Gebruikersavatar
RozeRegenBoogOlifant
Berichten: 17
Lid geworden op: 31 aug 2022 23:19

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

Vanaf mijn 12e begon mijn uiterlijk problematiserende vormingen aan te nemen. Niet zo zeer dat ik als lelijke knulletje was geboren en als jong kind een misvormde trollenmonstertje was maar de mooie vleugels werden vervangen door motachtig weefsel.

Ik kreeg als tiener een langwerpiger gezicht, diepliggende ogen en mijn schedelkas begon wat naar benden te wijken. Later ging mijn ooglid wat hangen waardoor ik een serieuzere blik kreeg.

Eenmaal als ik in een binnenruimte ben en de avond valt dan wordt mijn blik opener en vindrijker. Ook mijn oogkassen vallen dan ook veel minder op, maar dat is een kwestie van lichtinval!

Hoe dit gekomen is, dat kan ik helaas niet weten: Genetisch minder valide noem ik dat.

Van een knap knulletje met een echt mannengezichtje met hele mooie open blik ben ik veranderd in een wezen met een uitgetrokken gezicht waardoor de proposities minder in verhouding zijn komen te staan.

Toch speur ik echt de oude Remco in mijn gezicht. Nu ik wat ouder wordt, wordt ik meer gecomplimenteerd door mijn moeder en zusjes. Mijn moeder zegt nu dat ik er goed uit zie. Dit, ter, wel tijdens mijn tiener en 20er jaren bijna geen spraken van was.

Mijn moeder zijde (in 2002 volgens mij) al dat ik geen fotogeniek was, ook kreeg ik minder fysiek aandacht en werden mijn mentale ongemakken altijd afgedaan als aanstellerij.

Vooral als eind 20er tot midden 30er had ik obesitas omdat ik veel last ervaarde van mijn hypochondrie met de gevolgen dat ik van mijzelf veel moest eten.

Heugenis en dat zeker vanaf mijn pubertijd heb ik verschrikkelijk last ervaren van mijn uiterlijk. Mensen die ik niet ken maar zeker ook mensen in de nabije omgeving zijde rare dingen tegen mij!

Ik was lelijk, K***** witlof, debiel, idioot en ik kwam over als een zwerver. Ik kreeg vaak stille hints dat ik niet deugde en er niet bij hoorde.

Ook omdat ik een lichtere huidskleur heb dan wat de norm is.

Door mijn autisme wordt ik niet begrepen, maar toen ik jonger was werden mijn problemen niet al te serieus aangepakt omdat ik gewoon een lelijk manneke was.

In mijn jeugdige jaren kwam ik wel door met een paar vriendinnen. Ik heb seks gehad op mijn 18e, daarna heeft het wel een hele tijd geduurd voordat ik een echte serieuze relatie kreeg.

1 was wel zelfstandig meer licht verstandelijk beperkt waardoor waarneming van de wereld om haar heen wat anders was. Ik had ruzie gekregen met haar jonge broer omdat hij mij waarschijnlijk een idioot vond. Ik heb heel lang duim gezogen, dit gaf mij een vertrouwd gevoel maar daardoor werd ik wel in de zeik genomen door mijn vriendinnetje des tijds.

Ik was er heel snel klaar mee en kon het niet meer verdragen al dat gedoe en vooral dat met haar jonge broer. Ik heb een einde aan de verkering gemaakt. Maar wat wou ik dan: We waren toen heel erg jong, ik was 17 en zij volgens mij nog geen 16. Tijden lang heb niks van haar vernomen. Ze schijnt nu hele aardige open volwassen vrouw te zijn, maar dat weet ik nu niet!

Even later kreeg ik verkering met een andere meisje van school, maar zij was emotioneel behoorlijk in de put en mentaal nogal instabiel. Zij kon mij niet opzadelen met haar problemen. Uiteindelijk heb ik de verkering beëindigd niet zo zeer dat de relatie mislukte want ik gaf heel erg veel om haar: Maar het sociale milieu waar zij uit kwam deugde niet en werkte mij heel erg tegen. Haar zus, moeder, en vooral haar buurman hadden echt de schurft aan mij en konden mij niet verdragen.

