Hallo iedereen,
Ik ben sinds zes maanden in een relatie met een dame sterke bindings- en verlatingsangst. Zij volgt nu therapie, doet ook de moeite om erover te lezen e.d.
Ze is zich bewust van het probleem, maar zelden van haar gedragingen.
Dit heeft tot gevolg dat ik het gevoel heb van met Jekyl en Hyde persoon in relatie te zitten.
Als haar verlatingsangst getriggerd is kan zij dagen superaanhankelijk en lief zijn, tot een punt dat haar mijdingsgedrag overneemt. Moest zij gewoon afstand nemen, zou ik dit vrij goed kunnen bolwerken. Ik begrijp de problematiek redelijk en sta stevig genoeg in mijn schoenen om te weten dat ze wel terug zou komen. Het zou dan gewoon kwestie van geduld zijn, wat ik in overmate heb.
Het probleem is dat zich dit anders uit. Zij begint mij immers onbewust, maar soms ook zeer bewust te kwetsen. Mijn respons is grenzen stellen en afstand nemen. Dit zou normaal een goede tactiek moeten zijn. Het probleem is, zij laat niet toe dat ik afstand neem, blijft constant contact zoeken en smeekt me haar niet te negeren.
Mijn gut feeling is dat ik die afstand beter toch inbouw. Het is veel makkelijker om met haar verlatingsangst om te gaan dan haar bindingsangst. Maar had graag hier wat feedback rond gehad. Mijn bedoeling is namelijk tot een gezondere situatie te komen, ik geef namelijk om haar.