerkt. Woede maakt je trouwens echt dood en dood moe...
Nee, ik heb wel bijna een keer gehuild toen ik een presentatie moest houden. Ik begon te hyperventileren en te stotteren, terwijl ik aan het praten was. Bij het horen van feedback, hoorde ik dat ze dachten dat ik bijna flauw ging vallen. Het voelde voor mij ook hartstikke naar aan. Ik was bijna de klas uitgelopen. Scheelde niet veel. Tot ik een knop bij mij om wist te zetten. De presentatie die ik daarna moest houden, ging echter perfect. En dat was mijn laatste presentatie tot nu toe. Heb dus al wel goede ervaring opgedaan Ik vind humor enorm belangrijk...

Daarbij is het een bekend gegeven dat de meest voorkomende angst: spreken in het openbaar is. Dat geldt dus voor veel mensen. Echter kan je dit wel leren om hier over heen te komen. Voor angsten geldt sowieso: hoe vaker je er doorheen gaat hoe minder eng het wordt, het wordt immers op den duur routine en je wordt er steeds vaardiger in. Doordat je er vaardiger in wordt, krijg je meer zelfvertrouwen en daardoor verdwijnt de angst.

Inderdaad. Niet ervoor weg rennen, maar jezelf ermee confronteren. Werkt enorm goed voor mij. Toch is het gewoon heel lastig...Zeker als je een presentatie moet houden voor mensen die je beter kent, want daar heb ik dus veel moeite mee. Geen idee waarom eigenlijk. Nou, ja...Dat ze afkeurenswaardig over mij gaan denken, zonder dat ze dat tegen mij zeggen, en dat ze dan heel slinks zich van je distantiëren.

Een ander puntje is de haat naar ouders toe. Je hebt een hele reeks verwijten en haat naar met name je moeder toe maar ook lees ik het naar je vader toe. Ik zal je niet vertellen dat je dat niet mag voelen ofzo. Wat ik je wel wil vertellen is dat haat en wrokgevoelens doorgaans jezelf enkel schaden. Het vuur van die gevoelens verteert enkel jezelf of brengt jezelf in moeilijkheden als je ze eventueel om zou zetten in daden.

Ja, je beperkt jezelf er enorm mee. Jammer genoeg vind ik het heel moeilijk om mijn emoties onder controle te houden. Gelukkig gebruik ik mijn negatieve emoties veelal als kracht voor hardlopen. Mijn linker hersenhelft gebruiken, daar hecht ik persoonlijk veel meer waarde aan.

Het is goed om je te realiseren dat je ouders weliswaar ernstig tekort geschoten zijn in je opvoeding maar dat zij kennelijk ook niet anders konden.
Net als dat jij in je pubertijd stomme dingen gedaan hebt en jij ook niet anders kon op dat moment. Je kan mensen niet eeuwig blijven nadragen dat ze stomme dingen deden. Dat ze je tekort gedaan hebben, dat je ze haat. Want daar heb je alleen jezelf mee. Vergeving doe je niet zozeer voor een ander maar meer voor jezelf eigenlijk. Om zonder die negatieve vernietigende gevoelens verder te hoeven en bewust te worden van het feit dat mensen dingen doen die ze beter niet zo hadden moeten doen maar dat ze dat deden omdat ze niet beter wisten of konden. Je geeft zelf ook al aan dat je moeder niet beter kon, dat dat ook is beaamd door anderen.

Causale verbanden. Een rechter beoordeeld een moordenaar ook. Ik beoordeel mijn ouders wegens het nog meer beperken van mijn goede leven. Ik wou dat ik hun bloed uit mijn lichaam kon filteren...

En om op je SPW terug te komen en je angst voor de confrontatie met jongeren die hetzelfde doorstaan hebben en dat je bang bent voor wat dat met jou doet, wil ik nog het volgende zeggen. Ja het zal je beinvloeden en ja je zal het daar af en toe moeilijk mee krijgen. Het zal je enorm kunnen triggeren maar dat is jouw proces en dat is niet erg.

