Gebruikersavatar
Lia567
Berichten: 2
Lid geworden op: 30 aug 2022 15:19

Gegeneraliseerde angststoornis

Goedemorgen,

Een jaar of 12 geleden is er ,door een psycholoog, bij mij een gegeneraliseerde angststoornis vastgesteld.
Dit is in mijn jeugd ontstaan en het uit zich in overmatig piekeren op allerlei gebieden maar in het bijzonder over de gezondheid van mijn kat. En nu piekert iedereen weleens, maar het neemt bij mij hele nare vormen aan.
Daarbij komt, die kat is heel belangrijk voor mij, zeker nadat zijn broertje in 2017 op een vervelende manier is overleden.

Mijn over bezorgdheid gaat heel ver, zover dat ik er lichamelijke klachten van heb, geen moment rust ervaar, regelmatig depressieve klachten heb en wanneer ik een avond weg moet voor een etentje of feestje, dit liever niet doe. Want als ik niet thuis ben kan ik ook niet in de gaten houden hoe het met mijn kat is. Ik denk dan: "voor hetzelfde geld word hij ziek als ik er niet ben en gaat hij daardoor misschien dood. Dat zou ik mijzelf niet vergeven. En als ik hem in de gaten kan houden kan ik er nog iets aan doen" Dus laat staan dat op vakantie gaan voor mij een heel slecht idee is. Op vakantie gaan is voor mij geen ontspannende gebeurtenis.

In het dagelijks leven hou ik hem dus erg in de gaten. Als hij ook maar even anders mauwt, ineens ergens ligt waar hij nooit ligt of hij even iets minder eet of drinkt, dan schiet ik al in de paniek en bel ik met de dierenarts. Het is bijna obsessief. Nou ja....bijna....het IS obsessief maar ik kan het niet veranderen. Gisteravond ben ik met hem naar de dierenarts geweest omdat ik dacht dat hij iets had en daar was de kat weer heel gestresst door. Hij is nu nog steeds van slag, waardoor ik weer een schuldgevoel van hier tot Tokyo heb (omdat het tenslotte mijn angsten zijn waardoor hij naar de dierenarts moest).

Mijn overmatige over bezorgdheid, angsten en gepieker trekken een zware wissel op mijn dag. Want ook heb ik voor elkaar dat ik mijzelf ervan heb overtuigd dat de kat gezond is, dan presteer ik het om voor mijzelf scenario's te bedenken van wat er allemaal nog meer zou kunnen gebeuren (inclusief de beelden die ik daarbij dan heb) Ik beleef eigenlijk in mijn hoofd al hele nare dingen terwijl ze waarschijnlijk nooit zullen gaan gebeuren (inderdaad, de mens lijdt het meest......)

Nu staan er voor volgend jaar februari en april vakanties gepland (want mijn vriend wil graag reizen), maar daar kijk ik niet naar uit. Zal je net zien, ben ik weg.....gebeurt er wat met de kat, overlijd hij en heb ik hem in de steek gelaten omdat ik er niet was. (heel vermoeiend)

Ik zou zo graag wat losser, angstenvrij in het leven staan. Minder piekeren, vertrouwen hebben dat dingen wel goed komen. Zien wat er gebeurt en er dan pas naar handelen. (let's cross that bridge when we come to it), maar het lukt mij niet. Ik heb gemediteerd, cognitieve therapie gehad, EMDR etc. maar het helpt niet echt. Ja, heeeel even en dan komt het weer.

Mijn vraag: wie heeft hier ervaring mee, herkent wat ik schrijf en zijn er onder jullie die mij tips kunnen geven?
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Gegeneraliseerde angststoornis

Goedemorgen,

Een jaar of 12 geleden is er ,door een psycholoog, bij mij een gegeneraliseerde angststoornis vastgesteld.
Dit is in mijn jeugd ontstaan en het uit zich in overmatig piekeren op allerlei gebieden maar in het bijzonder over de gezondheid van mijn kat. En nu piekert iedereen weleens, maar het neemt bij mij hele nare vormen aan.
Daarbij komt, die kat is heel belangrijk voor mij, zeker nadat zijn broertje in 2017 op een vervelende manier is overleden.