Op mijn 22 kreeg ik verkering met een dame. Maar helaas zij kwam ook uit en probleemgezin en had vele psychische problematieken. Haar vader vond mij al een rare gek en dat maakte hij wel duidelijk met zijn houding. Ik had na een klein poosje deze relatie ook maar zelf beëindigd.

Tijden lang heb ik een echte relatie gehad die tevens soms heel wankel was. Ik was 7 jaar erg gelukkig met haar maar de laatste 5 jaar was eigenlijk met de pappen nat houden en zoeken wat wij allebei precies echt wouden. 12 jaar een relatie, vorig jaar hebben we er een punt achter gezet want door alle sleuren zijn we uit elkaar gegroeid.

Ik trek voornamelijk vrouwen aan die een rugzakje hebben. Maar nu, ik beter weet heb ik een innerlijke antenne ontwikkeld om vele schade en verdrietige momenten te besparen.

Ik probeer dit soort vrouwen te ontwijken.

Maar gek genoeg, wordt ik ook snel afgewezen door hen omgeving of belachelijk gemaakt want dat heb ik wel vaker tegen gekomen. Van alle vriendinnen die ik heb gehad reageerde mensen aan hen kant vooral achterlijk, achterdochtig en vol afschuw.

Ik werd niet serieus genomen en als minderwaardig stuk behandeld door vrienden en familieleden van deze dames in kwestie.

En laat ik wat zeggen. Logisch is het wel, de vrouwen die op mij vallen weten geen weet van schoonheid omdat hen zich laten leiden door die ene man die hen pad bewandeld. Het zijn wanhopige en onzeker vrouwen die alleen op zoek zijn om maar iets te hebben, meer niet!

Dat kan ik geen relatie noemen. En weetje ik voel het als karma voor de mensenwereld om mij heen.

Ik voel mij soms echt uitgekotst en als een mislukt stuk object benaderd, mijn leven is er aan toegepast. Heel spontaan en diepgaand communiceren doe ik enkel mijn begeleiders.

Mijn ziel is overwoekerd door plagen en mislukkelingen. In de wereld ben ik niet zo praat graag. Zijn mensen oprecht geïnteresseerd naar mij dan komen hen wel vanzelf naar mij toe.

Bovendien geef geen snars meer om relatie met een vrouwen. Ik laat hen mijlen achter mij. Ik blijf voor de rest van mijn leven vrijgezel en zal nooit meer smachten naar een dame.

Ik vermaakt mij alleen wel en vindt zelfliefde in mijzelf. En dat voelt zo lekker kan ik vertellen, geen gedoe en onzekerheden meer. Geen onnodige pijnen en leed die ik mijzelf kan besparen, een enorme vrijheid die ik kan bewandelen.

Ik ben een vrij mens en zonder mij soms hellemaal en volledig af in mijn eigen wereld. De mens zal mij sieren maar ter, gelijke tijd heb ik ze soms wel nodig.

Mijn moeder en jonge zussen vinden mij een fantastisch mens omdat ik gewoon ben zoals ik ben.
Bovendien krijg ik genoeg complimenten van mijn moeder dat ik er wel goed uit zie.
Maar ja, ik ben inmiddels twintig kilo lichter dus ja dat is logisch.

Die complimenten kan ik soms niet verdragen want dat zegt al weer genoeg dat een Remco met overgewicht niet deugd. Ik word dan weer afgeschreven als ongelukkig, deprimerend en onverzorgd als ik wel dik ben.

Er zijn heel wat aanwijzingen te noemen dat ik een lelijkerd ben. Ik wordt gewoon [op een paar echte mensen na dan] als een stuk object behandeld die er goor en vijandig uit zie.

