Gebruikersavatar
Goingon
Berichten: 5
Lid geworden op: 03 feb 2019 14:04

Afstandelijkheid weggelopen man met Asperger

Scheiden of blijven? Wat doe je wanneer je hart en je hoofd de hele dag discussiëren wat je moet doen ?

Na tien jaar getrouwd zijn en dertien jaar samen heb ik hem gevraagd te vertrekken voor een time-out. Eerder had ik dit al nodig, maar toen lukte het niet vanwege de financiën. We zijn geen stel met erg veel familie of vrienden die ‘ons’ daadwerkelijk even in huis kunnen nemen.

Voor we getrouwd waren was ik erg gelukkig. We deden echt leuke dingen samen en veel mensen vonden ons een leuk setje samen. Dat vond ik ook altijd.

Toen we gingen trouwen deden we dat in twee delen. De eerste week van mei voor het stadhuis, de tweede voor de kerk. De kerkelijke bruiloft zouden we als het ‘grote feest’ zien met alles er op en er aan, maar ik vond het toch ook heel fijn om een mooi elegant jurkje aan te trekken voor de burgerlijke stand.

Ik uren in de badkamer op de ochtend van ons wettelijke huwelijk. Speciaal nieuwe schoenen gekocht, haar mooi gedaan. Ik zag er uit alsof ik naar een première ging. Mooi, maar niet typerend zo’n trouwjurk, want die was voor de kerk en het feest de week nadien.

Man in spé zat de hele ochtend te hannesen in zijn pyjama, ging zich pas om half 11 scheren terwijl we om 11 uur op het stadhuis moesten zijn. De getuigen kwamen ons ophalen, iedereen was keurig gekleed, behalve mijn aanstaande...

Meneer kwam in een hoody, een spijkerbroek en sneakers naar beneden. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar nee, dus niet. Hij zei zowel tegen mij als tegen zijn getuige dat hij die hele burgerlijke trouw niet zo belangrijk vond en het hem meer om ‘de echte trouwdag’ te doen was een week later.

Ik was heel boos toen en ik voelde dat ik maar twee keuzes had en dat was of ruzie maken om andere kleren aan te trekken of zonder ruzie naar het stadhuis gaan en het me later bezuren.

Call me whatever you want, het is zó gebeurd, maar ik koos voor dat laatste. Vanwege tijdnood, vanwege dat we nog een bruiloft in het verschiet hadden, vanwege mijn sussende getuige, vanwege... Tja... Zijn vastberaden antwoord misschien ? Dat hij toch in een hoody naar het stadhuis wilde ?

Ik voelde me echt een vlag naast een modderschuit. Kurt Cobain die in zijn pyjama getrouwd is zag er nog beter uit.

De trouwerij voor de kerk een week later daar was niks op aan te merken. En het eerste jaar ook niet zozeer. Was altijd een leuke en lieve man, misschien daarom dat ik dit maar weg stak.

Na een jaar huwelijk begon hij me links te laten liggen emotioneel. We werkten toen voor dezelfde werkgever en deze man was erg onredelijk naar mij. Zelfs schofterig. Kwam ook gewoon bij ons thuis langs om me te vernederen. In verdorie ons eigen huis.

Mijn man stond er bij en keek er naar. Onze baas zei de lelijkste dingen en ook klinklare onzin, maar mijn man heeft hem er toen niet en nooit niet op aangesproken. Onder het mom van ‘bek vol tanden.’

Ik ging wel ander werk zoeken sinds en was heel boos op mijn man dat hij me zo aan mijn lot over liet. Moest het andersom geweest zijn had ik onze baas aan zijn nekvel buiten gesmeten.

Mijn man veranderde heel erg. Deed steeds minder zijn best. Verloor zijn werk na jaren thuis zitten nadat hij een klein ongelukje in het verkeer had gehad. Sloeg op een avond de kat dood uit kolere, is tijdens een uitje me aangevlogen, sliep alleen maar, deed niks in huis, en heeft kort nadien me vijf dagen verlaten zonder taal noch teken. Onze babyzoon die we toen net hadden vond dat heel erg.

Na vijf dagen vonden we hem terug in de psychiatrie waar hij in totaal negen maanden heeft gezeten.

Autisme was er uit gekomen. En hij deed er niks mee. Thuis zitten en afwachten.

