Graag wil ik mijn verhaal even kwijt aan jullie. Niet om een reactie, mag wel natuurlijk, maar meer om mijn hart even te luchten.
Ik ben een man (54) en ben in 2009 gescheiden en heb geen kinderen. Sinds die tijd merk ik aan mijzelf dat ik mijzelf niet meer helemaal kan geven in een relatie. Er blijft een bepaalde reserve in mijn systeem ingebouwd. Door heel veel te geven in een relatie is de aandacht op de ander gericht en niet meer op mij. Dit geeft mij lucht om het zo maar te zeggen. Echter, na zoveel jaar, merk ik dat ik mij steeds eenzamer ga voelen. Daardoor ga ik steeds meer geven om maar niet op te vallen.
Ik ben al bij enkele psychologen geweest voor dit issue maar niets heeft nog geleid tot resultaat helaas. Je moet open staan voor een relatie en vallen en opstaan hoort erbij krijg ik steeds maar te horen.
Op dit moment ben ik manverzorger voor mn vader, mijn zus kan dat niet want die woont in het buitenland. Mooi om te doen maar ook hier is weer sprake van heel veel geven (met heel veel liefde doe ik dat natuurlijk) maar weinig terugkrijgen.
Soms ben ik zo moe, dood moe en dan vind het heerlijk om in het donker in bed te liggen, alleen.
Ik heb wel een LAT relatie maar ik merk dat er een afstand is tussen ons. We hebben het leuk maar het diepere gevoel is er niet.
Heb op dit moment geen idee en geen fut waar en hoe dit zal eindigen. Maar echt veel vind ik er niet meer