Dat lijkt voor mij heel akelig. Maar onder dit dikke lage eelt van lelijkheid slechts in een moerasbos waar zure braaksel licht te rotten, is er iets heel moois.

Ik ben verlicht in alle staten van het universum. Ik heb geen sociale verplichtingen en kan alle kanten op. Juist dit voelt zo bevrijdend.

Mijzelf is heel belangrijk en die verzorg ik heel goed. Bovendien heb ik een krachtig wapen om mij ware zelf en mij ware zelf aan mijzelf te tonen en dat is dat ik erg kunstzinnig ben.
Wanhoop is maakbaar.
Maakbaarheid is wanhoop.

Als alles maakbaarheid was dan kon de ruimte niet versierd worden.
Maak van maakbaarheid een slagroomtaart.
Wanhoop maar, alles is zelf maakbaar
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

Er zijn een paar punten die ik graag even uit je tekst wil halen:
Ook omdat ik een lichtere huidskleur heb dan wat de norm is.
Ik weet niet wat de norm is? Voor iedereen is dat anders en ik denk zelf eigenlijk niet zo. Mensen zijn uniek. Of ze nu een lichte, een wat getinte, een donkere of wat voor kleur huid dan ook hebben. Voor veel mensen is het nog altijd moeilijk om dat te accepteren. Maar ik werk niet met een soort ladder. Jij bent jij.
En door de jaren heen, veranderd een lichaam. Door de jaren heen, veranderd vaak ook wat van je karakter. Van wat je interesses zijn, je hobby's, je passies. Dat gaat mee in de tijd. Sommige dingen blijven hetzelfde. Andere dingen worden anders of verdwijnen.
En laat ik wat zeggen.
Logisch is het wel, de vrouwen die op mij vallen weten geen weet van schoonheid omdat hen zich laten leiden door die ene man die hen pad bewandeld. Het zijn wanhopige en onzeker vrouwen die alleen op zoek zijn om maar iets te hebben, meer niet!

Dat kan ik geen relatie noemen. En weetje ik voel het als karma voor de mensenwereld om mij heen.
Hoezo hebben ze geen weet van schoonheid? Dat bepalen de vrouwen die op je gevallen zijn natuurlijk helemaal zelf. Dat jij jezelf niet aantrekkelijk genoeg vind of vond, wil niet zeggen dat de vrouwen die op je vielen er net zo over denken of over moeten denken. Daar maak je een denkfout. Je schrijft verder dat het onzekere en wanhopige vrouwen zijn. En dat ze alleen maar op zoek zijn om maar wat te hebben. Maar als ik jouw stuk tekst zo lees kom je ook best onzeker over. En kom je ook best wanhopig over. En kom je op sommige momenten ook over alsof je maar iemand moet hebben.
Bovendien geef geen snars meer om relatie met een vrouwen. Ik laat hen mijlen achter mij. Ik blijf voor de rest van mijn leven vrijgezel en zal nooit meer smachten naar een dame.

Ik vermaakt mij alleen wel en vindt zelfliefde in mijzelf.
En dat voelt zo lekker kan ik vertellen, geen gedoe en onzekerheden meer. Geen onnodige pijnen en leed die ik mijzelf kan besparen, een enorme vrijheid die ik kan bewandelen.
Zelfliefde is een mooi iets. Dat moet je ook behouden. Maar ik geloof er niets van dat je geen snars meer geeft om relaties met vrouwen of andere mensen. Of je zou op mannen moeten vallen en daar achter gekomen zijn. Maar dan nog steeds is het mogelijk om bevriend te zijn met vrouwen. Het lijkt er ook niet op alsof je het mijlen ver achter je laat. De hele tekst laat wat anders zien. Je vertelt eerder in de tekst dat als ze iets in je zien ze dan wel op jou afkomen. Dat is dus iets anders dan helemaal geen relatie meer willen.
Ik ben verlicht in alle staten van het universum. Ik heb geen sociale verplichtingen en kan alle kanten op. Juist dit voelt zo bevrijdend.
Ik geloof dat je sociale dingen en contacten in je leven heel moeilijk vind. Maar je zult in je leven af en toe daar toch mee te maken krijgen. En uiteindelijk, kan dat best goed zijn voor je. Niet elk mens is verkeerd of slecht.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

