Hoi. Ik ben Linah. En ik heb niemand in mijn leven.
Ik heb geen vrienden. En ook geen vriendje. Het enige dat ik heb zijn kennissen. Af en toe ga ik daar eens iets mee drinken. En dan ga ik weer alleen naar huis.
M’n therapeut zegt dat ik moeite heb met intimiteit. Dat ik afstand hou van mensen.
’t Is wel waar dat ik niet over gevoelens kan praten. Als ik het toch een keer doe voel ik me daarna een aansteller.
En zo komt er niemand binnen bij mij.
Er is niemand die me echt kent.
Maar ik wil dat wel.
Waarom kan ik geen band opbouwen met mensen? Andere mensen kunnen dat toch? Waarom ik niet?
Ik heb nog nooit iemand gehad die er was voor mij. Ik ken dat niet, liefde. Ik weet niet hoe dat voelt. Ik heb dat nooit gehad. Ik heb in heel mijn leven nog nooit iemand een knuffel gegeven ofzo. Ik weet niet wat dat is.
Ik praat met niemand over mijn problemen. Ik doe altijd maar alsof alles goed gaat met mij.
Ik voel me zo enorm alleen.
Ik zit echt in de shit. Ik heb sociale fobie en moeite met intimiteit. Sociale fobie houdt in dat ik niet gemakkelijk op mensen durf afstappen enzo. Moeite met intimiteit houdt in dat eenmaal ik mensen beter leer kennen, dan durf ik mezelf niet meer zijn.
Dus die 2 samen… kan je raden wat de waarde van mijn sociale contacten is?
Ik voel me zo enorm alleen.
-
Linah
-
MP
Hallo Linah,
Ik moest even slikken toen ik je verhaal las.
Een hoop herken ik. Een aantal jaar geleden was ik ook zo. Voor de buitenwereld ging altijd alles goed, maar van binnen was het een en al problemen.
En praten ho maar!
In de loop der tijd heb ik dat wel aangeleerd, mijn mond open doen, want op een gegegeven moment breekt het je echt op. En gelukkig heb ik ook iemand gevonden die wilde luisteren.
Luisteren is zo belangrijk, er hoeft niet direct een oplossing te komen, als ze maar luisteren.
Ik begrijp heel goed dat het moeilijk voor je is, tegen kennissen ga je niet je hele verhaal vertellen. Maar misschien als er een luisterend oor komt...
Echte vrienden heb ik, als ik eerlijk ben, nog steeds niet, maar voor mijn gevoel heb ik die ook niet echt nodig.
Misschien, als je het aandurft, kunnen we eens kletsen op msn (als je dat hebt). Laat maar weten.
Ik moest even slikken toen ik je verhaal las.
Een hoop herken ik. Een aantal jaar geleden was ik ook zo. Voor de buitenwereld ging altijd alles goed, maar van binnen was het een en al problemen.
En praten ho maar!
In de loop der tijd heb ik dat wel aangeleerd, mijn mond open doen, want op een gegegeven moment breekt het je echt op. En gelukkig heb ik ook iemand gevonden die wilde luisteren.
Luisteren is zo belangrijk, er hoeft niet direct een oplossing te komen, als ze maar luisteren.
Ik begrijp heel goed dat het moeilijk voor je is, tegen kennissen ga je niet je hele verhaal vertellen. Maar misschien als er een luisterend oor komt...
Echte vrienden heb ik, als ik eerlijk ben, nog steeds niet, maar voor mijn gevoel heb ik die ook niet echt nodig.
Misschien, als je het aandurft, kunnen we eens kletsen op msn (als je dat hebt). Laat maar weten.
-
Asmene
Hoi Linah,
Een herkenbaar verhaal hoor!!
Ik had ook heel weinig sociale contacten. Door een combinatie van depressief zijn, en dus geen contacten willen, en ben te vaak gekwetst door mensen die het veiligst moeten zijn, dus durven deed ik het ook niet meer.
Jaren heb ik alleen contact gehad met collega's, dus erg oppervlakkig, en met familie wat ook niet echt hecht is.
De reden dat je geen band met mensen kan opbouwen, is misschien dat je het nooit geleerd hebt? Socialisatie is iets wat aangeleerd wordt, het is niet aangeboren. Geef jezelf de kans en de tijd om het alsnog te leren, als je dat graag wilt.
