Ik zit klem (anders had ik dit adres niet gevonden). Eergisteren werd de diagnose Asperger gesteld! Voor mijn partner feest: zie je wel, eindelijk!. Voor mij een dreun! Gisterenochtend is ze voor een aantal dagen vertrokken om haar doodzieke moeder te verzorgen. Ik heb dus alle tijd voor piekeren en peinzen, we noemen het maar bewustwording of is het coming-out? Eerst haal je je schouders op: het zal allemaal wel, maar na een dag in een stil huis begint het te knagen. Eerst voel je vrijheid: ik kan mezelf gaan worden: niemand die me steeds een andere richting op wil sturen. Later verplaats je je in je partner: kan die een leven met een Asperger wel aan?? En plotseling begint er een film te draaien: je ziet je vader, je ziet je moeder en je herkent alles. De stukjes vallen op hun plaats! Alleen er is een verschil: mijn moeder steunde mijn vader zo veel ze kon. Maar ze moet er ook onder geleden hebben. Ik twijfel of dat bij ons ook kan:
Ga ik naar rechts en wordt ik eindelijk degene die ik eigenlijk van jongs af aan was maar 30 jaar verstopt heb. Of ga ik naar links en wring me in de rol van de ideale man om mijn leven en dat van mijn vrouw de schijn van volmaaktheid te geven? Herkenbaar???
-
Opa Black
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Ja.........naar rechts of links, wat maakt het uit wees gewoon wie je bent.
Leuk hoor zo'n etiketje opgeplakt krijgen maar ga je je nu gedragen naar symptomen die in het lijstje asperger staan opgesomd.
Jongen, blijf gewoon jezelf en neem genoegen met een paar ongemakjes.
Laat je niet gek maken door alle internet info..... je bent zoals je bent en daar is niets mis mee.
Succes.
Leuk hoor zo'n etiketje opgeplakt krijgen maar ga je je nu gedragen naar symptomen die in het lijstje asperger staan opgesomd.
Jongen, blijf gewoon jezelf en neem genoegen met een paar ongemakjes.
Laat je niet gek maken door alle internet info..... je bent zoals je bent en daar is niets mis mee.
Succes.
-
Betty
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Niets is erger dan te denken er klopt iets niet en de ander laat je weten dat jouw gedachten niet kloppen.
Het zou zo maar kunnen dat ze nu graag wilt dat je nu meer jouwzelf wordt omdat je er zo tegen vocht?
Het zou zo maar kunnen dat ze nu graag wilt dat je nu meer jouwzelf wordt omdat je er zo tegen vocht?
-
Biwi
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Ad,
ik ben :
Jeroen(42), Asperger, 2 kinderen J 8 jaar (aspi) en J 4 jaar. Getrouwd met Karin, 46 met veel begrip voor Asperger.
Ik kan mij goed inleven in jouw situatie. Heb nl. zelf ook zo-iets.
Mijn partner wist dat er iets met onze dochter was. Wist niet wat, maar wle iets. Veel problemen. Zuigerij, niets kunnen doen voor zichzelf, altijd geclaimd door dochtertje, totdat we naar de arts gingen. (Ik zag het niet, want ik kom van de Aspi-planeet, ik zei altijd: "het is ontwikkeling, komt wel goed". ) Een aantal gesprekken later kreeg onze dochter de diagnose Asperger.
Toen sloegen bij mij de stoppen door. Ik kon niets meer zeggen, figuurlijke brok in mijn keel. Doe zit er nog.
Ik zag mijn leven, zó fout als het gegaan is, voorbij komen. Nu nog iedere dag kom ik het tegen, wat ging fout, óóh, is dát dan Asperger?
Hoe vaak heb ik tegen mijn partner gezegd dat ze GEK is? Om te huilen, zó vaak! Duizend maal excuses maakt het niet meer goed. Het komt erop neer dat ík het bij het verkeerde eind had.
Werk? Ik ben leerkracht speciaal onderwijs. Goed gekozen?..Nee, op mijn pad gekomen, maar wel een groot geluk! Ik mag werken met ass- jongeren. Dié kan ik begrijpen en begeleiden.
Mede door het toedoen van mijn reacties naar mijn partner is zij nu aangewezen op een psycholoog, die haar wonden helpt te helen. Ik kan haar helaas allen helpen door vergiffenis te vragen en begrip te tonen. Probleem hierbij is dat ik ,als Aspi ,dit heel moeilijk vindt.
Ik zelf ben zoekende naar een psychiater die mij gepaste hulp kan bieden...medicatie? Pgb aanvragen en een coach inschakelen? Neuro-feedback? Auti's kunnen zó enorm piekeren en knopen doorhakken is lastig....
Jouw vraag of je (de schijn van ) van volmaaktheid aan je vrouw kan geven...Dat kan je niet volhouden. Volmaaktheid bestaat niet. Ga in gesprek, hoe lastig het ook is. Laat je emotie zien, geef toe dat je degene die je voor ogen hebt niet bent. Toon je ware zelf. Dit is écht moeilijk, maar laat niet álles zien. Dat wat het daglicht kan verdragen en meer mag wel. Stel hierin je eigen grens.
Zie je huwelijk (patrnership) als een instituut. Een werkplaats die jij nodig hebt om jezelf in stand te houden. Bedank je partner dat ze er voor je is en vertel haar dat je van haar houdt.
Ik heb mijn eigen visie op de "werkelijkheid". Een Asperger zal goed moeten kijken en rationeel moeten reageren op de wereld om hem heen. De Asperger is slim, goed cognitief nivo, weinig inleving wél emotie, maar wat moet je ermee?
Zoek het internet af je komt erg veel tegen, lees, ervaar, denk en doe. Maar kwets nooit anderen, zeker je partner niet. Je weet zelf verdomde goed hoe je het moet doen.
Ik wens je vanuit mijn hart en gevoel veel sterke. Het kostte mij 1 uur om dit te typen. Zie dit niet als vraag om medelijden, maar als aanwijzing naar hoe lastig jij en andere aspi's het kunnen hebben.