RozeRegenBoogOlifant schreef: 30 sep 2022 01:19Bovendien geef geen snars meer om relatie met een vrouwen. Ik laat hen mijlen achter mij. Ik blijf voor de rest van mijn leven vrijgezel en zal nooit meer smachten naar een dame.

Ik vermaakt mij alleen wel en vindt zelfliefde in mijzelf. En dat voelt zo lekker kan ik vertellen, geen gedoe en onzekerheden meer. Geen onnodige pijnen en leed die ik mijzelf kan besparen, een enorme vrijheid die ik kan bewandelen.
Zelfliefde is een mooi gegeven. Het wordt vaak gezegd dat je eerst van jezelf moeten leren houden voordat je liefde aan een ander te kunnen geven. Dat je geen snars meer om een relaties met een vrouw geeft is gelukkig geen gelofte die je voor het leven hebt afgelegd. Het is een momentopname, het is begrijpelijk dat jij je op dit moment zo voelt. Wie weet, komt er ooit nog iemand op je pad die werkelijk bij je past, die je de negatieve ervaringen met relaties en teleurstellingen kan laten vergeten. Ik zou het je van harte gunnen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
RozeRegenBoogOlifant
Berichten: 17
Lid geworden op: 31 aug 2022 23:19

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

Met mensen omgaan is wat lastiger. En dat is objectief gezien een feit.

Maar er is iets wat mij nog meer dwarsboomt.

Ik heb sterk het idee dat het een behoefte van iets anders is dan mijzelf. En dat is een behoorlijke afgang en een sterke teleurstelling.

Ik wil oprecht keuzes maken om leuk met mensen om te gaan zonder dat het een geautomatiseerde algoritme is.

Om dit te kunnen beredeneren, denk ik dit als volgt

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In mijn leven kan ik momenteel 2 keuzes maken.

1. Ik laat alles op beloop en de automatische piloot zijn werk doen, het probleem is dat mijn brein de neiging heeft om een oud programmatje te draaien die veel overlast in mijzelf kan veroorzaken. Bovendien, als ik uit het niets te diep wegzak dan worden de meeste schoonheden weg gefilterd waardoor ik tijdens het uitlaten van mijn hond bijvoorbeeld te diep wegzink en uiteindelijk van de omgeving weinig mee krijg.

Mijn hersenen bepalen dan meer en meer de dienst waardoor ik geen eigen keuzes kan maken en de keuze voor mij gemaakt wordt.

Het mooiste voordeel van keuze 1 is, is ik een bevredigend gevoel krijg omdat dingen vanzelf blijken te aan. Kunst maken gaat dan bijvoorbeeld volledig over naar intuïtie. Koken, wandelen, de boodschappen doen is dan een eitje omdat ik het allang geleerd heb om de standaard dingen te doen.

Gamen gaat ook soepeler omdat ik de keuzes die ik maak alleen op te toeval spelen of het ding waar ik mijn aandacht op focus, de rest valt weg.

Het is een beetje mijn basis leven die alleen niet hoeft te veranderen: Comfort zone noem ik dat.

Het is net als leren fietsen, als het lukt doen hoef je er ook niet bij na te denken.

Het aller vervelendste nadeel van keuze 1 is nog wel dat mijn programma draait maar niet in staat is om keuzes te maken hoe ik mijn leven verder wil indelen.

Ik krijg dan een saai leven met de gevolgen dat ik ook verkeerde dingen ga doen, zoals heel veel eten en uiteindelijk dik worden. Maar ook vaak agressieproblemen omdat ik last kan krijgen van mijn negatieve zelfbeeld.