Toen ik vorig jaar een paar weken thuis zat, had ik genoeg van het alleen zijn en ben op internet op zoek gegaan naar info over sociale angst. Zo ben ik bij een msn-groep gekomen voor mensen met s.f. en verlegenheid en met een paar van die mensen heb ik leuk contact en er zijn er zelfs een paar echte vrienden geworden.
Ik vind het nog steeds heel eng om mensen te vertrouwen en dichtbij me te laten, maar het is een prettig gevoel om te weten dat je niet de enige bent en begrepen wordt.
Als je de stap aandurft, kan je misschien op zoek gaan naar plekken waar mensen zijn. Een sportclub bijvoorbeeld of hobbyclub, heb je meteen wat om over te praten. Het adres van die msn-groep staat in mijn profiel, voor als je geinteresseerd bent.
Sterkte!!!!
Myriam
Een herkenbaar verhaal hoor!!
Ik had ook heel weinig sociale contacten. Door een combinatie van depressief zijn, en dus geen contacten willen, en ben te vaak gekwetst door mensen die het veiligst moeten zijn, dus durven deed ik het ook niet meer.
Jaren heb ik alleen contact gehad met collega's, dus erg oppervlakkig, en met familie wat ook niet echt hecht is.
De reden dat je geen band met mensen kan opbouwen, is misschien dat je het nooit geleerd hebt? Socialisatie is iets wat aangeleerd wordt, het is niet aangeboren. Geef jezelf de kans en de tijd om het alsnog te leren, als je dat graag wilt.
Toen ik vorig jaar een paar weken thuis zat, had ik genoeg van het alleen zijn en ben op internet op zoek gegaan naar info over sociale angst. Zo ben ik bij een msn-groep gekomen voor mensen met s.f. en verlegenheid en met een paar van die mensen heb ik leuk contact en er zijn er zelfs een paar echte vrienden geworden.
Ik vind het nog steeds heel eng om mensen te vertrouwen en dichtbij me te laten, maar het is een prettig gevoel om te weten dat je niet de enige bent en begrepen wordt.
Als je de stap aandurft, kan je misschien op zoek gaan naar plekken waar mensen zijn. Een sportclub bijvoorbeeld of hobbyclub, heb je meteen wat om over te praten. Het adres van die msn-groep staat in mijn profiel, voor als je geinteresseerd bent.
Sterkte!!!!
Myriam
-
Linah
Hey,
Bedankt voor jullie reacties. Heb effe mijn tijd genomen om terug te reageren.
MP, ik wil je wel toevoegen op msn…
Stuur anders je adres maar door via een PB.
Maar ik kan wel niet beloven dat dat echt goed gaat lukken… Ben het helemaal niet gewoon om over mezelf te praten. Wil het wel proberen.
Asmene, bedankt voor de link naar die site, maar ik ken hem al. Ben daar al lid van. Wel onder een andere nickname dus je zal niet weten dat ik het ben…
Wat je zegt over een hobbyclub enzo… ’t is lief dat je probeert tips te geven maar dat is het probleem niet echt. Ik heb genoeg interesses en volg regelmatig eens een cursus in avondschool ofzo, daar heb ik niet echt moeite mee. Het probleem is vooral dat ik mensen niet dicht bij me durf laten komen. Anderen vertellen wel veel persoonlijke dingen tegen mij, maar ik zelden tegen hen.
En dat is niet gewoon een kwestie van niet durven. Soms durf ik het wel en doe ik het ook, want het is waar wat MP zegt, je houdt het gewoon niet vol. Soms als ik een keer moe ben of wat down, of wat gedronken heb kan ik wel eens ‘per ongeluk’ wat dieper ingaan op iets.. Maar als ik zoiets persoonlijk vertel over mijzelf voel ik mij er daarna zó slecht over dat ik dat heb gedaan. Ook als de reacties van anderen daar positief op waren. Dat is dan toch raar, dat ik me daar slecht over voel ongeacht wat de reacties zijn van anderen. En hoe kan ik dat veranderen? En bijkomend probleem is dat ik dan vaak de mensen tegen wie ik iets verteld heb ga mijden…
En nu voel ik me ook weer zo slecht dat ik dat stukje hier heb gepost…
Bedankt voor jullie reacties. Heb effe mijn tijd genomen om terug te reageren.
