Hallo,
ik ben een jongen van 22 jaar en ben bijna klaar met mijn studie. Door mijn hele leven heen ben ik altijd wat aan de sombere kant geweest en heb ik wat sociale angsten ervaren. Dit kwam deels door mijzelf, maar naar mijn idee ook deels door hoe anderen mij behandelden. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders ben dan anderen en heb bijna nooit echt een diepe connectie met iemand gevoeld. Ik kan het goed vinden met veel mensen, maar toch ben ik soms dan weer de rare jongen, of word ik wat minder serieus genomen. Ik heb dit zelfs bij mijn familie. Ik kreeg een beetje het volgende zelfbeeld: lui, onintelligent, lage sociale vaardigheden, geen goede vrienden, langzaam, etc. Voornamelijk dat ik als persoon minder waard was.
Na een bepaald moment kreeg ik hier echter genoeg van. Ik wilde mij niet meer slecht voelen en vond niet dat ik die persoon was. Dit gebeurde rond mijn 19e. Ik attribueer negatieve zaken minder snel intern. Als iemand nu iets negatiefs over mij zegt probeer ik nog steeds zelfinzicht te hebben en te kijken of het klopt. Ik trek het wel minder snel persoonlijk aan en denk dan niet negatiever over mijzelf, maar juist over de persoon die dat zegt. Sindsdien voel ik mij stukken beter en ervaar ik geen sociale angst of depressie meer. Ik geniet meer van de dingen die ik doe en voel mij vooral rustiger.
Het punt is alleen dat ik nog steeds het idee heb dat anderen mij als minder waardig zien en daar word ik toch wel boos om van binnen. Zo zijn mijn broer en zus nog steeds negatief tegenover mij. We hebben prima contact met elkaar, maar toch zie ik het terug in als we met elkaar praten. De dingen die ik leuk vind worden door anderen als negatief en minderwaardig ervaren. Ik houd ervan om op mijzelf te zijn, ik houd van elektronica, ik houd van series en films kijken, ik houd van gewichtheffen, ik houd van kickboksen, ik houd ervan om meer 1 op 1 af te spreken, ik heb geen geld nodig dus heb geen bijbaan, ik zit meer thuis, ik houd van audio, ik heb geen vriendin en minder vrienden, etc. Ik heb hier geen problemen mee, zo ben ik en ik ben gelukkig zo. Ik begin er ziek van te worden dat mijn familie mij als minderwaardig ziet hierdoor. Als ik een gepassioneerde hobby heb zegt mijn familie dat ik weer een obsessie heb. Zo ga ik dan volgens hun teveel sporten en op mijn voeding letten: mijn vader zei dat hij dat eten walgelijk vond. Als ik veel met mijn luidsprekers bezig ben zeggen ze dat ik mijn geld aan iets anders moet uitgeven. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg zeggen ze dat ik het niet aan stomme dingen zoals poeders voor sporten moet uitgeven. Als mij broer binnenkomt en zegt hij ohh je zit weer in je badjas thuis! Als ik mijn zus aanraak vind ze het vies. Ik kan hiermee doorgaan, maar dat wordt te lang.
Mijn vraag is nu in hoeverre ik mij nog moet openstellen voor mensen waar ik niet gelukkig van word. Laatst hadden we een diner als gezin met nog een echtpaar erbij bij mijn zusje thuis. Vorige maand hadden ze dit ook al gedaan bij mijn broer voor het eerst, maar toen was ik niet gekomen omdat mijn zusje ook al niet kwam wat het minder leuk voor mij maakte en omdat ik niet zo een zin had. Deze keer was iedereen er wel en het was voor het eerst bij mij zusje omdat ze sinds kort op haarzelf woont. Toen ik deze keer binnenkwam zei de man van dat echtpaar het volgende op een grappige toon: "Oh ik ben verbaasd dat je bent gekomen deze keer." Toen zei ik op een grappige toon: "Haha heb ik jullie een keer afgezegd?... Ohja vorige maand, maar goed nu ben ik er gelukkig wel!". Vervolgens zei hij: "Ja het is goed om te zien dat je deze keer niet te bang was om te komen en dat je je huis uit bent gekomen. Ik maakte mij toch wel wat zorgen om je, goed om te zien dat je niet helemaal van de aarde bent.". Ik ging hier vervolgens niet echt op in en zei op een sarcastische toon dat ik een warm welkom kreeg. Ik snap niet waarom hij zich zo gedroeg, ik spreek hem vaak genoeg en kan mij op vorige maand na niet herinneren dat ik iets heb afgezegd bij hem. Voor de rest van de avond was de man ook denigrerend tegen mij, dat ik wereldvreemd ben, dat ik toch echt een huis moet gaan zoeken, dat hij het slap vind dat ik zesjes haal voor mijn studie, etc. Ik zei voor de rest van de avond niet zoveel omdat ik niet echt wat toe te voegen had. Ik zie dat mijn moeder mij dan zielig vind en geeft ze mij een streel op mijn hoofd. Dit is lief maar toch is het weer denigrerend vind ik.
De dag erna vroeg ik aan mijn zusje wat zei ervan vond dat die man zich zo gedroeg tegen mij. Toen zei ze tja je komt nooit opdagen dus het klopt wel. En dit soort dingen raken mij toch wel. Ik heb niet het idee dat mijn familie aan mijn kant staat. Het is zei tegen ik, dit was ook al zo sinds ik een klein kind was. Mijn broer en zusje sloten mij dan buiten en toen mocht ik niet met hun meespelen. Die man zei ook een keer dat ik gestoord was: hij wist dat ik vroeger sociale angst had en we hadden het over zijn broer die mentaal gehandicapt is en toen zei hij van ja jij was ook vroeger gestoord toch?
Als ik bij dit soort dingen bij mijn ouders kom zeggen ze dat ik het mij inbeeld en dat ik te gevoelig ben. Ik weet echter zeker wat er zich afspeelt en zie het denigrerende vaak terug in de familie. Ze vinden mij zielig, dat ik minder vrienden heb en minder sociaal ben.
Momenteel heb ik zowat geen zin meer om met mijn familie te praten. Als ik het bespreekbaar maak zeggen ze dat ik het mij dus inbeeld en vervolgens verandert er niks. Soms zeggen ze van ja maar die dingen zijn toch ook zo?!: ik heb geen vriendin, geen baan etc. Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik wil de mensen waar ik mij minder gelukkig door voel niet in mijn leven hebben en daarmee dus de banden met mijn familie verbreken. Ik heb geen zin meer om mijn best te doen en mij kwetsbaar op te stellen bij hun. Aan de andere kant voelt het ook weer slecht om mij af te sluiten van hun. Ik heb niet het idee dat ze het express doen en soms hebben we het wel gezellig. Wat er zich nu afspeelt is ook niet iets heftigs of acuuts. Het raakt mij omdat het zich mijn hele leven afspeelt bij hun en ik begin er genoeg van te krijgen.
Wanneer moet je de beslissing maken dat je mensen niet meer hoeft te spreken? Ik begin steeds een negatievere blik op veel mensen te krijgen en wil ze geen mentale ruimte in mijn hoofd geven. Het voelt alleen ook weer niet goed om met zo een houding door het leven te gaan.
Bedankt voor eventuele input!