Hoe moet ik omgaan met mijn familie?

[Naam123]

Hallo,

ik ben een jongen van 22 jaar en ben bijna klaar met mijn studie. Door mijn hele leven heen ben ik altijd wat aan de sombere kant geweest en heb ik wat sociale angsten ervaren. Dit kwam deels door mijzelf, maar naar mijn idee ook deels door hoe anderen mij behandelden. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders ben dan anderen en heb bijna nooit echt een diepe connectie met iemand gevoeld. Ik kan het goed vinden met veel mensen, maar toch ben ik soms dan weer de rare jongen, of word ik wat minder serieus genomen. Ik heb dit zelfs bij mijn familie. Ik kreeg een beetje het volgende zelfbeeld: lui, onintelligent, lage sociale vaardigheden, geen goede vrienden, langzaam, etc. Voornamelijk dat ik als persoon minder waard was.
Na een bepaald moment kreeg ik hier echter genoeg van. Ik wilde mij niet meer slecht voelen en vond niet dat ik die persoon was. Dit gebeurde rond mijn 19e. Ik attribueer negatieve zaken minder snel intern. Als iemand nu iets negatiefs over mij zegt probeer ik nog steeds zelfinzicht te hebben en te kijken of het klopt. Ik trek het wel minder snel persoonlijk aan en denk dan niet negatiever over mijzelf, maar juist over de persoon die dat zegt. Sindsdien voel ik mij stukken beter en ervaar ik geen sociale angst of depressie meer. Ik geniet meer van de dingen die ik doe en voel mij vooral rustiger.

Het punt is alleen dat ik nog steeds het idee heb dat anderen mij als minder waardig zien en daar word ik toch wel boos om van binnen. Zo zijn mijn broer en zus nog steeds negatief tegenover mij. We hebben prima contact met elkaar, maar toch zie ik het terug in als we met elkaar praten. De dingen die ik leuk vind worden door anderen als negatief en minderwaardig ervaren. Ik houd ervan om op mijzelf te zijn, ik houd van elektronica, ik houd van series en films kijken, ik houd van gewichtheffen, ik houd van kickboksen, ik houd ervan om meer 1 op 1 af te spreken, ik heb geen geld nodig dus heb geen bijbaan, ik zit meer thuis, ik houd van audio, ik heb geen vriendin en minder vrienden, etc. Ik heb hier geen problemen mee, zo ben ik en ik ben gelukkig zo. Ik begin er ziek van te worden dat mijn familie mij als minderwaardig ziet hierdoor. Als ik een gepassioneerde hobby heb zegt mijn familie dat ik weer een obsessie heb. Zo ga ik dan volgens hun teveel sporten en op mijn voeding letten: mijn vader zei dat hij dat eten walgelijk vond. Als ik veel met mijn luidsprekers bezig ben zeggen ze dat ik mijn geld aan iets anders moet uitgeven. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg zeggen ze dat ik het niet aan stomme dingen zoals poeders voor sporten moet uitgeven. Als mij broer binnenkomt en zegt hij ohh je zit weer in je badjas thuis! Als ik mijn zus aanraak vind ze het vies. Ik kan hiermee doorgaan, maar dat wordt te lang.

