Hallo,
ik weet niet of ik hier juist zit, maar ik kan nergens anders terecht. Ik zal beginnen met wat achtergrond over mijn familie en de zus in kwestie. Ik ben de derde van 4 dochters. De leeftijden in volgorde zijn 28, 26, 22 en 16. Mijn jongste zus Inge heeft verschillende fysieke handicaps. Ze zit in een rolstoel en heeft beperkte controle over haar linkerarm. Ze is erg verstandig, maar heeft wel ASS. Mijn zoontje is momenteel 1 jaar oud.
Inge is nooit dol geweest op baby's. Ze was bang van poppen, en begon ritmisch 'ik wil weg' te roepen als een echte baby huilde bij haar in de buurt. Aangezien ze beperkt mobiel is kan ze zichzelf niet verplaatsen, dus in zo'n situatie is ze afhankelijk van anderen om weg te geraken van de bron van haar angst, wat haar paniek alleen maar versterkte. Daar komt nog smetvrees bij, en baby's zijn nu eenmaal niet de properste... Sinds enkele jaren en door onvermoeibare inzet van mijn ouders is die angst echter grotendeels verdwenen, ze heeft zelfs een huilend kind op schoot gehad vorig jaar, en heeft al besloten hoe haar kinderen later zullen heten. Toen ik haar vertelde dat ik zwanger was, was ze dolgelukkig en enthousiast over haar nieuwe rol als tante.
Jammer genoeg was een andere zus van mij niet zo gelukkig. Zij zat op dat moment erg in de put, en heeft meermaals ruzie gemaakt met mijn ouders over mijn zwangerschap. Ze zei onder andere dat ik geen goede moeder zou zijn, en dat alleen het eerste kleinkind belangrijk is dus dat haar eventuele kinderen niet meer speciaal zouden zijn. Gefrustreerde onzin waar ze zich achteraf voor schaamde, maar het is allemaal binnen gehoorsafstand van Inge gezegd. Die zus zegt nu nog enkele ondoordachte dingen, zoals dat mijn zoontje altijd 'alles onder kotst'. Inge onthoudt alles, en zet zich daar ook op vast.
Toen mijn zoontje geboren werd, was Inge wat schrikachtig, maar niet extreem. Mijn zoontje huilde bijna nooit en was heel rustig, dus heeft hij nooit iets fout gedaan. Het enige probleem was een zekere jaloezie als onze moeder hem vasthield of tegen hem praatte. Dit veranderde toen hij begon te kruipen en brabbelen. Inge is doodsbang van hem. Hij mag niet in haar buurt komen, hij mag geen geluid maken, hij mag niet lachen, hij mag niet in situaties komen waarvan ze denkt dat ze gevaarlijk zouden kunnen zijn (bijvoorbeeld zich recht trekken aan een stoel), hij mag niet eens naar haar kijken, de lijst gaat door. Bovendien is die jaloezie erg versterkt in de tussentijd, en mag onze moeder nog niet eens naar mijn zoon kijken zonder een woedende scheldtirade van Inge te krijgen. Tot nu toe heeft langzame gewenning altijd gewerkt bij Inge, maar ik denk dat mijn zoontje te onvoorspelbaar is, het wordt alleen maar erger. Huilen doet hij nog steeds nauwelijks, en Inge reageert niet heviger op gehuil dan op gelach, dus ik denk niet dat dat de oorzaak is.
Op dit moment is de situatie zo erg dat Inge begint te roepen en klagen van hoofdpijn of ander kwalen zodra ze mijn zoontje ziet. Ze herhaalt alles wat mijn andere zus ooit slecht over hem gezegd heeft en gelooft daar heilig in, ondanks bewijzen van het tegendeel. Ze wil niet tegen hem praten of naar hem kijken, en als ze dat toch doet is het om tegen hem te schreeuwen. Ze wordt woedend als mijn moeder met hem speelt en vraagt regelmatig of mijn moeder hem liever ziet dan haar. Na deze woedeaanvallen sluit ze zichzelf op in haar kamer en eist ze dat mijn moeder mee komt. Als hij lacht of naar haar roept (i-e!) duwt ze haar handen voor haar oren en wilt ze weg. Achteraf huilt ze en voelt ze zich schuldig, maar de volgende keer herhaalt dit patroon zich. Ondanks dit alles wilt ze nog steeds zelf kinderen, en heeft ze speciaal een mooie goudvis uitgezocht als verjaardagscadeautje voor hem.
Mijn zoontje begint te begrijpen dat zijn tante niet leuk met hem mee roept maar kwaad is. Wat wilt zeggen dat hij ondertussen niet meer lacht en terug roept, maar begint te pruilen en soms ook effectief te huilen. Dit maakt de situatie alleen maar erger natuurlijk.
Ik weet niet wat te doen, maar dit is onhoudbaar. Kan iemand me misschien advies geven over hoe ik dit gedrag zou kunnen begrijpen en hopelijk zelfs kan verbeteren of vermijden? Er moet iets veranderen, anders kan mijn zoontje zijn grootouders en tante nooit zien... Het wordt voor mij ook steeds moeilijker niet gewoon terug te roepen, ik wil mijn zoontje beschermen... Help me alsjeblieft