Hallo,
Al vanaf vroege puberteit heb ik een spiegelangst. Als ik mijn reflectie ergens zie voel ik me heel naar, bijna ziek, misselijk, benauwd. Het is een heel drukkend en diep verdrietig gevoel. Ik duik weg van alle foto's die van me genomen kunnen worden. Slechts mijn badkamerspiegel is veilig, en dan alleen als het badkamerlicht uit is en mijn reflectie niet heel duidelijk is. Winkelruiten, achteruitkijkspiegels, zelfs de contouren van mijn schaduw of de kleinste weerspiegeling in een donkere monitor of tv scherm doet me al naar adem happen.
Het is een onterechte angst. Dat weet ik verstandelijk. Ik ben geen lelijke man, heb een rijk sociaal netwerk, een fijne baan, ben enthousiast over veel verschillende dingen. Ben creatief, maak muziek en ik schrijf. Heb ook nooit veel problemen gehad met het ontmoeten van vrouwen. Toch lopen mijn relaties vaak erg lastig. Mijn langste relatie is maar tweeënhalf jaar.
In de loop der jaren ben ik steeds meer gaan voelen dat er ergens een 'gat' in me zit. Ik kan het gat nergens mee vullen. Ik heb vroeger heel erg in mijn ego gezeten. Zo ontsnapte ik het gat. Ik was zanger in een populaire band, de stoere frontman die mooie, gevoelige liedjes zong. Ik was zeer egoïstisch in de relaties die ik had. Het draaide vooral om mijn wensen, mijn grillen, mijn gevoelens. Vriendschappen hadden vaker dan niet een houdbaarheidsdatum en ik heb veel mensen achter me gelaten.
De laatste tien jaar ben ik wat kalmer geworden. Ik heb drie jaar groepstherapie gevolgd, wat goed voor me was. Ik denk dat ik mijn emoties iets beter begrijp en er ook iets rustiger naar kan handelen. Maar nog steeds word ik soms overspoeld door heftige gevoelens, eindeloos gepieker en negatieve gedachten.
Een grote complexe factor is ontstaan toen ik mijn ex K tegenkwam. Een vrouw met een hoop psychische bagage. Borderline, suïcidaal en depressief maar iemand waarmee ik het ook zo fijn kon hebben. Zij is mijn drug. Ik werd zo ontzettend verliefd op deze prachtige vrouw, ook al was het vanaf onze eerste date al enorm complex en regeerde de angst vanaf dat eerste moment. Ik was altijd met haar bezig. Maar alles voelde zo intens. Dat is zeven jaar geleden en in die zeven jaar blijven we naar elkaar trekken, ook al zijn we nooit langer dan twee/drie maanden bij elkaar. De ene keer duw ik haar weg, dan zij mij. Soms is het anderhalf jaar stil, dan weer een paar maanden, maar we trekken altijd naar elkaar toe. Het is een constante machtsstrijd. Het is een obsessie, een verslaving, waar ik niet bij weg kan en wil blijven.
Het treurige is dat ik door deze gevoelens ook nooit echt een andere relatie een kans kan en wil geven. Na een half jaar valt de vrouw toch stiekem tegen en mis ik de enorme highs die ik met K beleef, zowel op seksueel (zeer grensoverschrijdend) als emotioneel vlak.
Ergens heeft het allemaal met elkaar te maken. Maar ik kan het niet doorbreken. De bron zal liggen bij de slechte relatie die ik met mijn moeder had. De angst en eenzaamheid die ik als kind heb gevoeld. Mijn moeder was ook depressief, kon geen affectie tonen, was manipulatief naar mij als kind en was angstig en boos. Ze heeft leugens over mijn vader verteld waardoor ik hem 22 jaar niet heb willen zien. Inmiddels is ze vorig jaar overleden, nadat ik bijna tien jaar geen contact met haar heb gehad.
Mijn laatste relatie is enkele dagen geleden stukgelopen nadat mijn ex erachter kwam dat ik weer via mail contact had met K. Ze is er helemaal kapot van. Wat ik heel goed begrijp. Er is weliswaar niets gebeurd tussen K en mij maar het feit dat er weer contact is met de ex waar ik zoveel gedoe mee heb gehad, en die zo slecht voor mij is (en ik voor haar) kan zij (natuurlijk) niet begrijpen. Ze voelt zich verraden. En dat is ze ook.
Tegelijkertijd ben ik toch ergens op de achtergrond nog bezig met de afwijzing die K op dit moment laat zien (want na een kort aftasten heeft zij zich weer uit het contract onttrokken). En ik kan mezelf voor mijn kop slaan dat ik zo kwaadaardig ben. Nog steeds zo bezig met mijn eigen pijn. Mijn huidige relatie was met iemand die echt goed voor me was. Iemand die haar best deed mijn tekortkomingen te snappen, te accepteren. Ze wilde samen met mij groeien. Ze was veilig. Maar voor mij was al die veiligheid ook zo onrustig. Het voelde saai en ik miste zoveel in de dynamiek en de spanning. Het is ook iemand die zelf heel erg worstelt met haar plek in deze wereld en mijn verraad heeft haar weer een nieuwe afwijzing opgeleverd waarin ze weer niet goed genoeg is.
Het is zo verdrietig. En alhoewel ik nooit depressief ben geweest voel ik het wel steeds meer drukken: hoe kan ik dit ooit oplossen? Hoe kan ik ooit dit gat dichten? Hoe kan ik mijn ex K ooit loslaten en niet alles met haar vergelijken? Hoe kan ik ooit rust en kalmte vinden in een nieuwe relatie? Hoe kan ik mijn egoïstische natuur ombuigen naar oprecht snappen dat wat ik doe, mensen soms heel erg rot laat voelen?
Dat mijn ex nu zo'n pijn heeft komt ook omdat ik de situatie maar heb laten lopen. Ik had veel eerder mijn gevoelens moeten delen. Maar ik bevries als het op beslissingen nemen aankomt. Ik kan geen echte verantwoordelijkheid nemen. Omdat ik altijd een deur open wil houden naar iets beters (en vaak naar K). Omdat ik altijd zoveel paniek voel als ik denk aan wat de gevolgen zijn van een beslissing nemen. Ergens voor kiezen.
Het is een lang verhaal geworden. Maar het is mijn verhaal. En ik hoop zo ooit een weg te vinden uit dit verdrietige moeras. Want nu zink ik nog steeds elk jaar een beetje dieper weg..