Bij gerichte vraagstelling kan ik veel vertellen. Vragen of opmerkingen zijn welkom.
Gr. Jeroen
ik ben :
Jeroen(42), Asperger, 2 kinderen J 8 jaar (aspi) en J 4 jaar. Getrouwd met Karin, 46 met veel begrip voor Asperger.
Ik kan mij goed inleven in jouw situatie. Heb nl. zelf ook zo-iets.
Mijn partner wist dat er iets met onze dochter was. Wist niet wat, maar wle iets. Veel problemen. Zuigerij, niets kunnen doen voor zichzelf, altijd geclaimd door dochtertje, totdat we naar de arts gingen. (Ik zag het niet, want ik kom van de Aspi-planeet, ik zei altijd: "het is ontwikkeling, komt wel goed". ) Een aantal gesprekken later kreeg onze dochter de diagnose Asperger.
Toen sloegen bij mij de stoppen door. Ik kon niets meer zeggen, figuurlijke brok in mijn keel. Doe zit er nog.
Ik zag mijn leven, zó fout als het gegaan is, voorbij komen. Nu nog iedere dag kom ik het tegen, wat ging fout, óóh, is dát dan Asperger?
Hoe vaak heb ik tegen mijn partner gezegd dat ze GEK is? Om te huilen, zó vaak! Duizend maal excuses maakt het niet meer goed. Het komt erop neer dat ík het bij het verkeerde eind had.
Werk? Ik ben leerkracht speciaal onderwijs. Goed gekozen?..Nee, op mijn pad gekomen, maar wel een groot geluk! Ik mag werken met ass- jongeren. Dié kan ik begrijpen en begeleiden.
Mede door het toedoen van mijn reacties naar mijn partner is zij nu aangewezen op een psycholoog, die haar wonden helpt te helen. Ik kan haar helaas allen helpen door vergiffenis te vragen en begrip te tonen. Probleem hierbij is dat ik ,als Aspi ,dit heel moeilijk vindt.
Ik zelf ben zoekende naar een psychiater die mij gepaste hulp kan bieden...medicatie? Pgb aanvragen en een coach inschakelen? Neuro-feedback? Auti's kunnen zó enorm piekeren en knopen doorhakken is lastig....
Jouw vraag of je (de schijn van ) van volmaaktheid aan je vrouw kan geven...Dat kan je niet volhouden. Volmaaktheid bestaat niet. Ga in gesprek, hoe lastig het ook is. Laat je emotie zien, geef toe dat je degene die je voor ogen hebt niet bent. Toon je ware zelf. Dit is écht moeilijk, maar laat niet álles zien. Dat wat het daglicht kan verdragen en meer mag wel. Stel hierin je eigen grens.
Zie je huwelijk (patrnership) als een instituut. Een werkplaats die jij nodig hebt om jezelf in stand te houden. Bedank je partner dat ze er voor je is en vertel haar dat je van haar houdt.
Ik heb mijn eigen visie op de "werkelijkheid". Een Asperger zal goed moeten kijken en rationeel moeten reageren op de wereld om hem heen. De Asperger is slim, goed cognitief nivo, weinig inleving wél emotie, maar wat moet je ermee?
Zoek het internet af je komt erg veel tegen, lees, ervaar, denk en doe. Maar kwets nooit anderen, zeker je partner niet. Je weet zelf verdomde goed hoe je het moet doen.
Ik wens je vanuit mijn hart en gevoel veel sterke. Het kostte mij 1 uur om dit te typen. Zie dit niet als vraag om medelijden, maar als aanwijzing naar hoe lastig jij en andere aspi's het kunnen hebben.
Bij gerichte vraagstelling kan ik veel vertellen. Vragen of opmerkingen zijn welkom.
Gr. Jeroen
-
Adagio
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Jeroen,
Hartelijk dank voor je uitbreide antwoord, het heeft jou een uur gekost maar dat is het waard. Je helpt me aardig op weg om het weer eens van een andere kant te bekijken.
Het blijft een vreemde ervaring: eigenlijk heb je voor jezelf niet echt iets nieuws gehoord, innerlijk ken je jezelf drommels goed, maar je bent wakker geschud. De diagnose Asperger werd gesteld in het kader van onze relatietherapie. Er rammelt al jaren iets in onze communicatie naar elkaar. Mijn vrouw was degene die al een tijd geleden zich in het onderwerp verdiept had en bijeenkomsten van Asp-partners bezocht. Haar conclusie was : dat moet de reden zijn van onze problemen. Het onderzoek wees uit: op een aantal punten komt zijn karakter/gedrag overeen met Aspi's (stom woord). Overigens op een aantal punten ook niet.
Maar het onderzoek was alleen op mij gericht en nu ben ik dus de oorzaak. Beetje eenzijdig.
Vervolgens ga je nadenken. Omdat je een paar dagen alleen thuis bent ervaar je dat als een soort vrijheid, je gedraagt je zoals je bent, doet allerlei dingen die je vaak vermeed om geen kritiek te krijgen. In eerste instantie denk je: ik kap ermee. Ze willen dat ik een aspi ben, dan zal ik me er ook naar gedragen. Later besef je dat het wel erg egoistisch is en ook dat je veel mogelijkheden kapot maakt.
Jouw reactie heeft me in die richting weer een andere kijk gegeven. Ik zal je uitgebreide antwoord nog eens goed doorlezen want er staat heel veel in. Ik heb nooit geweten dat reacties op een forum je zo goed op weg kunnen helpen en dat ze veel dieper gaan dan in een chatgroep of msn-contact.
Jeroen, heel erg bedankt en ik hoop van jou ervaringen te leren.
Ad
Hartelijk dank voor je uitbreide antwoord, het heeft jou een uur gekost maar dat is het waard. Je helpt me aardig op weg om het weer eens van een andere kant te bekijken.