Mijn vraag is nu in hoeverre ik mij nog moet openstellen voor mensen waar ik niet gelukkig van word. Laatst hadden we een diner als gezin met nog een echtpaar erbij bij mijn zusje thuis. Vorige maand hadden ze dit ook al gedaan bij mijn broer voor het eerst, maar toen was ik niet gekomen omdat mijn zusje ook al niet kwam wat het minder leuk voor mij maakte en omdat ik niet zo een zin had. Deze keer was iedereen er wel en het was voor het eerst bij mij zusje omdat ze sinds kort op haarzelf woont. Toen ik deze keer binnenkwam zei de man van dat echtpaar het volgende op een grappige toon: "Oh ik ben verbaasd dat je bent gekomen deze keer." Toen zei ik op een grappige toon: "Haha heb ik jullie een keer afgezegd?... Ohja vorige maand, maar goed nu ben ik er gelukkig wel!". Vervolgens zei hij: "Ja het is goed om te zien dat je deze keer niet te bang was om te komen en dat je je huis uit bent gekomen. Ik maakte mij toch wel wat zorgen om je, goed om te zien dat je niet helemaal van de aarde bent.". Ik ging hier vervolgens niet echt op in en zei op een sarcastische toon dat ik een warm welkom kreeg. Ik snap niet waarom hij zich zo gedroeg, ik spreek hem vaak genoeg en kan mij op vorige maand na niet herinneren dat ik iets heb afgezegd bij hem. Voor de rest van de avond was de man ook denigrerend tegen mij, dat ik wereldvreemd ben, dat ik toch echt een huis moet gaan zoeken, dat hij het slap vind dat ik zesjes haal voor mijn studie, etc. Ik zei voor de rest van de avond niet zoveel omdat ik niet echt wat toe te voegen had. Ik zie dat mijn moeder mij dan zielig vind en geeft ze mij een streel op mijn hoofd. Dit is lief maar toch is het weer denigrerend vind ik.
De dag erna vroeg ik aan mijn zusje wat zei ervan vond dat die man zich zo gedroeg tegen mij. Toen zei ze tja je komt nooit opdagen dus het klopt wel. En dit soort dingen raken mij toch wel. Ik heb niet het idee dat mijn familie aan mijn kant staat. Het is zei tegen ik, dit was ook al zo sinds ik een klein kind was. Mijn broer en zusje sloten mij dan buiten en toen mocht ik niet met hun meespelen. Die man zei ook een keer dat ik gestoord was: hij wist dat ik vroeger sociale angst had en we hadden het over zijn broer die mentaal gehandicapt is en toen zei hij van ja jij was ook vroeger gestoord toch?
Als ik bij dit soort dingen bij mijn ouders kom zeggen ze dat ik het mij inbeeld en dat ik te gevoelig ben. Ik weet echter zeker wat er zich afspeelt en zie het denigrerende vaak terug in de familie. Ze vinden mij zielig, dat ik minder vrienden heb en minder sociaal ben.

Momenteel heb ik zowat geen zin meer om met mijn familie te praten. Als ik het bespreekbaar maak zeggen ze dat ik het mij dus inbeeld en vervolgens verandert er niks. Soms zeggen ze van ja maar die dingen zijn toch ook zo?!: ik heb geen vriendin, geen baan etc. Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik wil de mensen waar ik mij minder gelukkig door voel niet in mijn leven hebben en daarmee dus de banden met mijn familie verbreken. Ik heb geen zin meer om mijn best te doen en mij kwetsbaar op te stellen bij hun. Aan de andere kant voelt het ook weer slecht om mij af te sluiten van hun. Ik heb niet het idee dat ze het express doen en soms hebben we het wel gezellig. Wat er zich nu afspeelt is ook niet iets heftigs of acuuts. Het raakt mij omdat het zich mijn hele leven afspeelt bij hun en ik begin er genoeg van te krijgen.
Wanneer moet je de beslissing maken dat je mensen niet meer hoeft te spreken? Ik begin steeds een negatievere blik op veel mensen te krijgen en wil ze geen mentale ruimte in mijn hoofd geven. Het voelt alleen ook weer niet goed om met zo een houding door het leven te gaan.

Bedankt voor eventuele input!

[Insecure_Girl]

Hoi Naam123,

Ik snap wel wat je bedoelt maar heb er zelf niet zo heel veel ervaring mee. Ik heb ongeveer ook zo iets met mijn vader maar daar ga ik nu even niet verder op in. Als je wil praten dan mag je me altijd een berichtje sturen. Dan vertel ik je wel meer over mijn problemen en de problemen tussen mij en mijn vader.

Alvast veel sterkte met alles en ik hoop nog van je te horen.