Gaarne wil ik daarom dit filmpje aan je laten zien:

Prachtig filmpje. Deed me ook enorm denken aan mijn toekomst ideaal om mensen te helpen, om hun bij te staan in processen die ik zelf ook heb doorgelopen. Vandaar dat ik waarschijnlijk met probleem jongeren ga werken, alhoewel mij dat enorm confronterend lijkt. Moet ik maar even zien hoe dat gaat lopen.

Heel erg bedankt voor je reactie. Je hebt echt heel erg gelijk dat ik mensen moet vergeven puur voor mezelf. Toch ga ik mezelf niet beperken door een vorm van contact met ze te houden, want dat wekt alleen maar ergernis bij me op. Ik moet ze inderdaad vergeven. Puur voor mezelf. Bedankt!

[Betty]

Ik denk dat je haten hebt en iemand willen haten,dat zijn in mijn ogen twee verschillnde dingen.
Als je haat omdat je haat,is het gewoon een gevoel,niets anders dan andere gevoelens en gevoelens mogen er zijn toch.
En als om die reden haat,zal je er ook uitgroeien en leer je ook te groeien naar liefde voor jouw ouders.
Haat jouwzelf niet omdat je haat gevoelend hebt.

Het andere is willen haten,dat is om het haatgevoel een heel verhaal te gaan bedenken en in dat geval sta je niet open voor veranderingen,duurt het erg lang om te groeien,jouw haat te ontgroeien,gewoon omdat je dat niet wilt.

Je hebt veel voor je kiezen gehad en misschien had dat niet zo mogen zijn,ben je daar woedend over,verdrietig is dit natuurlijk jouw reden tot haat.
Als je jouw haat ontgroeit zal je steeds meer met tranen te maken krijgen,dan heb je verdriet om dat kleine jongetje dat je toen was en niet kreeg wat het nodig had.
Dat verdriet is helend,het zorgt ervoor dat de aandacht van jouw ouders afgaat naar het kind in jouw zelf,het kind in jouw zelf dat je wilt helen,geven wat het nodig heeft en dat is verdriet.
Al het verdriet wat je opgekropt hebt moet er natuurlijk uit,door je tranen was je jezelf weer schoon,komt er weer licht maar dat is een heel proces,een proces wat je door moet maken nu.
Rouwen om het kind wat niet kreeg wat het nodig had,daar is even tijd voor nodig.

Al die ervaringen die jij nu mee maakt zal je straks allemaal terug zien in anderen en door jouw ervaringen ben je in staat om aan te voelen wat zij voelen.
Ben je in staat tot helpen en misschien ook wel te helen,zoals Mystica al liet zien met dat prachtige filmpje.

Echt Circusgeest laat het maar waaien,het proces is net als de natuur en heeft toch zijn tijd nodig.
Humor is mooi,humor is goed maar het moet wel een zuiver gevoel zijn,want humor gebruiken om bij anderen goed over te komen is een soort masker,dan wil je jezelf niet laten zien.
Wat ik erg waardeer in jou is dat je steeds weer doorgaat,wat er ook gebeurt.
dat je steeds weer het positieve ziet.
Knap werk hoor.

[De circusgeest]

Ik denk dat je haten hebt en iemand willen haten,dat zijn in mijn ogen twee verschillnde dingen.
Als je haat omdat je haat,is het gewoon een gevoel,niets anders dan andere gevoelens en gevoelens mogen er zijn toch.
En als om die reden haat,zal je er ook uitgroeien en leer je ook te groeien naar liefde voor jouw ouders.
Haat jouwzelf niet omdat je haat gevoelend hebt.

Nee, dit is het niet. En liefde voor mijn ouders is iets onmogelijks, en dat komt puur omdat ik dat eigenlijk helemaal niet wil. Toch word ik moe van dat gehaat.

Het andere is willen haten,dat is om het haatgevoel een heel verhaal te gaan bedenken en in dat geval sta je niet open voor veranderingen,duurt het erg lang om te groeien,jouw haat te ontgroeien,gewoon omdat je dat niet wilt.