Het blijft een vreemde ervaring: eigenlijk heb je voor jezelf niet echt iets nieuws gehoord, innerlijk ken je jezelf drommels goed, maar je bent wakker geschud. De diagnose Asperger werd gesteld in het kader van onze relatietherapie. Er rammelt al jaren iets in onze communicatie naar elkaar. Mijn vrouw was degene die al een tijd geleden zich in het onderwerp verdiept had en bijeenkomsten van Asp-partners bezocht. Haar conclusie was : dat moet de reden zijn van onze problemen. Het onderzoek wees uit: op een aantal punten komt zijn karakter/gedrag overeen met Aspi's (stom woord). Overigens op een aantal punten ook niet.
Maar het onderzoek was alleen op mij gericht en nu ben ik dus de oorzaak. Beetje eenzijdig.
Vervolgens ga je nadenken. Omdat je een paar dagen alleen thuis bent ervaar je dat als een soort vrijheid, je gedraagt je zoals je bent, doet allerlei dingen die je vaak vermeed om geen kritiek te krijgen. In eerste instantie denk je: ik kap ermee. Ze willen dat ik een aspi ben, dan zal ik me er ook naar gedragen. Later besef je dat het wel erg egoistisch is en ook dat je veel mogelijkheden kapot maakt.
Jouw reactie heeft me in die richting weer een andere kijk gegeven. Ik zal je uitgebreide antwoord nog eens goed doorlezen want er staat heel veel in. Ik heb nooit geweten dat reacties op een forum je zo goed op weg kunnen helpen en dat ze veel dieper gaan dan in een chatgroep of msn-contact.
Jeroen, heel erg bedankt en ik hoop van jou ervaringen te leren.
Ad
-
Ladybug
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Ik heb hier even meegelezen.
Omdat ik nog een beginneling ben met het Syndroom van Asperger (ik weet het ook pas sinds een week) durf ik hier nog niet zo goed te posten.
Ik kom er zelf niet uit, heb geen idee wat er allemaal op me af komt en moet maar afwachten wat er allemaal gaat gebeuren.
Dat afwachten, daar ben ik niet zo goed in. Ik heb graag alles onder controle. Zelf alles kunnen beïnvloeden gaat mij beter af.
Ik heb me hier aangemeld omdat ik steun zoek. Mijn netwerk is maar ienimini en van mijn collega's (die ik dus binnenkort ook kwijt ben omdat ik voor de zoveelste keer mijn baantje kwijt ben) hoef ik ook niets te verwachten..........
Gelukkig heb ik nu een stabiele thuissituatie. Ik ben daar heel erg dankbaar voor.
Dat is niet altijd zo geweest. Ik ben uit een huwelijk van 25 jaar gestapt omdat ik niet aan de verwachtingen kon voldoen. Mijn zelfvertrouwen zat ónder mijn schoenzolen. Als je thuis niet begrepen wordt én op je werk niet is dat heel vermoeiend. Je loopt dan constant heel erg op je tenen. Bij nader inzien snap ik dat nu wel. Toen begreep ik niet waarom mensen bepaalde dingen wel konden, terwijl ik dat niet onder de knie kreeg. Er was toch niets met mijn IQ! Nee, ik heb gewoon Asperger.
Ik zal niet veranderen. Ik ben gewoon wie ik ben. Er zijn geen pilletjes. Ik hoef ook geen pilletjes.
Ik wil gewoon mensen ontmoeten die de moeite willen nemen om zich in je te verdiepen.
Ladybug
Omdat ik nog een beginneling ben met het Syndroom van Asperger (ik weet het ook pas sinds een week) durf ik hier nog niet zo goed te posten.
Ik kom er zelf niet uit, heb geen idee wat er allemaal op me af komt en moet maar afwachten wat er allemaal gaat gebeuren.
Dat afwachten, daar ben ik niet zo goed in. Ik heb graag alles onder controle. Zelf alles kunnen beïnvloeden gaat mij beter af.
Ik heb me hier aangemeld omdat ik steun zoek. Mijn netwerk is maar ienimini en van mijn collega's (die ik dus binnenkort ook kwijt ben omdat ik voor de zoveelste keer mijn baantje kwijt ben) hoef ik ook niets te verwachten..........
Gelukkig heb ik nu een stabiele thuissituatie. Ik ben daar heel erg dankbaar voor.
Dat is niet altijd zo geweest. Ik ben uit een huwelijk van 25 jaar gestapt omdat ik niet aan de verwachtingen kon voldoen. Mijn zelfvertrouwen zat ónder mijn schoenzolen. Als je thuis niet begrepen wordt én op je werk niet is dat heel vermoeiend. Je loopt dan constant heel erg op je tenen. Bij nader inzien snap ik dat nu wel. Toen begreep ik niet waarom mensen bepaalde dingen wel konden, terwijl ik dat niet onder de knie kreeg. Er was toch niets met mijn IQ! Nee, ik heb gewoon Asperger.
Ik zal niet veranderen. Ik ben gewoon wie ik ben. Er zijn geen pilletjes. Ik hoef ook geen pilletjes.
Ik wil gewoon mensen ontmoeten die de moeite willen nemen om zich in je te verdiepen.
Ladybug
-
ToB
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Hmmm, je wéét nu wel dat je asperger hebt, maar ik zie niet in waarom dat dan ineens zo'n geweldig probleem is, waarom je je leven ineens zou moeten omgooien. Ik bedoel maar, voordat je dit wist, had je ook asperger hoor. Het is misschien inderdaad wel zo handig dat jij en je omgeving weten waar het vandaan komt als je iets doet dat niet strookt met hun verwachtingen of omgekeerd, maar wat zou er voor de rest moeten veranderen? Je hebt tot voor dat moment ook geleefd. Was je tevreden met dat leven? Zo ja, wat is dan het probleem? Zo nee, dan moet je het veranderen, los van het feit of je asperger hebt of niet. Zoals ze in de films zeggen: 'Hey!, it's still me!'
Ik ben nu 21, ongeveer anderhalf jaar geleden hebben bij mij asperger geconstateerd. Er is toen niets noemenswaardig veranderd, behalve een beetje minder ruzies met mijn ouders nu ze weten dat ik sommige dingen eerder niet kan begrijpen dan niet wil begrijpen.