Insecure_Girl

[FlowerPower2020]

Hoi Naam123,

Alvast welkom op dit forum. Graag wil ik ingaan op enkele punten.

et punt is alleen dat ik nog steeds het idee heb dat anderen mij als minder waardig zien en daar word ik toch wel boos om van binnen.

Je hebt het grootste gelijk dat je daar boos om wordt. Het zou kunnen dat ze je minderwaardig vinden omdat jij niet van dezelfde leeftijd bent dan hen of dat ze je beschouwen "als het kleine broertje". Of misschien hebben ze nog allerlei beelden van je uit het verleden dat jij allang niet meer bent. Misschien laat je het in hun ogen nog niet zien of denken ze te merken dat jij onzeker bent. Je zou kunnen vragen waarom ze doen zoals ze doen. Misschien moet je het gewoon vragen.

De dingen die ik leuk vind worden door anderen als negatief en minderwaardig ervaren.

Tsja dat is hun mening, jij weet wel beter. Ik zou het niet beschouwen als negatief en minderwaardig. Het is iets waar ze niets van weten en niet begrijpen dat het leuk is. Dan moet je iets te praten hebben wat aansluit op je broers/zussen. Je mag ook gerust zeggen tegen hen dat wat ze zeggen jou niet veel doet en misschien vinden jullie de volgende keer een ander onderwerp om te 'bomen'.

Ik heb ook heel veel interesses die mijn familie niet deelt. Dan vind ik het niet erg om eens een keer wat te vertellen erover maar ik kan mij goed voorstellen dat anderen die fascinatie niet hebben en dat ze het ronduit vervelend vinden als ik daar iedere keer weer over begin. Pech gehad, daar leid mijn plezier niet onder. Het is misschien een idee om mensen te zoeken die je interesses delen of een forum te zoeken die daarover gaat kan je beiden over harde waren praten. Wel zo leuk.

k houd ervan om op mijzelf te zijn, ik houd van elektronica, ik houd van series en films kijken, ik houd van gewichtheffen, ik houd van kickboksen, ik houd ervan om meer 1 op 1 af te spreken, ik heb geen geld nodig dus heb geen bijbaan, ik zit meer thuis, ik houd van audio, ik heb geen vriendin en minder vrienden, etc.

Dat is helemaal niet erg om wat hobby's te hebben. Dat maakt jou interessanter, vind ik. Maar zorg er wel voor dat je niet vereenzaamd. Dat je niet veel alleen bent, maar dat mag je allemaal zelf weten hoe je dat regelt.

Als ik geld voor mijn verjaardag krijg zeggen ze dat ik het niet aan stomme dingen zoals poeders voor sporten moet uitgeven. Als mij broer binnenkomt en zegt hij ohh je zit weer in je badjas thuis!

Probleem 1: je maakt zelf wel uit waar je verjaardagsgeld aan uitgeeft, je kan zeggen nee dat doe ik niet en toch doen, dat maakt toch weinig uit. Probleem 2: als je op jezelf woont kan je de hele dag in je badjas rondlopen. Vrijheid.. blijheid. Tegen je broer die dan zegt "ohh je zit weer in je badjas thuis!" kan je zeggen: "Ja lekker hé "

En verder vind ik zesjes niet negatief. Een zes is een voldoende. Het wordt misschien tijd om op kamers te gaan. Dan hoef je dat gezeur niet meer aan te horen. Als je dan naar je vader / moeder / broer / zus toe gaat om je kleren te laten wassen (of iets anders) dan is het weer even feest en kan je bijpraten. Dan tonen ze interesse in je. En als blijkt dat de dingen waar jij vol met passie tegenaan kijkt toch wordt beantwoord met "gezeur" ga je wat minder vaker naar je ouders toe en vaker naar vrienden van de studie toe.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Verder herken ik in wel wat punten. Ik heb best wel lang thuis gewoond en ik had een broer die op kamers zat, die had vaak allerlei meninkjes die best wel ongenuanceerd werden geuit, ik zat daar niet op te wachten. En daar kon ik ook best boos om worden. Alleen dat uiten van die boosheid vond ik erg moeilijk.