Homo maar niet vooruit durven te komen....

[ookdoeii]

Hoi,

Sinds april 2015 ben ik uit te kast gekomen voor paar vrienden en voor mijn ouders & zus.
Nu heb ik sinds januari 2016 ( dit jaar ) een vriendje.
Maar mijn tante, oom en mijn oma weten dit nog niet.
Ik ben bang dat ze mij anders gaan zien en mij niet meer willen zien.
Ik wil mijn tante vooral niet kwijt. Ik ben best wel bang dat als ik het ze vertel dat ze mij niet meer willen spreken en zien. Ik vind het zelf best wel lastig bespreekbaar te maken.
Op school weten enkele vrienden het. Ik vertel het niet op school omdat ik er mee gepest ga worden. En ik dit niet nog een keer mee wil maken.

Hebben jullie misschien tips hoe ik deze gedachtes uit mijn hoofd kan zetten en mijn angst naar 0 kan brengen?

[volhoudertje]

Hebben jullie misschien tips hoe ik deze gedachtes uit mijn hoofd kan zetten en mijn angst naar 0 kan brengen?

Leef gewoon het leven waar je zin in hebt, als je het nodig vindt om de rest van je familie te laten
weten dat je homo bent, dan moet je dat gewoon doen. Wie zegt trouwens dat ze je daar door anders gaan zien? En als dat zo is, nou dan bekijken ze het toch maar fijn? Ik zou me er niet druk om maken.
Ze moeten je maar nemen zoals je bent.

[antje]

Er gewoon voor gaan. Ik begrijp wel dat je het moeilijk hebt om het zo aan de familie te vertellen, maar is het niet jouw geluk die telt? Als ze zullen zien hoe gelukkig jij bent, doet er toch niet toe of je nu homo of hetero bent? Je eigen persoon blijft toch dezelfde?
Als je het blijft wegduwen, zal er inderdaad een angst in je blijven schuilen en dan word je pas ongelukkig, dus niet doen. Geef het tijd voor de familie om eraan te wennen, want ik kan me wel voorstellen dat het voor sommige mensen niet evident is, bij mijn familie zou dat ook zo zijn.

[Mickey~]

Je weet pas hoe anderen zullen reageren als je het daadwerkelijk vertelt. En wie weet valt de reactie dan wel hartstikke mee. De meeste mensen hebben tegenwoordig toch wel een opener beeld van homoseksualiteit. En als ze dat niet hebben dan zegt dat meer over hen dan over jou. Jij verandert er als persoon niet door. Ze houden nu van je en waarom zouden ze dat dan niet meer doen, want je blijft hetzelfde.

[ookdoeii]

Er gewoon voor gaan. Ik begrijp wel dat je het moeilijk hebt om het zo aan de familie te vertellen, maar is het niet jouw geluk die telt? Als ze zullen zien hoe gelukkig jij bent, doet er toch niet toe of je nu homo of hetero bent? Je eigen persoon blijft toch dezelfde?
Als je het blijft wegduwen, zal er inderdaad een angst in je blijven schuilen en dan word je pas ongelukkig, dus niet doen. Geef het tijd voor de familie om eraan te wennen, want ik kan me wel voorstellen dat het voor sommige mensen niet evident is, bij mijn familie zou dat ook zo zijn.

Het punt is ik blijf er over liegen. Dat vreet heel erg aan mezelf. Ik ben mezelf niet meer

[ookdoeii]

Je weet pas hoe anderen zullen reageren als je het daadwerkelijk vertelt. En wie weet valt de reactie dan wel hartstikke mee. De meeste mensen hebben tegenwoordig toch wel een opener beeld van homoseksualiteit. En als ze dat niet hebben dan zegt dat meer over hen dan over jou. Jij verandert er als persoon niet door. Ze houden nu van je en waarom zouden ze dat dan niet meer doen, want je blijft hetzelfde.

Ik wil mijn tante niet kwijt. Altijd als ik haar zie word ik blij.
Tuurlijk zijn er hoop mensen die het wel accepteren. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet.
Mijn vader zei ook ik accepteer hoe je bent. Maar ik zie en merk aan hem dat hij het moeilijk vind.

[ookdoeii]

Er gewoon voor gaan. Ik begrijp wel dat je het moeilijk hebt om het zo aan de familie te vertellen, maar is het niet jouw geluk die telt? Als ze zullen zien hoe gelukkig jij bent, doet er toch niet toe of je nu homo of hetero bent? Je eigen persoon blijft toch dezelfde?
Als je het blijft wegduwen, zal er inderdaad een angst in je blijven schuilen en dan word je pas ongelukkig, dus niet doen. Geef het tijd voor de familie om eraan te wennen, want ik kan me wel voorstellen dat het voor sommige mensen niet evident is, bij mijn familie zou dat ook zo zijn.

Het punt is ik blijf er over liegen. Dat vreet heel erg aan mezelf. Ik ben mezelf niet meer

In mijn hoofd zit dan weer dat er geen goeie reactie komt. Omdat ik vroeger in een depressie geraakt ben. Ik ben er nu een tijdje uit. Maar dan nog vreet het aan mij.

[Memories]

Je weet pas hoe anderen zullen reageren als je het daadwerkelijk vertelt. En wie weet valt de reactie dan wel hartstikke mee. De meeste mensen hebben tegenwoordig toch wel een opener beeld van homoseksualiteit. En als ze dat niet hebben dan zegt dat meer over hen dan over jou. Jij verandert er als persoon niet door. Ze houden nu van je en waarom zouden ze dat dan niet meer doen, want je blijft hetzelfde.