Jij zegt dat je moet kiezen tussen gewoon je ding doen en 'de perfecte man spelen'. Dat is niet zo, het is niet zo zwart-wit. Wat je gewoon moet doen is proberen rekening te houden met anderen, moeite doen, maar zij moeten ook moeite doen voor jou, en rekening houden met jou. Zo 'werkt' socialiteit. Niet alleen tussen aspi's en 'normale' mensen, maar gewoon tussen alle mensen onderling. Doe gewoon je best, en als je het even niet lukt om je best te doen, dat zijn de momenten waarop zij dan weer hun best moeten doen. De 2 extremen, dikke egoïst of heel de tijd moeten nadenken of je wel vriendelijk en goed bezig bent, wel, die zijn geen leven, dus probeer het maar niet.
Ik ben nu 21, ongeveer anderhalf jaar geleden hebben bij mij asperger geconstateerd. Er is toen niets noemenswaardig veranderd, behalve een beetje minder ruzies met mijn ouders nu ze weten dat ik sommige dingen eerder niet kan begrijpen dan niet wil begrijpen.
Jij zegt dat je moet kiezen tussen gewoon je ding doen en 'de perfecte man spelen'. Dat is niet zo, het is niet zo zwart-wit. Wat je gewoon moet doen is proberen rekening te houden met anderen, moeite doen, maar zij moeten ook moeite doen voor jou, en rekening houden met jou. Zo 'werkt' socialiteit. Niet alleen tussen aspi's en 'normale' mensen, maar gewoon tussen alle mensen onderling. Doe gewoon je best, en als je het even niet lukt om je best te doen, dat zijn de momenten waarop zij dan weer hun best moeten doen. De 2 extremen, dikke egoïst of heel de tijd moeten nadenken of je wel vriendelijk en goed bezig bent, wel, die zijn geen leven, dus probeer het maar niet.
-
Biwi
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Ladybug Ad en ToB,
Je voelt je behandeld als een kind? Wat doe jij, waardoor je zo behandeld wordt?
Wordt je zo behandeld of dénk je dat je zo behandeld wordt?
Deze vragen stel ik mijzelf, ten aanzien van onderwerpen waar ik tegenaan loop.
Ik werd vroeger door mijn zus ook behandeld als een kind. Ik wist niet waarom. Ze was dan welliswaar een jaar ouder. Tot mijn 40-ste duurde dit voort, totdat ik er schoon genoeg van had. Ik heb er behoorlijke stennis om gemaakt en ben nu van het bemoei af. Ik zie haar niet meer...
Als je de dignose Asperger krijgt, staat je leven inderdaad op zijn kop. Steeds denk je ergens aan en dan weet je waaróm jij het zo doet, anders dan de anderen. Het mag nu ook zo zijn. Je bent anders, dus je doet anders. Je denkt anders.
Ik heb altijd gedacht dat ik een rot-persoontje was. Egoístisch, (bijna) gevoelloos, onverbiddelijk en achterbaks daarbij ook nog eens niet geinteresseerd in anderen. Nu weet ik wel beter.
Ik ben niet een rot-persoontje. Het is niet mijn persoon die mij zo maakt, het heet autisme.
Nu valt er een zware last van mij af. Ik hoef mijzelf de schuld niet te geven van mijn onhebbelijkheden. Neemt niet weg dat het niet bij mij hoort. Ik zal er keihard aan moeten werken om wel in deze wereld te leven en dat goed te doen, zonder al te veel sores. Dat harde werken is een stuk gemakkelijker als je weet dat je asperger hebt.
Nu de omgeving nog... de meesten snappen er geen moer van, weten totaal niet waar het over gaat. Reacties als: "ach, dat heb ik ook" of "Dat hebben alle mannen, typich mannekijk gedrag."
Maar asperger verder..het blijft niet bij de dingen die je met sommigen bespreekt. Waarom niet...er is geen begrip uit onwetendheid en dat kan je de mensen niet kwalijk nemen.
Áls ik het geweten had, Ladybug, dan zou het allemaal anders geweest zijn. Dan was er wel begrip bij je naasten (als het goed is). Dan leerde je je aanpassen in een wereld die niet de jouwe is. Dan kreeg je kansen om sociaal wenselijk gedrag te leren en te laten zien, maar nu is dat te laat.
Waarvoor het niet te laat is, is jezelf goed verdiepen in je probleem asperger. Kennis op gaan doen. Lezen en bespreken met mensen die het ook hebben. Zoeken naar mensen die het wél begrijpen, daarmee in gesprek gaan. Opschrijven wat je tegenkomt, wat je probleem is, want als je in gesprek gaat, dan komt er zoveel op je af dat je de draad kwijt raakt en niet mee praat over jouw probleem.
Ik type dit omdat ik denk dat dit de dingen zijn waarmee veel aspergers te kampen hebben. Ook omdat dit voor mij een goede manier is om te overdenken en in te laten werken.
Deze tekst staat ook in aan ander onderwerp (voorstellen), maar ik blijf liever even in dit onderwerp. Is wat overzichterlijker.
_________________
lkr S.O. Asperger
Je voelt je behandeld als een kind? Wat doe jij, waardoor je zo behandeld wordt?
Wordt je zo behandeld of dénk je dat je zo behandeld wordt?
Deze vragen stel ik mijzelf, ten aanzien van onderwerpen waar ik tegenaan loop.
Ik werd vroeger door mijn zus ook behandeld als een kind. Ik wist niet waarom. Ze was dan welliswaar een jaar ouder. Tot mijn 40-ste duurde dit voort, totdat ik er schoon genoeg van had. Ik heb er behoorlijke stennis om gemaakt en ben nu van het bemoei af. Ik zie haar niet meer...
Als je de dignose Asperger krijgt, staat je leven inderdaad op zijn kop. Steeds denk je ergens aan en dan weet je waaróm jij het zo doet, anders dan de anderen. Het mag nu ook zo zijn. Je bent anders, dus je doet anders. Je denkt anders.
