Gebruikersavatar
vlindertje
Berichten: 1
Lid geworden op: 07 dec 2018 20:05

zal het?

Hallo allemaal,

Ik ben vlindertje, 34 jaar en zit even met mijn handen in het haar. Ik woon bijna 2 jaar samen met mijn vriend en ik vermoed steeds meer dat hij een autist is en ik weet even niet meer hoe ik er mee om moet gaan. Ben aan het lezen over relaties met een autist en kom daar dingen tegen die herkenbaar klinken. Ik hou heel veel van hem, maar het is ook zeker een relatie met stress en verdriet, omdat we op een punt zijn waarop we elkaar niet meer lijken te snappen.

Dat hij het meeste op zijn moeder lijkt, dat was al duidelijk. En dat zij alles gedaan wil hebben zoals zij dat wil is ook voor niemand iets nieuws. Ze is een schat van een vrouw en staat altijd klaar, maar als je drinken wilt pakken, legt zij uit hoe het moet.

Afgelopen week bijvoorbeeld. We waren bij zijn ouders langs geweest en ik ging eerder weg. Moest nog wat voorbereiden voor op het werk. Hij had aangegeven dat hij pizza wilde. Toen ik thuis was begon ik al trek te krijgen en ik dacht, ik stuur hem een appje met de vraag of hij anders de pizza meteen mee kan nemen. Hij had zijn app niet gelezen, dus kwam thuis zonder pizza. Geen probleem. Ik zei hem dat ik een appje had gestuurd maar dat hij die niet gelezen had. Hij pakt zijn telefoon en zegt nee en loopt vervolgens door. Ok, dat je de app niet gelezen had is duidelijk en dat je de pizza niet meegenomen had was ook duidelijk. Je loopt door, ik weet niet wat de bedoeling is. Ik vraag aan hem: wat bedoel je met nee? bedoel je dat je geen pizza wilt, bedoel je dat je het niet wilt halen (dan kon ik gaan halen), wat bedoel je?

Vervolgens krijg ik te horen dat ik alleen maar conclusies trek. uh.... ik stel een vraag omdat ik je nee niet snap. ik twijfel wat je er mee bedoelt en ik vraag duidelijkheid. nee, je trekt conclusies en dat is hij dan ook aan het rondbazuinen bij andere. Vlindertje doet moeilijk want ze trekt alleen conclusies.

Nou, als er dus dat soort (in mijn ogen) onzinnige discussies ontstaan, weet ik al dat het een paar dagen heel vervelend gaat worden. Hij wilt niet meer praten, hij loopt weg. Als ik vraag of hij even tijd heb zodat we het op kunnen lossen is het antwoord nee.

Mocht ik na een paar dagen dan toch weer aandacht van hem krijgen en ik wil nog even terugkoppelen wat er gebeurd is, dan is dat veel energie en krijg er weinig voor terug. Het zijn namelijk altijd de standaardantwoorden die ik hoor: ik weet het niks. Het maakt mij niet uit. Alles wat jij vindt is waar, want het moet gaan zoals jij wilt (dat zegt hij tegen mij).

Als ik de afwas aan het doen ben krijg ik ook regelmatig de vraag waarom ik het op die manier doe? ik ben dan lichtelijk verbaasd, en denk: omdat het op deze manier kan??!!

Als we in de auto zitten en hij rijdt en gaat de verkeerde weg in, denk ik: ach, zo komen we er ook. Ik zeg het niet. Ik ben eigenlijk heel chill.
Ik als rijd dan komen er discussies los want ik moet daar parkeren of waarom ga je niet die straat in.

een diepgaand gesprek is erg lastig. Er komt bij hem weinig uit. En ik ben juist iemand die kan zeggen wat mij dwars zit.
Ik vind het jammer dat......
Ik hoop dan op een open en eerlijk gesprek. Maar hij gaat in een slachtofferrol zitten en een gesprek komt er niet.

Van de week kwam ik thuis en er stonden twee glazen in de wasbak, de kap van de airco was los (woon niet in het koude nederland) en de deur was niet goed dicht. De airco moest gemaakt worden en dat konden een vriend of een neef van hem doen. Ik had alleen niet meegekregen dat er iemand langs zou komen. Dus ik vraag wie er in huis is geweest. Zijn antwoord: IK. Volgende dag bleek er toch iemand langs te zijn geweest. Ik irriteer mij want ik heb er om gevraagd. Hij vindt dat hij eerlijk is geweest, aangezien de woorden IN HUIS werden gevraagd. De airco hangt in de tuin.
Ik kan wel huilen op zo'n moment. Naar mijn idee is mijn vraag heel duidelijk geweest en had hij kunnen zeggen dat die vriend langs is geweest. Maar nee, de vriend is in de tuin geweest en dus blijkbaar niet in huis, dus heeft hij mijn vraag eerlijk beantwoord.

