Vanaf mijn 12e begon mijn uiterlijk problematiserende vormingen aan te nemen. Niet zo zeer dat ik als lelijke knulletje was geboren en als jong kind een misvormde trollenmonstertje was maar de mooie vleugels werden vervangen door motachtig weefsel.
Ik kreeg als tiener een langwerpiger gezicht, diepliggende ogen en mijn schedelkas begon wat naar benden te wijken. Later ging mijn ooglid wat hangen waardoor ik een serieuzere blik kreeg.
Eenmaal als ik in een binnenruimte ben en de avond valt dan wordt mijn blik opener en vindrijker. Ook mijn oogkassen vallen dan ook veel minder op, maar dat is een kwestie van lichtinval!
Hoe dit gekomen is, dat kan ik helaas niet weten: Genetisch minder valide noem ik dat.
Van een knap knulletje met een echt mannengezichtje met hele mooie open blik ben ik veranderd in een wezen met een uitgetrokken gezicht waardoor de proposities minder in verhouding zijn komen te staan.
Toch speur ik echt de oude Remco in mijn gezicht. Nu ik wat ouder wordt, wordt ik meer gecomplimenteerd door mijn moeder en zusjes. Mijn moeder zegt nu dat ik er goed uit zie. Dit, ter, wel tijdens mijn tiener en 20er jaren bijna geen spraken van was.
Mijn moeder zijde (in 2002 volgens mij) al dat ik geen fotogeniek was, ook kreeg ik minder fysiek aandacht en werden mijn mentale ongemakken altijd afgedaan als aanstellerij.
Vooral als eind 20er tot midden 30er had ik obesitas omdat ik veel last ervaarde van mijn hypochondrie met de gevolgen dat ik van mijzelf veel moest eten.
Heugenis en dat zeker vanaf mijn pubertijd heb ik verschrikkelijk last ervaren van mijn uiterlijk. Mensen die ik niet ken maar zeker ook mensen in de nabije omgeving zijde rare dingen tegen mij!
Ik was lelijk, K***** witlof, debiel, idioot en ik kwam over als een zwerver. Ik kreeg vaak stille hints dat ik niet deugde en er niet bij hoorde.
Ook omdat ik een lichtere huidskleur heb dan wat de norm is.
Door mijn autisme wordt ik niet begrepen, maar toen ik jonger was werden mijn problemen niet al te serieus aangepakt omdat ik gewoon een lelijk manneke was.
In mijn jeugdige jaren kwam ik wel door met een paar vriendinnen. Ik heb seks gehad op mijn 18e, daarna heeft het wel een hele tijd geduurd voordat ik een echte serieuze relatie kreeg.
1 was wel zelfstandig meer licht verstandelijk beperkt waardoor waarneming van de wereld om haar heen wat anders was. Ik had ruzie gekregen met haar jonge broer omdat hij mij waarschijnlijk een idioot vond. Ik heb heel lang duim gezogen, dit gaf mij een vertrouwd gevoel maar daardoor werd ik wel in de zeik genomen door mijn vriendinnetje des tijds.
Ik was er heel snel klaar mee en kon het niet meer verdragen al dat gedoe en vooral dat met haar jonge broer. Ik heb een einde aan de verkering gemaakt. Maar wat wou ik dan: We waren toen heel erg jong, ik was 17 en zij volgens mij nog geen 16. Tijden lang heb niks van haar vernomen. Ze schijnt nu hele aardige open volwassen vrouw te zijn, maar dat weet ik nu niet!
Even later kreeg ik verkering met een andere meisje van school, maar zij was emotioneel behoorlijk in de put en mentaal nogal instabiel. Zij kon mij niet opzadelen met haar problemen. Uiteindelijk heb ik de verkering beëindigd niet zo zeer dat de relatie mislukte want ik gaf heel erg veel om haar: Maar het sociale milieu waar zij uit kwam deugde niet en werkte mij heel erg tegen. Haar zus, moeder, en vooral haar buurman hadden echt de schurft aan mij en konden mij niet verdragen.