Ik heb altijd gedacht dat ik een rot-persoontje was. Egoístisch, (bijna) gevoelloos, onverbiddelijk en achterbaks daarbij ook nog eens niet geinteresseerd in anderen. Nu weet ik wel beter.
Ik ben niet een rot-persoontje. Het is niet mijn persoon die mij zo maakt, het heet autisme.
Nu valt er een zware last van mij af. Ik hoef mijzelf de schuld niet te geven van mijn onhebbelijkheden. Neemt niet weg dat het niet bij mij hoort. Ik zal er keihard aan moeten werken om wel in deze wereld te leven en dat goed te doen, zonder al te veel sores. Dat harde werken is een stuk gemakkelijker als je weet dat je asperger hebt.
Nu de omgeving nog... de meesten snappen er geen moer van, weten totaal niet waar het over gaat. Reacties als: "ach, dat heb ik ook" of "Dat hebben alle mannen, typich mannekijk gedrag."
Maar asperger verder..het blijft niet bij de dingen die je met sommigen bespreekt. Waarom niet...er is geen begrip uit onwetendheid en dat kan je de mensen niet kwalijk nemen.
Áls ik het geweten had, Ladybug, dan zou het allemaal anders geweest zijn. Dan was er wel begrip bij je naasten (als het goed is). Dan leerde je je aanpassen in een wereld die niet de jouwe is. Dan kreeg je kansen om sociaal wenselijk gedrag te leren en te laten zien, maar nu is dat te laat.
Waarvoor het niet te laat is, is jezelf goed verdiepen in je probleem asperger. Kennis op gaan doen. Lezen en bespreken met mensen die het ook hebben. Zoeken naar mensen die het wél begrijpen, daarmee in gesprek gaan. Opschrijven wat je tegenkomt, wat je probleem is, want als je in gesprek gaat, dan komt er zoveel op je af dat je de draad kwijt raakt en niet mee praat over jouw probleem.
Ik type dit omdat ik denk dat dit de dingen zijn waarmee veel aspergers te kampen hebben. Ook omdat dit voor mij een goede manier is om te overdenken en in te laten werken.
Deze tekst staat ook in aan ander onderwerp (voorstellen), maar ik blijf liever even in dit onderwerp. Is wat overzichterlijker.
_________________
lkr S.O. Asperger
-
Biwi
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Tob,
Je hebt helemaal gelijk als je zegt: 'Hey!, it's still me!'
Ik wil hierbij wel een aanvulling doen, zodat je misschien beter begrijpt waarom er mensen zijn die er wél een punt van maken.
In een mensenleven gebeuren veel dingen. Meestal gaat het goed, loop je wel een paar figuurlijke schrammetjes op. Als dingen fout lopen, dan is de oplossing meestal snel gevonden. (Neemt niet weg dat er ook rampen kunnen gebeuren die er stevig in hakken, hoor.)
In mijn leven gebeurde veel. Relaties, opleiding, werk enz. Dit is, door mijn asperger niet allemaal zo soepel verlopen. Sterker nog, ik was op een gegeven moment zwaar aan de drugs en dronk erg veel. Daardoor raakte ik in een naarwaarste spiraal. Gelukkig ben ik nu weer op het rechte pad.
Door alles wat ik meemaakte ben ik mijzelf gaan zien als een slecht persoon. Dit is één van de problemen die ik opgelopen heb. Dit (en de rest wat ik je onthouden heb) moet een plaats krijgen. Welnu, door op dit forum te discussieren over asperger en de problemen die je daardoor krijgt, is er de mogelijkheid dat je dingen een plaats kan geven en dat kan de pijn verzachten.
Daarom doe ik er niet makkelijk en luchtig over.
dus eigenlijk klopt "hé its still me" voor mij niet.
Wat wel klopt voor mij is : "Hé, dit is ik, wat ervan geworden is."
Groet, Jeroen
Je hebt helemaal gelijk als je zegt: 'Hey!, it's still me!'
Ik wil hierbij wel een aanvulling doen, zodat je misschien beter begrijpt waarom er mensen zijn die er wél een punt van maken.
In een mensenleven gebeuren veel dingen. Meestal gaat het goed, loop je wel een paar figuurlijke schrammetjes op. Als dingen fout lopen, dan is de oplossing meestal snel gevonden. (Neemt niet weg dat er ook rampen kunnen gebeuren die er stevig in hakken, hoor.)
In mijn leven gebeurde veel. Relaties, opleiding, werk enz. Dit is, door mijn asperger niet allemaal zo soepel verlopen. Sterker nog, ik was op een gegeven moment zwaar aan de drugs en dronk erg veel. Daardoor raakte ik in een naarwaarste spiraal. Gelukkig ben ik nu weer op het rechte pad.
Door alles wat ik meemaakte ben ik mijzelf gaan zien als een slecht persoon. Dit is één van de problemen die ik opgelopen heb. Dit (en de rest wat ik je onthouden heb) moet een plaats krijgen. Welnu, door op dit forum te discussieren over asperger en de problemen die je daardoor krijgt, is er de mogelijkheid dat je dingen een plaats kan geven en dat kan de pijn verzachten.
Daarom doe ik er niet makkelijk en luchtig over.
dus eigenlijk klopt "hé its still me" voor mij niet.
Wat wel klopt voor mij is : "Hé, dit is ik, wat ervan geworden is."
Groet, Jeroen
-
Ladybug
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Even een kopie van wat ik heb geschreven in "Voorstellen".