MP, ik wil je wel toevoegen op msn…
Stuur anders je adres maar door via een PB.
Maar ik kan wel niet beloven dat dat echt goed gaat lukken… Ben het helemaal niet gewoon om over mezelf te praten. Wil het wel proberen.
Asmene, bedankt voor de link naar die site, maar ik ken hem al. Ben daar al lid van. Wel onder een andere nickname dus je zal niet weten dat ik het ben…
Wat je zegt over een hobbyclub enzo… ’t is lief dat je probeert tips te geven maar dat is het probleem niet echt. Ik heb genoeg interesses en volg regelmatig eens een cursus in avondschool ofzo, daar heb ik niet echt moeite mee. Het probleem is vooral dat ik mensen niet dicht bij me durf laten komen. Anderen vertellen wel veel persoonlijke dingen tegen mij, maar ik zelden tegen hen.
En dat is niet gewoon een kwestie van niet durven. Soms durf ik het wel en doe ik het ook, want het is waar wat MP zegt, je houdt het gewoon niet vol. Soms als ik een keer moe ben of wat down, of wat gedronken heb kan ik wel eens ‘per ongeluk’ wat dieper ingaan op iets.. Maar als ik zoiets persoonlijk vertel over mijzelf voel ik mij er daarna zó slecht over dat ik dat heb gedaan. Ook als de reacties van anderen daar positief op waren. Dat is dan toch raar, dat ik me daar slecht over voel ongeacht wat de reacties zijn van anderen. En hoe kan ik dat veranderen? En bijkomend probleem is dat ik dan vaak de mensen tegen wie ik iets verteld heb ga mijden…
En nu voel ik me ook weer zo slecht dat ik dat stukje hier heb gepost…
-
Kleintje
Als je eens wist wat ik allemaal tegen andere vertel 
. En ik moet eerlijk bekennen dat ik daar niet slechter op geworden ben... die anderen overigens ook niet... want doordat ik enorm open over mijn ziekte praat (met overigens de mededeling dat iedereen zijn eigen kruist draagt) praten anderen plotseling ook heel erg open terug. En na het gesprek blijkt dat ik hen een enorme gunst heb gedaan omdat ze nu ook eens eindelijk over hun eigen problemen konden praten zonder zich een zeur te voelen.
Mijn manier om open te worden: scheit te hebben aan de complete wereld, gewoon doen wat goed voelt. En me absoluut nergens schuldig over gaan voelen. (dat was trouwens echt heel erg enorm moeilijk en niet compleet gelukt, maar wel een begin).
. En ik moet eerlijk bekennen dat ik daar niet slechter op geworden ben... die anderen overigens ook niet... want doordat ik enorm open over mijn ziekte praat (met overigens de mededeling dat iedereen zijn eigen kruist draagt) praten anderen plotseling ook heel erg open terug. En na het gesprek blijkt dat ik hen een enorme gunst heb gedaan omdat ze nu ook eens eindelijk over hun eigen problemen konden praten zonder zich een zeur te voelen.Mijn manier om open te worden: scheit te hebben aan de complete wereld, gewoon doen wat goed voelt. En me absoluut nergens schuldig over gaan voelen. (dat was trouwens echt heel erg enorm moeilijk en niet compleet gelukt, maar wel een begin).
-
Linah
Bedankt om dit te zeggen, kleintje. Heeft me tot een ontdekking gebracht. Maar ga er niet over uitweiden want dan zitten we weer in een nieuw verhaal.En na het gesprek blijkt dat ik hen een enorme gunst heb gedaan omdat ze nu ook eens eindelijk over hun eigen problemen konden praten zonder zich een zeur te voelen.
Heb nog wel een paar bedenkingen bij jullie reacties.
MP, Als je schrijft dat je nu meer open bent geworden vind ik dat heel goed.
Maar als je schrijft dat je nog steeds geen echte vrienden hebt en dat ook niet nodig hebt, lijkt me dat iets minder.
Kleintje, het schijt hebben aan de hele wereld klinkt me ook vrij negatief.
Vraag me af, is dat dan de andere kant van de medaille?
Moet ik kiezen tussen mezelf laten wegdrukken of egoïstisch worden? Ik wil geen van die twee.