Het willen haat ontstaat vast ter zelfbescherming. Ja, hier kan ik me wel in vinden, denk ik..

Je hebt veel voor je kiezen gehad en misschien had dat niet zo mogen zijn,ben je daar woedend over,verdrietig is dit natuurlijk jouw reden tot haat.
Als je jouw haat ontgroeit zal je steeds meer met tranen te maken krijgen,dan heb je verdriet om dat kleine jongetje dat je toen was en niet kreeg wat het nodig had.
Dat verdriet is helend,het zorgt ervoor dat de aandacht van jouw ouders afgaat naar het kind in jouw zelf,het kind in jouw zelf dat je wilt helen,geven wat het nodig heeft en dat is verdriet.
Al het verdriet wat je opgekropt hebt moet er natuurlijk uit,door je tranen was je jezelf weer schoon,komt er weer licht maar dat is een heel proces,een proces wat je door moet maken nu.
Rouwen om het kind wat niet kreeg wat het nodig had,daar is even tijd voor nodig.

Ja, ik heb me al eens op mezelf gericht. Toch kom ik weer bij mijn ouders, docenten, psychologen, vrouwen uit, en vooral mijn ouders, want bij hun is het allemaal begonnen. Ik snap het niet dat mensen kinderen zonder dat ze maar ook even goed nadenken. Ik kan me daar zo kwaad om maken. Om mij heen zie ik nog zoveel vrouwen van in de 20 met 2 kinderen lopen, terwijl ze zelf nog heel erg met zichzelf bezig zijn. Ik walg daarvan.

Al die ervaringen die jij nu mee maakt zal je straks allemaal terug zien in anderen en door jouw ervaringen ben je in staat om aan te voelen wat zij voelen.
Ben je in staat tot helpen en misschien ook wel te helen,zoals Mystica al liet zien met dat prachtige filmpje.

Dat zou inderdaad iets moois zijn.

Echt Circusgeest laat het maar waaien,het proces is net als de natuur en heeft toch zijn tijd nodig.
Humor is mooi,humor is goed maar het moet wel een zuiver gevoel zijn,want humor gebruiken om bij anderen goed over te komen is een soort masker,dan wil je jezelf niet laten zien.
Wat ik erg waardeer in jou is dat je steeds weer doorgaat,wat er ook gebeurt.
dat je steeds weer het positieve ziet.
Knap werk hoor.

Haat waaien om mezelf te helen. Ik zie er wel iets in. En dank je voor je compliment, en je hele post trouwens

[De circusgeest]

Zo, ik heb me eens verdiept in de oorzaak van mijn haat tegenover mijn ouders. Ik ben helemaal terug gegaan naar mijn jeugd, en ik realiseer me dat mijn vader misbruik maakte van mijn loyaliteit (loyaliteitsmisbruik). Hij vertoonde in het bijzijn van zijn kinderen asociaal gedrag. Hij als proleet stopte (soms) zijn kinderen vol met negatieve informatie over zijn vrouw, mijn moeder dus. Ik denk dat hier dus een diepe haat jegens mijn moeder is ontstaan, wat waarschijnlijk door mijn vader is aangepraat. Plus door mijn haat ging ik me heel afschuwelijk gedragen richting mijn moeder, en gezien haar reactie voelde mijn broertje en zusje zich ook uitgenodigd om misbruik te maken van mijn moeders beperkte intelligentie. Weetje hoe men dit noemt? Dit noemt men Het Ouderverstotingssyndroom, en ik neem dit mee als een hypothese voor het ontstaan van mijn haat jegens mijn moeder. Mijn vader interesseert me trouwens niet. Hij wekt totaal geen emotie bij mij op, en bestaat niet in mijn bestaan. Mijn moeder daarin tegen, daar had ik altijd mijn twijfels over, en vandaar dat ik aandacht schenk aan haar, door het verleden te onderzoeken.