Hoi Jeroen,
Ach, als je niet aan de algemeen geldende normen voldoet, dan word je al snel "anders" behandeld. Ik dus als kind. Ik ben het kindzijn nooit ontgroeid. (hihihihi). Misschien omdat ik mezelf geen geweld wilde aandoen. Ik deed (doe) zoals ik dacht dat goed was en daar deed ik mijn stinkende best in, om niet té veel af te wijken. Misschien deed ik wat kinderlijk, wellicht hoort dat gewoon bij mij. "Men" heeft mij nooit verteld waar de schoen wringt. Wat ik weet is dat "men" over het algemeen moeite met mij heeft maar er nooit de vinger achter kan krijgen wát wat nou precies is, zodat ik het zelf eigenlijk ook niet wist. Óf ik "paste niet in de groep" óf ik "paste niet bij de collega's" óf ik voelde zelf zoveel weerstand, dat ik té veel moeite moest doen om er bij de horen, dat ik zelf voor dat gezelschap paste. Tja, ik ben een beetje excentriek, soit, dat kan best charmant zijn. Ik heb nooit in een keurslijf gepast van dragen wat mode is, uitdrukkingen bezigen die " in" zijn en vrijetijdsbesteding die bon-ton is. Nou én!.......Waardoor ik voelde dat ik als kind behandeld werd is, omdat ik als "lui" betiteld werd, anders dan dat men - en ikzelf ook - kon plaatsen, dat ik dingen gewoon niet kón.
Ik ben niet in staat om érgens structuur in aan te brengen. Niet in het huishouden, niet in mijn hobbies, niet in het koken en al hélemáál niet in mijn werk. En dan gaat het snel mis. Nu hoop ik, dat er mensen zijn die mij handvatten kunnen aanreiken, zodat ik daarmee iets makkelijker kan leven. Vandaar dat ik zo boud riep, dat je dan met mij mag beginnen.
Schrijven zeg je. Doe ik. Alle associaties schrijf ik op. Heeft die psychiater straks een lekkere kluif!
Ik neem niemand iets kwalijk. Ook mijn huisarts niet, die meende, dat ze ten minste íets had moeten vermoeden.
Wrok is een slechte raadgever. Het brengt je niets.
Ik zoek vanaf nu alleen maar mensen die goed voor mij zijn, en met de rest ga ik oppervlakkig om. Ik wil niet meer op mijn tenen lopen om het iedereen naar de zin te maken. Achteraf gezien lukt dat toch niet. Vergeefse moeite.
Weer een heel verhaal
Ik hoop, dat ik je niet vermoei. Ik vind het zó moeilijk om te beslissen hoeveel ik aan wie kan vertellen...... Heb ik altijd al gehad.
Ladybug
Hoi Jeroen,
Ach, als je niet aan de algemeen geldende normen voldoet, dan word je al snel "anders" behandeld. Ik dus als kind. Ik ben het kindzijn nooit ontgroeid. (hihihihi). Misschien omdat ik mezelf geen geweld wilde aandoen. Ik deed (doe) zoals ik dacht dat goed was en daar deed ik mijn stinkende best in, om niet té veel af te wijken. Misschien deed ik wat kinderlijk, wellicht hoort dat gewoon bij mij. "Men" heeft mij nooit verteld waar de schoen wringt. Wat ik weet is dat "men" over het algemeen moeite met mij heeft maar er nooit de vinger achter kan krijgen wát wat nou precies is, zodat ik het zelf eigenlijk ook niet wist. Óf ik "paste niet in de groep" óf ik "paste niet bij de collega's" óf ik voelde zelf zoveel weerstand, dat ik té veel moeite moest doen om er bij de horen, dat ik zelf voor dat gezelschap paste. Tja, ik ben een beetje excentriek, soit, dat kan best charmant zijn. Ik heb nooit in een keurslijf gepast van dragen wat mode is, uitdrukkingen bezigen die " in" zijn en vrijetijdsbesteding die bon-ton is. Nou én!.......Waardoor ik voelde dat ik als kind behandeld werd is, omdat ik als "lui" betiteld werd, anders dan dat men - en ikzelf ook - kon plaatsen, dat ik dingen gewoon niet kón.
Ik ben niet in staat om érgens structuur in aan te brengen. Niet in het huishouden, niet in mijn hobbies, niet in het koken en al hélemáál niet in mijn werk. En dan gaat het snel mis. Nu hoop ik, dat er mensen zijn die mij handvatten kunnen aanreiken, zodat ik daarmee iets makkelijker kan leven. Vandaar dat ik zo boud riep, dat je dan met mij mag beginnen.
Schrijven zeg je. Doe ik. Alle associaties schrijf ik op. Heeft die psychiater straks een lekkere kluif!
Ik neem niemand iets kwalijk. Ook mijn huisarts niet, die meende, dat ze ten minste íets had moeten vermoeden.
Wrok is een slechte raadgever. Het brengt je niets.
Ik zoek vanaf nu alleen maar mensen die goed voor mij zijn, en met de rest ga ik oppervlakkig om. Ik wil niet meer op mijn tenen lopen om het iedereen naar de zin te maken. Achteraf gezien lukt dat toch niet. Vergeefse moeite.
Weer een heel verhaal
Ik hoop, dat ik je niet vermoei. Ik vind het zó moeilijk om te beslissen hoeveel ik aan wie kan vertellen...... Heb ik altijd al gehad.
Ladybug
-
Adagio
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Beste Jeroen, Tob en ladybug,
Bedankt voor jullie reacties. We zijn inmiddels een paar dagen verder en ik heb alles aardig op een rijtje kunnen zetten (typisch Asperger!), mede dankzij jullie. Ik ben weer aardig uit de put geklauterd ook door gewoon goede gesprekken met mensen die me al heel lang kennen. Niet wegkruipen in jezelf is altijd nog het beste. Blijft toch de onzekerheid dat anderen al jaren zien wat jezelf niet echt besefte. Je vraagt je dan toch af: is er nog meer, mis ik zintuigen die anderen wel hebben?
Voorlopig maakt ik daar maar geen punt van. Belangrijker op dit moment is de vraag: hoe gaat mijn parner hier mee om (we wonen meer dan 25 jaar samen)? Wat mag je van haar verwachten?
Wie heeft het meeste behoefte aan externe ondersteuning: de autist of zijn vrouw? Wat zijn jullie ervaringen?
Hartelijke groet,
Adagio
Bedankt voor jullie reacties. We zijn inmiddels een paar dagen verder en ik heb alles aardig op een rijtje kunnen zetten (typisch Asperger!), mede dankzij jullie. Ik ben weer aardig uit de put geklauterd ook door gewoon goede gesprekken met mensen die me al heel lang kennen. Niet wegkruipen in jezelf is altijd nog het beste. Blijft toch de onzekerheid dat anderen al jaren zien wat jezelf niet echt besefte. Je vraagt je dan toch af: is er nog meer, mis ik zintuigen die anderen wel hebben?
