Hallo allemaal!
Ik heb een probleem, die ik hier graag even van me af wil schrijven! En hopelijk heeft iemand hier tips of iets om deze situatie misschien op te lossen.
Sinds december heb ik twijfels over mijn ware gevoelens voor mijn vriend. Ik vroeg me af of het echt houden van is, wat ik voel. Of dat ik om een andere reden nog steeds bij hem ben. Waar deze gedachten zo opeens vandaan kwamen, snap ik niet echt. (Ik moet hierbij wel even zeggen dat ik hem eerder alleen in de weekenden zag, i.v.m zijn werk. Vanaf december draait hij andere diensten en zie ik hem zo ongeveer elke dag).
Ik heb nooit eerder serieus aan mijn relatie met hem getwijfeld. Sterker nog, ik was altijd knettergek op die jongen (en ben dat nu nog steeds eigenlijk).
Bij hem voel(de) ik me echt op mijn gemak, zo heb ik me nog nooit bij een andere jongen gevoeld. Ook kan ik zo gigantisch met hem lachen, hebben hetzelfde gevoel voor humor. Ik voel me rustig als hij bij me is. Ik zie hem nog steeds erg graag!!
Alleen de laatste tijd gaat er soms van alles door mijn hoofd; zou ik nog wel jaloers reageren als mijn vriend iets te lang met een ander meisje staat te kletsen? Dit was namelijk iets waar ik eerder namelijk al behoorlijk heftig op kon reageren. Ik stel me dan zo’n situatie voor, en denk dan dat ik nu niet meer jaloers zal zijn. Hier baseer ik weer op, dat ik dus niet genoeg van hem zou houden.
Het rare is, is dat ik denk dat ik me deze gedachtes allemaal zelf heb aangepraat. Als ik namelijk heel diep in mijn hart kijk, wil ik hem helemaal niet kwijt! Ik weet dat ie zo goed bij me past, en ik denk ook echt dat ik nergens anders meer zo’n goede jongen zou kunnen vinden. Ik zou niet eens een andere vriend willen.
Waarom heb ik dan toch deze gevoelens? Ik voel me hierover erg schuldig tegenover hem, onze relatie is verder zo goed, waarom zou ik dan twijfelen?
Ik heb het gevoel dat ik door al dit denken juist niet toe kom, aan het houden van mijn vriend. Dat ik zijn ware ik als het ware even niet meer zie, maar alleen het beeld dat ik hem met mijn gedachtes heb gegeven.
Heeft iemand wel eens in zo'n zelfde situatie gezeten? Is dit iets waar ik gewoon even doorheen moet? Dit is namelijk mijn eerste echte serieuze relatie, dus veel ervaring heb ik er niet mee..