Hoi Backspace,
Ik gebruik nu ruim anderhalf jaar fluoxetine (20 mg/dag). Ik heb me vier jaar lang verzet tegen medicatie, uit angst om een doodzieke zombie te worden. Uiteindelijk probeerde ik het toch maar; mijn toestand kon niet nóg ondraaglijker en uitzichtlozer worden. Een zombie was ik zonder medicatie ook al en als ik er dood aan zou gaan, dan was dat in elk geval beter dan zo verder leven.
Na zes weken gebruik voelde ik nog steeds geen positieve effecten en ik verwachtte dat deze ook niet meer zouden komen. De mensen in mijn omgeving merkten echter wel een verbetering: ik straalde volgens hen meer rust uit. Zo'n twee weken later begon ik het zelf ook te merken. Ik reageerde opeens opvallend kalm op alledaagse tegenslagen. Ik trapte de deuren niet meer stuk, sloeg geen gaten meer in muren en scheurde niet meer als een kip zonder kop tussen mijn mede-weggebruikers door. Ik zocht gewoon rustig naar een oplossing of accepteerde dat er even geen oplossing was. Dat was het eerste waaraan ik merkte dat de medicatie iets goeds deed.
Fluoxetine maakt mij rustiger in mijn hoofd én gedrag. Mijn gevoelsleven is veranderd: ik word niet meer razend; ik word op een gezonde manier boos. Ik voel me niet meer uitgeput van angst; ik voel minder angst dan de meeste mensen om mij heen, maar ik voel net genoeg angsten om verantwoord te reageren op gevaren. Ik ben niet meer 24/7 gespannen, onrustig en ongemakkelijk; ik voel me meestal wel op mijn gemak. Ik voel me geen slaaf meer van mijn emoties; ik accepteer dat ze er zijn en kies er vervolgens voor om er niet naar te handelen. Gevolg: minder problemen in sociale contacten, dus grotendeels positieve ervaringen in contact, dus meer positieve gedachten en meer positieve gevoelens. Een ander gevolg: geen gevaarlijk en destructief gedrag meer, dus meer veiligheid voor mezelf en mensen om me heen. En natuurlijk minder financiële schade van alle voorwerpen die bespaard blijven
Doordat angsten afzwakten en mijn levenslust toenam, kreeg ik het voor elkaar om drempels over te stappen waar ik voorheen met geen mogelijkheid overheen kwam. Ik durfde opeens uit mijn comfortzone te stappen. Sterker nog: ik was nieuwsgierig naar de wereld buiten mijn comfortzone en ging met een enthousiast gevoel op ontdekkingstocht. Dit leidde tot een carrièreswitch en een toffe baan (waarvan ik van te voren dacht dat het niets voor mij zou zijn; ik wilde gewoon even van een andere wereld proeven, iets nieuws doen, iets onbekends leren, nieuwe typen mensen ontmoeten - en nu werk ik er met veel plezier fulltime. Ja, ik kan voor het eerst een fulltime baan aan!). Ik haal meer voldoening uit sociaal contact, ben niet meer overdreven bang voor afwijzing - en als iemand mij afwijst: geen haat, geen verdriet, geen schaamte. Gewoon doei
en ik richt mijn aandacht op mensen en dingen die ik leuker vind.
Bijwerkingen heb ik vrijwel niet. Het ergste wat er gebeurt, is dat ik wel eens maagzuur krijg als ik de medicatie zonder eten inneem (dus een gemakkelijk te voorkomen bijwerking). En ik vermoed dat mijn vlagen van misselijkheid ook te maken hebben met de medicatie. Maar dat accepteer ik. Ik ben liever elke dag een paar keer wat misselijk, dan elke dag depressief, angstig, gek van onrust, agressief en suïcidaal. Als een beetje misselijkheid de prijs is die ik moet betalen voor het leven wat ik nu leid, dan heb ik dat er heel graag voor over!
Al met al is mijn ervaring met fluoxetine dus erg positief. Ik wil er wel bij zeggen dat het voor mij geen wondermiddel is. Alleen een pil slikken en wachten op een beter leven heeft geen zin: ik moet het meeste gewoon zelf doen. Zoals ik in een blog schreef:
Uitdagingen waar ik mij eerder niet toe kon zetten, ga ik nu aan. Zonder medicatie moest ik mij dagelijks opmaken voor een klim van de Mount Everest, op blote voeten, in een sneeuwstorm, bij nacht. ‘Gewoon doen,’ zeiden mensen dan. En bijna niemand begreep waarom ik het niet ‘gewoon’ deed, waarom ik bijna geen stap vooruit kwam. Dankzij de medicatie is de berg gekrompen tot een flinke heuvel met een zichtbare top, die ik kan bewandelen op stevige wandelschoenen, met het zonnetje in mijn gezicht en een zacht briesje langs mijn huid. Het is nog steeds een intensieve klim, maar wel haalbaar.
Of Fluoxetine (of andere medicatiesoort) voor jou zal werken, kan ik niet zeggen. Psychofarmaca blijft een soort loterij: je kunt van te voren niet weten of jij die ene persoon bent die er enorm van opknapt of dat jij die ene persoon bent die er slechter van wordt. Ik kan jou niet adviseren om het wel of niet te proberen; ik kan jou alleen vertellen dat er in ieder geval één persoon bestaat die met behulp van fluoxetine nu een bevredigend leven leidt. Dat ik de persoon ben die met behulp van fluoxetine überhaupt nog leeft. Dat het middel niet voor iedereen troep is (wat de wereld om ons heen ons soms probeert te laten geloven).
Succes met het maken van je keuze!