Voorlopig maakt ik daar maar geen punt van. Belangrijker op dit moment is de vraag: hoe gaat mijn parner hier mee om (we wonen meer dan 25 jaar samen)? Wat mag je van haar verwachten?
Wie heeft het meeste behoefte aan externe ondersteuning: de autist of zijn vrouw? Wat zijn jullie ervaringen?
Hartelijke groet,
Adagio
-
Biwi
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Hallo Ad,
Jij vraagt:
--Voorlopig maakt ik daar maar geen punt van. Belangrijker op dit moment is de vraag: hoe gaat mijn parner hier mee om (we wonen meer dan 25 jaar samen)? Wat mag je van haar verwachten? --
Ik kan je vertellen wat ik gekregen heb van mijn partner toen de diagnose er was:
"Zie je wel", was aan de orde. Deze reactie ken je, maar hoe ga je daarmee om? Ik kan je vertellen hoe mijn denken en reactie was: Ik heb alles op me af laten komen, ik heb geluisterd, ik heb haar laten vertellen wat ze wilde. Er werden dingen gezegd die mij erg diep raakte en waar ik emotioneel van werd. In plaats van afweer-gedrag of boos worden deed ik het volgende: "Je hebt gelijk, voor jouw gevoel is dat zo". "Ik probeer het te begrijpen, vertel het nog eens, zodat ik het beter snap". Ik heb hierbij steeds in gedachte gehouden dat het háár verhaal is en niet de mijne. Mijn verhaal vertelde ik niet, want dat is altijd uitgelopen op discussie die strandde in ruzie.
Alléén begrip tonen en vóóral laten zien dat het je ráákt, dat het emotioneel iets met je doet. Moeilijk voor een asperger, maar het geeft je wel veel krediet. Dan blijf je namelijk in gesprek.
Vooral jouw reactie zal bepalen hoe het gesprek verloopt. Dan maar op de cognitieve toer, want je wéét hoe het moet. Je moet het wel doen. Toegeven, begrip tonen, tv zachter- (of beter nog) uitzetten. Tijd maken om haar te laten praten.
Je kán verwachten: Dat zij vertelt wat je allemaal doet (sorry, deed) waar zij, en anderen moeite mee hadden. Mijn reactie: Wat kan ik de volgende keer dan anders doen?
Je kán verwachten: Dat zij langer op een bepaald onderwerp blijft doorgaan. Woorden woorden , woorden en maar blijven vertellen. Mijn reactie: Rustig laten praten, als ik het niet begreep, dan liet ik het zo, maar vroeg wel regelmatig om verduidelijking.
Je kán verwachten: Dat je behoorlijk aangevallen wordt. Mijn reactie: Ja, in haar beleving zal ze gelijk hebben. Niet er tegen in gaan, want het is háár beleving en daar kan je toch niet aankomen.
Je kán verwachten: dat zij er allang met anderen over geproken heeft en dat die jou ook een "rare gozer"vinden, zelfs mensen waarvan je het niet verwacht. Mijn reactie: Lastig, maar dat is dan hún mening en daar kan ik alleen maar van leren.
Ik heb het allemaal over me heen laten komen. Het heeft mij niet koud gelaten en ik ben in gesprek gegaan, heb toegegeven dat dingen die ik deed erg onhandig, zoniet kwetsend voor anderen waren. Toegeven kan je helpen bij het loslaten van onhandige gewoontes. Bespreek wel welk gedrag dan in de plaats zou kunnen komen voor ongewenst gedrag.
jouw vraag:
--Wie heeft het meeste behoefte aan externe ondersteuning: de autist of zijn vrouw? Wat zijn jullie ervaringen?--
Extrene ondersteuning voor je partner: Daar kan ik niet over oordelen. Dat is afhankelijk van de opgelopen schade.
Mijn verhaal: Mijn partner heeft dusdanig veel ongemak opgelopen tijdens onze relatie (én daarvoor inhet leven wat ze had zonder mij), dat ze nu in gesprek gaat met een psycholoog, na doorverwijzing van de huisarts. Er is genoeg te verwerken en "terug te draaien".
Ook zijn er veel vragen over het reilen en zeilen hiet in huis. De verzorging van de kinderen, dagelijkse gang van zaken. Daarvoor krijgen we hulp van thuisgegeleiding autisme van aan organisatie hier in de buurt.
Voor mij: Bovenstaande en ik ga op zoek naar een coach, begeleider, psycholoog, met verstand van zake om mij te begeleiden in het verwerken van mijn leven tot nu toe en ik ben op zoek naar hulp om mijn huidige leven samen met mijn gezin, in goede banan te leiden, knelpunten bespreken, wegen zoeken, gewenst gedrag aanleren.
Dus beide zijn bezig met verwerking, en hoe nu verder...
Gelukkig willen we allabei werken naar de meest ideale situatie, hoewel dat in vergelijking met een "normaal gezin"wel even anders ligt. We zijn tot nu toe weer gelukkiug met elkaar, maar er is nog veel te doen.
Het begint pas als de diagnose er is....
Daarom wens ik je nu vast veel wijsheid, veel begrip voor elkaar. Praten- praten- praten.
Wij zijn er tot nu toe veel beter van geworden.
Ik hoop van je horen op dit forum.
Groet, Jeroen
Jij vraagt:
--Voorlopig maakt ik daar maar geen punt van. Belangrijker op dit moment is de vraag: hoe gaat mijn parner hier mee om (we wonen meer dan 25 jaar samen)? Wat mag je van haar verwachten? --
Ik kan je vertellen wat ik gekregen heb van mijn partner toen de diagnose er was:
"Zie je wel", was aan de orde. Deze reactie ken je, maar hoe ga je daarmee om? Ik kan je vertellen hoe mijn denken en reactie was: Ik heb alles op me af laten komen, ik heb geluisterd, ik heb haar laten vertellen wat ze wilde. Er werden dingen gezegd die mij erg diep raakte en waar ik emotioneel van werd. In plaats van afweer-gedrag of boos worden deed ik het volgende: "Je hebt gelijk, voor jouw gevoel is dat zo". "Ik probeer het te begrijpen, vertel het nog eens, zodat ik het beter snap". Ik heb hierbij steeds in gedachte gehouden dat het háár verhaal is en niet de mijne. Mijn verhaal vertelde ik niet, want dat is altijd uitgelopen op discussie die strandde in ruzie.
