Hallo, hierbij een post uit psychische nood geboren.
Sinds vorige week is bij mij de kurk van de fles en sindsdien zit ik zo enorm in de stress dat ik geen uitweg meer weet. Ik had een een kleine botsing gehad met mijn vrouw. Daar hebben we over gepraat en ze adviseerde mij om in therapie te gaan. Omdat ik niet meer weet wie ik ben en wat ik wil (in life). Ik snap zelf ook dat dit verstandig is: ik was niet gelukkig met mijn werk, heb een negatief zelfbeeld ontwikkeld en voel mij minderwaardig aan anderen: ik vergelijk continu mijn eigen ontwikkeling met die van vrienden en studiegenoten. Die allemaal carriere lijken te maken.
Voor dat moment was het even opgelost. maar daarna begon het pas: ik schoot volledig in de stress: bang voor de uitkomsten van de therapie om onder ogen te moeten zien wat de reden is dat ik me zo ontwikkeld heb. om de rest van mijn leven verder te kunnen en ook van mijzelf te kunnen houden. Maar daar wringt direct ook de schoen. Ik heb jarenlang heb ik mijn twijfels weggestopt. en nu komt alles los en dus ook mijn twijfels die ik heb gehad of moeilijke momenten die er waren in mijn relatie. Weg gestopt om het niet onder ogen te hoeven zien.
En dat geeft me nu zoveel stress: ik kan er niet door slapen. Enkel een tabletje melatonine voor het slapen gaan helpt me nu in ieder geval een beetje te slapen. maar ik wordt om 6 uur wakker en voel me zo ellendig. Het geeft me het gevoel dat ik jaren geleden een verkeerde keuze gemaakt heb door met mijn vrouw te trouwen en dat ik nu alleen maar verder kan door er een einde aan te maken. Terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik wil mijn gezin niet kapot maken. Mijn kinderen opzadelen met een hele hoop verdriet en ellende. Mijn vrouw haar leven laten instorten. Ik wil gewoon met mijn gezin gelukkig zijn en van elkaar genieten. En het ene moment denk ik: waarom maak ik me nou zo druk? Maar het grootste gedeelte van de tijd sta ik stijf van de stress. zit mijn hoofd vol met nare gedachten. Werken lukt niet en afleiding zoeken helpt maar even. Ik zie geen uitweg zonder mijn gezin in ellende te storten. ik heb de belemmerende overtuiging dat als ik vroeger gewoon geleerd had goed om te gaan met moeilijke momenten en twijfels, ik beter in staat geweest was om een verstandige beslissing te nemen voordat ik ging trouwen. Ik heb toen getwijfeld. Gedacht dat het aan de spanning voor de bruiloft lag. Maar ook erna bleef nog twijfel en heb ik gedacht: wat ik heb gedaan?! Toen heb ik ook tegen mijzelf gezegd: het heeft nu geen zin meer om daar nog aan te denken, ik heb nu de keuze gemaakt. En zo ben ik verder gegaan. Zo is het een tijd goed gegaan, maar heb ik gaandeweg de jaren wel vaker dingen weg gestopt. Maar nu blijkt wel dat het een manier is die niet werkt. Ik wil heel graag bij mijn vrouw zijn (en blijven), dat het allemaal weer goed is en we als gezin naar de toekomst kunnen kijken en ikzelf als persoon ook, maar tegelijk heb ik het gevoel dat ik op een 2-sprong sta: of voor mijzelf kiezen en mijzelf leren ontdekken of voor mijn gezin kiezen.
En eigenlijk is het niet eens een 2-sprong. Want zoals ik me nu voel kom ik echt geen weken meer door.
Ik heb al contact gezocht met de huisarts en een therapeut benaderd. Maar ik ben bang. Zo bang voor wat dit nog allemaal teweeg gaat brengen.
Ik weet niet hoe ik nu verder moet.