Op mijn 22 kreeg ik verkering met een dame. Maar helaas zij kwam ook uit en probleemgezin en had vele psychische problematieken. Haar vader vond mij al een rare gek en dat maakte hij wel duidelijk met zijn houding. Ik had na een klein poosje deze relatie ook maar zelf beëindigd.
Tijden lang heb ik een echte relatie gehad die tevens soms heel wankel was. Ik was 7 jaar erg gelukkig met haar maar de laatste 5 jaar was eigenlijk met de pappen nat houden en zoeken wat wij allebei precies echt wouden. 12 jaar een relatie, vorig jaar hebben we er een punt achter gezet want door alle sleuren zijn we uit elkaar gegroeid.
Ik trek voornamelijk vrouwen aan die een rugzakje hebben. Maar nu, ik beter weet heb ik een innerlijke antenne ontwikkeld om vele schade en verdrietige momenten te besparen.
Ik probeer dit soort vrouwen te ontwijken.
Maar gek genoeg, wordt ik ook snel afgewezen door hen omgeving of belachelijk gemaakt want dat heb ik wel vaker tegen gekomen. Van alle vriendinnen die ik heb gehad reageerde mensen aan hen kant vooral achterlijk, achterdochtig en vol afschuw.
Ik werd niet serieus genomen en als minderwaardig stuk behandeld door vrienden en familieleden van deze dames in kwestie.
En laat ik wat zeggen. Logisch is het wel, de vrouwen die op mij vallen weten geen weet van schoonheid omdat hen zich laten leiden door die ene man die hen pad bewandeld. Het zijn wanhopige en onzeker vrouwen die alleen op zoek zijn om maar iets te hebben, meer niet!
Dat kan ik geen relatie noemen. En weetje ik voel het als karma voor de mensenwereld om mij heen.
Ik voel mij soms echt uitgekotst en als een mislukt stuk object benaderd, mijn leven is er aan toegepast. Heel spontaan en diepgaand communiceren doe ik enkel mijn begeleiders.
Mijn ziel is overwoekerd door plagen en mislukkelingen. In de wereld ben ik niet zo praat graag. Zijn mensen oprecht geïnteresseerd naar mij dan komen hen wel vanzelf naar mij toe.
Bovendien geef geen snars meer om relatie met een vrouwen. Ik laat hen mijlen achter mij. Ik blijf voor de rest van mijn leven vrijgezel en zal nooit meer smachten naar een dame.
Ik vermaakt mij alleen wel en vindt zelfliefde in mijzelf. En dat voelt zo lekker kan ik vertellen, geen gedoe en onzekerheden meer. Geen onnodige pijnen en leed die ik mijzelf kan besparen, een enorme vrijheid die ik kan bewandelen.
Ik ben een vrij mens en zonder mij soms hellemaal en volledig af in mijn eigen wereld. De mens zal mij sieren maar ter, gelijke tijd heb ik ze soms wel nodig.
Mijn moeder en jonge zussen vinden mij een fantastisch mens omdat ik gewoon ben zoals ik ben.
Bovendien krijg ik genoeg complimenten van mijn moeder dat ik er wel goed uit zie.
Maar ja, ik ben inmiddels twintig kilo lichter dus ja dat is logisch.
Die complimenten kan ik soms niet verdragen want dat zegt al weer genoeg dat een Remco met overgewicht niet deugd. Ik word dan weer afgeschreven als ongelukkig, deprimerend en onverzorgd als ik wel dik ben.
Er zijn heel wat aanwijzingen te noemen dat ik een lelijkerd ben. Ik wordt gewoon [op een paar echte mensen na dan] als een stuk object behandeld die er goor en vijandig uit zie.
Dat lijkt voor mij heel akelig. Maar onder dit dikke lage eelt van lelijkheid slechts in een moerasbos waar zure braaksel licht te rotten, is er iets heel moois.
Ik ben verlicht in alle staten van het universum. Ik heb geen sociale verplichtingen en kan alle kanten op. Juist dit voelt zo bevrijdend.
Mijzelf is heel belangrijk en die verzorg ik heel goed. Bovendien heb ik een krachtig wapen om mij ware zelf en mij ware zelf aan mijzelf te tonen en dat is dat ik erg kunstzinnig ben.