Ik wil mijn tante niet kwijt. Altijd als ik haar zie word ik blij.
Tuurlijk zijn er hoop mensen die het wel accepteren. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet.
Mijn vader zei ook ik accepteer hoe je bent. Maar ik zie en merk aan hem dat hij het moeilijk vind.

Soms moeten ouders even wennen aan het idee dat hun zoon of dochter homo, biseksueel of lesbisch is. Je vader vertelt je dat hij je zou accepteren hoe je bent. Ik denk dat ondanks dat je het gevoel hebt dat hij het er (nog) moeilijk mee heeft, dat je ervanuit mag gaan dat hij dat dan ook zal doen. Vertellen dat je geen hetero bent is soms lastig. Het kan vragen met zich meebrengen. Soms zijn er minder fijne reacties. Maar vaak valt dat ook mee. Uiteindelijk gaat het erom dat jij je zelf bent door eerlijk te zijn en je leven te leven hoe jij dat fijn vind. Ondanks dat de reacties niet zo leuk kunnen zijn. Er heerst nog weleens een taboe op. Zelfs nu nog. Maar dat wil niet zeggen dat jij er niet voor uit mag komen.

[Mickey~]

Wat memories zegt, dat je vader het moeilijk vindt wil nog niet zeggen dat hij het niet accepteert. Hij moet wellicht wennen aan het idee, en dat mag ook. Hij heeft gezegd dat hij je accepteert en dat doet hij tot nu toe ook en dat is harstikke mooi!

[McMarie]

Hoi,

Allereerst even: wat leuk dat je nu een vriendje hebt

En ik kan me goed voorstellen dat je het spannend vindt om te vertellen... Maar wat hierboven al gezegd werd, is wel een belangrijk punt. Soms moeten mensen er wel even aan wennen, maar daar moet je ze ook de tijd voor geven.
Maar weet je? Je gaat niet weten hoe je tante, je oma en anderen daadwerkelijk reageren totdat je het verteld hebt. Je angst is heel begrijpelijk maar uiteindelijk gaat het om jóu, om jouw zelfwaardering en om jouw geluk. Ik denk dat de enige manier om je angst naar 0 te krijgen het vertellen is... Misschien zijn de reacties wel veel positiever dan je verwacht had. Misschien ook niet - maar ook als reacties in eerste instantie negatief zijn (vanuit schrik of (geloofs)overtuigen bijvoorbeeld), kan dat later alsnog wel bijdraaien. Kortom: wees dapper en durf het aan om het te vertellen!

(je zou ook bijvoorbeeld een brief kunnen schrijven aan je tante en/of aan je oma, als je het te spannend vindt om het 'live' te vertellen... Of de hulp van je ouders inschakelen?)

[antje]

Mijn stiefzoon is eind mei uit de kast gekomen. Zelf had ik het al een tijdje door, ik voelde het aan. Had het er al eens over gehad met mijn vriend, maar hij ontkende dit, zijn zoon had toch veel vriendinnen? Tot het grote moment, was heel erg schrikken voor mijn vriend, maar hij heeft het direct aanvaard. Maar wat er wel bij is, en dat heb ik heel erg ondervonden aan mijn vriend, dat het wennen is, hij wist zelf niet hoe hij er mee moest om gaan. Het was een andere wereld, waar hij weinig van af wist. Samen hebben we er veel over gepraat. De familie wordt ingelicht volgens het past. Mijn stiefzoon heeft voor het moment wel geen vriend nu maar ze weten dat hij homo is. Nog niemand heeft een rare reactie gegeven, misschien wel gedacht, maar het is voor hen ook vooral wennen.
Ben blij voor mijn stiefzoon dat hij met dat geheim niet meer moet rondlopen en dat hij zichzelf kan zijn, en gelukkig kan zijn.
Dus probeer er toch over te praten, het zal wennen zijn maar als ze zien dat jij gelukkig bent, draaien ze bij.

[Flowerpower]

Hallo,

Ik zie dat dit onderwerp al een hele tijd geleden gepost is. Hoe gaat het nu met je?

Ongeveer 2 jaar geleden is mijn broer uit de kast gekomen. Hij zat er al mee van toen hij 16 jaar was (is nu 24). De enige die het wist was een goeie vriend van hem die er geen probleem van maakte. Ondertussen was hij ook lid geworden van een holebi vereniging en die mensen hebben hem waarschijnlijk 'geholpen' met zijn outing. Misschien kan jou dat ook helpen?
Ik had het wel zien aankomen, ik had denk ik 2 weken ervoor nog tegen een vriendin gezegd: 'Als ..... met een vriend naar huis zou komen dan zou ik er niet van verschrikken.'. Maar dan ineens is het moment daar en is het toch ff schrikken. Iedereen in de familie heeft het ook gewoon aanvaard. Behalve 1 tante maar die aanvaard niks wat van ons gezin komt
Daarom denk ik dat bij jou de reacties ook zeker gaan meevallen. Je zult altijd mensen hebben die je anders gaan bekijken, maar ze kunnen je ook om een andere reden anders gaan bekijken. Het belangrijkste is gewoon dat jij je goed in je vel voelt en jezelf kan zijn. Het is echt niet leuk om elke keer bij een familiefeest en toneel op te voeren. Daarbij is het ook leuk voor je vriend dat hij jou familie kan leren kennen, je kan niet zeggen dat hij 'een gewone vriend' is.
Mijn broer heeft het ook verteld met enorme okselvijvers tot gevolg, maar nadien was dat de grootste opluchting uit zijn leven. Ik raad je echt aan om gewoon je stoute schoenen aan te trekken en ervoor te gaan. Je ouders zijn al op de hoogte en accepteren het, ze zullen er in ieder geval ook zijn om je te steunen dus weet gewoon dat je er niet alleen voor staat.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, veel succes ermee!

Flowerpower