Alléén begrip tonen en vóóral laten zien dat het je ráákt, dat het emotioneel iets met je doet. Moeilijk voor een asperger, maar het geeft je wel veel krediet. Dan blijf je namelijk in gesprek.
Vooral jouw reactie zal bepalen hoe het gesprek verloopt. Dan maar op de cognitieve toer, want je wéét hoe het moet. Je moet het wel doen. Toegeven, begrip tonen, tv zachter- (of beter nog) uitzetten. Tijd maken om haar te laten praten.
Je kán verwachten: Dat zij vertelt wat je allemaal doet (sorry, deed) waar zij, en anderen moeite mee hadden. Mijn reactie: Wat kan ik de volgende keer dan anders doen?
Je kán verwachten: Dat zij langer op een bepaald onderwerp blijft doorgaan. Woorden woorden , woorden en maar blijven vertellen. Mijn reactie: Rustig laten praten, als ik het niet begreep, dan liet ik het zo, maar vroeg wel regelmatig om verduidelijking.
Je kán verwachten: Dat je behoorlijk aangevallen wordt. Mijn reactie: Ja, in haar beleving zal ze gelijk hebben. Niet er tegen in gaan, want het is háár beleving en daar kan je toch niet aankomen.
Je kán verwachten: dat zij er allang met anderen over geproken heeft en dat die jou ook een "rare gozer"vinden, zelfs mensen waarvan je het niet verwacht. Mijn reactie: Lastig, maar dat is dan hún mening en daar kan ik alleen maar van leren.
Ik heb het allemaal over me heen laten komen. Het heeft mij niet koud gelaten en ik ben in gesprek gegaan, heb toegegeven dat dingen die ik deed erg onhandig, zoniet kwetsend voor anderen waren. Toegeven kan je helpen bij het loslaten van onhandige gewoontes. Bespreek wel welk gedrag dan in de plaats zou kunnen komen voor ongewenst gedrag.
jouw vraag:
--Wie heeft het meeste behoefte aan externe ondersteuning: de autist of zijn vrouw? Wat zijn jullie ervaringen?--
Extrene ondersteuning voor je partner: Daar kan ik niet over oordelen. Dat is afhankelijk van de opgelopen schade.
Mijn verhaal: Mijn partner heeft dusdanig veel ongemak opgelopen tijdens onze relatie (én daarvoor inhet leven wat ze had zonder mij), dat ze nu in gesprek gaat met een psycholoog, na doorverwijzing van de huisarts. Er is genoeg te verwerken en "terug te draaien".
Ook zijn er veel vragen over het reilen en zeilen hiet in huis. De verzorging van de kinderen, dagelijkse gang van zaken. Daarvoor krijgen we hulp van thuisgegeleiding autisme van aan organisatie hier in de buurt.
Voor mij: Bovenstaande en ik ga op zoek naar een coach, begeleider, psycholoog, met verstand van zake om mij te begeleiden in het verwerken van mijn leven tot nu toe en ik ben op zoek naar hulp om mijn huidige leven samen met mijn gezin, in goede banan te leiden, knelpunten bespreken, wegen zoeken, gewenst gedrag aanleren.
Dus beide zijn bezig met verwerking, en hoe nu verder...
Gelukkig willen we allabei werken naar de meest ideale situatie, hoewel dat in vergelijking met een "normaal gezin"wel even anders ligt. We zijn tot nu toe weer gelukkiug met elkaar, maar er is nog veel te doen.
Het begint pas als de diagnose er is....
Daarom wens ik je nu vast veel wijsheid, veel begrip voor elkaar. Praten- praten- praten.
Wij zijn er tot nu toe veel beter van geworden.
Ik hoop van je horen op dit forum.
Groet, Jeroen
-
Adagio
Re: Asperger: mezelf worden -- of -- de ideale man blijven?
Jeroen bedankt, ontzettend goed zijn die teksten van je. Bovendien stop je er veel tijd en moeite in om een vraag serieus te beantwoorden. Ik heb een drukke baan en daardoor niet altijd tijd om snel te reageren. Ik zit op mijn werk veel achter de computer en heb daar dan 's avonds niet altijd meer zin in.
Ik heb een aantal van jullie reacties uitgeprint en aan mijn partner laten lezen. Ze had er geen idee van dat een forum als dit zoveel bruikbare informatie kan opleveren. Ook door jullie reacties ging ze inzien dat het stellen van de diagnose Asperger iemand toch flink kan raken hoewel hij natuurlijk dezelfde blijft als daarvoor. Het wordt vaak als argument gebruikt ("je blijft toch gewoon dezelfde Ad") om een discussie uit de weg te gaan. Desondanks blijf ik met het idee zitten dat je minder serieus genomen wordt als je officieel Asperger verklaard bent. Veel van je opmerkingen worden toegeschreven aan "de ziekte".
Groet, Ad
Ik heb een aantal van jullie reacties uitgeprint en aan mijn partner laten lezen. Ze had er geen idee van dat een forum als dit zoveel bruikbare informatie kan opleveren. Ook door jullie reacties ging ze inzien dat het stellen van de diagnose Asperger iemand toch flink kan raken hoewel hij natuurlijk dezelfde blijft als daarvoor. Het wordt vaak als argument gebruikt ("je blijft toch gewoon dezelfde Ad") om een discussie uit de weg te gaan. Desondanks blijf ik met het idee zitten dat je minder serieus genomen wordt als je officieel Asperger verklaard bent. Veel van je opmerkingen worden toegeschreven aan "de ziekte".
Groet, Ad