Wat voel ik?

[SubConscious]

Hallo allemaal,

Graag had ik het hier even over mezelf gehad, ik wil het even van me afschrijven en proberen het samengevat te houden.

Mijn jeugd was niet ideaal, niet slecht maar ik weet ook niet of het goed te noemen valt.

Zoals ik reeds vermeld heb ben ik opgegroeid in een protestantse sekte.
Het was een soort van huisgemeente die zijn oorsprong vond in zuid-afrika.

Ze waren hier streng religieus en dit bracht de nodige verplichten en regeltjes met zich mee.
De gedachte hier was ook zoveel mogelijk afscherming van de ''wereld'' en dit resulteerde erin dat de jongeren thuis geschoold werden door de ouders en de leden van de gemeenschap.
Ik ben opgegroeid in een gezin bestaande uit 7 kinderen (mijzelf meegerekend) en mijn ouders.
Toch was ik redelijk eenzaam, ik kreeg thuis les, mocht zelden buiten, omgang met het vrouwelijke geslacht was volledig uit den boze en elke keer als ik het huis wou verlaten moest dit vooraf en achteraf met een uitgebreide uitleg.

Rond mijn 15 jaar begon ik stilaan mijzelf te verliezen in het internet.
Ik sliep overdag en leefde 's nachts, ik zocht een uitweg op chatsites, forums en gamen en leefde praktisch achter de pc , daarbuiten was ik wel gefascineerd door sport en muziek en dit zorgde af en toe voor wat afwisseling.

Ik voelde me heel mijn jeugd zo wereldvreemd en raar, onzeker en wist niet hoe me te gedragen als ik buiten kwam.

Op mijn 18 jaar werd ik bruuks de wereld ingesmeten omdat ik verplicht moest gaan werken, ik had nog geen diploma en als je thuisles krijgt en dan nog geen diploma had resulteerde dit in geen kindergeld meer dus ik moest maar voor een vervanging zorgen en voor mezelf zorgen.

Ik leerde al snel dat ik me sociaal gemakkelijk kon aanpassen en mezelf kon verliezen in wie mensen wouden dat ik was, wat ik nog steeds doe, mezelf ideaal voordoen in een persoon zijn perceptie, dit had ik ook al veel online gedaan.
Ik leerde enkele mensen kennen maar ik had moeite met vrienden maken.

Toen ik 20 werd nam ik ontslag op mijn toenmalige job en begon ik in de horeca te werken.
Dit met de nodige pogingen tot opnieuw te gaan studeren maar ik voelde me lak aan motivatie, of ja, hoe leg ik het uit?

Ik begon op mijn 18 met smoren, het was zo gemakkelijk om de warboel in mijn hoofd lam te leggen, zorgeloos
Ik voelde me leeg en alleen, ik had zo'n drang om te leven zoals ik om mij heen geleefd zag worden.

Ik voel mij zo gemixt, al lang, ik voel me de ene moment zo slecht, ik zie het niet meer zitten en leef in een sleur.
Enkele dagen erna of weken, voel ik me juist positief, gemotiveerd, ik wil iets gaan doen, ik maak plannen en dan verval ik weer in de sombere mijzelf.
Op het werk en naar andere mensen toe ben ik altijd positief, opgewekt, ik probeer mensen blij te maken, ze het beste te geven, voor ze te zorgen, ik wil zeker zijn dat ze zich niet slecht voelen.
Op mezelf ben ik somber en donker.

Dit is de laatste weken ontwikkeld tot een ongevoeligheid, ik voel niets, ik ben neutraal , ik kan er maar niet achter komen hoe ik me voel.
Het is bijna angstaanjagend.

Mijn hele levensstijl en huidige situatie zorgen ervoor dat ik bijna niet meer slaap, 2-3 maximum 4u per nacht?
Ondertussen werk ik tussen de 50-60u per week, wat nu wel zal afbouwen door de winterperiode.
En dit al zo lang.
Ik voel het ook, ik kan niets meer op een rijtje zetten, ik ben verward, ik ben dom aan het worden, onhanding.
Hoe hard ik ook probeer, ik kan de slaap niet vatten.
Dit is zo frustrerend.

Op sociaal vlak is dit niet bepaald behulpzaam, ik heb 1 goede vriend, en dat is het, verder heb ik niemand, ook deels door mezelf want op een manier sluit ik mensen buiten.

Elke keer dat ik iemand leer kennen is het moeilijk, ik heb moeite met contact te leggen, ik wil direct een bepaalde verbondenheid voelen of ik geef al snel op, ik wil te snel ik weet niet wat, maar ik wil het te snel, ik wil niet meer alleen zijn, of me alleen voelen.

