volhoudertje schreef: ↑16 aug 2018 10:28
Hallo Billiebal,
Hoe komt het dat jij er zo slecht tegen om alleen te zijn? Het ligt natuurlijk voor de hand om dat gevoel in verband te brengen met de zaken die je in je voorstel topic al hebt beschreven.
https://www.psycholoog.net/forum/viewto ... 84&t=22323
Je relatie met je vader is wat problematisch en verre van ideaal te noemen. Als je ouders een weekje weg zijn, ervaar jij het als onprettig om alleen in huis te zijn. Ik vermoed dat jij jet huis van je ouders met veel negatieve dingen associeert en misschien ook niet echt als jouw 'thuis' beschouwd. Ik doe een gok, wellicht dat je daardoor ook niet graag alleen wilt zijn in dat huis.
Bedankt voor je reactie. Ik denk niet dat ik dit huis met negatieve dingen associeer, want we wonen hier nog maar drie jaar. Ik ga er wel volledig mee akkoord dat ik me niet echt thuis voel. Ik heb me dan ook nooit echt ergens thuis gevoeld omdat we zo vaak verhuisden. Veel mensen zeggen wel eens tegen mij "ik zou mijn kamer meteen missen" of "ik zou echt niet kunnen verhuizen want ik woon er al 20 jaar" en dat gevoel heb ik nooit gehad. Het was gewoon part of the everyday life voor mij om te verhuizen na een paar jaar. En nu pas merk ik dat dit wat negatieve zaken met zich meebrengt.
Liefst zou ik elke dag iets inplannen om te doen, mijn dag goed vullen met allerhande activiteiten, maar dat gaat nu eenmaal niet altijd. En als ik dan daarenboven ook nog eens helemaal alleen ben, begin ik soms echt paniekerig te worden en begin ik heel hard te wenen en voel ik me gewoon ronduit ongelukkig. Ik heb dit al tegen mijn vriend verteld en hij stelde voor om samen met mij toch eens bij een psycholoog langs te gaan om te praten omdat dit geen normaal gedrag is. Maar dat wil ik niet, want dan krijg ik echt het gevoel dat er echt iets met me scheelt, begrijp je?..
Ik wil je al bedanken dat je de moeite deed om mijn verhaal te lezen en iets te reageren. Het doet me al deugd dat ik er eens met een 'buitenstaander' over kon spreken, echt bedankt.