Heb heel veel energie in deze man gestoken en hem uiteindelijk iets op de rails gekregen zodat hij in elk geval weer werk vond en bezig was. Het contact met onze zoon heeft hij hersteld en hij is sinds kort bezig met van alles, ook omtrent autisme.

Maar toch voel ik het niet meer zo. Onze relatie is te slecht om te blijven, maar te goed om weg te gaan. Ik weet soms niet meer of zijn beloftes enkel manipulerende woorden zijn of echt. Hij heeft echt lieve dagen, momenten en ja ik heb hoop ergens... Of ben ik verblind ? Vergiftigt misschien ?

En toch... Alles gaat moeizaam vooruit. De dingen die hij zijn best doen vindt, vind ik standaard horen in een gezin en niks extra’s. Naar de buitenwereld toe is hij erg geliefd. Sociale man, doet veel, altijd een vriendelijk woord, dus wie gelooft me ?

Ik heb in de jaren heel wat grenzen verlegd, maar nu ben ik het zat. Ik heb hem laten vertrekken naar een hotel. Hij zit daar nu en hij reageert weer lekker autistisch. Hij laat bijna uitschijnen dat het zijn beslissing was om op te donderen.

Tactloos en überhaupt autistisch. Voor we getrouwd waren niks van gemerkt, alleen dat hij wat ‘nerd-erig’ was met computers, maar ik dacht dat meer mannen dat hadden.

Hij WAS zelfstandig, stabiel, genietend, gezellig en flexibel... Hij IS nu afhankelijk, chaotisch, leeft bij de dag, vermoeid en is vrij tactloos geworden.

Ik ken deze man niet meer. Kan hij ‘back to normal’ of is dit blijvend vraag ik me steeds af.

Ben ik de ideale partner. Nee. Nee, dat ben ik niet. Maar ik durf met hand op mijn hart te zeggen dat ik als een paard gewerkt heb voor onze relatie. Werken, zorgen, koken, huishouden, opvoeden... Alles alleen. Terwijl hij wat ziek thuis zat te zitten. Ziek, ja ja... Eerder gedemotiveerd.

Is dit puur autisme ? Of is er meer ? Hij zegt me terug te willen en er voor te willen gaan, maar al tijden blijft hij in de ‘onderweg-modus’, maar hij ‘arriveert’ nooit.

Ik twijfel heel erg. Ik ben ook nog maar halverwege de dertig. Ik heb zoveel geprobeerd al. Ook professioneel. Ik ben moe en ik ben het zat om me steeds een sukkel te voelen.

Ik denk zo vaak : “ Als een vriendin van me hierin zou zitten zou ik mijn woordje wel klaar hebben staan. “

Waarom volg ik mijn eigen adviezen dan niet op ?

Ik weet dat dit mijn versie van het verhaal is. Reageer alstublieft wel met respect. Direct zijn geen probleem, maar aan enkele zinnetjes waarin ik voor debiel uitgemaakt word heb ik weinig.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Jaren met autistische man en nu ?

Goingon schreef: 03 feb 2019 15:05 Is dit puur autisme? Of is er meer?
Ik denk dat er wel meer aan de hand is. Bijvoorbeeld, een kat doodslaan uit woede? Dat associeer ik niet direct met autisme.
Hoe dan ook, als je het gevoel hebt dat dit huwelijk je niets meer oplevert en er geen goed gevoel meer bij hebt, dan lijkt het me beter om uit elkaar te gaan.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Goingon
Berichten: 5
Lid geworden op: 03 feb 2019 14:04

Re: Jaren met autistische man en nu ?

@volhoudertje :

Wel, ik heb me ooit laten vertellen dat mensen met PDD-NOS enorme woede-aanvallen kunnen hebben.

Wat niet wegneemt dat dit gruwelijk is.
Ik heb toen ook een tijdje afstand genomen van hem, maar hij zei zelf ook onder de indruk geweest te zijn van zijn gedrag en is toen naar een psycholoog geweest een tijd.

Ook zijn continue excuses en sorry’s deden me hem uiteindelijk vergeven.

Nu voel ik me daar stom over. Dat klopt.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Jaren met autistische man en nu ?

Goingon schreef: 03 feb 2019 17:56 @volhoudertje :

Wel, ik heb me ooit laten vertellen dat mensen met PDD-NOS enorme woede-aanvallen kunnen hebben.

Wat niet wegneemt dat dit gruwelijk is.
Ik heb toen ook een tijdje afstand genomen van hem, maar hij zei zelf ook onder de indruk geweest te zijn van zijn gedrag en is toen naar een psycholoog geweest een tijd.

