Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

Na een aantal jaar, hoe het er nog mee gaat.

Goeiemorgen,

Hier ben ik weer, na een jarenlange afwezigheid, door ... (ja, hoe gaat dat in het leven?). Ondertussen ben ik 46 jaartjes jong geworden, en is mijn situatie wat veranderd: Ik ben ontslagen door een herstructurering, ik heb meer dan anderhalf jaar zonder werk gezeten, ik heb terug werk gevonden (in Gent). Daar ging het héél goed, maar mijn vader is zwaar ziek geworden, en na een hoop gesukkel in bejaardentehuizen heeft mijn moeder hem in huis genomen, zodat hij daar zijn laatste maand kon slijten. Ik heb wel vlug vrede genomen met zijn overlijden: zijn lichaam was versleten, het ging gewoon niet meer.

Door de situatie heb ik het wel zwaar gekregen op het werk (ik was al serieus bezig met mijn moeder te helpen, en
ondertussen zit ik in een ritme van vier keer per week (vuilnisbak buitenzetten, donderdag frietjesdag, en zaterdag en zondag samen (gaan) eten). Daarbij komt nog dat ik het traject naar het werk niet meer aankon: het was een uurtje rijden naar het werk, en gemiddeld één keer per week waren er wel een paar idioten die op elkaar reden, waardoor er wééral een file was, met alle frustraties vandien, ..., ik hield het niet meer uit en ben dichter bij huis komen werken. Nu doe ik 25 minuten over het traject en ik zit hier in een firma waar ik graag werk.

De situatie met mijn moeder is ondertussen verbeterd: een jaar geleden is bij haar darmkanker vastgesteld, die is ondertussen genezen (ze had een stoma, die is twee weken geleden verwijderd), en nu revalideert ze dus verder naar totale genezing (ze heeft wel soms nog pijn). Oh ja, voor ik het vergeet: mijn moeder heeft twee knie-prothesen, waardoor haar mobiliteit serieus is ingeperkt, vandaar dat ik zo geregeld langsga.

Hoe zit het met mij? Toen ik werk heb gevonden in Gent, heb ik besloten het logische rijtje af te gaan: auto, huis, hond :-)
Ik heb dus een huis gekocht, waar ik me perfect thuis voel: vlak aan de rivier, een grote tuin, de slaapkamer op de benedenverdieping (ideaal dus om in oud te worden: ook als ik op latere leeftijd de trap niet meer op kan, kan ik nog altijd thuis blijven wonen).

Zo komen we aan het laatste element van het rijtje: de hond :-) Rond mijn achttiende heb ik een foto gezien van een hondenras dat ik fantastisch mooi vond. Toen ik mijn huis heb gekocht, ben ik dan gaan zoeken naar een goede hond om in huis te nemen, via een internet zelftest (uiterlijk interesseerde mij niet veel, wel karakter: goede omgang met kinderen, en vooral, zelfstandig (als je een ganse dag gaat werken, moet je geen gehoorzame hond in huis halen: dat dier zit de ganse dag te luisteren naar een baasje die geen bevelen geeft, dus die raakt gefrustreerd)). Na wat zoeken bleek dat de hond, waarvan ik op mijn achttiende een foto had gezien, aan mijn voorwaarden voldeed. Na een jaar zoeken heb ik dan zo'n puppytje gekocht (ondertussen twee jaar geleden), en die is ondertussen uitgegroeid tot 50 kilo liefde en plezier :-). Daar ben ik dus ook heel wat mee bezig.

Betekent dit dat alles nu goed gaat? Neen, natuurlijk niet: de zorgen voor mijn moeder worden wel zwaar (dat beseft ze zelf ook wel), en dan is er natuurlijk ook de eenzaamheid: we hebben de beste zomer gehad in jáááren, en ik bel welgeteld één keer op een terrasje gaan zitten (met een vriend die meer dan honderd kilometer verder woont), dat zegt genoeg, denk ik. Op relationeel vlak gebeurt er natuurlijk ook niet veel: ik ben ingeschreven op een aantal dating websites, maar dat is het toch niet: een grote maand geleden kwam ik in contact met iemand die dezelfde interesses had als ik, we gingen misschien wel eens afspreken, en ondertussen is ze al bijna twee maanden niet meer online gekomen, je zou er moedeloos van worden. Ik kom wel geregeld in contact met mensen op de losloopweide (waar ik mijn hond laat loslopen), maar die contacten gaan natuurlijk niet verder dan op de weide.

Ik heb wel geprobeerd om terug te gaan sporten, maar dat valt me wel zwaar: een twintig minuten om naar de training te rijden (en terug), het trainen zelf, ..., het is wel tof, maar zwaar om vol te houden.
Waarom ik dit hier allemaal schrijf? Ik heb eigenlijk niemand meer tegen wie ik mijn gezaag kwijt kan: al mijn vrienden hebben een huishouden opgebouwd, met kinderen, en ik, op mijn 46ste, ben niet eens in staat om van 't straat te geraken. Wel serieus deprimerend, allemaal. Ik weet het gewoon niet meer. Een paar maanden, tijdens een cursus eerste-hulp, die ik ben gaan volgen, leerde ik iemand kennen die voorstelde om buiten de cursus iets gaan drinken (heel onschuldig allemaal) en ineens bleek dat ze serieus ruzie had gehad met haar man, die dat blijkbaar niet wilde toelaten. (Toen ik dat hoorde, viel ik helemaal uit de lucht)

Bon, ik zal het hier maar bij laten (ik heb mijn miserie even van mij afgeschreven tijdens het werk), ik ga dat vanavond posten (ik doe dat liever niet op het werk zelf, kwestie van te vermijden dat mijn werkgever van mijn persoonlijke problemen op de hoogte is), en dan zien we wel wat er gebeurt, zeker?

Best groeten
Gebruikersavatar
wolfgirl
Berichten: 102
Lid geworden op: 16 nov 2013 23:47

Re: Na een aantal jaar, hoe het er nog mee gaat.

Hoi Scampsd, welkom terug op t forum zal ik maar zeggen. Een hoop ontwikkelingen, gecondoleerd met uw vader.. Ik denk dat ik wat langer geleden ook wel berichtjes van je gelezen heb. Ik vind het bewonderenswaardig hoe je je erdoorheen slaat, twee keer nieuw werk, een huis, een hond :nod: je gaat voor wat je wilt in het leven en bent ook nog mantelzorger!
Ik hoop dat het ook eens gaat lukken met daten voor je. Het is inderdaad wel erg weinig een keer per jaar een terrasje met een vriend. Je zou ook misschien eens gewoon alleen naar een café of de film kunnen gaan? Het wat op je af laten komen? In elk geval je bent goed bezig, houd vol:)

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”