Hoi hoi,
ik heb al een tijd een relatie met iemand is is gediagnostiseerd met autisme spectrum stoornis/asperger. Ik ben niet zo van de labeltjes dus heb er eigenlijk nooit bij nagedacht of er in grote mate aandacht aan geschonken. Ik ben nou eenmaal verliefd geworden op een persoon en ik ken al zijn trekjes en maniertjes als deel van hem. Ik dacht altijd; iedereen heeft wel een andere 'gebruiksaanwijzing'.
Maar toch merk ik dat er meer en meer dingetjes, ruzietjes kunnen worden terug geleid naar de diagnose. Ik vind het steeds moeilijker dat ik (voor mijn gevoel) heel vaak maar alle ruzies en discussies moet laten gaan door zelf mij te verontschuldigen en weer lief te doen (terwijl ik dan helemaal niet vind dat ik degene ben die dat zou moeten doen) omdat hij toch niet te overtuigen is van een andere kijk op een situatie. In de ruzies kan hij echt snijdend gemeen zijn, maar hij heeft het echt niet door. Als ik huil, troost hij me niet, maar schiet hij in de verdediging. hij wordt dan bijna zenuwachtig en bozig.
Ruzies ontstaan vaak door miscommunicatie of een botsing van onze persoonlijkheden. Ik ben zelf niet van vaste afspraken bijvoorbeeld, en voel niet de behoefte om weken van te voren al te moeten bevestigen of ik wel of niet ergens mee naar toe ga (soms ook juist omdat ik weet dat ik er dan écht aan vast zit, want dan heb ik het beloofd < die hoor ik heel vaak).
Begrijp me niet verkeerd, nu hoor je natuurlijk maar 1 kant. Als alles goed is, is ook alles perfect. Hij adoreert me en zal me altijd willen laten weten hoe lief of mooi ik ben, of hoeveel ik voor hem beteken. Hij knuffelt me hele dagen en kijkt altijd met glinsterende ogen naar me. Hij doet dan ook (bijna) alles wat ik aan hem vraag.
Dit contrast is voor mij erg verwarrend. Tijdens de ruzies kan ik me niet voorstellen dat hij überhaupt een beetje om mij geeft, terwijl op een 'normaal' of rustig moment ik overspoeld word met hoeveel hij van me houdt.
Door een slechte band met zijn familie ben ik heel erg belangrijk voor hem; hij ook voor mij, maar ik hou er nog een grote familie op na waar ik onvoorwaardelijk op zou kunnen terugvallen, iets dat hij niet heeft/voelt (we zijn nog jong en voor een deel nog afhankelijk van onze ouders, hij zou het dus wel moeten hebben). Hij heeft wel hele goede vrienden, waar ik het ook goed mee kan vinden.
Onze relatie is een ontzettende hechte. Ik ben met niemand zo mezelf en niemand kent me zoals hem. Ik heb met hem de allergrootste lol en we hebben veel meegemaakt samen. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit bij hem weg zou gaan.
Maar, Ik weet niet hoe lang ik de 'ruzie' kant nog aan kan. Ik heb geen zin om telkens te doen alsof er niks is gebeurd terwijl hij me heel diep heeft geraakt met zijn woorden.
Heeft iemand misschien tips over hoe ik (beter) om kan gaan met de ruzies?
Het lijkt me zo fijn als hij een keertje gewoon sorry zou zeggen, of voor een keer ook echt zou beseffen wat voor dingen hij heeft gezegd of gedaan..