Keuze 2, misschien?

Ik ga even zitten en ik focus op de omgeving zonder dat ik in mijn hoofd ga zitten malen. Uiteindelijk kan ik op een of andere manier mijn automatische piloot uitschakelen en overgaan naar een lege vorm van bewustzijn. Ik merk dat veel onderdelen in mijn leven niks anders is dan spam of smuck- irritante rotzooi waar ik niks aan heb.

Vanuit deze positie kan ik bewuste keuzes maken en met een schone lei beginnen. Blijf ik wel die vertrouwde persoonlijkheid of kan ik dingen veranderen.

Kan ik nieuwe ideeën opdoen, nieuwe hobby's oppakken. En bewuster van eten en drinken genieten. Ben ik in staat om een bewustere keus te maken die wel juist voor mij is?

Nou, dan bezie ik toch een groot nadeel van keuze 2.

Als ik in de leegte val, dan blijft er niets over en zijn gedachten bijna gedachteloos. Er is geen keus te maken, want de leegte behoort tot wie ik ben. Is de koffie dan nog wel lekker in te beelden hoe lekker koffie kan smaken? In de leegte gaat men toch geen keuzes maken, neem ik aan. Leeg is leeg.

Daarom moet ik overschakelen naar mijn programma en daar filteren. Het probleem is echter dat dit alles aan determinisme onderhevig is en mijn vertrouwde programma op de automatische piloot gaat draaien.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De volledige vrije wil, dat is een illusie. Ik geloof wel dat ik in mijn automatische programma kan afslaan om even snel een andere keus te maken, maar op een rustige manier zodat ik geen dwang spanningen in mijn lichaam ervaar.

Als ik echt van mensen wil genieten dan moet ik alle keuzes weg laten en mijn vertrouwde echte Ik opzoeken. Niet zozeer de alle voorkeuren van muziek die ik heb leren waarderen, niet zozeer mijn hobby's die ik eigen heb gemaakt.

persoonlijkheid, daar valt aan te sjoemelen, en dat mag soms best wel op de automatische piloot draaien met natuurlijk een twist zodat ik mijn persoonlijkheid kan verbreden!

Ik ben diep op zoek naar Remco van voor 2017.

Het liefst terug naar 2015 en daarvoor. Dat waren tenminste 'gevoelsmatig' de beste tijden geweest. Dit wil niet zeggen dat ik toen altijd een leuk leven heb gehad, steker nog ik had ook veel last van angsten en spanningen!

Er blijft weinig over nou ja, toch verder leven: Dat is de enige juiste keus.

Maar dan?

Ik ervaar de mens als een soort van bijzaak die slechts in de leegte valt. Bovendien voel ik mij ontkoppeld bij hen en niet samenvallend in een leuk sociaal mensen systeem.

Dit is niks aan.

Nou, ja ik voel op mijzelf aangewezen en ben inderdaad wat volwassener geworden.

Maar dan heb ik alles door en weet ik exact waar het om ging om te spelen met de 2 keuzes!

Toch is aan dit alle onheilspellende toch iets moois waar ik heel plezierig van kan worden.

Ik ervaar ''en dat klinkt behoorlijk spiritueel'' een heel groot bewustzijn en ik krijg dingen heel goed mee. Als ik lekker een stukje fiets of wandel begeef ik mij in een wondere wereld met veel kleuren, details, vormen compleet in de samenvallendheid met alle lichamelijke sensaties: De zon en de wind op mijn lichaam, het gevoel van bewegen, ademhalen, de lekkere geuren en het horen van een fluitende symfonie van alle vogels.

De wereld om mij heen is mooi en overweldigend.

Het geeft rust en maakt mij compleet en dat zonder oordelen.