Heb ooit een assertiviteitstraining gehad.
Daarin werd gezegd dat open zijn over jezelf goed is zolang je ook rekening houdt met anderen. De middenweg is dus de beste ’t schijnt.
En vraag me ook af hoe je dat dan doet.
Hoe doe je dat, die knop omdraaien? Hoe doe je dat in het begin. De eerste keren dat je dan meer open bent is dat toch raar voor jezelf, want je bent het niet gewoon. Het lastige gevoel dat je dan kan krijgen (dat krijg ik toch iig), zorgt voor dé moment om je moed terug te laten varen en weer terug te vallen in je oude gewoontes. Hoe geraak je daardoor? Maw hoe hou je het vol? Wat zeg je tegen jezelf om die slechte gevoelens of schuldgevoelens zoals jij het noemt kleintje, weer weg te krijgen? En waar haal je de energie vandaan om dat te doen?
-
Boet
Enig idee waarom je je dan slecht voelt, Linah? Is je dat van kinds af aan min of meer 'aangeleerd'?Maar als ik zoiets persoonlijk vertel over mijzelf voel ik mij er daarna zó slecht over dat ik dat heb gedaan. Ook als de reacties van anderen daar positief op waren. Dat is dan toch raar, dat ik me daar slecht over voel
Als je dingen wilt 'afleren', zul je er wel iets voor moeten doen. Mijn partner is van huis uit heel afstandelijk opgevoed, en heeft er nu nog moeite mee enige spontaniteit te tonen. Buiten het verbale dan, maar stukje bij beetje gaat het de goede kant uit.
Dat had een stuk sneller gekund, omdat ze wegliep voor haar eigen gevoelens en ze niet begreep. Vooral niet omdat ik zowat haar tegenpool ben. Dit terwijl ik ook redelijk afstandelijk ben opgevoed. Het kán dus wel.
Je zult er wel wat voor moeten doen, hoewel het zeker in het begin bijzonder lastig is.
Groet,
Robert
-
Kleintje
Nu ja, ik heb dat hele negatieve moeten denken om geen schuldgevoelens te krijgen en op mezelf te vertrouwen. Ik hèb geen schijt aan de hele wereld, en zal nooit een asociale persoonlijkheid kunnen worden (denk ik). En terugvallen is niet erg, zolang je er niet schuldig bij voelt. Een aantal uitspraken hier hebben me best aan het denken gezet. Zoals: de enige waarmee je de rest van je leven voort moet, dan ben jezelf. Nu, dan mag je er best voor zorgen dat je van jezelf houdt.Linah schreef:Kleintje, het schijt hebben aan de hele wereld klinkt me ook vrij negatief.
Vraag me af, is dat dan de andere kant van de medaille?
Moet ik kiezen tussen mezelf laten wegdrukken of egoïstisch worden? Ik wil geen van die twee.
Heb ooit een assertiviteitstraining gehad.
Daarin werd gezegd dat open zijn over jezelf goed is zolang je ook rekening houdt met anderen. De middenweg is dus de beste ’t schijnt.
En vraag me ook af hoe je dat dan doet.
Hoe doe je dat, die knop omdraaien? Hoe doe je dat in het begin. De eerste keren dat je dan meer open bent is dat toch raar voor jezelf, want je bent het niet gewoon. Het lastige gevoel dat je dan kan krijgen (dat krijg ik toch iig), zorgt voor dé moment om je moed terug te laten varen en weer terug te vallen in je oude gewoontes. Hoe geraak je daardoor? Maw hoe hou je het vol? Wat zeg je tegen jezelf om die slechte gevoelens of schuldgevoelens zoals jij het noemt kleintje, weer weg te krijgen? En waar haal je de energie vandaan om dat te doen?
Ik haalde de energie uit mijn geloof, uit het geloof van anderen in mij en de liefde van mijn ex voor mij. Het was veel energie, nog steeds iedere dag opnieuw, de ene dag meer dan de andere, maar het lukt. Het is nu met name nog dat mijn omgeving hieraan moet wennen.
-
Linah
Hoi boet en kleintje,
Jullie reacties doen me wel goed.
Kleintje, je doet het heel goed denk ik.
Waarom ik me er zo slecht bij voel?