Al die gemende gevoelens, ik weet niet wat ik voel, het vreet aan me binnenin, ik voel me wegkwijnen.

Ik merk dat ik me even laat gaan en ik ga hier afsluiten momenteel.
Het is misschien een verwarrende tekst maar het doet goed dit neer te schrijven.
Het ene moment heb ik er zo'n nood aan om alles neer te schrijven en het volgende moment wil ik het liefst afgesloten zijn.

Daarom ga ik hier als ik voel dat ik er nood aan heb deeltjes opschrijven van wat me bezig houd.

Dank jullie voor jullie tijd.

[Memories]

Graag had ik het hier even over mezelf gehad, ik wil het even van me afschrijven en proberen het samengevat te houden.

Ha, hartstikke goed!

Mijn jeugd was niet ideaal, niet slecht maar ik weet ook niet of het goed te noemen valt. Zoals ik reeds vermeld heb ben ik opgegroeid in een protestantse sekte. Het was een soort van huisgemeente die zijn oorsprong vond in Zuid-Afrika.
Ze waren hier streng religieus en dit bracht de nodige verplichten en regeltjes met zich mee. De gedachte hier was ook zoveel mogelijk afscherming van de ''wereld'' en dit resulteerde erin dat de jongeren thuis geschoold werden door de ouders en de leden van de gemeenschap.]

Ik ben niet gelovig, in die zin dat ik mezelf vind "passen in één gedachtegang". Maar ik blijf religie wel interessant vinden en geef ook heel vaak aan dat er ook veel goede dingen inzitten en vanuit gaan. Dat je er ook veel goede dingen mee kan bereiken en dat het niet alleen maar iets slechts is en zeker lang niet altijd achterhaald. Religie hoort in een samenleving. In het grootste geval zijn wij een Joods christelijke samenleving. Ondanks dat er ook andere geloofsovertuigingen hier zijn en ondanks dat er ook veel niet gelovigen zijn. Ik zeg ook weleens dat God niet schuldig is aan geweld en ellende. Welk vriendelijk godsbeeld je ook hebt. Het geloof, religie wordt misbruikt. Dat is iets anders. God word als het ware besmeurd. Misbruikt in strijd. Misbruikt voor macht en oorlogen. Gestreden in de naam van God, Allah en dergelijke. Dat is niet de bedoeling, niet juist. Maar wellicht is het gemakkelijk het af te schuiven op God. Welke benaming je ook geeft aan God of in hoeveel Goden je ook gelooft.

En als je dan schrijft over een soort van sekte, daarvan is de afloop in de meeste gevallen niet fijn en het kan heel schadelijk zijn.
Zowel in het verleden, heden als op een latere leeftijd kan het voor schade zorgen.

Ik voelde me heel mijn jeugd zo wereldvreemd en raar, onzeker en wist niet hoe me te gedragen als ik buiten kwam.

Misschien is dat wel een juiste beschrijving. Door een te grote "bescherming en afscherming" raak je wereldvreemd. Je zit telkens in dezelfde omgeving met dezelfde regels en gewoonten. Daar raak je niet uit. Er ontstaat ook belemmering in het maken van eventuele contacten, vriendschappen, liefde. Terwijl vriendschap en andere contacten (uiteindelijk) maar ook vanaf het begin van een leven zo van belang kunnen zijn. Omdat je dan in de maatschappij bent. Je staat er dan niet buiten en je krijgt mee wat er allemaal gaande is. Je leert, groeit, bouwt. En in die zin eigenlijk dus heel belangrijk voor je ontwikkeling.
Voor de leden van de sektarische gemeenschap, de gedachtegangen lijken voor hen misschien goed en zorgend. Maar de gevolgen kunnen heel groot zijn als je een hele andere kant uit gaat en de ontwikkelingen niet echt doormaakt. Je kan afgezonderd raken. Verstrikt.

Wat je beschrijft, je gaat je aanpassen maar "leert" niet jezelf te zijn, je "leert"niet wie je bent. Of beter je weet misschien niet goed wie je werkelijk bent, graag wilt zijn. Simpelweg... omdat je de ruimte niet kreeg!! Je had geen voorbeelden. Je had niet de mogelijkheid te vragen en te ontdekken.
En dan is het in de buitenwereld eng en moet je zoeken naar van alles en daarnaast naar jezelf.

ik probeer mensen blij te maken, ze het beste te geven, voor ze te zorgen, ik wil zeker zijn dat ze zich niet slecht voelen.