Ook zijn continue excuses en sorry’s deden me hem uiteindelijk vergeven.

Nu voel ik me daar stom over. Dat klopt.
Ik geloof er niets van dat woede van mensen met PDD-NOS zover gaat dat ze dieren doden.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Jaren met autistische man en nu ?

Hoi Goinon,

Je schrijft dat je twijfelt en daar doe je goed aan. Dat betekend dat je er goed over nadenkt en niet zomaar een beslissing neemt waar je later spijt van zult hebben. Het lijkt mij ook een moeilijke beslissing waarbij je je hart zal moeten volgen. Verder ben ik het eens wat Volhoudertje schrijft.
Hij WAS zelfstandig, stabiel, genietend, gezellig en flexibel...
Hij IS nu afhankelijk, chaotisch, leeft bij de dag, vermoeid en is vrij tactloos geworden.
Je vergelijkt een situatie van vroeger naar die van nu. Het is dezelfde man, maar misschien is de situatie anders geworden als in het samenwonen als in een kind hebben. Maar bij je beslissing zou ik de situatie van "nu" nemen en niet die van vroeger en wat er allemaal is voorgekomen en overkomen.

Wat bedoel je met "autistisch" reageren?
Ik weet dat dit mijn versie van het verhaal is. Reageer alstublieft wel met respect. Direct zijn geen probleem, maar aan enkele zinnetjes waarin ik voor debiel uitgemaakt word heb ik weinig.
Ik denk niet dat je dit op deze site zult meemaken, dat je voor debiel wordt uitgemaakt. Wel vervelend dat dit eerder gebeurt. Dat helpt zeker niet.
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
Goingon
Berichten: 5
Lid geworden op: 03 feb 2019 14:04

Re: Jaren met autistische man en nu ?

@koen0069 :

Helaas al gebeurd dat ik op een forum voor debiel, idioot of noem maar op werd uitgemaakt. Wellicht de verkeerde site misschien ook... Ook al voelde ik me dan wel een debiel inderdaad en kreeg ik veel twijfels over of ik het wel goed aanpakte.

Ik worstel echt. We zijn zo lang samen. Veel moois beleefd, maar de laatste jaren minder en minder en zeg maar gerust erge dingen.

Ik hang zeker niet in het verleden, maar mijn man belooft steeds beterschap. Het gaat dan een tijd weer beter, maar na een poos is hij het noorden weer kwijt.

Hij heeft moeite met structuur en planning. Ik neem dit erg veel op me, maar ik wil ook wel eens rusten en vertrouwen op dat het ook goed komt als ik eens naar een vriendin ben.
Dat mijn zoon bijvoorbeeld op tijd uit school gehaald wordt.

Hij neemt soms een houding in ons gezin aan die passief is en heb ik soms de indruk dat hij eerder mijn tienerzoon is.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Jaren met autistische man en nu ?

Goingon schreef: 04 feb 2019 10:02 Hij neemt soms een houding in ons gezin aan die passief is en heb ik soms de indruk dat hij eerder mijn tienerzoon is.
Het is lastig om in een relatie te zitten waarin de ene partner min of meer de verzorger is van de ander. Dat is een keuze waar je achter moet staan. Maar het is ook duidelijk dat je hiermee worstelt. Je zegt dat jullie relatie te slecht is om te blijven, maar te goed om weg te gaan. Alleen jij kunt bepalen wat het je waard is om te blijven. Die keuze kan alleen jijzelf maken.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Goingon
Berichten: 5
Lid geworden op: 03 feb 2019 14:04

Afstandelijkheid weggelopen man met Asperger

Hallo,

Ooit zat ik eerder op dit forum, maar nu ben ik hier terug met opnieuw een moeilijk verhaal waar ik erg mee zit.

Mijn man en ik hebben al veertien jaar een relatie. Ik kom uit Nederland en hij is Belg. Ik ben toen ik 21 was voor hem naar België verhuisd.

We hebben altijd een heel fijne en speciale relatie gehad. Iedereen vond ons een leuk stel en mijn man was erg anders dan mijn vorige twee vriendjes. Hij had mee diepgang, was rustig en heel erg hoffelijk. Attent ook, steeds een leuk uitstapje of een cadeautje. Kon niet op.

Toen we samen gingen wonen ging het ook goed en we besloten ons te verloven na drie jaar samen zijn.