Ik heb daar jaren mentaal voor moeten trainen en elke obstakel weer weg zien te wensen of daarvoor een oplossing proberen te zoeken. Ook heb ik heel veel gehad aan gesprekken met begeleiders. Maar uit eindelijk moest ik het zelf ervaren om er achter te komen dat hen gelijk hadden.

En verrek, door mijn bewustzijn heb ik geleerd dat de ervaring en sensaties, het constante moete aanpassen aan veranderingen de meest praktische weg is. Ook al, hebben veel mensen dingen in mij gestampt om toch nog een heldere geest te mogen zijn.

Het maakt niets meer uit. Ook al heb ik nog een bitter smaak van lelijkheid in mijn gedachte, het komt en ik zal gelukkiger worden.

Wat mij betreft.

Ook al gaan veel dingen die mijn persoonlijkheid zijn, mijn lichamelijkheid deels op de automatisch piloot: Er is schoonheid genoeg. Ik ben bijna verleerd, maar zal nog verder kunnen ontwikkelen, dit zonder drama's of tegenliggers.

Bovendien geef ik gewoon toe dat sommige gevoelens, bewegingen en bezigheden automatisch mogen zijn want dat geeft mij veel rust.

En dat voelt als een echte bevrijding.

Dit moet wel een mooie redenen zijn om van mijn negatieve zelfbeeld of te komen.

Ik ga er voor, dat ik ooit na zoveel jaren eindelijk ben verlost van alle plagen die mijn leven hebben getekend. Mijn ingebeelde lelijkheid zal ooit omslaan in een denkbare schoonheid.

En dat heb ik wel verdient.
Wanhoop is maakbaar.
Maakbaarheid is wanhoop.

Als alles maakbaarheid was dan kon de ruimte niet versierd worden.
Maak van maakbaarheid een slagroomtaart.
Wanhoop maar, alles is zelf maakbaar
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

In mijn leven kan ik momenteel 2 keuzes maken.
Je geeft een interessante inkijk in je gedachtenwereld. Ik moet toegeven dat het aardig wat moeite kost om het beeld wat je schetst enigszins te kunnen volgen, maar ik vind het zeker de moeite waard dat je via dit forum de buitenwereld dit kijkje in je gedachtenwereld gunt.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
RozeRegenBoogOlifant
Berichten: 17
Lid geworden op: 31 aug 2022 23:19

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

Dat inkijkje in mijn wereld als altijd welkom in de zogenoemde buitenwereld: Deze wereld mag wel ondergedompeld worden door vervreemde en bijzondere gedachtegangen.

Paden die de weg kleuren naar een boswereld vol natuurlijke echtheden.

In mijzelf zit schoonheid, maar mijn uiterlijk zeg hellemaal niets!

Wel ben ik voortdurend in strijd om met mijn fysieke verschijningen mijn ware zelf te tonen.

In de vooroordelen van de ander!

"Ik wil niet gezien worden in het land waar bier, piemels, tieten, campings, feestmuziek en asociaal gedrag de enige levensvatbare stuiptrekkingen zijn"
Dit omdat ik het niet waard ben om als volwaardig aangezien te worden!

Mijn uiterlijk verpest best wel veel in mijn leven en dat is voor mij erg vervelend.

Altijd moet ik aangeven dat ik een onzeker zelfbeeld heb en een lelijk uiterlijk heb.

Het enige antwoord wat ik vaak te horen krijg, iedereen mag er zijn: Niemand is lelijk.
Je bent zoals je bent.

Maar dit in combinatie dat men mij ziet als direct, sociaal en zelfverzekerd, maakt mij wel erg argwanend.

Het is stuitend, maar ik weet wel dat ik er uit zie als een bekrompen asociaal met zijn lelijke uiterlijk.


Bovendien heb ik weinig tot geen contacten met andere mensen. Maar grotendeels sluit ik veel mensen uit omdat ik zelf vaak geen behoeft heb aan contacten met andere mensen.