Nu ja, is me wel wat aangeleerd denk ik. M’n ouders hebben wat de neiging om gevoelige dingen altijd tegen mij te gaan gebruiken. Bv heb ooit op een naïef moment verteld thuis dat ik naar een psych ga en nu als ze kwaad zijn zeggen ze dan “Amai, die psych zal zijn werk wel hebben met jou zekerâ€
Jullie reacties doen me wel goed.
Kleintje, je doet het heel goed denk ik.
Waarom ik me er zo slecht bij voel?
Nu ja, is me wel wat aangeleerd denk ik. M’n ouders hebben wat de neiging om gevoelige dingen altijd tegen mij te gaan gebruiken. Bv heb ooit op een naïef moment verteld thuis dat ik naar een psych ga en nu als ze kwaad zijn zeggen ze dan “Amai, die psych zal zijn werk wel hebben met jou zekerâ€
-
Boet
Ofwel 'Amai, we hebben die psych aardig wat werk bezorgd, zeker'Amai, die psych zal zijn werk wel hebben met jou zeker
Sommige ouders hebben geen idee wat ze met hun kinderen doen op geestelijk gebied. Soms met de beste bedoelingen, soms omdat ze het inzicht missen om te zien wat ze doen, en dit zijn er m.i. een stel van nog een andere categorie; blind voor hun eigen daden en heel bewust gemeen. Dat terwijl ze voor een groot deel zelf de oorzaak zijn.
Linah, de halve wereld zit tegenwoordig tegen een psych aan te praten, maar zo hier en daar is het nog steeds taboe, zo blijkt.
Je bent je er in ieder geval van bewust. Nu nog proberen (nee, niet proberen, maar gaan DOEN) de zaak om te draaien.En wat ook soms gebeurt, is dat ik me dan helemaal laat meeslepen in mijn negativiteit. Begin ik helemaal negatief te doen zo van 'niet moeilijk dat ik met dat probleem zit, ik ben dan ook gewoon stom' en zo van die dingen. En ik ga dan maar dieper en dieper en zit daar uiteindelijk depressief te worden voor de ander zijn neus.
Ook dan komt het erop neer dat ik er geen controle over heb.
In ieder geval door te beginnen JOUW ding te doen. En dat is dus rustig richting psych te gaan en er wijzer van proberen te worden. In grote lijnen is het hetzelfde als een cursus volgen. Dus waarom niet?
Groet,
Robert
-
Tinkerer
Hoi Linah,
Wat je schrijft is heel herkenbaar voor mij, ik voel me ook steeds slecht als ik iets persoonlijks heb verteld en ik krabbel ook al eens terug als men 'te dichtbij' komt. Ik vind het zeer moeilijk om die gulden middenweg te vinden, om aan te voelen wanneer je je schild kan laten zaken. En dat schild heb ik zonder twijfel nodig.
Door iets persoonlijks te vertellen kom je plots heel kwetsbaar te staan. Als je in het verleden er vaak op gepakt bent, als men je persoonlijke dingen al eens vaker tegen je gebruikt heeft, denk ik dat dat blijft hangen.
Ik denk toch dat het in mijn geval zo is, dat verwachtingspatroon is er ingesleten.
Ik ben het ook helemaal eens met wat Kleintje schrijft, dat je hierdoor ook voor de anderen een opening schept om het eens over die moeilijkere aspecten van het leven te hebben. Men praat imo al zo weinig over wat men echt voelt of denkt, volgens mij wordt iedereen er gewoon beter van als er meer openheid is.
Maar dat neemt niet weg dat ik weet hoe moeilijk het kan zijn om over die ingebakken verwachtingspatronen heen te stappen.
Het is niet makkelijk om die knop om te draaien, maar ook niet ondoenbaar. Ik probeer al eens vaker met vertrouwenspersonen te praten over mijn pijnlijke dingen, en ik moet zeggen dat het dan toch steeds wat makkelijker gaat. Ik denk dat je dan terug moet leren dat niet iedereen je zal aanvallen, gewoon ervaren dat anderen vaak wel te vertrouwen zijn (om dan mss zo voor een stuk terug meer vertrouwen te krijgen in jezelf)
groetjes,
Wat je schrijft is heel herkenbaar voor mij, ik voel me ook steeds slecht als ik iets persoonlijks heb verteld en ik krabbel ook al eens terug als men 'te dichtbij' komt. Ik vind het zeer moeilijk om die gulden middenweg te vinden, om aan te voelen wanneer je je schild kan laten zaken. En dat schild heb ik zonder twijfel nodig.