Twee weken voor we gingen trouwen had mijn man veel stress. Hij ergerde zich aan kleine dingen zo ook mijn kat. Zijn eigen kat vond hij braaf. Mijn kat was dan ook wel een beestje dat voor wat ‘overlast’ zorgde, omdat het nog zo speels was. In zijn ogen althans.

Hij was op een avond zo boos op het dier dat hij het doodsloeg. Ik vond het gruwelijk en kon het niet geloven toen ik het zag. In mijn ogen was dit een man die lief was, luisterde, zich onderscheidde van anderen...

Ik had geen contact meer met mijn ouders, omdat ik uit een moeilijk gezin kom en vriendinnen woonden inmiddels ver weg. Ook was alles al geregeld voor de bruiloft en ik was vreselijk in de war.

Mijn man zei dat het hem speet en dat hij het ook niet begreep. Lang verhaal kort : Ik vergaf hem in de weken die volgde en trouwde met hem.

Daarna waren we weer heel gelukkig.

Tot hij een klein ongeval kreeg met zijn scooter. Hij zat langdurig thuis (voor iets kleins) en werd uiteindelijk ontslagen op zijn werk. In die tijd ging hij erg achteruit emotioneel. Deed niks meer in huis, kwam niet meer buiten, hele dagen slapen of aan de computer filmpjes kijken...

Ik moest wel alles doen. Werken, koken, het huishouden. Ik voelde me erg eenzaam en de sloof thuis.

Hulp van derden of huisarts weigerde hij.

Op een zomeravond zaten we een keer toch ergens in een park. Ik was blij dat hij eens weg ging met me, maar maakte me wel zorgen. Hij zat al jaren thuis en het beterde niet.
Ook ik was erg op door de hele situatie. Ik sprak hem daarover aan in het park, maar hij wilde het niet horen. Ik werd boos en begon strenger te spreken. Dwingend denk ik ook wel.

Toen heeft hij me gegrepen bij mijn keel en probeerde me te wurgen. Hij liet uiteindelijk los en ik voel flauw.

In de ambulance streelde hij mijn hand. Ik besefte pas iets daarna wat er gebeurd was en wilde hem weg van me. In het ziekenhuis vielen de verwondingen mee. De arts van dienst vroeg of ze de politie moest bellen, maar ik had bedenktijd nodig. Een ‘strafblad’ zou hem ook niet verder helpen dacht ik steeds maar. Ik twijfelde vreselijk over hem.

Later thuis zei hij dat het hem veel speet, maar toch dat zinnetje ‘dat ik hem te hard had aangepakt’. Ik moest stoppen wanneer hij dat vroeg.

Ik heb lang afstand gehouden van hem. Uiteindelijk kwamen we weer enigszins samen al bleef hij thuis rondhangen en slapen.

Op mijn werk had ik een feestje en kwam ik in contact met een collega van een andere dienst. Hij zat thuis ook met een thuiszittende echtgenote in een beetje dezelfde situatie.
We hadden een klik en gingen eens fietsen samen. Ik dacht dat dat geen kwaad kon.

Toen mijn man en ik een keer op een avond vreselijke ruzie hadden is hij weggegaan met de auto naar een kennis. Ik was erg over mijn toeren en juist toen belde die collega om te vragen of we gingen fietsen. Ik deed mijn verhaal al jankend en hij zei dat hij wel even langs kwam.

Helaas ben ik die avond over de schreef gegaan met hem. Niet all the way, maar wel te ver.
Mijn man kwam hier ook achter en ik zei dat het waar was.

Een keer, maar een te veel. Ik voelde me erg stom. Ik had niet eens iets met die kerel van het werk. Ik wilde alleen maar troost. De rest niet eigenlijk, maar ja, zelf na een wijntje teveel toegestemd, hè ?

Natuurlijk was mijn man boos en terecht. Hij vergaf me na verloop van tijd wel en toen werd het iets beter. Hij leek meer zijn best te doen en ik dacht dat hij er snel weer boven op zou komen.

We kregen ook een kind na een tijd. Heel de zwangerschap was hij super lief en gemotiveerd. Ik dacht dat het helemaal goed zou komen.

Eenmaal thuis uit het ziekenhuis herviel hij meteen in oude patronen. Slapen de hele dag en niks doen. Piekeren en ziek thuis zitten.

De huisarts opperde iets over autisme en na lang zaniken liet hij zich overhalen om te testen. Hij bleek Asperger te hebben met een normale begaafdheid.