Mijn over bezorgdheid gaat heel ver, zover dat ik er lichamelijke klachten van heb, geen moment rust ervaar, regelmatig depressieve klachten heb en wanneer ik een avond weg moet voor een etentje of feestje, dit liever niet doe. Want als ik niet thuis ben kan ik ook niet in de gaten houden hoe het met mijn kat is. Ik denk dan: "voor hetzelfde geld word hij ziek als ik er niet ben en gaat hij daardoor misschien dood. Dat zou ik mijzelf niet vergeven. En als ik hem in de gaten kan houden kan ik er nog iets aan doen" Dus laat staan dat op vakantie gaan voor mij een heel slecht idee is. Op vakantie gaan is voor mij geen ontspannende gebeurtenis.

In het dagelijks leven hou ik hem dus erg in de gaten. Als hij ook maar even anders mauwt, ineens ergens ligt waar hij nooit ligt of hij even iets minder eet of drinkt, dan schiet ik al in de paniek en bel ik met de dierenarts. Het is bijna obsessief. Nou ja....bijna....het IS obsessief maar ik kan het niet veranderen. Gisteravond ben ik met hem naar de dierenarts geweest omdat ik dacht dat hij iets had en daar was de kat weer heel gestresst door. Hij is nu nog steeds van slag, waardoor ik weer een schuldgevoel van hier tot Tokyo heb (omdat het tenslotte mijn angsten zijn waardoor hij naar de dierenarts moest).
Doordat het broertje van je kat op een vervelende manier iets is overkomen, ben je gespitst bezig gegaan met je eigen kat. Wat er gebeurt is dat je teveel bezig gaat met hoe het met je kat is. En ik kan je nu al vertellen, dat als de kat toch iets overkomt, jij jezelf de schuld gaat geven. Terwijl je er geen schuld aan hebt. Dieren veranderen, dieren worden ouder, dieren kunnen iets krijgen. Je bent wellicht andere problemen gaan maskeren. Enorm de focus leggend op je kat terwijl er andere problemen spelen. Het is misschien niet fijn om te horen: Maar je kan er niet altijd iets aan doen als een dier of een ens dood gaat. Dat is de cyclus van het leven. Je laat je zo beïnvloeden door je kat, door je eigen gedachten, dat jij je eigen leven overhoop haalt. Dat doet niemand anders. Alleen jijzelf. Je schrijft dat je het niet kan veranderen, maar toch kan het wel. Desnoods met hulpverlening en aandacht voor je verhaal en alles wat er achter schuilt. Vaak is het controle willen houden. Over situaties, omdat je het vaker niet kon. Maar uiteindelijk ben jij niet alleen je kat aan het 'verstikken'. Ook verstik jij jezelf. Zeggen dat je er niet aan kan doen, niets aan kan veranderen, is je hoofd in het zand steken. Maar voor je kat, en jezelf zou je er toch mee aan de slag moeten gaan. Dat gesleep met een dier, maar ook met jezelf is niet goed.
Nu staan er voor volgend jaar februari en april vakanties gepland (want mijn vriend wil graag reizen), maar daar kijk ik niet naar uit. Zal je net zien, ben ik weg.....gebeurt er wat met de kat, overlijd hij en heb ik hem in de steek gelaten omdat ik er niet was. (heel vermoeiend)

Ik zou zo graag wat losser, angstenvrij in het leven staan. Minder piekeren, vertrouwen hebben dat dingen wel goed komen. Zien wat er gebeurt en er dan pas naar handelen. (let's cross that bridge when we come to it), maar het lukt mij niet. Ik heb gemediteerd, cognitieve therapie gehad, EMDR etc. maar het helpt niet echt. Ja, heeeel even en dan komt het weer.

Mijn vraag: wie heeft hier ervaring mee, herkent wat ik schrijf en zijn er onder jullie die mij tips kunnen geven?
Wat je beschrijft is eigenlijk dat jij jezelf, je kat en je vriend door de situatie geen normaal leven gunt. Dat maskeer je meteen door te zeggen dat je het niet kan veranderen en je verankerd jezelf in steengrond, terwijl je eigenlijk wegzakt. Ik zou nogmaals contact opnemen met de hulpverlening. Dat je vriend wil gaan reizen kan ik heel goed begrijpen. Ik gun ook jou zo'n leven. Dit lijkt zo uit de hand lopen dat zelfs een relatie in de weg komt te staan. Het helpt niet echt zeg je: Eigenlijk is het dan het beste om juist als je wilt opgeven ermee, door te zetten en drempels over te gaan. Niet af te sluiten maar recht te gaan staan en te vechten voor een leven.

Hoe direct en nuchter misschien ook: Letterlijk, van de bank af en een schop onder je kont. ;)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”