Door iets persoonlijks te vertellen kom je plots heel kwetsbaar te staan. Als je in het verleden er vaak op gepakt bent, als men je persoonlijke dingen al eens vaker tegen je gebruikt heeft, denk ik dat dat blijft hangen.
Ik denk toch dat het in mijn geval zo is, dat verwachtingspatroon is er ingesleten.
Ik ben het ook helemaal eens met wat Kleintje schrijft, dat je hierdoor ook voor de anderen een opening schept om het eens over die moeilijkere aspecten van het leven te hebben. Men praat imo al zo weinig over wat men echt voelt of denkt, volgens mij wordt iedereen er gewoon beter van als er meer openheid is.
Maar dat neemt niet weg dat ik weet hoe moeilijk het kan zijn om over die ingebakken verwachtingspatronen heen te stappen.
Het is niet makkelijk om die knop om te draaien, maar ook niet ondoenbaar. Ik probeer al eens vaker met vertrouwenspersonen te praten over mijn pijnlijke dingen, en ik moet zeggen dat het dan toch steeds wat makkelijker gaat. Ik denk dat je dan terug moet leren dat niet iedereen je zal aanvallen, gewoon ervaren dat anderen vaak wel te vertrouwen zijn (om dan mss zo voor een stuk terug meer vertrouwen te krijgen in jezelf)
groetjes,
-
Linah
Bedankt voor je reactie Tinkerer.
Ik ben er wel wat mee, met wat je zegt. Het doet wel goed om iets te lezen van iemand die daar ook moeite mee heeft. En ik vind het leuk voor jou, dat het je blijkbaar al wat beter lukt.
Misschien schrijf ik er ooit nog eens wat meer over, dat weet ik nog niet.
Groetjes,
Linah
Ik ben er wel wat mee, met wat je zegt. Het doet wel goed om iets te lezen van iemand die daar ook moeite mee heeft. En ik vind het leuk voor jou, dat het je blijkbaar al wat beter lukt.
Misschien schrijf ik er ooit nog eens wat meer over, dat weet ik nog niet.
Groetjes,
Linah
-
Charmed
Ik vind wat je hier zegt wel erg voornaam.Linah schreef: En ben ook bang, en dat vooral eigenlijk, dat ik me niet onder controle kan houden. Soms gaan mensen dan dieper op iets in en wil ik eigenlijk niet verder vertellen maar doe het toch omdat ik me verplicht voel. Gekke is dat ik het op de moment zelf best doorheb. Ze vragen iets. Ik denk: hier wil ik niet verder op in. Ik moet het onderwerp afkappen. En wat doe ik? Verder vertellen en terwijl ik dat doe wordt ik dan helemaal lastig en hoop dat de andere van onderwerp verandert. Raar hé?
Omdat ik weet dat ik het soms niet onder controle heb als ik begin te praten, praat ik liever helemaal niet.
En wat ook soms gebeurt, is dat ik me dan helemaal laat meeslepen in mijn negativiteit. Begin ik helemaal negatief te doen zo van 'niet moeilijk dat ik met dat probleem zit, ik ben dan ook gewoon stom' en zo van die dingen. En ik ga dan maar dieper en dieper en zit daar uiteindelijk depressief te worden voor de ander zijn neus.
Ook dan komt het erop neer dat ik er geen controle over heb.
Als ik zeker zou zijn dat ik er controle over kan houden als ik iets begin te vertellen, dan zou ik het veel beter durven.
Enerzijds praat je liever niet over jezelf. Houdt je jezelf oppervlakkig en terughoudend, laat je mensen niet echt nader tot je komen en bepaal je sterk je grenzen maar...
Als mensen dan verder gaan vragen en je er bewust al dan onbewust er toch verder op in gaat zit er geen rem op bij je (althans, dat haal ik uit je bericht).
Komt mij toch over dat je je controle verliest omdat je eigenlijk zoveel kwijt wil.
Ze zeggen wel eens "waar het hart van vol zit loopt de mond van over".