Hij deed echter niks met die info. Hij mopperde dat het veel geld had gekost, die test, en dat mensen zich nu maar wat meer aan hem moesten aanpassen.

Tot mijn zoon zijn derde verjaardag stond ik er helemaal alleen voor. Mijn man is twee keer opgenomen geweest in de psychiatrie, omdat hij het niet aan kon en wij hem niet, maar we hielden nog wel van elkaar.

Pas toen mijn kind drie werd ging hij weer werken. Een wereld van verschil. Hij stond in een leuke, niet te drukke zaak en hij kwam als het zonnetje in huis thuis. Het ging echt beter tussen ons. Hij had ook nooit echt een band met zijn zoontje, maar ik spoorde hem toch aan om meer met hem te doen waardoor hij ook een band met hem kreeg.

Alles ging goed tot hij een andere baas kreeg op het werk. Toen ging het weer verkeerd en moest hij ineens andere taken doen. Hij kwam gestrest en vaak overspannen thuis.
Toen hij door zijn nieuwe teamleider een keer op het matje geroepen werd met de vraag of hij misschien autistisch was kwam hij totaal ontredderd thuis. Hij had dat zijn werkgevers nooit verteld namelijk.

Thuis trok hij zich terug en deed hij afstandelijk. Ik kon dat niet meer aan. Weer deed hij zo anders en raar in mijn ogen. Alles kwam ook weer op mijn schouders. Hij ondernam niks meer.

Ik voelde me boos en gefrustreerd. Ik voelde me opnieuw bij af. Kijk, de momenten die we het leuk hebben gehad waren ook echt goed. Maar waarom had ik toch steeds na een periode van leuke dingen weer het idee dat hij bij de pakken neer ging zitten.

We deden nog weinig samen en ik had steeds vaker geen zin in uitstapjes meer. Ik had een kort lontje en schold hem geregeld uit. Op een dag sloeg ik hem ook na een zoveelste discussie.

Half december jl. is mijn man weggegaan om elders te logeren. Hij kon naar eigen zeggen niet meer thuis wonen zolang hij angst had voor me.

Hij heeft vijf dagen taal noch teken gegeven waar hij zat. Schijnbaar zit hij in een klooster bij een priestervriend, maar die priester(die mij ook kent) krijg ik niet te pakken. Geeft gewoon niet thuis.

Vijf dagen liet hij ook niks horen van hem tegen zijn inmiddels vier jarige zoon. Ik liet mijn zoon een videoboodschap inspreken die ik stuurde, maar het triggerde hem niet.

Toen ik uiteindelijk een boze mail stuurde naar hem waarin ik dit de druppel vond (dat mijn kind lijdt hier onder) en als hij niet even met hem contact op zou nemen wist ik het nog zo net niet meer met hem, nam hij vrijwel direct contact op met me en zei dat hij zijn zoon wilde contacteren.

Hij is nu zes weken weg. Hij wil naar eigen zeggen samen verder. We hebben dus om de twee weken een gesprek gehad met een bemiddelaar en zelf ga ik ook naar een psycholoog.
Ik heb veel spijt van mijn overspannen gedrag. Ik heb in gezien dat dit niet kan, maar ook dat onze fundamenten in de relatie niet goed zit. Dat moet volledig ‘vernieuwd’ worden.

Ik zie in dat ik het anders wil en ga er opnieuw voor met hem. Onze bemiddelaar hebben we nu al vier keer gezien, maar elke keer zucht mijn man dat hij nog niet in staat is om naar huis te komen. Hij heeft angsten.

Bij de bemiddelaar zei ik dat ik niet weer alles alleen aan kan. En werken en nu als (tijdelijk) alleenstaande alles thuis doen en ons kind. Mijn man had zich weer weken geleden ziek gemeld en zijn contract was dus niet verlengd. Hij zit dus weer zonder werk.

We spraken af, ferm tegen zijn zin, dat hij dan elke dag ‘s ochtends vroeg vertrekt van zijn logeeradres naar ons huis om voor ons kind te zorgen en hem naar school te brengen.
Ik had liever dat hij weer naar huis kwam. Wil hij niet. Hij komt vier keer per week voor ons kind, doet wat in het huis en voor ik naar huis kom van het werk is hij weer weg.

Zo wil hij het.