Laatste voorbeeld. Ik had gereserveerd bij een restaurant op zijn verzoek. Hij was overdag een vriend gaan helpen met klussen. Wat dat betreft is hij heel lief en behulpzaam. Maar hij was te laat thuis. Waardoor we ook te laat zouden komen bij het restaurant. Nu liggen zij daar vast niet wakker van als je een half uurtje later bent, maar ik vind het niet netjes. Je maakt een afspraak met mij om uit eten te gaan en je komt te laat. Hij komt thuis en ruikt naar de alcohol. Ik geef hem een kans om een excuus aan te bieden. Doet hij niet. Even later loop ik rustig naar hem toe: hoe komt het dat je te laat bent? Zijn antwoord: door iets!
Je bedoelt alcohol drinken? Ja. Dat bleek dan belangrijker te zijn. Als ik hem aanspreek op het feit dat hij wel even netjes zijn excuus had kunnen maken flipte hij: en ik bied niet mijn excuus aan omdat hij dat wilt. Ik doe dat als ik dat wilt. Dat wilde ik straks doen in e auto.
Ja maar schat, je komt te laat thuis, ik vind dat niet leuk, vervolgens ruik ik alcohol en als ik om de reden vraag dan zeg je dat de reden IETS is. Het is heel normaal om even een excuus aan te bieden.

Toen begon hij met schreeuwen dat het hem niks kon schelen wat iedereen vond. Als hij het niet op dat moment wilde doen, dan gebeurde het niet op dat moment. Nou, vervolgens is er niet met hem te praten en is de avond verpest. Ook niet meer uit eten geweest. Hij zet de tv express hard als ik wat wil zeggen of loopt weg.

Zal het autisme zijn?
En HOE MOET IK ER MEE OMGAAN??
Gebruikersavatar
Lillix
Berichten: 17
Lid geworden op: 02 dec 2018 12:37
Locatie: Overijssel

Re: zal het?

Hallo Vlindertje,

Zoals ik het lees zijn er vooral communicatie problemen. Jij wilt dingen bespreken zodat het niet weer gebeurt of de volgende keer voorkomen kan worden, maar je vriend klapt dicht en wilt het er juist niet over hebben. Doet er even niet toe waarover het gaat op dat moment.

Ik heb zelf 2 partners gehad met autisme, maar allebei totaal verschillend, en het is lastig om daar iets over te zeggen. De ene vorm van autisme, is de andere natuurlijk niet, en bij iedereen uit zich dit anders.
Ben natuurlijk geen psychiater die een diagnose kan stellen, en kan zeggen van goh, misschien moet je dit of dat doen, tegen je vriend.

Misschien is het een idee om eens met iemand te gaan praten hierover. Alleen in het begin even over jou, zodat jij je ei een beetje kwijt kan, want jij kan je frustraties ook nergens kwijt. Leg alles een beetje uit van je vriend, en wie weet kun je later dan kijken of je je vriend erbij betrekt, of hoe je zoiets gaat aankaarten als de communicatie al zo stroef verloopt soms. Want er moet wel iets gebeuren, maar wat?
Wel fijn als je daar wat hulp en handvatten bij krijgt denk ik.

Vind het wel heel vervelend voor je dat je in deze situatie zit, maar misschien kun je hem veranderen!! Sterkte en succes!
''- Out of suffering have emerged the strongest souls; the most massive characters are seared with scars. -''
Gebruikersavatar
pplakke
Berichten: 1
Lid geworden op: 12 dec 2018 16:19

Re: zal het?

Probeer eens met de aanpak ik vergeet ook wel eens iets of doe wel eens iets fout. In plaats van excuses te eisen want dit ligt blijkbaar gevoelig, hopelijk ziet hij dan zijn kans om daarna excuses toch te geven (in plaats van zinloze discussie). Hij lijkt ook ook wat bang, maar geeft dan wel toe van het drinken dus is wel eerlijk ( onderliggend zou kunnen zijn dat hij niet graag op restaurant gaat). Vertel ik heb vandaag dit en dat gedaan is er hier nog iets interessants gebeurd. Dan focust hij zich niet op bv. huis zo als in het aangehaalde voorbeeld maar moet zelf denken dit en dat. Als je dan minder nutteloze ruzies krijgt gaat hij zich wel beter openstellen hopelijk.

Terug naar “Autisme Spectrum Stoornissen”