Ik vermoed dat dit aardig op gaat bij je.
Probleem alleen lijkt te zijn dat je er geen balans in kent. Het is alles of niets.
Of je praat en er komt een vloedgolf of je geeft niets van jezelf.
Ik denk zo dat als jij iemand vindt die je kan toevertrouwen met je verdriet, boosheid, teleurstellingen e.d. en even die vloedgolf laat komen tot er vanzelf een einde aan komt je van je snel van een deel van je problemen af gaat komen.
Lijkt mij gewoon dat het nodige eruit moet komen.
Bij je ouders kun je het klaarblijkelijk niet maar niemand, echt niemand, kan zonder een keer zijn hart te luchten op zijn tijd.
Als je dat niet met regelmaat kan, vind ik het niet vreemd dat als je dan een keer praat, je open stelt, er ook ineens een hele golf uitkomt.
Dat je daar dan geen controle meer over hebt vind ik ook niet vreemd.
Maar kan mij ook voorstellen dat als mensen je altijd kennen als een oppervlakkig en terughoudend iemand ineens overdonderd raken als er zo'n vloedgolf uitkomt. Tevens levert dat voor jou dan weer een deuk op in je zelfvertrouwen, neem je het risico en lopen ze weg van je.
Jammere is dat veel mensen dit niet kunnen doorzien.
Ik denk dat het erg fijn voor jou zou zijn als je iemand had die dit kan begrijpen, hier even het geduld voor op kan brengen en je gewoon laat gaan.
Als alles dan eens een keer goed eruit gekomen is kun je rustig aan van vooraf aan beginnen en je balans zoeken. Je zult dan die controle wel terug gaan vinden.
Je hebt, mijn inziens, gewoon even wat handvatten nodig en een klein stukje opbouw van je zelfvertrouwen en vertrouwen in andere mensen.
-
inactieve gebruiker
Hoi Linah, je zou denk ik eigenlijk eens met behulp van een therapeut goed moeten analyseren welke invloed je ouders -of andere voorbeelden uit je jeugd/kindertijd- hebben gehad op je huidige sociale angsten. Het maakt naar mijn ervaring heel veel uit als je weet waar ze vandaan komen. Zo ben ikzelf erg gevormd in mijn angst voor intimiteit door een vader die iemands (zo ook mijn) uitlatingen over gevoelens altijd stevig belachelijk maakte. Je was dan een 'zeikerd'. Zo'n houding van een van je opvoeders zal altijd een stempel op je drukken, kan je zelfs voor heel je verdere leven brandmerken. In mijn geval heb ik in therapie leren inzien in welke gevallen ik geneigd ben mijn vaders houding (veroordelingen) van vroeger te projecteren op mensen die ik nu in mijn omgeving tegenkom. De veronderstelling dat zij -hoe ze zich ook gedragen- éigenlijk wel hetzelfde zullen denken als mijn invloedrijke/gezaghebbende vader deed was lange tijd voor mijn gevoelens en gedrag heel erg bepalend. En daar komt bij dat je de criteria van je invloedrijke ouders tevens verinnerlijkt; je maakt ze je onbewust eigen, ook al druisen ze nog zo tegen je eigenlijke behoeftes en aanleg in. Dit lijkt misschien op een serie open deuren, maar als je eens heel goed na probeert te gaan welke critera van je opvoeder(s) een rol spelen bij je sociale angsten, hoe je die verinnerlijkt hebt en hoe je die op anderen projecteert ga je al gauw inzien hoe je daardoor volkomen op het verkeerde been bent gezet voor jezelf, hoe die criteria niet bij jou passen en ook niet gelden voor (heel) jouw omgeving, ieder willekeurig ander. En dan kun je er ook vast geleidelijk vanaf komen en 'jezelf' worden en jezelf bloot (kunnen) geven aan anderen, zonder dat angsten daar nog een rol bij hoeven te spelen.
Heel veel sterkte met je gevoelens van eenzaamheid en opgeslotenheid.
ps: overigens, hierboven wil ik niet mijn vader als de grote boeman in mijn leven kenschetsen. Ik ben het zelf geweest die zich (te veel) met hem (een rationeel en hard karakter) vereenzelvigd heeft, terwijl ik eigenlijk een heel andere (veel emotionelere en zachtaardiger) natuur ben; al het botsende in mijzelf komt uit mijn eigen overdreven pogingen mij aan hem te spiegelen en aan te passen voort.