Ik doe al sinds hij weg is en inzie dat dingen niet oké waren mijn best om hem terug te ‘winnen’. Ik meen dat ik me niet goed voel zonder hem ondanks alles. Ik zou niet graag gescheiden zijn. Ik leg lieve briefjes neer, ik doe lief, kook voor hem voor tussen de middag, koop dingetjes die hij leuk vindt enz. Ik heb al veel sorry gezegd en spijt betuigd.

De bemiddelaar droeg ons afgelopen zaterdag op om nader tot elkaar te komen, maar hoewel hij dat beloofde te doen doet hij verschrikkelijk afstandelijk. Alle lieve dingen lijken hem koud te laten. Hij wil geen woord te veel zeggen. Hij wil kennelijk niks met me doen. Gesprekken lukken niet, hij lijkt wel bevroren.

Ik heb zes weken sorry gezegd, maar ik vind ook dat hij ook moet kijken naar wat hij deed of juist niet deed dat me zo rot deed voelen eind 2019. Met hand in eigen boezem tasten lijkt hij niet te willen. We hebben beiden fouten gemaakt, maar het lijkt wel steeds of hij dat niet wil horen.

Ik wil heel graag naar de volgende fase, maar hij lijkt met de week afstandelijker. Hij reageert nergens op. Belt ook zijn zoon niet (als het zijn dag niet is om voor hem te zorgen)... Mensen, wat is dit ????

Die kilheid, die afstandelijkheid. Ik begrijp dit niet.

Groetjes.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Afstandelijkheid weggelopen man met Asperger

Toen heeft hij me gegrepen bij mijn keel en probeerde me te wurgen. Hij liet uiteindelijk los en ik voel flauw.
Als dit al geen voldoende reden is om bij hem weg te gaan, wat dan wel? Hij heeft zelfs jouw kat dood gemaakt! :shock: Het gedrag van jouw man heeft helemaal niets met Asperger of autisme spectrum stoornissen te maken, het is echt iemand waar je beter afstand van kunt nemen. Je hebt voldoende dingen van hem vergoeilijkt en met de mantel der liefde proberen toe te dekken, maar het heeft geen zin gehad. Het is er zelfs erger op geworden.

Het lijkt me beter om een beslissing te nemen die in jouw belang is. Kies voor je eigen veiligheid, ga bij hem weg.

Ik wens je veel sterkte met het nemen van de juiste beslissing.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Goingon
Berichten: 5
Lid geworden op: 03 feb 2019 14:04

Re: Afstandelijkheid weggelopen man met Asperger

@volhoudertje :

Moest ik dit van een vriendin horen zou ik zeggen ‘ga weg, joh’. Maar ik vind dat heel moeilijk. Ik hou nog steeds van hem.
Hij kan ook zo ontzettend lief zijn.

Weet jij iets over angsten en tunnelvisie?
En afstandelijk gedrag bij autisme?

Liefs en bedankt voor het reageren.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Afstandelijkheid weggelopen man met Asperger

Goingon schreef: 24 jan 2020 19:06 Weet jij iets over angsten en tunnelvisie? En afstandelijk gedrag bij autisme?
Het soort angsten, tunnelvisie en afstandelijk gedrag wat jou man ten toon spreidt, zijn naar mijn oordeel niet specifiek te herleiden tot autisme. Met jouw man is veel meer aan de hand,
hij heeft vrij ernstige gedragsstoornissen en is mensen in zijn directe omgeving daar behoorlijk mee tot last.

Heel vaak hoor je vrouwen die in vergelijkbare situatie zitten "maar ik hou zo van hem," zeggen. Dat is niets anders dan ontkenning. Je houdt jezelf voor de gek, het is aan jou om je af te vragen of jij dit alles voor hem over hebt. Ik denk dat je een beter leven verdient met iemand waar het makkelijker mee is om mee samen te zijn.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Afstandelijkheid weggelopen man met Asperger

Ik kan het hierin alleen maar eens zijn met Volhoudertje
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
wolfgirl
Berichten: 102
Lid geworden op: 16 nov 2013 23:47

Re: Afstandelijkheid weggelopen man met Asperger

Beste, je schrijft steeds "mijn zoon". Het zou onze zoon moeten zijn. Misschien houdt jouw man zich onder de radar omdat hij wel beseft dat hij gevaarlijk gedrag heeft (gehad). Denk meer aan de veiligheid van jullie zoon en jezelf. Heb je ook echt alles aan de contactpersoon verteld, wat je hier op het forum ook in twee aparte verhalen verteld hebt? Sterkte met de keuzes.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”