Maar het is maar zeker de vraag of het niet per ongelijk is dat ik vaak alleen een daar te vrede mee ben: En dan ben ik even heel zelfbewust, ik wil wel heel graag waardevolle contacten met mensen.

Geen prut gesprekken maar diepgaande gesprekken.

Helaas is die weg voor mij niet bereikbaar. Ik blijf altijd achter in het verdomhoekje met een scala aan diagnoses die ik maar voor lief moet aannemen.

Maar ik weet ook dat mijn ziel leeft en dat in een verrot stuk lichaam.

Dankzij mijn levendige ziel kan ik mijzelf prima vermaken in het hier en nu zonder belemmerende gedachten dat ik ergens bij wil horen.

Ik vermaak mijzelf wel. Ook al is het om het maar te vergeven dat ik door mijn uiterlijk verdoemd ben om te mislukken, wat betreft een aangenaam sociaal leven aangaan.
Wanhoop is maakbaar.
Maakbaarheid is wanhoop.

Als alles maakbaarheid was dan kon de ruimte niet versierd worden.
Maak van maakbaarheid een slagroomtaart.
Wanhoop maar, alles is zelf maakbaar
Gebruikersavatar
RozeRegenBoogOlifant
Berichten: 17
Lid geworden op: 31 aug 2022 23:19

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

Toch ben ik in het weekend iets prachtigs tegen gekomen.

Het accepteren van het lichamelijke determinisme met zijn bewegingen en gedachtes uit het niets. Mijn ziel werd bevredigd tot het moment ik ontwaakte in een heelheid van eenheid met mijzelf.

Ik heb gister heerlijk genoten tijdens het wandelen met mijn hond.
De wereld om mij heen tot alle herfstbomen aan toe zag er uit als speelgoed.
Het wekte bij mij een speelse indruk op.
Door het gevoel van warmte van het gelukzalige moment sprong opeens in het oude kind in mij zelf op.

Ik oversteeg nieuwe zelf binnenin mijn oude zelf zodat ik de vertrouwde persoon werd met een vleugje extra kleurrijke dimensie.

Het accepteren van de werkelijkheid in welke hoedanigheid dan ook, heeft een verlichtend effect.

Daar het in te zien en te beseffen dat sommige handelingen en acties minder vrij zijn dan ik bedacht had, bevrijd ik mijzelf uit de tentakels van het zelf-determinisme waar ik zelf ook al geen grip op had.

Het is een samenloop van alle omstandigheden van oorzaken en gevolgen die alleen op zijn plek gezet kunnen worden om lekker te leven en daar binnenin een juiste keuze te maken zonder belemmering.

Maar voetbal zal ik nooit echt kunnen waarderen, ook al voel ik mij een beetje verplicht voor mijzelf om iets nieuws te ontdekken.

Het leven is een spinnenweb van keuzes, ervaringen, belevingen, en gevoelens.

En welke keus kan gemaakt worden voor mij?

Alles wat met creatie te maken heeft.

Daar ben ik heel vrij in.
Wanhoop is maakbaar.
Maakbaarheid is wanhoop.

Als alles maakbaarheid was dan kon de ruimte niet versierd worden.
Maak van maakbaarheid een slagroomtaart.
Wanhoop maar, alles is zelf maakbaar
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Lookisme: Problemen met mijn fysieke verschijning.

Ik heb gister heerlijk genoten tijdens het wandelen met mijn hond.
De wereld om mij heen tot alle herfstbomen aan toe zag er uit als speelgoed.
Het wekte bij mij een speelse indruk op.
Door het gevoel van warmte van het gelukzalige moment sprong opeens in het oude kind in mij zelf op.
Wat fijn dat je zo hebt kunnen genieten!
Maar voetbal zal ik nooit echt kunnen waarderen, ook al voel ik mij een beetje verplicht voor mijzelf om iets nieuws te ontdekken.
Iets nieuws ontdekken kan ook iets anders zijn dan voetbal.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”