Heel veel sterkte met je gevoelens van eenzaamheid en opgeslotenheid.
ps: overigens, hierboven wil ik niet mijn vader als de grote boeman in mijn leven kenschetsen. Ik ben het zelf geweest die zich (te veel) met hem (een rationeel en hard karakter) vereenzelvigd heeft, terwijl ik eigenlijk een heel andere (veel emotionelere en zachtaardiger) natuur ben; al het botsende in mijzelf komt uit mijn eigen overdreven pogingen mij aan hem te spiegelen en aan te passen voort.
-
Linah
Hoi,
Ik denk dat het dat wel eens zou kunnen zijn.
Misschien moet ik nog leren welke manieren/hoeveelheden enz van praten mij het beste liggen. Dat moet al doende dan veronderstel ik zeker… Heb nog niet echt een idee of ik dat ga kunnen. Al doende leren hoe het het beste kan... Dat wil zeggen dat ik risico ga lopen om hier en daar een deksel op mijn neus te krijgen.
bij m'n psych is het wel een issue maar er zijn nog andere zaken ook, en we hebben besloten eerst aan die andere zaken iets te doen. Maar ik wil er graag op mezelf al iets aan proberen te veranderen, want het weegt steeds zwaarder.
Bedankt voor de reacties...!
Groetjes,
Linah
Charmed, wat een eye-opener...Lijkt mij gewoon dat het nodige eruit moet komen.
Bij je ouders kun je het klaarblijkelijk niet maar niemand, echt niemand, kan zonder een keer zijn hart te luchten op zijn tijd.
Als je dat niet met regelmaat kan, vind ik het niet vreemd dat als je dan een keer praat, je open stelt, er ook ineens een hele golf uitkomt.
Dat je daar dan geen controle meer over hebt vind ik ook niet vreemd.
Ik denk dat het dat wel eens zou kunnen zijn.
Misschien moet ik nog leren welke manieren/hoeveelheden enz van praten mij het beste liggen. Dat moet al doende dan veronderstel ik zeker… Heb nog niet echt een idee of ik dat ga kunnen. Al doende leren hoe het het beste kan... Dat wil zeggen dat ik risico ga lopen om hier en daar een deksel op mijn neus te krijgen.
Klaas,je zou denk ik eigenlijk eens met behulp van een therapeut goed moeten analyseren welke invloed je ouders -of andere voorbeelden uit je jeugd/kindertijd- hebben gehad
bij m'n psych is het wel een issue maar er zijn nog andere zaken ook, en we hebben besloten eerst aan die andere zaken iets te doen. Maar ik wil er graag op mezelf al iets aan proberen te veranderen, want het weegt steeds zwaarder.
Handvatten, als ik er een paar zou kunnen vinden dan zou het wellicht wel wat gemakkelijker zijn.Je hebt, mijn inziens, gewoon even wat handvatten nodig en een klein stukje opbouw van je zelfvertrouwen en vertrouwen in andere mensen.
Bedankt voor de reacties...!
Groetjes,
Linah
-
Linah
Dat weet ik niet. Heb er al wel eens aan gedacht. Heb namelijk ooit eens meegedaan aan een onderzoek rond hechting. Ik moest zo'n aantal vragenlijsten invullen. Ik kon der niks van. Het waren meerkeuze vragenlijsten en het antwoord dat ik zou geven stond er nooit tussen.Bindingsangst door Verlatingsangst? Dat zou deel kunnen zijn van hechtingsproblematiek (met de ouders) in de vroegere kindertijd. Oftewel een stoornis in een normale ontwikkeling. Zou kunnen misschien?
Toen dacht ik wel dat er daar misschien iets mis zat...
Ken je daar meer over of heb je er zelf last van, dat je dit nu vraagt?
Maar stel dan dat dit meespeelt. Wat ben ik er dan mee... Wat kan je eraan doen, hoe pak je dat aan...
Ik durf echt niet veel risico's nemen op dit gebied.
Enneuh, wat bedoel je met stoornis in de normale ontwikkeling? Is dat hetzelfde als die hechtingsproblemen waar je het over hebt?