En nu is het de kunst... om jezelf dingen te geven. Om jezelf blij te maken. Om ook voor jezelf te zorgen. Om jezelf eens niet slecht te voelen. Wat een ander verdiend, verdien jij ook.

Ik merk dat ik me even laat gaan en ik ga hier afsluiten momenteel.
Het is misschien een verwarrende tekst maar het doet goed dit neer te schrijven.
Het ene moment heb ik er zo'n nood aan om alles neer te schrijven en het volgende moment wil ik het liefst afgesloten zijn.

Daarom ga ik hier als ik voel dat ik er nood aan heb deeltjes opschrijven van wat me bezig houd.

Blijf dat doen! Blijf ons opzoeken als jij die behoefte hebt. Schrijf als jij de behoefte hebt. Of dat nu serieuze schrijfsels zijn of niet. Dat mag en dat kan.
En ik hoop dat dit stuk, mijn stuk, je in ieder geval misschien wat steun geeft, wellicht ook wat hoop.

[volhoudertje]

Het is misschien een verwarrende tekst maar het doet goed dit neer te schrijven.
Het ene moment heb ik er zo'n nood aan om alles neer te schrijven en het volgende moment wil ik het liefst afgesloten zijn.

Ik vind je tekst helemaal niet verwarrend geschreven. Geef gerust toe aan je nood om te beschrijven wat je bezig houdt, dat kan een manier zijn om uiteindelijk dingen af te kunnen sluiten.

[SubConscious]

Bedankt voor de bemoedigende woorden en je tijd te nemen deze neer te schrijven!
Ik zal hier zeker mijn zegje doen als ik het nodig heb, het doet goed af en toe neer te schrijven wat in me omgaat. Al is het soms zoveel dat ik niet eens weet wat neer te schrijven.

[Memories]

Ik kom je even een bemoedigende knuffel geven.

[SubConscious]

Dankje Memories, kon ik even gebruiken!

Ik voelde me weer redelijk, niet heel somber, gewoon neutraal,.
Tot deze week toch.
Morgen ben ik jarig, leuk toch zou je denken, maar mijn verjaardag brengt altijd een zekere depressiviteit met zich mee.

Het is een dag die de eenzaamheid in mij naar bovenhaalt.
Nog geen enkele verjaardag heb ik vrienden langs gehad, een feestje gegeven, uitgegaan, ...., het is altijd maar een dag als een ander, buiten dan de happy B-days die je hier en daar krijgt van mensen die je anders niet hoort.
Als ik dan om me heen kijk of de leuke groepsfoto's van verjaardagsfeestjes zie steekt het toch.

Vroeger mocht het ook gewoon niet en ik kende niemand, nu zit ik nog steeds vast in dat verleden, ik kan men zin doen, maar ik ken niemand.
Ik kan mezelf zo vervloeken en kwellen met de vraag hoe ik toch hieruit raak en eindelijk eens kan proeven van een ?normale? vriendenkring.

[FlowerPower2020]

Morgen ben ik jarig, leuk toch zou je denken, maar mijn verjaardag brengt altijd een zekere depressiviteit met zich mee.

Het is een dag die de eenzaamheid in mij naar bovenhaalt.
Nog geen enkele verjaardag heb ik vrienden langs gehad, een feestje gegeven, uitgegaan, ...., het is altijd maar een dag als een ander, buiten dan de happy B-days die je hier en daar krijgt van mensen die je anders niet hoort.
Als ik dan om me heen kijk of de leuke groepsfoto's van verjaardagsfeestjes zie steekt het toch.

Ik heb dat gevoel ook gehad met verjaardagen, in het verleden. Je ziet overal mensen die dan samen zijn of vrienden die langs komen. In een depressieve periode heb ik er ook geen enkele aandacht aan besteed. Nu nog steeds nodig ik geen vrienden uit. Ik maak er nu meestal een familiedagje van. Ik hoef niet perse cadeaus als we maar met elkaar samen zijn. Ik haal dan wat lekkere dingen in de tuin en dan barbequeën of ik maak een drie gangen menu.

In ieder geval:

[drunk] [party] van harte gefeliciteerd! [drunk] [party]

Maak er een mooie dag van. Volgens mij gaat de zon schijnen. Althans dat wens ik je toe: een dag dat je blij bent en dat al het goeds is.

[Memories]

Gefeliciteerd met je verjaardag!

[volhoudertje]

Gefeliciteerd met je verjaardag, SubConscious. Maak er een fijne dag van!

[SubConscious]

Thanks iedereen!